1987 και οι ANTHRAX κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ , το “Among the living”, ένας δίσκος που, ακόμα και σήμερα θεωρείται δίσκος-ορόσημο για τους Αμερικανούς thrashers, ένας δίσκος που από πολλούς θεωρείται ο καλύτερός τους. Κακά τα ψέματα. Το “Among the living” , ήταν ένας δίσκος που έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για τους ANTHRAX. Υπό αυτή την έννοια, οποιοσδήποτε δίσκος θα κυκλοφορούσε μετά το “Among the living” θα έπεφτε στη διαδικασία σύγκρισης. Υπολογίστε και το γεγονός ότι η Island Records, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο το ρεύμα των ANTHRAX εκείνη την εποχή, τους πίεσε να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, μόλις μερικούς μήνες μετά. Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν, το ειδικό βάρος που έπρεπε να σηκώσει η μπάντα, η οποία σημειωτέον είχε και μια εξουθενωτική περιοδεία στην πλάτη της για το “Among the living” με αποκορύφωμα την εμφάνισή τους τον Αύγουστο του 1987 στα πλαίσια του Monsters Of Rock στο Donington μαζί με METALLICA, BON JOVI, W.A.S.P. , DIO και CINDERELLA, μπροστά σε 80.000 οπαδούς, To “State of euphoria” που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1988 έχει την τύχη ή την ατυχία αν θέλετε, να βρίσκεται δισκογραφικά ανάμεσα στο “Among the living” και το “Persistence of time”, ενώ και οι ίδιοι οι ANTHRAX έχουν δηλώσει ότι το άλμπουμ δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες τους καθώς λόγω της πίεσης χρόνου δεν ολοκληρώθηκε όπως θα ήθελαν και θα έπρεπε να δουλευτεί λίγο παραπάνω. Είναι όμως το “State of euphoria” ένας τόσο κακός δίσκος; Ξεκάθαρα όχι! Αν θέλετε τη γνώμη μου είναι μια εξαιρετική δουλειά που όμως είναι αρκετά… παραμελημένη από αρκετούς και οπωσδήποτε χρήζει μεγαλύτερης προσοχής. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αποκαταστήσουμε την τάξη και να δούμε μαζί το….
The “State of euphoria” countdown
- “13” (0.49)
Δικαιωματικά η τελευταία θέση ανήκει σε αυτό το σχεδόν μονόλεπτο instrumental που θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει, κατάλοιπο ενδεχομένως της πιο χιουμοριστικής πλευράς των ANTHRAX. Τίποτα το συγκλονιστικό, προχωράμε.
- “Who cares wins” (7.35)
Έξυπνο το λογοπαίγνιο στον τίτλο του κομματιού, παραφράζοντας το “Who dares wins” αλλά μέχρι εκεί, καθώς, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, το “Who cares wins” είναι η πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Αδικαιολόγητα μεγάλο σε διάρκεια, σχεδόν οκτώ λεπτά, σε σημείο που καταντά αφόρητα κουραστικό. Και είναι πραγματικά κρίμα γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι έχει κάποιες πολύ καλές ιδέες και εκτιμώ ότι αν ήταν μικρότερο σε διάρκεια θα μιλάγαμε εντελώς διαφορετικά. Για του λόγου το αληθές, δείτε και ακούστε παρακάτω το video clip του τραγουδιού όπου έχει υποστεί edit και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου.
- “Antisocial” (4.27)
Εξαιρετική διασκευή. Οι ANTHRAX πήραν ένα σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό κομμάτι από τους Γάλλους TRUST και το άλμπουμ τους “Repression” του 1980 και το έκαναν κυριολεκτικά δικό τους, μπολιάζοντας το με αυτήν την απίστευτη thrash ενέργεια τους. Το “Antisocial” γνώρισε τεράστιο airplay από το MTV, κυκλοφόρησε σε single τόσο στα Αγγλικά όσο και στα Γαλλικά και βοήθησε πολύ και την καριέρα των… TRUST καθώς ώθησε πολύ κόσμο να ψαχτεί περισσότερο μαζί τους. Από την άλλη, το “Antisocial” στιγμάτισε κατά κάποιο τρόπο το “State of euphoria” καθώς για αρκετά χρόνια οι οπαδοί αναφέρονταν σε αυτό ως “o δίσκος που έχει το “Antisocial”. Πιστέψτε με, το “State of euphoria” είναι πολύ περισσότερο από αυτό.
- “Out of sight, out of mind” (5.13)
Περίεργο τραγούδι ετούτο εδώ. Ενώ έχει όλα τα κλασικά στοιχεία ANTHRAX που όλοι λατρεύουμε, δυναμικό riff, εντυπωσιακό κόψιμο στη μέση και πολύ δυνατό ρεφραίν, έχω την εντύπωση ότι υστερεί κάπως σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κομμάτια που ακολουθούν. Ίσως αν έλειπαν τα groovy στοιχεία του, να βρισκόταν σε υψηλότερη θέση, καθώς θα το ήθελα ακόμα πιο straightforward. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι από τις πολύ δυνατές στιγμές του δίσκου.
- “Make me laugh” (5.41)
Να πω κάπου εδώ ότι όλα τα κομμάτια που ακολουθούν από εδώ και κάτω τα θεωρώ ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ και η αξιολόγηση γίνεται για καθαρά τυπικούς λόγους. Μπαίνουμε δυναμικά στην πρώτη εξάδα με το “Make me laugh”. Αργόσυρτη εισαγωγή μέχρι ο Benante να δώσει το έναυσμα για το χαμό στο mosh pit. Κλασικό, στακάτο ANTHRAX riff σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται κάλλιστα στο “Among the living”. Στιχουργικά οι ANTHRAX τα χώνουν με τον δικό τους τρόπο στους τηλευαγγελιστές που εκμεταλλεύονται την αφέλεια και την πίστη του κόσμου για να απομυζούν χρήματα, “αγαπημένο” θέμα για πολλές thrash μπάντες της εποχής. Από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του δίσκου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι επιλέχτηκε ως πρώτο single.
- “Schism” (5.27)
Για μένα το κρυμμένο διαμαντάκι του δίσκου. Φοβερό κομμάτι, ρυθμικό, με έναν εντυπωσιακό Benante στην εισαγωγή και έναν συγκλονιστικό σε απόδοση Belladonna, το “Schism” έχει αυτές τις απίστευτες εναλλαγές και τα thrash ξεσπάσματα που δύσκολα μπορούν να αφήσουν κάποιον ασυγκίνητο. Υπέροχοι στίχοι από τον Scott Ian (που σημειωτέον έχει γράψει τους στίχους σε όλα τα κομμάτια, ενώ ο Benante έχει γράψει το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής του άλμπουμ) συνθέτουν το παζλ ενός πάρα πολύ υποτιμημένου κομματιού. Λεπτομέρεια; Το “Schism” είναι ένα από τα δύο κομμάτια του άλμπουμ που δεν έχουν παιχτεί ποτέ ζωντανά. Πολύ κακώς αν θέλετε τη γνώμη μου.
Can ya tell me how it feels to be hated?
Can ya tell me how it feels to be loved?
Can you show me what it means to be respected?
Or is the answer none of the above?
- “Misery loves company” (5.40)
Οι ANTHRAX ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους στον Άρχοντα του Τρόμου, τον τεράστιο Stephen King. Το απέδειξαν άλλωστε και στο “Among the living” με το ομώνυμο κομμάτι βασισμένο στο “The stand” και το “A skeleton in the closet” εμπνευσμένο από το “Apt pupil”. Στο “State of euphoria” οι ANTHRAX επιστρέφουν για μια ακόμη φορά στο σκοτεινό σύμπαν του King και καταπιάνονται με το φημισμένο “Misery”, που δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, και καλό θα ήταν, όσοι δεν το έχετε διαβάσει να το πράξετε άμεσα, όπως επίσης να δείτε την ομώνυμη ταινία του 1990 με τους Kathy Bates και James Caan. Το “Misery loves company” (άλλο ένα έξυπνο λογοπαίγνιο) είναι ένα σκοτεινό κομμάτι, απόλυτα εναρμονισμένο με την θεματολογία του. Φοβερό riff και απίστευτο κόψιμο στη μέση με τον Belladonna να κλέβει την παράσταση καθώς αφηγείται την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο μέσα από την οπτική της ψυχοπαθούς νοσοκόμας Annie Wilkes. Άλλο ένα μάλλον υποτιμημένο κομμάτι, το δεύτερο μαζί με το “Schism” που δεν έχει παιχτεί ζωντανά. Και πάλι κακώς.
- “Be all, end all” (6.22)
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει ιδανικότερο κομμάτι ως εναρκτήριο του δίσκου. Αργόσυρτη, υποβλητική εισαγωγή, πρώτα με το τσέλο και μετά με το σκάσιμο του ογκώδους riff που εξελίσσεται σταδιακά ανεβάζοντας ρυθμούς μέχρι που ο Belladona δίνει το σύνθημα “Yes, no, yes, no ! Not, another word, You’ll know what to do, Right!” και το τραγούδι απογειώνεται καταλήγοντας σε έναν thrash δυναμίτη. Κλασικό πλέον κομμάτι, το “Be all, end all” είναι εμπλουτισμένο με μια ασύλληπτη ενέργεια αλλά μια σκοτεινή παράλληλα δυναμική που βάζει τον ακροατή να ψυχανεμιστεί ότι κάτι σοβαρό παίζει εδώ. Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος των ANTHRAX είχε αρχίσει να γίνεται πιο σκοτεινός από την εποχή του “Among the living” αλλά στο “State of euphoria” σοβάρεψαν επικίνδυνα, με την καλή έννοια πάντα. Και το “Be all, end all” ήταν η ιδανικότερη εισαγωγή στον ζοφερό κόσμο του άλμπουμ. Τρομερό κομμάτι, από κάθε άποψη.
- “Finale” (5.47)
Και από την αρχή του δίσκου πάμε στο τέλος του και το συγκλονιστικό “Finale”. Ξεκάθαρα το πιο καθαρόαιμο thrash κομμάτι του άλμπουμ, με τους ANTHRAX να ξεσπούν και να ισοπεδώνουν τα πάντα. Φανταστικό riff που μου βγάζει αμυδρά μια “Spreading the disease” αύρα, προσαρμοσμένη στο όλο κλίμα του δίσκου. Το μακελειό που συντελείται από το τρίτο λεπτό και έπειτα είναι πραγματικά για σεμινάριο καθώς αν μέχρι εκεί το “Finale” έχει γραπώσει τον ακροατή από το λαιμό, από εκεί και πέρα του κοπανάει το κεφάλι στον τοίχο. Ασύλληπτο.
- “Now it’s dark” (5.34)
Το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, και ένα από τα αγαπημένα μου των ANTHRAX γενικότερα, δεν θα μπορούσε να μην βρίσκεται στην πρώτη θέση, έστω και οριακά, καθώς όπως ανέφερα και παραπάνω, λατρεύω πολύ την πρώτη εξάδα που μόλις διαβάσατε, όσοι φτάσατε μέχρι εδώ. Το “Now it’s dark” είναι ίσως το πιο mid tempo κομμάτι του δίσκου και οπωσδήποτε το πιο βαρύ και τραχύ που θα ακούσετε εδώ μέσα. Φοβερή riffολογία από τους Ian και Spitz και για μια ακόμη φορά, απίστευτο break στο μέσον του και με τον Benante να παίζει παπάδες. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το κομμάτι βασίζεται στιχουργικά στην ταινία του David Lynch “Blue velvet” του 1986 και πιο συγκεκριμένα στον χαρακτήρα του διεστραμμένου Frank Booth που ερμήνευσε αριστουργηματικά ο Dennis Hopper. Προσωπική μου άποψη είναι ότι το “Now it’s dark” περικλείει όλη την φιλοσοφία γύρω από το “State of euphoria”. Ζοφερό τραγούδι, προκλητικοί στίχοι, ένα τραγούδι που δίκαια έχει γίνει fan favorite.
Παρόλες τις αντιξοότητες, το άλμπουμ κινήθηκε πολύ καλά στις πωλήσεις και έφτασε μέχρι την τριακοστή θέση του Billboard ενώ έγινε χρυσό λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του. Και κάτι τελευταίο, αντί επιλόγου. Μην σας ξεγελάει το καρτουνίστικο οπισθόφυλλο (σχεδιασμένο μάλιστα από τον Mort Drucker του περιοδικού Mad). Το “State of euphoria” είναι ένας απίστευτα βαρύς και σκοτεινός δίσκος. Είναι ο δίσκος όπου οι ANTHRAX “σοβάρεψαν” επικίνδυνα και έθεσαν τις βάσεις για να κυκλοφορήσουν δυο χρόνια αργότερα το εκπληκτικό “Persistence of τime”. Υποτιμημένο άλμπουμ; Ίσως. Δισκάρα; Αναμφισβήτητα!
You know that I am…
One fuckin’ well dressed man!
Θοδωρής Κλώνης
