IRON MAIDEN – “A matter of life and death” (Worst to best)

#mono_maiden λοιπόν! Λίγες μέρες πριν από την κυκλοφορία του “Senjutsu”, ο γράφοντας περιμένει καρτερικά την 3^η Σεπτεμβρίου για να νιώσει την ίδια ανατριχίλα που νιώθει από το μακρινό 1996 όταν και άκουσε για πρώτη φορά τη Σιδηρά Παρθένο! Άκουσε δύο νέα τραγούδια, προφανώς ενθουσιάστηκε τα μάλα, μα δεν ήταν αρκετά για να σβήσουν τη δίψα του. Αναμένει… Και μέσα στην αναμονή του, ξεσκονίζει για νιοστή φορά την δισκογραφία του αγαπημένου του συγκροτήματος! Και μετά από κάμποσα διαμάντια, φτάνει στο “A matter of life and death”. Ένα ακόμα άλμπουμ, στο οποίο πρέπει να βάλει τα τραγούδια του σε σειρά από το λιγότερο καλό μέχρι το αρτιότερο, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο. Δυσκολάκι… Αλλά τι να κάνεις. Ας είναι λοιπόν. Για χάρη του Φράγκου!

• Το “A matter of life and death” ήταν ο 14^ος στούντιο δίσκος των IRON MAIDEN. Διαδέχτηκε το “Dance of death” και στην ουσία αποτελεί τον δίσκο όπου ξεκινάει η πιο progressive προσέγγιση στα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Βρετανοί από εκείνο το σημείο και μετά.
• Το μεγαλύτερο μέρος της ηχογράφησης είναι παιγμένο ζωντανά. Ο Shirley έβαλε στη διαδικασία τη μπάντα να ηχογραφήσει τα τραγούδια σε συνθήκες συναυλίας για να βγει προς τα έξω το live συναίσθημα, όπως ακριβώς το ήθελε ο Steve Harris.
• Είναι το άλμπουμ που πήγε ψηλότερα στα charts της Αμερικής, παραπάνω από κάθε άλλο άλμπουμ των MAIDEN έως τότε!
• Είναι το πρώτο άλμπουμ των MAIDEN που έγινε απευθείας ΤΟΡ 10 στην Αμερική πουλώντας την πρώτη εβδομάδα 60.000 αντίτυπα.
• Είναι το μοναδικό άλμπουμ τους συγκροτήματος το οποίο παίχτηκε ολόκληρο στην περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία. Δείγμα του πόσο πίστευε η μπάντα τον συγκεκριμένο δίσκο.
• Είναι το μόνο άλμπουμ της μπάντας στο οποίο δεν έχει γίνει mastering. Ο Harris αποφάσισε πως δε χρειαζόταν για να μην χαθεί το live feeling που είχε ο δίσκος.
• Το εξώφυλλο του Tim Bradstreet παρουσιάζει τον Eddie σε ρόλο κομπάρσου στη μία και μοναδική φορά που έγινε κάτι τέτοιο.
• Στο “Brighter than a thousand suns” ο Smith χρησιμοποίησε guitar synths, για πρώτη φορά μετά το “Somewhere in time”.
• Είναι το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας όπου ο τίτλος του δεν προέρχεται από κάποιο τραγούδι του δίσκου. Τα υπόλοιπα τρία είναι τα “Piece of mind”, “The X-Factor” και “Virtual XI”.

Πληροφορίες τέλος και πάμε στην ψυχοφθόρα διαδικασία της αντίστροφής μέτρησης. Οι μόνες σίγουρες θέσεις είναι η πρώτη και η τελευταία. Ενδιάμεσα το χάος! Άντε να δούμε!

The “A matter of life and death” countdown

10. Different world (Smith/Harris) 4.17
    OK. Δεν μπορούσα να βάλω κάποιο άλλο σε αυτή τη θέση. Σε καμία περίπτωση κακό τραγούδι. Ευχάριστο, μικρούλι, single, μία χαρά για μπάσιμο δίσκου. Δεν είναι “Aces high” ή “Prowler” αλλά ας είμαστε σοβαροί. Είπαμε, 14^ο άλμπουμ!

9. The Pilgrim (Gers/Harris) 5.07

Από εδώ και πέρα οι αριθμοί της κατάταξης δεν αποδεικνύουν τίποτα, παρά μόνο βοηθάνε στη σύνταξη του κειμένου και τίποτα περισσότερο! Εξαιρετικό τραγούδι, τίγκα μπολιασμένο με ανατολίτικα στοιχεία, ειδικά μετά το ρεφραίν! Ο Gers στη μουσική μας χαρίζει ένα straight through τραγούδι, από αυτά που έχει για πρωινό και ο Αρχηγός διαπραγματεύεται στιχουργικά τις σταυροφορίες! Από τα τελευταία «πεντάλεπτα» που έγραψε το συγκρότημα μέχρι και σήμερα. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ Bruce Dickinson στο τελείωμα του τραγουδιού!

8. Lord of light (Smith/Harris/ Dickinson) 7.25

Το riff του Smith στο intro είναι από αυτά που σε πιάνουν από το λαιμό. Σε μαγκώνουν! Για να έρθει ο Αυτοκράτορας και να τραγουδήσει στα «κόκκινα». Εξαιρετική προσέγγιση του McBrain στο θέμα των τυμπάνων. Σεμινάριο. Όπως επίσης εξαιρετική είναι η χρήση sample στα crush στη μέση του τραγουδιού! Για πολλά χρόνια γούσταρα τη ζωή μου με τον στίχο “Free your soul and let it fly, mine was caught I couldn’t try” . Ένα τραγούδι που περιέχει τα πάντα, όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν τους MAIDEN την μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών!

7. Out of the shadows (Dickinson/ Harris) 5.36

Tι ωραίο τραγούδι ρε μάγκες! Πραγματικά δηλαδή. Πολύ όμορφη μπαλάντα. Στο ένα από τα δύο τραγούδια που έχουν γράψει μαζί. Ο Αρχηγός και ο Αυτοκράτορας… ΑΑ ποιότητα δηλαδή, νομοτελειακά! Φανταστική ενορχήστρωση, οι σύμπραξη της ηλεκτρικής κιθάρας με τις ακουστικές, το μελωδικότατο solo του Smith, το ρεφραίν που μιλάει για τη γέννηση… Τη διαδικασία και τη συνέχεια! Και οι στίχοι… Αχ αυτοί οι στίχοι! Μεγαλείο! “…what purpose do it all”.  Απλά, όμορφα, κατανοητά!

6. Τhe longest day (Smith/Harris/Dickinson) 7.48

 ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΕΠΟΣ! Α-ΣΥΛ-ΛΗ-ΠΤΟ! Η μαγική τριάδα κάνει τα μαγικά της και μας χαρίζει τούτο εδώ το διαμάντι! Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις τούτο εδώ το τεμάχιο! Η καρδιά μου σπάει με τον αριθμό που το συνοδεύει σε αυτή την αντίστροφη μέτρηση. Αλλά είπαμε. Οι αριθμοί είναι μόνο για τη διευκόλυνση του κειμένου. Τραγούδι για την απόβαση της Νορμανδίας, στιχουργικά σε βάζει κανονικότατα στο κλίμα και σε κάνει μέρος της ιστορίας! Φανταστική ατμόσφαιρα, είναι η δομή του τέτοια που σε συνεπαίρνει και σε κρατάει σε επαγρύπνηση σε όλη του τη διάρκεια! Πολύ όμορφη δισολία, πάνω της «πατάνε» τα solo της Αγίας Τριάδας, σε μία σύνθεση που οι progressive επιρροές του Αρχηγού «φωνάζουν» από μακριά! “Valhalla waits, Valkyries rise and fall, the warrior tomb lie open for us all…”

5. These colors don’t run (Smith/Harris/Dickinson) 6.52

Συναυλία… Κάθε φορά που ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι αυτό το πράγμα μου έρχεται στο μυαλό. Θέλετε επειδή έχει αυτά τα «ο οοο οοοο» στη μέση; Θέλετε γιατί το ρεφραίν του είναι τέτοιο που σου δίνει «πάσα» ο Dickinson να το τραγουδήσεις; Κάτι από όλα αυτά. Άμεσο τραγούδι, mid tempo από αυτά που γράφουν οι MAIDEN σε κατάσταση «Δευτέρα πρωί χωρίς καφέ». Η τριάδα για ακόμα μία φορά καταθέτει τα διαπιστευτήριά της για το τι είναι ικανή να κάνει και μας χαρίζει ακόμα μία στιγμή έμπνευσης. Και όπως είχε πει και ο Bruce στη συναυλία στο Ελληνικό: “We are Iron Maiden and these colors don’t run” .

4. Brighter than a thousand suns (Smith/Harris/Dickinson) 8.44

Θυμάμαι πάρα πολύ καλά το σοκ που είχα πάθει ακούγοντας το τραγούδι για πρώτη φορά. Ήταν κάτι καινούργιο, φρέσκο. Κάτι που δεν είχαν ξαναδοκιμάσει οι MAIDEN, τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο βαθμό! Δυσκολεύτηκα να το χωνέψω. Με τον καιρό έγινε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια! Τραγούδι για το “The Manhattan project”, αναφέρεται στον Albert Einstein ξεκάθαρα με την αναφορά στο E=mc2 και τον Dr. Robert Oppenheimer που ήταν ο επικεφαλής του όλου εγχειρήματος! Το σημείο όπου μπαίνουν οι δισολίες και ο Dickinson «πατάει» πάνω σε αυτές ακόμα μου προκαλεί δέος. Ενώ το solo του Gers αποτελεί ένα ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟ tribute στον Ritchie Blackmore. Ένα τραγούδι το οποίο είναι 10αρι από την πρώτη νότα μέχρι και την τελευταία…

“Holy Father we have sin…”

3. The Legacy (Gers/Harris) 9.20

Βιολιά, ακουστικές κιθάρες. Πλήκτρα μαζί με βιολιά, ακουστικές κιθάρες και ηλεκτρικές κιθάρες. Μελωδία ακουστικών κιθάρων με βιολιά. Και όλα αυτά μέσα σε τρία λεπτά. Λεπτά εισαγωγής ενός έπους. Ξέσπασμά σε εμβατηριακό ρυθμό, σιγόντο στις γέφυρες με τύμπανα – μπάσο – πλήκτρα – φωνή. Ρεφραίν με το Dickinson να φτάνει στο Θεό! Όλα αυτά στα επόμενα δύο λεπτά του τραγουδιού… Riff, ξέσπασμα, εναλλαγές από solo, Dickinson να μπαίνει από το πουθενά και να ερμηνεύει… Για τέσσερα ολόκληρα λεπτά. Με μία λέξη: ΠΑΝΔΑΙΣΙΑ!

Tέτοιο τραγούδι είναι το “The Legacy”. Ιδανικό για να κλείσει ένα δίσκο σχεδόν αψεγάδιαστο από την αρχή μέχρι το τέλος του! Ο Gers καταθέτει όλο του το είναι σε έμπνευση σε τούτο εδώ το τεμάχιο σα να θέλει να «βουλώσει» τα στόματα όλων αυτών που λοιδορούν το όνομά του. Αστείοι…

2. For the greater good of God (Harris) 9.23

Δε χρειάζεται να γράψεις και πολλά για ένα τραγούδι σαν και του λόγου του. Αρκεί να δεις ποιος είναι ο συνθέτης του. Εγγυημένη επιτυχία το δίχως άλλο! Τραγούδι που τα βάζει στα ίσα με τη κάθε είδους θρησκεία που βρίσκεται πάνω σε τούτο το πλανήτη. Στίχοι που τσακίζουν κόκκαλα, μουσικά είναι ένα τραγούδι που έχει τη σφραγίδα του Αρχηγού. Τραγούδι που ήταν στο set list της “Legacy of the beast” περιοδείας που πέρασε και από τη χώρα μας! Δε θα ξεχάσω με τίποτα, πάλι στη συναυλία του Ελληνικού, τους προβολείς που είχε o Bruce και μας φώτιζε στο ρεφραίν του. Και μιας και είπα ρεφραίν… Πόσο έπος ρε γαμώτο! Με τις μελωδίες από κάτω σαν χαλί! Και αυτό το κόψιμο μετά από το ρεφραίν… Ανατριχίλα! Τρομερές εναλλαγές από τους three amigos καταλήγουν σε μία άκρως επική γέφυρα που με τη σειρά της καταλήγει στο μονολιθικό ρεφραίν που με τη σειρά του δίνει πάσα σε μερικούς από τους ομορφότερους στίχους που έγραψε ο Steve Harris…

“He gave His life for us He fell upon the cross
To die for all of those who never mourn His loss
It wasn’t meant for us to feel this pain again
Tell me why, tell me why…”

1. The reincarnation of Benjamin Breeg (Murray/Harris) 7.23

“Let me tell you ’bout my life
Let me tell you ’bout my dreams
Let me tell you ’bout the things that happened
Always real to me

Let me tell you of my hope
Of my need to reach the sky
Let me take you on an awkward journey
Let me tell you why
Let me tell you why

Why should these curses be laid upon me?
I won’t be forgiven ’till I can break free
What did I do to deserve all this guilt?
Paid for my sins, for the sale of my soul
Demons are trapped all inside of my head
My hopes are gone, reach for Heaven from Hell

My sins are many
My guilt is too heavy
The pressure of knowing
Of hiding what I know
I’m able to see things
Things I don’t want to see
The lives of a thousand souls
Weigh heavy down on me

I know they’re crying for help, reaching out
The burden of them will take me down as well
The sin of a thousand souls not died in vain
Reincarnation of me
Live again…”

Ετούτοι εδώ οι στίχοι είναι που μου σημάδεψαν τη ψυχή από την πρώτη γ@μημ#νη φορά που τους διάβασα ακούγοντας το τραγούδι για πρώτη φορά την 25^η Αυγούστου του 2006 στο σπίτι μου στο Μεσολόγγι… Είχα πάθει τέτοιο ταράκουλο που δεν μπορούσα να πάρω τα αυτιά μου μακριά του. Με το χέρι στην καρδιά, για να περάσω στο επόμενο τραγούδι έκανα μία ώρα! Για τέτοιο κόλλημα! Από εκείνη τη στιγμή αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από ολόκληρο τον κατάλογο του συγκροτήματος! Ειλικρινά, δε βρίσκω τι άλλο να γράψω για να σας δώσω να καταλάβετε το λόγο για τον οποίο βρίσκεται στην κορυφή του συγκεκριμένου κειμένου! Αιώνια αγαπημένο, αιώνιος ύμνος για τον γράφοντα, έπος, κομματάρα και ούτω καθεξής!

Aγαπημένε μου Benjamin…

Αυτό ήταν το worst to best για το “A matter of life and death” σύμφωνα πάντα με τα δικά μου MAIDEN-ικά κριτήρια. Προφανώς υπάρχουν ενστάσεις, δε χρειάζεται να συμφωνούμε με όλους και με όλα. Το “A matter of life and death” ήταν, είναι και θα είναι, ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Είναι από τα καλύτερα της καριέρας τους και ένα από τα κορυφαία της reunion εποχής. Για πολλούς το κορυφαίο. Προσωπικά το έχω στην 3^η θέση μετά τα “Brave new world” και “Book of souls”.

Εν αναμονή λοιπόν του “Senjutsu”, καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση!

ΜΟΝΟ ΜΑΙDEN!

Ντίνος Γανίτης