“Sculpting in the metal cosmos”
Ο Κώστας Κρασώνης μας είναι γνώριμος από την ενασχόλησή του με την ελληνική metal σκηνή, ως κιθαρίστας και αρχηγός των DARKLON. Σε αρκετούς ίσως, είναι επίσης γνωστός και υπό την ιδιότητα του γλύπτη, καθώς έχουμε δει έργα του σε σχετικές με τον χώρο του Φανταστικού και τη γενικότερη pop κουλτούρα, εκθέσεις. Αυτό όμως που πιθανότατα δεν ξέραμε ως τώρα, είναι πως ο Κώστας έχει πετύχει μια πολύ σημαντική διάκριση, παγκοσμίου επιπέδου και βεληνεκούς, όντας ο μοναδικός μάλιστα εν Ελλάδι που κατάφερε κάτι τέτοιο. Ποια είναι αυτή καθώς και πολλά ακόμη, γίνονται γνωστά στα πλαίσια μιας εκτενέστατης συζήτησης, όπου μπλέκονται γλυπτική, ζωγραφική, μουσική και στην οποία συμμετέχει και η σύντροφος και συνεργάτης του, Πολυξένη Δάλλα.
Κώστα σε καλωσορίζουμε στο Rock Hard! Σε γνωρίζουμε ως μουσικό, αλλά θα θέλαμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα και με την κύρια ιδιότητά σου, αυτή του γλύπτη. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πρώτα σου «βήματα». Πότε δημιουργήθηκε το ενδιαφέρον σου για την τέχνη της γλυπτικής;
Καλώς σας βρήκα Δημήτρη, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση! Γενικά, από πολύ μικρός θυμάμαι, πάντα μου άρεσε να συλλέγω φιγούρες και να ασχολούμαι με αυτές, «πειράζοντάς» τες και αλλάζοντάς τες, όσο και όπου μπορούσα. Μιλάμε τώρα για παιδάκι πρώτων τάξεων Δημοτικού, έτσι; Όπως και συ γνωρίζεις, η γενιά μας είχε μεγάλη επαφή με το «χειροπιαστό» παιχνίδι. Δεν είχε έρθει ακόμη η εποχή του ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Από φιγούρες GI JOE (σ.σ: συγκίνηση) μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς, γενικά, όλα όσα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία περνούσαν από τα χέρια μου και ήταν φυσικό να υποστούν την αντίστοιχη μετατροπή. Έπειτα, ως λογική εξέλιξη, ασχολήθηκα με τον μοντελισμό. Από απλό παιχνίδι το έκανα χόμπι, από πολύ νεαρή ηλικία. Μετά, γνώρισα τον πηλό και κάπου εκεί κατάλαβα πως αυτό ήθελα να κάνω! Εκτός όμως από τη γλυπτική, έδειξα ενδιαφέρον για τη ζωγραφική και το σχέδιο.
Καλά τα πρώτα ερεθίσματα, αλλά τί ήταν αυτό που σου έδωσε το μεγαλύτερο και τελειωτικό shock; Αυτό που σε έκανε να πεις «ναι, αυτό θέλω να κάνω, τέλος»; Και πότε ήρθε;
Ωω… αυτό ήρθε προς το Λύκειο και ήταν «γέννημα» του συνδυασμού τριών αγαπημένων μου ασχολιών: Της συλλογής και τροποποίησης φιγούρων, της δημιουργίας αγαλμάτων με πηλό και της μουσικής! Δηλαδή, κάπου εκεί είπα πως «πάει και τελείωσε, θα ακολουθήσω την Καλών Τεχνών». Ήρθε, θα λέγαμε, από μόνο του. Πηλός – κόσμος του Φανταστικού – μουσική. Το ένα έθρεφε το άλλο. Η τέχνη της γλυπτικής έπαιρνε πια ζωή από την αγάπη μου για το γενικότερο fantasy σύμπαν και το heavy metal το οποίο ήδη λάτρευα. Άλλωστε, ήμουν ανέκαθεν λάτρης του D&D (σ.σ: το θρυλικό “Dungeons & Dragons”) και αρκετών ακόμη σχετικών-συγγενικών παιχνιδιών. Να σου δώσω να καταλάβεις, στο σχολείο είχα ήδη δημιουργήσει με πηλό, μαζί και με άλλα εξώφυλλα δίσκων που μου άρεσαν, τον βάρβαρο του εξωφύλλου του “Triumph of Steel”.
Καταπληκτικό! Το έχεις ακόμη;
Όχι, αλλά υπάρχει στο γραφείο των καθηγητών μου, χαχα! Κάποια μέρα θέλω να πάω να το ξαναδώ!
Και μπαίνεις στην Καλών Τεχνών…
Εκεί ξέφυγε η κατάσταση… εμβάθυνε πολύ η ενασχόλησή μου με τη μουσική και είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο, με αποτέλεσμα να ξεφύγω από τα αυστηρά όρια των προγραμμάτων και των μαθημάτων. Έτσι, έψαχνα μόνος και πειραματιζόμουν με υλικά, με concepts… Ή μάλλον όχι, δεν είχα περισσότερο χρόνο, τον ήδη ελεύθερο, τον διέθετα πλέον πιο στοχευμένα και ορθά! Όσον αφορά τα concepts, όπως σου είπα πιο πάνω έπαιζα παιχνίδια, διάβαζα comics… ήμουν ένας “nerd” (γέλια), πράγμα που με βοήθησε πολύ γιατί με τροφοδοτούσε συνεχώς με εικόνες και παραστάσεις.
Ο πρώτος ήρωας που δημιούργησες;
Πφφ… ο Conan! Δεν ξέρω πόσους έχω κάνει ως τώρα, ειλικρινά, δεν θυμάμαι να σου πω στα σίγουρα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα αυτός ήταν ο πρώτος! Και τον δημιουργούσα σε δικές μου απεικονίσεις, ε; Δεν αντέγραφα κάποιο ήδη υπάρχον σχέδιο. Βέβαια πριν περάσω στην σχολή μου, ώστε να μάθω τις τέσσερις διαστάσεις του γλυπτού (μπροστά, πίσω, αριστερά, δεξιά), σκάλιζα χωρίς κανόνες. Τότε κατάλαβα, πως το να έχεις ασχοληθεί με το σχέδιο, σου δίνει ένα μεγάλο, επιπλέον εφόδιο! Μη νομίζεις όμως, πως δεν μπορείς να είσαι καταπληκτικός γλύπτης, χωρίς να είσαι εξίσου καλός στο σχέδιο. Το ταλέντο, είναι ταλέντο.
Επομένως, θες να μου πεις πως δεν είναι απαράβατος κανόνας αυτό, σωστά;
Μπράβο! Υπάρχει βέβαια το “by the book” που λέμε, που θέλει πρώτα να δημιουργείς στο χαρτί ξεχωριστά τις τέσσερεις «μεριές» του μελλοντικού γλυπτού και μετά ξεκινάς να τις «ενώνεις». Αλλά οι κανόνες είναι για να σπάνε.
«Μάθετε τους κανόνες σαν επαγγελματίας, ώστε να μπορείτε να τους σπάσετε σαν καλλιτέχνης», όπως είπε ο Pablo Picasso…
Ακριβώς! Αυτό ακριβώς! Βέβαια, μετά από κάποια χρόνια, οι «κανόνες» έχουν γίνει τμήμα σου, «κτήμα» σου, δεν τους υπολογίζεις. Δεν δικαιολογείται για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης να κάνει λάθος σε βασικά θέματα, όπως η ανατομία ας πούμε. Πρέπει να του βγαίνει η σωστή απεικόνιση αυτόματα. Αυτό λέω και στους μαθητές μου.
Ωραία πάσα αυτή! Έχεις περάσει δηλαδή και στο επίπεδο του «καθηγητή»;
Όχι σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Έχω δικό μου master class στο οποίο και μαθαίνονται πιο συγκεκριμένα και ιδιαίτερα πράγματα. Δεν διδάσκω πχ αρχαιοελληνικές ή ρωμαϊκές παραστάσεις. Τα projects τα θέτω εγώ ή και οι μαθητές μου, πάντα κατόπιν ενδιαφέροντος. Το master class ξεκίνησε τυχαία, όταν μια φορά βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη για μια έκθεση και με προσέγγισε ο καλός μου φίλος και ιδιοκτήτης εισαγωγικής σχολής για την Καλών Τεχνών, ο Βαγγέλης Μαντζίρης, για να αναλάβω εισηγητής σε κάποια συγκεκριμένα σεμινάρια. Έκτοτε έχω κρατήσει επαφές με τα παιδιά εκείνα και το προχωράμε.
Μπορεί κανείς να σε βρει και σε όλες τις μεγάλες εκθέσεις που έχουν να κάνουν με τον χώρο του Φανταστικού και γενικά τη Pop κουλτούρα, με δικό σου περίπτερο, σωστά;
Ναι, από το 2012-2013, σε όλες. Athenscon, Fantasticon, Comicdon… Πέραν της δεδομένης αγάπης μου για αυτό το «σύμπαν», σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ η σύντροφός μου, η Ξένια, η οποία είναι υπεύθυνη για το βάψιμο των αγαλμάτων. Η βαφή είναι εξαιρετικά σημαντικό πράγμα. Άλλο να εκθέσεις 15 γκρι γλυπτά και άλλο να τα δει ο άλλος βαμμένα. Ο άλλος, ο συλλέκτης, ο πελάτης, πες τον όπως θες, θέλει να δει ένα «έτοιμο» προϊόν. Το γκρι γλυπτό, δεν θα το αξιολογήσει σωστά ένας χομπίστας συλλέκτης, θα το αξιολογήσει ένας γλύπτης, ο οποίος στην ουσία την ώρα που θα το κοιτάζει, θα το βλέπει…βαμμένο! Θα δει όπως λέμε “through the sculpt”.
Και πως καθορίζονται τα χρώματα; Υπάρχουν κάποια standards και μετά ο καλλιτέχνης αυτοσχεδιάζει;
Ο δημιουργός βλέπει/μαθαίνει το concept και ζωγραφίζει σύμφωνα με την αντίληψη, την αισθητική του και τις ικανότητές του. Ο πελάτης μπορεί να ζητήσει κάποια πράγματα, αλλά μιλάμε για λεπτομέρειες.
(Εδώ μπαίνει στη συζήτηση η Πολυξένη)
Πολυξένη: Η ζωγραφική ενός γλυπτού καθορίζεται και προσδιορίζεται πρωτίστως από την υπόσταση του χαρακτήρα που απεικονίζεται. Είναι φανταστικός χαρακτήρας, ή υπαρκτός; Στην πρώτη περίπτωση βάζω και το δικό μου στυλ, στη δεύτερη δεν γίνεται να ακολουθήσεις άλλη οδό από αυτή της ιστορικής πιστότητας. Θα διαβάσεις βιβλιογραφία, κείμενα, θα λάβεις υπόψη σου ως και προφορικές αναφορές. Υπαρκτός φαντάσου είναι και ένας comic ήρωας. Τον έχεις δει ήδη πως είναι, πως μπορείς να του αλλάξεις τα χρώματα; Δεν γίνεται. Γι’ αυτό και προτιμώ τα εντελώς fantasy concepts, όπου έχω την ευχέρεια να παίζω με τη φαντασία.
Άρα δεν έχεις άμεσες επιρροές, σωστά;
Πολυξένη: Καλώς ή κακώς όχι, δεν έχω. Όταν πρωτοξεκίνησα μάλιστα, δεν ήξερα άλλους καλλιτέχνες που να κάνουν αυτό που κάνω εγώ τώρα. Στη πορεία βέβαια έμαθα διάφορους, κυρίως του εξωτερικού γιατί στην Ελλάδα είμαστε ελάχιστοι (ειδικά στην κλίμακα 1:6 ίσως είμαι η μόνη κοπέλα), αλλά είχα ήδη αναπτύξει το δικό μου στυλ και ύφος.
Μπαίνετε ο ένας στα «χωράφια» του άλλου;
(σχεδόν με μια φωνή και οι δυο) Ναι, αλλά μέχρι ενός ορισμένου σημείου.
Αναφέρθηκε η κλίμακα 1:6 (ένα προς έξι). Τι σημαίνει αυτό, για κάποιον που δεν ξέρει;
Το «ένα προς», σημαίνει «τόσες» φορές μικρότερο από το πραγματικό ύψος. Όταν πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, δεν υπάρχει η παραμικρή δυσκολία. Πχ αν πρέπει να κάνω ένα άγαλμα του Arnold Schwarzenegger, ξέρουμε πως στην ακμή του ήταν 1,88, οπότε το άγαλμα σε κλίμακα 1:6 θα βγει 31 πόντους. Τώρα, στους φανταστικούς χαρακτήρες, πας με βάση τις περιγραφές. Ο Conan ας πούμε, είχε ύψος περίπου 1,85, όπως λέει ο Howard, ο Elric του Moorcock ήταν πιο ψηλόλιγνος κ.ο.κ. Αυτή είναι η γενική προσέγγιση.
Ακούστηκε το όνομα-κλειδί, αυτό του Elric. Έφτασε λοιπόν η ώρα να μιλήσουμε για μια πρόσφατη, μεγάλη διάκρισή σου που συνδέεται με αυτόν.
To 2020, στην πρώτη καραντίνα, είχα σκαλίσει ένα άγαλμα του Elric σε κλίμακα 1:9. Ήταν ένα project δικό μου, με δικά μου χαρακτηριστικά, αλλά βασισμένο, ως πόζα, στο έργο του Michael Whelan για το μυθιστόρημα “The Sailor on the Seas of Fate” (σ.σ: CIRITH UNGOL – “Paradise Lost”, για να βοηθήσω). Το «ανέβασα» σε ένα καλλιτεχνικό forum και δέχτηκα αρκετές «κρούσεις» από εταιρίες οι οποίες ενδιαφέρονταν να αποκτήσουν το πρωτότυπο και να το κυκλοφορήσουν σε μαζικότερη παραγωγή, χωρίς όμως αυτή να ξεφεύγει από το όριο του “small run” το οποίο εγώ είχα θέσει ως όρο. Έτσι ήρθα σε συμφωνία με τους ανθρώπους της Resin Dust Models, όταν το έργο είχε ήδη έξι μήνες που κυκλοφορούσε στην αγορά. Ο ίδιος ο Moorcock, ο οποίος παρακολουθούσε εξ αρχής με ψεύτικο όνομα όλη την κινητικότητα σε εκείνο το forum, είδε το ενδιαφέρον του κοινού, έμαθε για την κυκλοφορία του project από τη Resin Dust Models και επικοινώνησε τόσο με τον manager της εταιρείας, όσο και μαζί μου. Έτσι, επήλθε μια συμφωνία μεταξύ των τριών πλευρών και πλέον ο δικός μου Elric, είναι επίσημο model kit του Elric of Melniboné. Αυτό σημαίνει πως είμαι ένας από τους αναγνωρισμένους γλύπτες του ήρωα παγκοσμίως, ο μοναδικός στην Ελλάδα και πως «ο Elric του Κώστα Κρασώνη» είναι επισήμως αναγνωρισμένος από τον ίδιο τον Moorcock. Αυτή η αναγνώριση για μένα πέραν από τεράστια τιμή, όπως καταλαβαίνεις, σημαίνει πως συν τοις άλλοις, είμαι σταθερός συνεργάτης της εταιρείας και έχω την άδεια να δημιουργήσω και «κάποιον άλλον Elric», πάντα σε συμφωνία με τον ίδιον τον δημιουργό του. Κοίτα, Δημήτρη, αυτό που κάνουμε εμείς οι γλύπτες, κατά βάση είναι ιδιαίτερο, εξεζητημένο. Μπορεί να απευθύνεται σε μικρότερο κοινό, αλλά μπορεί και να βγει στην αγορά για εκατοντάδες κομμάτια, με τη μέθοδο του φασόν. Ως εκ τούτου, υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός, σε όλα τα επίπεδα. Όταν εγώ αποφασίσω ένα “small run”, δηλαδή μια μικρή παραγωγή, ας πούμε 20 κομμάτια, θα πρέπει αυτά να έχουν «κάτι», να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του συλλέκτη. Δηλαδή, πες πως δημιουργώ έναν Conan. Γενικά, Conan υπάρχουν πάρα πολλοί στο εμπόριο. Άρα, εγώ θα πρέπει να φτιάξω έναν που να έχει αυτό το «κάτι» παραπάνω ή το «κάτι» ιδιαίτερο.
Tί είδους κοινό αγοράζει τις δουλειές σου; Βλέπεις συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στους πελάτες σου;
Πρώτον, είναι συλλέκτες, δεύτερον, είναι οπαδοί του εκάστοτε χαρακτήρα και ΞΕΡΟΥΝ τι αγοράζουν. Δεν είναι απλά φιλότεχνοι, που επισκέπτονται μια γκαλερί. Τρίτον, μπορεί να βρέθηκαν στο «περίπτερό μου» σε κάποιο φεστιβάλ, να έχουν έρθει για τον τάδε χαρακτήρα αλλά να πάρουν τελικά και κάτι άλλο… ή και μόνο αυτό το «άλλο». Σπάνιο αυτό, αλλά συμβαίνει. Επίσης, όπως είναι λογικό, υπάρχουν πολλοί metalheads και rockers στους ανθρώπους που αγοράζουν τα γλυπτά μου.
Μπορεί κάποιος να σου ζητήσει ένα άγαλμα, ακριβώς όπως το έχει στο μυαλό του; Να σου δώσει αυτός διαστάσεις, χρώματα, πόζα, γενικά όλο το concept και να σου πει «φτιάξτο»;
Βεβαίως, αυτά είναι τα λεγόμενα “private commissions”, όπου ο αγοραστής θα πει ακριβώς αυτά που ανέφερες εσύ. Πέραν του ότι ο πελάτης καταφεύγει στη λύση του “private commission” γιατί σε μένα και στον κάθε γλύπτη έχει δει κάτι που δεν το βλέπει αλλού, αυτό γίνεται και για ήρωες που δεν έχουν μεγάλη «εμπορικότητα», ή και αντι-ήρωες. Φερ’ ειπείν ο Kane του Karl Edward Wagner (σ.σ: δες τα εξώφυλλα των MOLLY HATCHET), τον οποίο έχει απεικονίσει σε πίνακες εκπληκτικά ο Frank Frazetta, είναι ένας από αυτούς.
Χαίρομαι γιατί παίρνω συνεχώς πάσες από σένα, για επόμενες ερωτήσεις! Πέραν του μεγάλου Frank Frazetta, θα ήθελα να μάθει ο κόσμος και άλλες σου επιρροές στο σχέδιο, όπως φυσικά και γλύπτες που σε επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον καλλιτεχνικό σου χαρακτήρα.
Ωωω… Επιρροές! Καταρχάς ξεκινάμε από τον John Buscema, τον εικονογράφο του ασπρόμαυρου αλλά και του έγχρωμου Conan the Barbarian. Αυτός ήταν ο πρώτος που έμαθα, όπως νομίζω και όλοι της ηλικίας μας.
Ο John Buscema και ο Ernie Chan είναι ο λόγος που δεν μπορώ με τίποτα να διαβάσω τα σύγχρονα Conan με τη digital εικονογράφηση, νομίζω αυτό τα λέει όλα. Ίσως πάλι είμαι απλά παλαιομοδίτης.
Παλαιομοδίτης; Retro δηλαδή; Δεν βρίσκω κάτι το κακό σε αυτό, εδώ άλλοι επιδιώκουν να είναι retro, με το ζόρι, χαχα! Λογικό επίσης θεωρώ το ότι δεν μπορείς να διαβάσεις τα καινούργια τεύχη. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση, τα σκίτσα του Buscema και του Chan «ζωντάνευαν» μπροστά σου! Ήταν ιδανικοί για να αποτυπώσουν το σύμπαν του Howard και τις ιστορίες του Roy Thomas (σ.σ: θα κλάψω) στο χαρτί. Εκτός αυτών, δεν γίνεται να μην αναφέρω τον Ken Kelly, τον Gerald Brom (σ.σ: πρόσφατο δημιούργημα του εν λόγω καλλιτέχνη, το εξώφυλλο του ντεμπούτου των SILVER TALON, “Decadence and decay“) τον Michael Whelan… ονόματα που είναι δεδομένο πως θα σε επηρεάσουν. Το σημαντικό όμως εδώ είναι πως, αν και στον fantasy κόσμο οι κλασσικοί δημιουργοί που αποτελούν σημεία αναφοράς είναι λίγοι, τα έργα τους είναι τόσα πολλά, που έμμεσα το εύρος των επιρροών ανοίγει πολύ. Για παράδειγμα ο Ken Kelly έχει κάνει …άπειρους Conan, με τον έναν να είναι καλύτερος του άλλου.
Τελικά από το “Kings of metal” και μετά, στα εξώφυλλα των MANOWAR, είναι αυτός; Ή …περίπου αυτός;
Σύμφωνα με τον Kelly, είναι ένας κλασσικός strongman, κάτι σαν Conan, ένας ήρωας που εκφράζει τη δύναμη, την πυγμή. Και δεν έχει πρόσωπο, διότι έτσι μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας μαζί του και να βάλει το δικό του πρόσωπο εκεί. Αν με ρωτάς, έτσι λύνονται και τα χέρια του Kelly, o οποίος έχει έναν «βραχνά» λιγότερο (γέλια)! Πάντως, μιας και μιλάμε για MANOWAR, μου άρεσε πολύ και η δουλειά του Kenneth Landgraf (Marvel, DC) στο “Hail to England”. Comic φάση, όχι πίνακας, αλλά εξαιρετικό εξώφυλλο.
Υπάρχει και μια άποψη πως το καλύτερο MANOWAR έργο του Kelly είναι το “Fighting the world”…
Χμ… για μένα είναι σίγουρα το πιο σημαδιακό. Είναι και αυτό μέρος της προσπάθειας που ξεκίνησε τότε η μπάντα για να γίνει μεγάλο όνομα στις Η.Π.Α. Τα ξέρεις και συ πολύ καλά αυτά, κοινό management με τους KISS, εξώφυλλο στο ίδιο πνεύμα με εκείνο του “Destroyer”…
O ίδιος ο Kelly έχει πει πως οι MANOWAR γι’ αυτόν ήταν μεγάλη έμπνευση, καθώς τα συνδύαζαν όλα: δύναμη, ηρωικό συναίσθημα, πολεμικό κλίμα κλπ. Όταν άκουσε τη μουσική τους ήθελε να συνεργαστούν αμέσως!
Να σου πω την αλήθεια και εμένα αν μου έδιναν τόσα εκατομμύρια, τα ίδια θα έλεγα! (πολλά γέλια) Αλλά όντως, μπορεί και να είναι έτσι, το γράφει και μέσα στο βιβλίο της μπάντας, το “The blood of the kings – Vol.1”. Για ποιο λόγο να μη τον πιστέψουμε;
Ας επιστρέψουμε στο προηγούμενο θέμα μας… αν σε ρωτήσει κάποιος «στα γλυπτά του Κρασώνη ποιους γλύπτες βλέπουμε», τί θα απαντούσες; Και ποιο το χαρακτηριστικό σου γνώρισμα;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση! Κοίτα, από γλύπτες, αγαπημένοι μου είναι ο Tim Miller, ο Tony Cipriano, ο Mark Newman… αλλά θα απαντούσα τον Cipriano. Και από ζωγράφους θα έλεγα Frazetta. Αλλά με την πάροδο των ετών, αποκτάς τη δική σου ταυτότητα και τα δικά σου δυνατά και χαρακτηριστικά στοιχεία. Πχ δικό μου χαρακτηριστικό, στα δικά μου concepts, είναι πως η «κίνηση» ενός αγάλματος θα αποτυπωθεί στην αρχή της, ή στο τέλος της. Φαντάσου το σαν μια σειρά κινηματογραφικών καρέ, όπου παίρνω το πρώτο ή το τελευταίο. Εξυπηρετείται η δραματικότητα καλύτερα, με αυτόν τον τρόπο.
Ποιο θεωρείς το πιο απαιτητικό και δύσκολο έργο σου και ποιο το πιο περίεργο;
Χμ… ωραία ερώτηση και αυτή. Πρωτίστως, αυτό το ορίζει η δυσκολία του deadline που έχω κάθε φορά. Όταν μάθαμε το 2016 πως θα έρθει στη χώρα μας ο σπουδαίος Chris Achilleos, άλλος ένας από τους «μεγάλους» εικονογράφους που ξέχασα να αναφέρω, μίλησα με τον διοργανωτή του AthensCon και ξεκίνησα ένα project, να φτιάξω ένα άγαλμα το οποίο θα γινόταν κι αυτό “authorized” τόσο για τη δική μας εταιρεία, όσο και για το festival και κυρίως για τον ίδιο τον Achilleos. Μια περίπτωση αντίστοιχη με αυτή του Elric και του Moorcock, δηλαδή. Ήταν ο Kane, όπως έχει ζωγραφιστεί από τον Achilleos για το εξώφυλλο του “Darkness weaves”. Μου πήρε δύο μήνες να φιλοτεχνήσω 20 κομμάτια… χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς προηγούμενο σκεπτικό. Μόνο «τρεχάτε ποδαράκια μου»! Όπως καταλαβαίνεις, είμαι πολύ περήφανος που τα κατάφερα, σε τόσο λίγο χρόνο. Περίεργο τώρα… ok, έχει έρθει άνθρωπος που μου είπε πως θέλει να φτιάξω έναν Conan, αλλά με το δικό του πρόσωπο. Μη ρωτήσεις, δεν το έκανα. Δεν αλλάζω την ταυτότητα ενός ήρωα. Από την άλλη, έχω φτιάξει το νεογέννητο παιδάκι (σ.σ: !!!) ενός πελάτη, κατόπιν παραγγελίας.
Στην αρχαιοελληνική κουλτούρα, ποια είναι τα hot ονόματα;
Α, ο Δίας πρώτος, εύκολα! Μετά Ποσειδώνας, Πλούτωνας, γενικά χαρακτήρες με βαρύτητα, βάθος, «πλούτο», νόημα. Πρώτα μου ζητούσαν οπλίτες, αλλά μετά την ταινία «300», έγινε κιτς αυτή η 100% ΨΕΥΤΙΚΗ εικόνα του οπλίτη με τα six packs, την ημίγυμνη εμφάνιση και κάπου «έκατσε» όλο αυτό. Να σου πω την αμαρτία μου, ευτυχώς! Ποια η σχέση των «Τριακοσίων» του Miller με την ιστορική πραγματικότητα;
Καμία…
Αυτό. Καμία! Δεν βρίσκω λοιπόν νόημα σε όλο αυτό… Επίσης μου έχουν ζητηθεί και έχω φτιάξει συμπλέγματα αγαλμάτων, όπως ο Θησέας που σκοτώνει τον Μινώταυρο, κάποια τέρατα σαν τη Μέδουσα ή τον Κέρβερο κλπ.
Το εξωτερικό; Υπάρχει στα σχέδιά σου;
Βεβαίως! Λόγω της πανδημίας, έχουν πάρει παράταση δύο επισκέψεις μας στο WonderFest της Νέας Υόρκης και στο Loncon του Λονδίνου, όπου εκεί λογικά θα καταφέρω να συναντήσω και τον Achilleos.
Επόμενος στόχος δημιουργικά;
Οι Τέσσερεις Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Σε μεγάλες διαστάσεις, ας πούμε 1:6 ή και 1:4. Και θα ήθελα να «πατήσω» πάνω στο ίδιο το ιερό κείμενο, να μην είναι αφηρημένο. Επίσης γοητευτικό ως project είναι ο Έκπτωτος…
Gustav Dore;
Ναι, με βάση αυτόν και βάζοντας εννοείται τη δική μου πινελιά, προσθέτοντας το δικό μου στοιχείο.
Εκτός όμως από αυτή σου τη καλλιτεχνική πλευρά, έχεις και τη μουσική…
Ναι. Ξεκίνησα πριν 20 σχεδόν χρόνια, έχοντας τους EMBRACE FIRE και κυκλοφορώντας το 2006 τον δίσκο “Savage” (σ.σ: όποιος αγνοεί έναν από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής σκηνής, ας ανατρέξει σε αυτό το αφιέρωμα, για να μάθει τί και πως) ενώ το 2017 σχημάτισα τους DARKLON με τους οποίους κυκλοφόρησα το 2019 το ντεμπούτο μας “Rise from death”. Τώρα βρισκόμαστε στην παραγωγική διαδικασία για το δεύτερό μας. Έχουμε ολοκληρώσει τη σύνθεση της μουσικής, έχουμε περάσει στη διαδικασία ηχογράφησης των φωνητικών και μπορώ να πω πως όλα πάνε, τηρουμένων και των αναλογιών ελέω συνθηκών κλπ. μια χαρά! Ευελπιστώ πως θα κυκλοφορήσει μες στη χρονιά. Οπότε να περιμένετε νέα μας!
Κώστα σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Κλείσε τη συζήτησή μας όπως εσύ θες.
Πρώτα απ’ όλα, να ευχαριστήσω πολύ όλους όσους έχουν στηρίξει κάθε προσπάθειά μου, από την αρχή μέχρι και σήμερα, είτε σαν γλύπτης, είτε σαν μουσικός. Χωρίς όλους αυτούς, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Και φυσικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα Δημήτρη και στο Rock Hard, που εκτός του χώρου που πάντα έδινε στη μουσική μου, μου έδωσε βήμα για αυτή την τόσο απολαυστική συνέντευξη, ώστε να μιλήσω και για τη δουλειά μου. Τιμή μου! Θα τα πούμε πολύ σύντομα!
Δημήτρης Τσέλλος
