CARCASS interview (Bill Steer)

“Symphonies of torn arteries”

Πέρασαν πολλά χρόνια από την κυκλοφορία του “Surgical steel” και η αλήθεια είναι ότι μας έλειπε ένα πολύ καλό death metal άλμπουμ… the CARCASS way. Το “Torn arteries” καλύπτει επάξια το κενό των 8 ετών και ο Bill Steer βρέθηκε στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής για να μας μιλήσει όχι μόνο για τη νέα δουλειά των Άγγλων, αλλά και για διάφορα θέματα που αφορούν το παρελθόν του σχήματος.

Έχετε τόσο μεγάλες παύσεις ανάμεσα στις κυκλοφορίες σας, που θα μπορούσε να σας χαρακτηρίσει κανείς σαν τους “DEF LEPPARD του death metal”…
(γελώντας) Ναι, μόνο που έχουμε κάπως μικρότερη επιτυχία!!!

Τι ήταν αυτό που σας καθυστέρησε τόσο πολύ, εκτός από την πανδημία που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, πήγε τα πάντα πίσω;
Η πανδημία, ήταν όντως το πιο πρόσφατο γεγονός που μας πήγε πίσω, αφού είχαμε τελειώσει το δίσκο σχεδόν δύο χρόνια πριν. Η υπόλοιπη καθυστέρηση, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στις περιοδείες, αφού παίζαμε συναυλίες για το μεγαλύτερο μέρος της μισής δεκαετίας. Παίζαμε σαν να μην υπάρχει αύριο και οι συναυλίες δεν τελείωναν. Η εταιρία ήθελε καινούργιο δίσκο, ο Jeff (σ.σ. Walker, τραγουδιστής, μπασίστας και ηγέτης των CARCASS) δεν ήθελε και οι προσφορές για φεστιβάλ και περιοδείες, έπεφταν σαν βροχή. Πέντε χρόνια είναι πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, όντως, κι εγώ ήθελα να γυρίσω στο στούντιο σαν απελπισμένος. Είχα δουλέψει κάποια τραγούδια το 2015 και το 2016 μαζί με τον ντράμερ μας, αλλά ο Jeff δεν ενδιαφερόταν, επειδή ήταν απασχολημένος με το να κλείσει άλλον ένα χρόνο με συναυλίες. Είναι ο manager του γκρουπ, ασχολείται με τα πάντα γύρω από το συγκρότημα και σ’ εκείνο το στάδιο, το μυαλό του ήταν αλλού.

Δηλαδή 4-5 χρόνια καιρός δεν είναι αρκετός για να βγάλεις καινούργιο δίσκο;
Για εκείνον όχι, αλλά για μένα, ναι. Δεν μπορείς όμως να τον υποχρεώσεις να κάνει κάτι που δεν θέλει.

Ο Jeff, πάντα έλεγε ότι δεν θα έκανε νέο δίσκο αν δεν είχε κάτι καινούργιο να προσφέρει. Αυτή τη φορά, πέρα από την πίεση της Nuclear Blast, τι διαφορετικό είχατε να προσφέρετε;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω εγώ τι είναι διαφορετικό στο δικό μου άλμπουμ. Σίγουρα είναι, βέβαια, αφού δεν θα είχε νόημα να μπαίναμε στο στούντιο αν δεν είχαμε κάτι φρέσκο να δώσουμε στον κόσμο. Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ όμως, γιατί είμαι προκατειλημμένος. Καταλαβαίνεις. Ούτως ή άλλως, πάντα πρέπει να μιλάει η μουσική.

Να πάμε λίγο και στο εξώφυλλο, το οποίο είναι πολύ ασυνήθιστο; Απεικονίζει λαχανικά, στο σχήμα καρδιάς, μέσα σ’ ένα άσπρο πιάτο, αλλά μου μοιάζει αρκετά “gory”. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι είστε vegetarian; Τι θέλατε να δείξετε με αυτό;
Δεν είχα να κάνω σε τίποτα με το εξώφυλλο, αφού απλά όταν τελείωσε, μας το έδειξαν. Ο Jeff, συνεργάστηκε για πολύ καιρό με τον Πολωνό καλλιτέχνη που έφτιαξε το εξώφυλλο, αλλά δεν ήθελε να μας δείξει τίποτα, μέχρι που ήταν εντελώς έτοιμο. Ήταν σίγουρα μία έκπληξη όταν το πρωτοείδαμε, αφού ήταν εντελώς διαφορετικό απ’ ότι είχαμε συνηθίσει. Εκείνο για το οποίο είχαμε συμφωνήσει όμως όλοι, ήταν ότι δεν θέλαμε ένα κοινότυπο εξώφυλλο ενός metal άλμπουμ. Σίγουρα το πετύχαμε με αυτό. Βέβαια, μαζί μ’ αυτό, καταφέραμε να κάνουμε τους μισούς οπαδούς μας να το μισήσουν!!!

Ούτως ή άλλως, όμως, τα εξώφυλλα των CARCASS, πάντα συζητιούνταν. Για καλό ή για κακό. Το να κάνατε κάτι κοινότυπο, δεν είχε νόημα, αν με ρωτάς.
Ακριβώς, Σάκη. Δεν είναι ωραίο να κάνεις αυτό που περιμένει ο κόσμος. Σε μία ιδεατή κατάσταση, ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά. Ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Ακόμα κι αυτοί που το θεωρούν κακό, πιστεύω ότι σε 3-5 χρόνια, θα έχουν αλλάξει άποψη. Δεν με ανησυχεί ιδιαίτερα αυτό, αν με ρωτάς, όμως.

Καλά, ακόμα κι αν έκανες ένα εξώφυλλο που να περίμενε ο κόσμος, ένα κλασικό CARCASS εξώφυλλο, θα υπήρχε μία μερίδα που θα έλεγε «δεν έκαναν κάτι να μας εκπλήξουν» και θα πέφτατε στην ίδια παγίδα.
Πολύ σωστή επισήμανση. Αν μπεις στη διαδικασία να κάνεις κάτι που να αρέσει στον κόσμο, την πάτησες. Δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους.

Περιμένοντας να βγει το φυσικό προϊόν, μπορείς να μας πεις πως θα μπορούμε να διαβάσουμε τους στίχους; Έχω ακούσει διάφορα περίεργα πράγματα σχετικά με αυτό!
(γέλια) Ο στιχουργός και υπεύθυνος για το image του συγκροτήματος, ο Jeff, πήρε αυτήν την απόφαση και πραγματικά δεν κατάλαβα ποιο ήταν το κίνητρό του. Χαχαχαχα. Μάλλον ήθελε να δυσκολέψει τη ζωή στον κόσμο. Του αρέσουν οι προκλήσεις και μάλλον τώρα ήθελε να προκαλέσει τον κόσμο.

Ο ίδιος λέει ότι θέλει ο κόσμος να «ψάξει καλά το δίσκο» και ότι «δεν θέλει να προσφέρει τους στίχους στο πιάτο». Προφανώς εννοεί το πιάτο με την καρδιά του εξωφύλλου!!!
Χαχαχαχα! Θα του το πω αυτό!!!

Ο τίτλος “Torn arteries”, έχει να κάνει μ’ ένα φανταστικό συγκρότημα που είχε φτιάξει ο πρώτος σας ντράμερ, ο Ken Owen. Πως σας κόλλησε, μ’ έναν τυπικό CARCASS τρόπο και το βάλατε ως τίτλο του νέου σας δίσκου;
Κάποια στιγμή μιλούσα γι’ αυτήν την κασέτα στον Jeff κι έβρισκε τον τίτλο διασκεδαστικό. Του άρεσε όλη αυτή η ιστορία. Δεν ξέρω αν έχω ακόμη αυτήν την κασέτα σε κάποια κούτα ή αν την έχω επιστρέψει στον Ken, αλλά ο Jeff λάτρεψε όλη αυτή την ιστορία, το όνομα κόλλησε στο μυαλό του και όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε για το δίσκο, έκανε τα αδύνατα δυνατά ώστε να είναι αυτός ο τίτλος. Του αρέσει πάρα πολύ να κάνει αναφορές στο παρελθόν του συγκροτήματος και να υπάρχει μία τέτοια συνοχή.

Μιας και αναφέραμε τον Ken Owen, θα είναι μαζί σας σε κάποιες από  τις επερχόμενες συναυλίες σας, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν;
Πιθανώς να είναι, γιατί ακόμα δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Μέχρι στιγμής, έχουμε για φέτος μόνο μία εμφάνιση στο Damnation Festival, στο Leeds, που είναι σχετικά κοντά μας και δεν θα έχει πρόβλημα να έρθει και ο Ken. Μακάρι να γίνει κανονικά το φεστιβάλ και θα είναι πάρα πολύ ωραίο να είμαστε και πάλι μαζί.

Το “Flesh ripping sonic torment limited”, είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι που έχουν γράψει οι CARCASS μέχρι σήμερα, το οποίο διαρκεί σχεδόν δέκα λεπτά. Πως κατέληξε αυτό το κομμάτι τόσο μεγάλο; Δεν είναι η πρώτη φορά που έχετε ένα τόσο μεγάλο σε διάρκεια τραγούδι, βέβαια, αφού το “Mount of execution”, από το “Surgical steel”, ήταν 1,5 λεπτό πιο μικρό…
Η αρχική του μορφή, όταν την παρουσίασα στο γκρουπ, ήταν ήδη μεγάλη και δεν ήταν και τελειωμένη, οπότε μπορούσαμε να καταλάβουμε πως όταν ολοκληρωνόταν, θα ήταν από τις πιο μεγάλες μας συνθέσεις. Σ’ ένα μικρό κομμάτι, οι επαναλήψεις μέσα σ’ αυτό, έρχονται πιο γρήγορα. Στην περίπτωση αυτή, όμως, υπάρχουν ήδη πολλά μεγάλα περάσματα μουσικής, πριν συμβεί η πρώτη επανάληψη. Εμείς δουλεύαμε πάνω στο τραγούδι, μέχρι να γίνει όπως ακριβώς θέλαμε και έπρεπε, χωρίς να δίνουμε σημασία στο ρολόι. Όταν μπήκαμε στο στούντιο, είδαμε πόσο μεγάλο γινόταν. Ήταν ένα μικρό σοκ, όταν είδαμε ότι η διάρκειά του ήταν 9.45 ή κάτι τέτοιο…

Μπορείς να φανταστείς τι θα γίνει αν ποτέ το παίξετε live, μπροστά σε death metal κοινό;
Δεν θα ήταν ενδιαφέρον; Χαχαχαχαχα! Έχω μάθει πάντως να μην χρησιμοποιώ τη λέξη «ποτέ», οπότε θα έλεγα ότι είναι πιθανόν.

Πες μου τώρα, πως μπορείς και συνδυάζεις το death metal και το grindcore, με το 70s rock και συγκροτήματα όπως οι FIREBIRD ή οι GENTLEMAN’S PISTOLS; Αν είχες να διαλέξεις να παίζεις μόνο ένα μόνο είδος μουσικής, ποιο θα ήταν αυτό;
(γελώντας) Δύσκολη ερώτηση. Παίζοντας αυτά τα δύο είδη μουσικής, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει σε κανένα η full version του εαυτού μου. Αυτό που έχω να πω είναι πώς πάντα διατηρώ το ενδιαφέρον μου για τη μουσική παίζοντας διαφορετικά είδη και τελικά το ένα ωφελεί το άλλο. Αυτά που αντιμετώπισα παίζοντας με τους CARCASS, σίγουρα επηρέασαν το παίξιμό μου στους FIREBIRD και τους GENTLEMAN’S PISTOLS, αλλά και το αντίστροφο. Διότι μπορεί να μην υπάρχει κάποια άμεση αναφορά από το παίξιμο αυτών των σχημάτων στους CARCASS, αλλά στον τομέα της δημιουργικότητας, σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα στο παίξιμο που λειτουργούν υποσυνείδητα.

Πως εξηγείς το γεγονός ότι ενώ είστε Βρετανοί, ο κόσμος σας θεωρεί «νονούς» του Σουηδικού death metal, μελωδικού ή μη; Κι όλα αυτά, από τη στιγμή που είχατε μόνο τον Michael Amott στη σύνθεσή σας, ο οποίος καταγόταν από τη Σουηδία…
Δεν έχω ιδέα. Είναι ενδιαφέρον πως το βλέπει ο κόσμος έτσι. Όπως και να έχει, είναι μία πρόταση που σηκώνει πολλή συζήτηση, αφού γνωρίζω πολύ κόσμο που δεν θα συμφωνούσε με τίποτα. Ιδιαίτερα Σουηδούς. Έχω γνωρίσει, για παράδειγμα, πολύ κόσμο που πιστεύει ότι όλο το κίνημα του μελωδικού death metal, ξεκίνησε με τους AT THE GATES, παρά με τους CARCASS.

Ο Jeff Walker κάποτε, μου είχε πει ότι προφανώς αυτό είχε να κάνει με το γεγονός ότι είχατε παίξει μαζί με τους GROTESQUE (παλιά μπάντα του Tomas Lindberg των AT THE GATES) και τους DARK TRANQUILLITY και ο κόσμος σας περνούσε για Σουηδούς!
Είχαμε παίξει στη Σουηδία, όντως, σ’ ένα πολύ κρίσιμο διάστημα, όταν ξεκινούσε αυτή η σκηνή να γίνεται μεγάλη και σπουδαία. Νομίζω ότι το “Symphonies of sickness” ήταν ένα άλμπουμ που άρεσε σε πολύ κόσμο στη Σουηδία τότε. Όταν φτάσαμε όμως στο “Heartwork”, μάλλον η μουσική του, άρεσε και σε πολλά περισσότερα συγκροτήματα. Πριν το “Heartwork”, να λέμε την αλήθεια, ήταν πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα death metal σχήμα να παίζει τις συγκεκριμένες αρμονίες. Όλα τα υπόλοιπα είναι θέμα γούστου, άποψης και αντίληψης για τη μουσική.

Είναι αλήθεια ότι κατά την περίοδο του “Swan song”, είχες χάσει το ενδιαφέρον σου να παίζεις thrash και death metal κι αυτό οδήγησε στη διάλυση των CARCASS;
Είναι ένα μέρος της αλήθειας. Ο πραγματικός λόγος, ήταν ότι η μπάντα είχε τελειώσει. Απ’ όλες τις απόψεις. Και μουσικά και σε ότι έχει να κάνει με τις προσωπικές μας σχέσεις αλλά και την καριέρα μας. Παίζαμε το λάθος είδος μουσικής, στον λάθος χρόνο και τον λάθος τόπο. Μπορούσες απλά να το νιώσεις. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το metal. Ήμασταν ακόμα πολύ νέοι και ποτέ μέχρι τότε δεν είχαμε κανονικές δουλειές. Δεν είχαμε κάτι να συγκρίνουμε, οπότε θεωρούσαμε ο ένας τον άλλο δεδομένο, όπως ακριβώς συνέβη και με τον τρόπο που ζούσαμε ως τότε. Κάποια στιγμή, απλά, η εργασιακή σχέση ανάμεσά μας, κατέρρευσε. Δεν υπήρχε κάποιο δράμα ή κάτι τέτοιο.

Ήρθε και η ιστορία με τις δισκογραφικές εταιρίες και τα θέματα που αντιμετωπίσατε για να βγει εκείνος ο δίσκος και νομίζω ότι «το γλυκό, έδεσε».
Ναι, αυτό ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Αλλά δεν ήταν ο βασικός λόγος της διάλυσής μας, όπως γράφουν πολλοί άνθρωποι τόσα χρόνια. Ήταν απλά μία άλλη πλευρά του νομίσματος.

Πως αντιμετωπίζεις το γεγονός ότι άνθρωποι όπως εγώ, για παράδειγμα, χρησιμοποίησαν τους στίχους των δύο πρώτων δίσκων σας, για να μάθουν ιατρική ορολογία, η οποία τους χρησίμεψε να πάρουν κάποιο πτυχίο;
Wow!!! Αυτό είναι σοκαριστικό! Έχουμε συναντήσει άτομα, που μας έχουν πει ότι επηρεασμένοι από τους CARCASS, ακολούθησαν την παθολογία ως επιστήμη. Δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ. Ήταν κάτι εντελώς απροσδόκητο!

Πάντως εγώ, πρέπει να σου πω ότι το 1990-91 που έδινα εξετάσεις στα αγγλικά, προσπαθούσα να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερες λέξεις και μετέφραζα τους στίχους από τους δύο πρώτους δίσκους σας, που είχαν μπόλικη ορολογία. Τελικά πήρα άδεια διδασκαλίας, γιατί μπόρεσα να καταλάβω τέλεια ένα κείμενο που είχε να κάνει με μία εγχείριση αμφιβληστροειδούς, κάτι που οι άλλοι αδυνατούσαν να κατανοήσουν! Χαχαχαχαχα!
Απίστευτο! Έχω μείνει άναυδος!

Μιας και πιάσαμε τους δύο πρώτους δίσκους σας, πως βλέπεις τα εξώφυλλά τους;
Χαχαχαχα! Λογικό είναι, ότι αν βγάζαμε αυτούς τους δίσκους σήμερα, σ’ αυτήν την ηλικία που είμαστε, δεν θα είχαμε αυτά τα εξώφυλλα. Αλλά τότε, που ήμασταν νέοι, με μπόλικο καταπιεσμένο θυμό κι έντονη αντικοινωνικότητα, ήταν ΟΚ. Τα αποδέχομαι γι’ αυτά που είναι και μην ξεχνάς ότι επιζητούσαμε να δημιουργήσουμε αντιπαραθέσεις και την αντίδραση του κόσμου, αλλά όχι σήμερα. Ακόμα και ο Jeff, που το έχει στο αίμα του να δημιουργεί τέτοιου είδους καταστάσεις, νομίζω ότι δεν θα έκανε κάτι τέτοιο σήμερα.

Αληθεύει ότι το “Necroticism – Descanting the insalubrious” έχει ένα concept που μιλά για το πώς μπορείς να ξεφορτωθείς ένα πτώμα;
Χαχαχα! Πολύ καλή ερώτηση! Μακάρι να ήταν εδώ ο Jeff να σου απαντήσει!

Ο Jeff, μου είχε πει ότι μάλλον δεν ήταν κάπως έτσι. Αλλά μου είχε πει επίσης, ότι ο τίτλος του δίσκου, προέκυψε από έναν συμβιβασμό. Εκείνος ήθελε να ονομαστεί “Necroticism” κι εσύ με τον Ken, “Descanting the insalubrious” και για να μην χαλάσει το χατίρι κανενός, μπήκαν και οι δύο φράσεις στο δίσκο!
Χαχαχαχα! Όντως, το “Descanting the insalubrious” ήταν μία ιδέα του Ken, ο οποίος από τότε σταμάτησε να συνεισφέρει στιχουργικά, αλλά πάντα μου άρεσε ο τρόπος που ένωνε μικρές φράσεις. Ήμασταν οι δυο μας, με τον Jeff απέναντι κι έγινε ένας απίστευτα περίεργος συμβιβασμός και μπήκαν και οι δύο φράσεις στον τίτλο! Θυμάμαι όταν τελειώναμε τις ηχογραφήσεις του δίσκου, ότι ο Jeff ήταν σ’ ένα διπλανό χώρο του στούντιο, που το είχαμε για τα demo κι ετοίμαζε αυτά τα ηχητικά αποσπάσματα που υπάρχουν ανάμεσα στα κομμάτια. Ακόμα και τώρα, πιστεύω ότι τα έβαλε, για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι υπάρχει κάποιο concept από πίσω, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα!

Μάλλον θα πρέπει να κάνετε ένα meeting και να αποφασίσετε τι θα λέτε! Χαχαχαχα!
Ναι, αλλά δεν είμαστε και οι καλύτεροι σε αυτό! (γέλια)

Όλα αυτά τα χρόνια, κάνετε συχνά-πυκνά, κάποια EP, όπως κάνατε πέρυσι με το “Despicable”, τα οποία περιέχουν μερικά εξαιρετικά τραγούδια, όπως για παράδειγμα το “Heartwork” EP που περιέχει το αγαπημένο μου κομμάτι σας, το “Rot n’ roll”.
Ω, ναι. Πραγματικά πολύ ωραίο τραγούδι. Για το συγκεκριμένο EP, μόλις είχε φύγει ο Michael Amott και η εταιρία ήθελε δύο νέα τραγούδια για να βγάλουμε ένα EP. Ξέραμε ότι θα παίρναμε τέταρτο μέλος για τις συναυλίες, αλλά περνούσαμε πάρα πολύ ωραία στο στούντιο ως τρίο. Υπήρχε πάρα πολύ συσσωρευμένη ενέργεια, κάτι που προήλθε από την αλλαγή στη σύνθεση και η ατμόσφαιρα που υπήρχε ήταν φανταστική. Μου αρέσουν και τα δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια, το ίδιο. Και το “Rot n’ roll” και το “This is your life”.

Πέρυσι κυκλοφορήσατε και το “Despicable”, αλλά νομίζω ότι ήταν καθαρά επειδή είχατε αποφασίσει να αναβάλλετε επ’ αόριστον την κυκλοφορία του full length δίσκου σας.
Ακριβώς. Ήταν καθαρά απόφαση της εταιρίας. Αν ήταν στο χέρι μου, θα κυκλοφορούσα το δίσκο πέρυσι. Σίγουρα, υπήρχε το lockdown και ο κόσμος δεν μπορεί να δει συναυλίες, τα συγκροτήματα δεν μπορούν να περιοδεύσουν, αλλά όλοι ήθελαν να ακούσουν μουσική. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι στο lockdown ο κόσμος άκουσε περισσότερους δίσκους από ποτέ. Οι εταιρίες όμως, είναι προσεχτικές και δεν θα έπαιρναν ρίσκο σαν κι αυτό. Προτιμούν την ασφάλεια του γεγονότος ότι θα βγεις περιοδεία να προμοτάρεις το δίσκο. Επέμειναν στην αναβολή της κυκλοφορίας και ήθελαν να βγάλουμε το EP πρώτα, ενώ στην πραγματικότητα, αυτό το EP, το “Despicable”, προφανώς θα κυκλοφορούσε μετά το άλμπουμ. Τα τραγούδια αυτά, είχαν περισσέψει από τις ηχογραφήσεις του “Torn arteries”, ήταν καλά, αλλά δεν ταίριαζαν στο ύφος του δίσκου.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το απόλυτο τραγούδι των CARCASS; Αυτό που περιγράφει καλύτερα το συγκρότημα; Όχι απαραίτητα το αγαπημένο σου, δηλαδή.
Ξανά, πρέπει να πω ότι όταν είσαι μέσα στο συγκρότημα, είσαι πολύ κοντά σ’ όλα αυτά και δεν μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά. Πηγαίνοντας λοιπόν σύμφωνα με αυτά που λένε οι οπαδοί μας, η προφανής επιλογή, θα ήταν το τραγούδι “Heartwork”. Έχει όλα τα στοιχεία που καθορίζουν τους CARCASS, με τις μελωδίες, τα πολύ γρήγορα σημεία με blastbeat, το breakdown, το μελαγχολικό σημείο στη μέση. Αυτό θα ήταν ένα πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι. Αλλά νομίζω ότι και στο καινούργιο μας άλμπουμ, υπάρχουν τραγούδια όπως το “The devil rides out”, που έχουν όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά των CARCASS που λατρεύουν οι οπαδοί μας.

Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα. Νομίζω ότι η αναμονή για το “Torn arteries”, άξιζε τον κόπο.
Ευχαριστώ πάρα πολύ κι ελπίζω να τα πούμε από κοντά σε κάποια συναυλία μας στην Ελλάδα, που περνάμε τόσο ωραία κάθε φορά.

Σάκης Φράγκος

All photos by Ester Segarra