Το 2005 στη Ρωσία, στην πόλη του Novokuznetsk (σ.σ.: προφέρεται «Ναβακουζνιέτσκ») της επαρχίας Kemerovo, κοντά στα σύνορα με την Μογγολία, συγκροτούνται οι STORMBRINGER. Μετά από ένα demo (“Hovering plague”, 2006) και ένα EP (“The predatory divine”, 2007), αλλάζουν το 2009 όνομα, γίνονται BLACKSWORD και έναν χρόνο αργότερα, το “The sword accurst” σηματοδοτεί την αρχή της πορείας τους στον χώρο. Ωμό και ακατέργαστο, θύμιζε δίσκους συγκροτημάτων όπως οι SKULLVIEW, SKELATOR και ATTACKER (ντεμπούτο), αλλά είχε χτυπητές αδυναμίες και έτσι δεν στάθηκε ικανό ώστε να τους κάνει γνωστούς, σε μια περίοδο μάλιστα που το είδος είχε ήδη ξεκινήσει να διανύει μια δεύτερη νιότη. Μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια απουσίας και με νέα μέλη στην σύνθεσή τους (Stanislav Volkov στα τύμπανα, Denis Grebenkin στην κιθάρα, Μιχάλης Λίβας στα φωνητικά), οι BLACKSWORD των «παλαιών» Ivan Viking (μπάσο) και Artem Omelenchuk (κιθάρα) επιστρέφουν με σκοπό να καλύψουν το χαμένο έδαφος, να αλλάξουν τις ισορροπίες προς όφελός τους και ίσως να εισπράξουν το ποσοστό της επιτυχίας που τους αναλογεί. Γίνεται όμως έτσι;
Ας ξεκινήσουμε από την αλλαγή στον ήχο. Το «μη επεξεργασμένο» heavy metal αποτελεί πια παρελθόν και στη θέση του έρχεται το αμερικάνικο, επικολυρικό «ατσάλι» στο ύφος των JAG PANZER, που κρατά τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά τις επιρροές. Το, δεύτερο τη τάξει, ευρωπαϊκό power metal, προσανατολίζεται περισσότερο σε BRAINSTORM και TAD MOROSE πεδία, παρά σε europower, τύπου HELLOWEEN. Αυτό από μόνο του, ως συνδυαστικό στοιχείο, αποτελεί καλό χαρτί για κάθε power metaller που σέβεται τον εαυτό του, ώστε να ασχοληθεί μαζί τους. Τη μισή αξία των προαναφερθέντων συγκροτημάτων να έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν στη μουσική τους οι Ρώσοι, θα έχουν δημιουργήσει έναν εξαιρετικό δίσκο. Ακριβώς όμως επειδή άλλο «σαν JAG PANZER» και άλλο JAG PANZER, για παράδειγμα, αυτό δεν συμβαίνει. Το “Iron will” που ξεκινά τον δίσκο, είναι μια καλή αρχή. Δυναμικό κομμάτι, όπως και το “Cave of the witch”, φανερώνουν με την πρώτη το άνω «στίγμα». Δύο ακόμη συνθέσεις που ξεχώρισα είναι το “Immortal hero” και το “Long lost days”, αμφότερα «χτισμένα» πάνω σε εντυπωσιακές κιθάρες και με λυρικότητα στα refrains. Από εκεί και μετά όμως, το album «με χάνει». Ή το «χάνω» εγώ. To πιο κοντά στο europower “Barbarian born” και το “Darkest heart” ξεκινούν καλά αλλά αποπροσανατολίζονται γρήγορα καταντώντας βαρετά, ενώ τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια, το προορισμένο να αποτελέσει την εμβατηριακή στιγμή του δίσκου “The last Viking” και το οκτάλεπτο “Alive again” (εντελώς JAG PANZER σύνθεση, εποχής “Age of Mastery” και μετά) τραβούν σε μάκρος περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Πώς να το κάνουμε, θέλει ικανότητα και μαστοριά να συνθέσεις μακροσκελή τραγούδια που να κυλούν αβίαστα. Tέλος, τo instrumental folklore “The crown of all” απλά κάνει την δουλειά του, κλείνοντας τον δίσκο, και τίποτα περισσότερο. Ίσως αν είχε μεγαλύτερη διάρκεια και περισσότερες εναλλαγές, να μιλούσαμε για αυτό επί άλλης βάσεως.
Τί μου άρεσε, γενικά; Η απόδοση των δύο κιθαριστών. Αντικειμενικά, η δουλειά που έχουν κάνει είναι εντυπωσιακή. Επίσης, κάποια refrains σφύζουν από λυρισμό και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κρατήθηκε αυτό το στοιχείο σε ολόκληρο το άλμπουμ. Ποια μειονεκτήματα διακρίνω; Την πολύ «συμπυκνωμένη» παραγωγή – ο ήχος και οι συνθέσεις δεν «ανασαίνουν». Την, σε αρκετά σημεία, «τραβηγμένη» ερμηνεία στα φωνητικά. Υπερβολική, σε βαθμό που χάνεται η ευθύτητα και η ουσία. Τέλος, σε πολλές περιπτώσεις, τα τραγούδια χάνουν όπως είπαμε τον «προσανατολισμό» τους μέσα στη λεπτομέρεια αλλά και κάποια νεωτεριστικά στοιχεία που ακούγονται δω και κει, δεν ταιριάζουν με τίποτα (“Darkest heart”). Συνοψίζοντας, το “Alive again” είναι σαφέστατα καλύτερο από το “The sword accurst”, έχει κάποια τραγούδια που θα τα ακούω και θα συμπεριλάβω σε κάποιες συλλογές (όπως γράφαμε κασέτες παλαιότερα, θυμάσαι), αλλά ως εκεί. Τα καλά στοιχεία υπάρχουν, καθιστούν το μέλλον ευοίωνο, μα χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά. Προς το παρόν…ατσάλι μεν, στομωμένο δε.
6 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
