Πρώτη επέτειος του “Wolverine blues” των ENTOMBED χωρίς τον εμβληματικό τους τραγουδιστή Lars-Goran Petrov εν ζωή. Ε ναι, αυτό πονάει όσο ελάχιστες φορές. Από την άλλη όμως, ξέρω ότι ο συγχωρεμένος πρώτος θα ήθελε να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα, όπως γιόρταζε κι ο ίδιος τη ζωή του καθημερινά στο ελάχιστο που κράτησε. Το “Wolverine blues” τον είδε να επιστρέφει στο συγκρότημα μετά από την γνωστή πλέον παρεξήγηση με τον δερβέναγα και αρχηγό όχι μόνο της μπάντας, αλλά και όλης της Σουηδικής σκηνής, δηλαδή τον ντράμερ Nicke Andersson. Oι ENTOMBED είχαν το πανδύσκολο έργο να διαδεχτούν το καλύτερο Σουηδικό μεταλλικό άλμπουμ όλων των εποχών. Δηλαδή το “Clandestine” στο οποίο κατάφεραν –διότι περί απόλυτου κατορθώματος πρόκειται- να ξεπεράσουν τον δίσκο-πατέρα όλης της Σουηδικής λαίλαπας που ξέσπασε αργότερα. Δηλαδή το “Left hand path”. Στο “Wolverine blues” οι ENTOMBED παραμερίζουν «κακία» και ταχύτητα, χάριν ενός πιο συμπαγούς ήχου, σε σχετικά πιο Mid-tempo λογική, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα ξεσπάσματα, ενώ είναι αισθητά βαρύτερο των δυο προκατόχων του. Προσοχή, βαρύτερο, όχι πιο ογκώδες, διότι πλέον δεν μιλούσαμε για μία –μόνο- death metal μπάντα, αλλά ο ήχος του “Wolverine blues” μάλιστα, εγκαινίασε τον περίφημο όρο “Death’n’roll” για να καταδείξει τις εμφανώς μη παραδοσιακά μεταλλικές καταβολές του.
Του δίσκου προηγήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1993 το ΕΡ “Hollowman”, το οποίο πέραν του ομότιτλου κομματιού του, αλλά και το ομότιτλου “Wolverine blues” σε ορχηστρική έκδοση, περιείχε 3 ακυκλοφόρητες κομματάρες που άνετα είχαν θέση στο δίσκο, δηλαδή τα “Serpent speech”, “Bonehouse” και “Put off the scent” συν μια διασκευή στο “Hellraiser” του Christopher Young. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί, αρκετοί πήραν χαμπάρι τι ακολουθεί αλλά είμαι βέβαιος ότι άλλο τι περίμεναν και άλλο τι τελικά ακολούθησε. Το ιερό τους λογότυπο αντικαθίσταται από την κλασική γραμματοσειρά που δεσπόζει σε εξώφυλλο και βιβλιαράκι. Ένα εξώφυλλο που η Earache αποφασίζει αρχικά να περιέχει τον ίδιο τον Wolverine, σε συνεργασία με την Marvel Comics. Παρότι το συγκρότημα δεν ήθελε να έχει καμία σχέση ο δίσκος με τον δημοφιλή κόμικ σούπερ-ήρωα, εν τέλει η εταιρεία πήρε αυτή την απόφαση ώστε να προωθήσει το συγκρότημα σε πιο μεγάλο –και mainstream προφανώς- ακροατήριο. Ο δίσκος περιείχε ιστορικά samples τα οποία μετέπειτα αφαιρέθηκαν ώστε να μην κληθεί η Earache να πληρώσει δικαιώματα για το λόγο χρήσης τους χωρίς άδεια από τη μπάντα, συνεπώς αν έχετε κάποια παλιά κόπια του δίσκου που τα περιέχει, θεωρήστε εαυτούς άκρως τυχερούς.
Ο δίσκος αποτελεί προφανέστατα την τελευταία ΤΕΡΑΣΤΙΑ στιγμή όχι μόνο των ίδιων, αλλά για πολλούς όλης της τότε Σουηδικής κολλεκτίβας, ενώ πολλοί το χοντραίνουν ακόμα παραπάνω θεωρώντας το ως τελευταίο μέγιστο κάφρικο άλμπουμ της Ευρώπης και ότι όσα μνημεία κι αν το ακολούθησαν, τίποτα δεν ηχούσε όπως η φρεσκάδα του. Το συγκρότημα ήταν ενθουσιασμένο, οι ζωντανές τους εμφανίσεις απέδειξαν ότι πλέον είχαν γίνει από μια κορυφαία death metal μπάντα μια all around πραγματικότητα, ενώ ποιος μπορεί να ξεχάσει την ιστορική φωτό με το αεροπλάνο που περιέχει το λογότυπο τους σχεδιασμένο, δείχνοντας ότι το επίπεδο πλέον είχε ξεφύγει επίσημα. Για να μην τα πολυλογούμε, η τοποθέτηση των κομματιών σε σειρά είναι πανδύσκολη όσο ελάχιστες φορές. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο κορυφαίος δίσκος του 1993!
The “Wolverine blues” countdown:
10) Blood song (3:23)
Να ξεκινήσω αυτή την αντίστροφη μέτρηση λέγοντας ότι ακόμα κι αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι άνετα το καλύτερο κομμάτι όχι σε δίσκο αλλά σε ολόκληρη καριέρα συγκροτήματος. Αλλά έχοντας να κάνουμε με ένα τόσο ηγεμονικά καθηλωτικό άλμπουμ όπως το “Wolverine blues”, το “Blood song” παίρνει την τελευταία θέση μόνο και μόνο επειδή ο ρυθμός του ας πούμε ότι δεν σε «πιάνει» τόσο από το λαιμό όσο των υπόλοιπων κομματιών. Στιχουργικά είναι τόσο προφανές ότι μιλάει για ένα βαμπίρ, η πρωτοφανής δύναμη και δίψα για αίμα του οποίου δεν τον κάνει να ανακουφίζεται από την κατάρα που τον διακατέχει. Έτσι η άσβεστη αιμοδιψής λογική στην οποία κινείται διαιωνίζεται με το αίσθημα της κυριαρχίας αυτού του χαρακτήρα και το πόσο ασταμάτητος είναι, να περιγράφεται στους στίχους του κομματιού. Πάρα πολύ ωραίο το σημείο-ξέσπασμα που ακολουθεί τη μπασαδούρα του Lars Rosenberg. Ο τρόπος με τον οποίο το λαλάει ο LG Petrov το “I suck your blood!” αν μη τι άλλο προκαλεί μια ρίγη, ειδικά με το τι έχει προηγηθεί ερμηνευτικά για να φτάσει ως εκεί!
9) Contempt (4:32)
“HUMANITY IS THE BIGGEST CANCER EVER TO BE SEEN”! Πόσο απίστευτος ακούγεται αυτός ο στίχος όταν τον πρωτοακούς και πόσο τον συνδέεις πλέον από την απώλεια του χαρισματικού frontman από την επάρατη νόσο… Ξεκίνημα με ψαρωτικό αργό «στοιχειωτικό» ριφφ, το οποίο ενώ ακούγεται ότι θα πάει το κομμάτι σε μια τεμπέλικη λογική, αναπτύσσεται υπέροχα και στο τέλος δίνει τη θέση του σε μια ΣΟΛΑΡΑ άνευ προηγουμένου, προς απάντηση σε όσους λέγανε π@π@ριές τύπου «ωραίοι οι ENTOMBED αλλά μόνο βαράνε». Σοβαρά τώρα; Εν πάσει περιπτώσει, εδώ έχουμε να κάνουμε με ψέματα προς πάσα κατεύθυνση τα οποία κάνουν όσους τα βιώνουν να μην πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα έχει πέσει σε τέτοια κατάσταση εκμετάλλευσης και χειραγώγησης. Αυτό το CIVILIESATION που ξεστομίζει ο LG κάνει απίστευτο λογοπαίγνιο δείχνοντας ότι στο τέλος, τελικά όσο κι αν θέλουμε όλα να πάνε καλά, θα πηγαίνουν –αναγκαστικά και μη- κατά διαόλου…
8) Heavens die (4:14)
Ιδιαίτερος ο ρυθμός του συγκεκριμένου, το οποίο σε σχέση με το περισσότερο υλικό τους, είναι από τα κομμάτια που τα πάει «καροτσάκι» η φωνή του Petrov, χωρίς φυσικά να λείπει η ρυθμική του δομή και ιδιαίτερα μπάσο και τύμπανα κάνουν «παπάδες» ακολουθώντας τα ριφφ και τούμπαλιν. Τέρμα ζοφερό το σκηνικό εδώ στιχουργικά, με τα πάντα να βρίσκονται προ των πυλών της οριστικής καταστροφής, και με τον αφηγητή τρόπον τινά να μας δείχνει ότι το χαίρεται τα μάλα, λες και θα επωφεληθεί ο ίδιος από την οριστική παύση των πάντων. Χαιρέκακο σε σημεία αλλά και τέρμα ρυθμικό, με τις μποτιές του Nicke Andersson (όπως σε όλο το δίσκο) να το πρεσάρουν ακόμα παραπάνω, ενώ και οι πιο υποτονικές του στιγμές, λειτουργούν άψογα στο να προσδώσουν έξτρα προσωπικό χαρακτήρα στο δίσκο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι χάρη σε αυτόν, δημιουργήθηκε νέα λογική παιξίματος σε πολλούς Ευρωπαίους, προσπαθώντας να μιμηθούν αυτόν τον ήχο (μαντέψτε πόσο παταγωδώς απέτυχαν σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε ήδη το πώς).
7) Demon (3:17)
Αν ονόμαζα αυτό το κομμάτι «γκρουβοπανήγυρη» ενδεχομένως να αφαιρούσα πολλά από την πραγματική του αξία, ωστόσο για να πω την αλήθεια, ο όρος είναι δόκιμος στην περίπτωση του. Ξεκίνημα με μια ασήκωτη ΡΙΦΦΑΡΑ και την κραυγή του LG να προϊδεάζει για μεγαλείο. Και τέτοιο είναι το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο με μεγάλη χαρά η μπάντα είχε ως κύριο μέρος του ζωντανού της σετ, μια και πάντα τιμούσε ιδιαίτερα το συγκεκριμένο άλμπουμ. Η μεσαία ριφφάρα που ακολουθεί την πρώτη στροφή και όταν παίζεται κατ’ επανάληψη στέλνει όλη τη Σουηδία όλο και πιο κοντά στη σύγκρουση μεταξύ Σκαγεράκη και Κατεγγάτη (όπως μας τα μάθανε μικρούς για τον συγκεκριμένο πορθμό) και ο τρόπος με τον οποίο βαράνε οι Ulf Cederlund/Alex Hellid τις χορδές μέχρι θαρρείς να ματώσουν σε συνδυασμό με την ΤΑΚΑ-ΤΟΥΚΑ προσέγγιση του Nicke, απογειώνουν το κομμάτι σε δυσθεώρατα επίπεδα. Ο δε Petrov στιχουργικά στο κομμάτι «ξεφεύγει» τόσο, μπαίνοντας στην ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου ο οποίος επικαλείται έναν δαίμονα να μπει μέσα του, απηυδισμένος πλήρως από την καθημερινή πραγματικότητα. Έτσι αποφασίζει να στρέψει την κακία του προς όφελος άλλου, και ποιού άλλου μάλιστα. Δέχεται λοιπόν να γίνει αυτό που οι δαίμονες αποκαλούν «κέλυφος» για να περάσουν στον κόσμο μας , ώστε ο δαίμονας να τον κυριεύσει τελικά και να τον χρησιμοποιήσει με βάση τα ένστικτα του. Απίστευτες οι εικόνες που δημιουργεί, και ειδικά σε στίχους τύπου “Feral insticts help me go insane” ή “All sweet forms of self-destruction coming to me in my dreams”. E-Π-Ο-Σ και δεν είμαστε ακόμα στα μισά…
6) Full of hell (3:20)
Άνοιγμα της δεύτερης πλευράς με μαγκιόρικο και άκρως γκαράζ αισθητικής ριφφ, το νιώθεις ότι θα ακολουθήσει ρυθμική έκρηξη, όπως και γίνεται σχετικά άμεσα. Τεράστιο κομμάτι το “Full of hell”, με τους στίχους του να μιλάνε για ένα τύπο που έχει χάσει το μυαλό του οριστικά και νιώθει ότι είναι μια κινούμενη ζωντανή κόλαση σε κάθε σκέψη του και ανάσα!!! Τι να πει κανείς για την σκέψη –πόσο μάλλον την αποτύπωση- της στροφάρας “I’ve got sympathy for the devil, and demon is in m vein (η κυρίευση που λέγαμε πριν), I’m organized chaos, but don’t call me stupid, I’m insane (πω πω πω βάθος σεληνιακού κρατήρα στο πόσο ευαίσθητες χορδές χτυπάει)… Και συνεχίζει ο λεγάμενος, “At my worst I’m at my best, wide awake but I let sanity rest, I’m full of hell, all kinds of hell”… Βασικά θα έπρεπε να παραθέσω όλους τους στίχους αναλύοντας τους, αλλά ας πούμε ότι Ελληνιστί θα ακουστεί καλύτερα το «Με προσβάλλει η ανθρώπινη φύση, έμαθα την αλήθεια από κάποιον που είπε ψέματα, υπάρχουν στιγμές που το να μην είσαι άνθρωπος θα ήταν πηγή ενδότερης περηφάνιας». ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ! Όπως τελειώνει και ο ακροατής με την φοβερή ανάπτυξη, τις τυμπανάρες του Nicke, τη ρυθμική καταιγίδα που ακολουθεί, σε μια από τις πλέον ώριμες στιγμές της ιστορίας του. 28 ετών και να μην παλιώνει στιγμή μετά τις ακροάσεις. Απίστευτο κι ασύλληπτο προνόμιο!
5) Out of hand (3:16)
-“I am Jesus Christ”
-“No you’re not. You’re dead”!
ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ-ΤΟΥΚΑ, ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΚΑ-ΤΑΑΑΑΑΑΑΑΚ… ΟΚ τι περιμένατε με τέτοια αρχή κομματιού και τέτοια καθηλωτική στιγμή από πλευράς Nicke Andersson στο ξεκίνημα; Για πολλούς το κομμάτι που κλείνει –εκτός του δίσκου- και μια ολόκληρη χρυσή εποχή για το συγκρότημα και όλη τη χώρα. Κομμάτι που ΔΙΚΑΖΕΙ όσο ελάχιστες φορές θρησκόληπτες λογικές και που στο τέλος, πάντα κατά την δική του θεώρηση, ο Petrov σου δίνει να καταλάβεις ότι το να πιστεύεις ότι θέλουν να σου πασάρουν χωρίς να έχεις θέληση και αντίλογο, δε σε κάνει μάγκα αλλά δάγκα (κοινώς βλάκα). Από τα πλέον up-tempo κομμάτια του συγκροτήματος, κλείνει το δίσκο γκαζάτα όπως ανοίγει αντίστοιχα και πέραν του sample στην αρχή, ιστορικό έχει μείνει και το τεράστιο ρεφρέν “Jesus Christ, lord of lies, in disguise, FUCK”! Συνήθιζαν να το παίζουν στην μέση προς τέλος των συναυλιών τους αν όχι στο encore, με τον κόσμο να ξεφεύγει, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι όπως εύστοχα βγήκε σε single 9 μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου (4/7/1994 με τις δύο διασκευάρες-κόλαση στα “God of thunder” των KISS και το “Black breath” των REPULSION), θα έπρεπε να έχει γίνει και βίντεο κλιπ αντίστοιχα. Πραγματικά είναι απορίας άξιο πως μπαίνει στο νούμερο 5, αλλά είπαμε, δεν μπλέκεις με αυτό το δίσκο.
4) Rotten soil (3:25)
Ίσως το πιο ξυλάτο κομμάτι του δίσκου, κατευθείαν μετά το μπάσιμο ακολουθεί με απίστευτα χτυπήματα από πλευράς Nicke Andersson, ο οποίος νιώθεις ότι με κάποιο τρόπο θα σπρώξει όλο το ντραμ σετ μέσα στο αυτί σου, μα από το ηχείο του στερεοφωνικού σου, μα από τα ακουστικά, ο τύπος είναι ΑΠΕΙΛΗ! Ακολουθούν όλοι κατά πόδας με μπροστάρη τον Petrov και τις κιθάρες-μπετονιέρες σε πλήρη αρμονία. Ακούγεται τόσο όμορφα αδέξιο και κατσαπλιάδικο, άξεστο, αγενές, δίχως σαβουάρ-βιβρ και τρόπους γενικότερα, κι όμως είναι όλα τόσο υπέροχα, ενώ μέσα σε μόλις 205 δευτερόλεπτα, τα έχουν κομματιάσει όλα, χωρίς πλέον να παίζουν death metal αλλά ENTOMBED METAL σε κάθε περίπτωση. Κι αν οι επιρροές είναι εκεί, το έχουν κάνει τόσο δικό τους αυτό το αποτέλεσμα που το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να λύσεις μαλλί (αν έχεις) και σβέρκο (που σίγουρα –πρέπει να- έχεις) και κάνεις το κομμάτι σου καθώς απλά ΔΕΝ μπορείς να μείνεις ακίνητος. To χώμα και έδαφος που πατάμε είναι σάπιο και σύντομα έρχεται η ώρα μας να κάνουμε το μεγάλο ταξίδι σύμφωνα με τους στίχους, μέχρι όμως αυτό να συμβεί, θα υποφέρουμε ενώ ο τρόπος με τον οποίο τεχνηέντως περιγράφεται το πώς… θα μας φάνε διάφορα μετά θάνατον, ας πούμε ότι δεν είναι και ιδιαίτερα θελκτικός προς ανάλυση για τους ελαφρούς την καρδία.
3) Eyemaster (3:20)
Ξεκίνημα του δίσκου! Ακούς ένα παράξενο ήχο και την ησυχία κόβει το sample μέσα από το Hellraiser… Ι ΑΜ ΤΗΕ WAY! ΓΚΑ-ΓΚΑΑΑΑΑΝ-ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑ-ΓΚΑ, ΓΚΑ-ΓΚΑΑΑΑΑΑΝ-ΓΚΑΓΚΑΓΚΑΓΚΑ-ΓΚΑΓΚΑ, ΤΟΥΚΟΥ-ΤΟΥΚΟΥ-ΤΟΥΠΑ-ΤΟΥΠΑ-ΠΑΑΑΑΑΑ! Ναι κυρίες και κύριοι, έχετε ήδη φάει ΤΟΙΧΟ στην πρώτη νότα, το συναίσθημα του «ω ρε π…στη τι βγάλανε πάλι» ήταν ορατό σε εκείνη την πρώτη ακρόαση. Για όλους μας, μικρούς, μεγάλους, οπαδούς και μη. Αυτό το κόψιμο όμως με το ριφφ στο τελευταίο σκάσιμο του Nicke σε ότι άφησε όρθιο δεν υπάρχει. Και να ’σου ο LG να αμολάει καλούμπα και να μη σταματάει. Να σου λέει πόσο ανώτερης μορφής ύπαρξη είναι που δεν χρειάζεται να πεθάνει για να αναστηθεί και κουραφέξαλα. Αφέντης, μάστορας, μέγεθος που δεν μπορείς να κατανοήσεις και στο περιγράφει για να τον προσκυνήσεις αργά ή γρήγορα, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Το death metal ξέσπασμα μετά το τέλος της πρώτης στροφής κλείνει με χαρά και νοσταλγία το μάτι στο παρελθόν τους, αλλά οι ENTOMBED δεν είχαν χρόνο για ταμπέλες, υπήρχε κι ένας πλανήτης να κατακτηθεί. “Human flesh, human blood, but in your eyes I’m nothing but God”… Μεγαλοπρεπής, προκλητικός, προβοκάτορας (πιο πολύ κι από τον φίλο μου τον Τσέλλο ένα πράγμα), persona non grata, ήρθε, είδε και απήλθε. Ή και όχι! Το κομμάτι δείχνει λες και δε θα σταματήσει ποτέ, μέχρι να κοπεί απότομα. Όπως απότομα κόπηκε και το γέλιο όσων αμφισβήτησαν ότι το νέο τότε ENTOMBED δεν θα σπείρει. Κούνια που σας κούναγε και σας πέταξε στην Άβυσσο…
2) Wolverine blues (2:13)
Στην απόλυτη ισοπαλία των δύο γνωστότερων κομματιών του δίσκου, αποφάσισα την τελευταία στιγμή για την πρωτιά. Το ομότιτλο κομμάτι είναι αυτό που λέμε γκανιάν. Άλογο για μεγάλες κούρσες, φαβορί, ατάραχο, παντός καιρού, στο πέρασμα του αφήνει άπαντες δεύτερους, τρίτους και εκτός κατάταξης αν χρειαστεί. Ριφφάρα απέριττη στην αρχή, βαρύτερη κι από την επιφάνεια των ωκεανών. Ρυθμικός τιτάνας άνευ προηγουμένου. Τι κάνουν οι άνθρωποι εδώ πέρα λες. Μέσα σε 2:13 επαναπροσδιορίζουν την ουσία όλου του μετάλλου χωρίς να είναι απαραίτητα φουλ μεταλλικοί. Εφιάλτης της έλλειψης προόδου, η βιντεοκλιπάρα που το συνόδευε με τις σκηνές με τον ίδιο τον Wolverine επικές, με το βίντεο τελικά να κερδίζει στο νήμα το βραβείο από το “True belief” των PARDISE LOST, οι οποίοι με τη σειρά τους χάσανε με το “Icon” επίσης στο νήμα (photo-finish-o ορισμός) τον τίτλο του καλύτερου δίσκου του ’93 από το “Wolverine blues”. Ο LG να σου λέει ότι είναι μισανθρωπική ράτσα και ότι το πάθος του για να τραφεί είναι άσβεστο κι άπληστο. Μετωπική κουτουλιά που μπορεί να σου διαλύσει όλη την σπονδυλική στήλη. Κομμάτι-σταθμός και κόσμημα για ότι ήταν, είναι, θα είναι και αναπνέει METAL. Κι όμως τελικά έρχεται δεύτερο σε αυτό το συνολικό μνημείο πολιτισμού από την Στοκχόλμη που μας κατέθεσαν σαν σήμερα πριν 28 χρόνια. Γιατί όμως;
1) Hollowman (4:25)
Το έτερο ΜΕΓΑΛΟ κομμάτι του δίσκου δίνει την απάντηση. Αρχικά προσέξτε τις διάρκειες. Ναι, αν τα μαθηματικά σου είναι σχεδόν σαν τα δικά μου (που δεν τα λες και σούπερ), μόλις κατάλαβες ότι είναι διπλάσιο σε διάρκεια. Άρα αναπτύσσεται περισσότερο και πιο αργά σε σταυρώνει με την ώρα. Ένα απίστευτο ριφφ που ΞΕΡΕΙΣ ότι θα σε συνοδεύει όλη σου τη ζωή, μπαίνει και αργά και ύπουλα γίνεται κτήμα σου, το βιώνεις, το νιώθεις όσο λίγα, έχεις και τον άλλο με τις γκαρίλες του, “IT’S JUST A MAAAATTEEEER OF TIIIIIMEEEEE”… Το κομμάτι το βιολί του, μα τι ριφφάρα είναι αυτή, τι γκαραζιά ανελέητη που δεν έχει καμία σχέση με death metal αλλά παράλληλα δεν σε πειράζει καθόλου. Όταν μπαίνει και το lead-άκι δίπλα, τετέλεσται. Ο άλλος το χαβά του… “WHO EXAMINES THE DOCTOOOOOOOOOORS?”… Κάτσε ρε μ@λ@κ@… Τι πάει να πει «ποιος εξετάζει τους γιατρούς»; Γιατί το σκέφτηκες και κυρίως γιατί είναι τόσο μα ΤΟΣΟ απίστευτα εύστοχο, όμορφο και μεγαλειώδες με τον τρόπο που το ΦΤΥΝΕΙΣ από το στόμα σου; Το κομμάτι από τη μέση και μετά γίνεται ακουστικό υπερθέαμα, η ΣΟΛΑΡΑ είναι άνευ προηγουμένου, μέχρι τέλους κορυφώνεται κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο τόσο ακόμα. Δηλαδή κάπου ώπα. Οι ENTOMBED του ’93 που δεν γνωρίζουν πατρίδα, σύνορα και ταμπέλες. ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ. ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ. ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ENTOMBED. Στο κορυφαίο κομμάτι του κορυφαίου δίσκου της χρονιάς του. Σοκ και δέος. “It’s just a matter of bullets, in hollow brain, as I wander slowly thru bullet rains”… Και τι να σου έκαναν οι σφαίρες αλεξίσφαιρε. Σημειωτέον όλοι τους τότε σε ηλικία 20-21 ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟ. Α, και φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει η άλλη μεγάλη ατάκα… “JESUS, SATAN, HITLER BOUGHT MY SOUL”. Κερασάκι στην τούρτα η ομοβροντία του Nicke στο τέλος με το ροκαμπίλικο σημείο να σε στέλνει για τσάϊ.
Λίγες φορές αυτό το «κάτι σαν metal αλλά όχι τόσο metal που τελικά το γουστάρω άρα είναι metal” που κάνανε οι ENTOMBED έλαβε τόσο μαζική αποθέωση, το όνομα τους έγινε τότε μεγαλύτερο από ποτέ, αλλά παράλληλα σήμανε και την αρχή του τέλους της χρυσής τους εποχής, που σταδιακά θα ερχόταν. Ξαφνικά ο όρος “death’n’roll” άρχισε να γίνεται της μόδας, οι DISMEMBER έβγαλαν στην ίδια λογική το “Massive killing capacity” χάνοντας την ταυτότητα τους, οι GRAVE το “Soulless” χωρίς την λύσσα των δυο πρώτων δίσκων τους, οι GOREFEST το “Erase” (μάλλον το καλύτερο anti-“Wolverine blues” υποκατάστατο που βγήκε) και γενικά οι ENTOMBED άθελά τους έδειχναν σε όλους ότι πλέον δεν ήταν και του θανατά να σταματήσεις να παίζεις μόνο ξύλο. Λίγοι διατήρησαν τον ήχο τους, λιγότεροι γλύτωσαν το κράξιμο και κανείς μα ΚΑΝΕΙΣ δεν έπιασε τα επίπεδα αυτού του δίσκου όχι μόνο σε ένα κίνημα που πέθανε απότομα πριν παγιωθεί, αλλά και γενικά η μεγαλοσύνη των ηγετών της Σουηδικής ακρότητας (όχι, δεν είναι οι BATHORY αυτοί, θα τα πούμε σε επόμενα άρθρα του Σουηδικού death metal που θα ακολουθήσουν το πρώτο μέρος του Ιουνίου) ήταν και έμεινε αδιαμφισβήτητη. Πέραν της πρωτοφανούς του φρεσκάδας, αυτή η ηχητική προσέγγιση των Sunlight Studio και του αρχιερέα του Σουηδικού ήχου και παραγωγού-συνώνυμο του, δηλαδή του Tomas Skogsberg, ταίριαξε τόσο πολύ με αυτό το νέο προσωπείο των ENTOMBED που πολλάκις ακούγονται ατάκες τύπου «δίσκος-είδος από μόνος του» δίχως κανείς να γελάει ή να το θεωρεί υπερβολή. Η ουσία παραμένει ότι μιλάμε για ένα ΑΠΟΛΥΤΟ άλμπουμ μιας ΑΠΟΛΥΤΗΣ ως τότε μπάντας και θεωρώ εαυτόν άκρως προνομιούχο να είμαι στη θέση να υπογράφω το κείμενο –έστω και με δυσκολία στην κατάταξη- και ακόμα πιο τυχερό που ο δίσκος με συντροφεύει από γεννησιμιού του και που μου επιβεβαιώνει σε κάθε νιοστή του ακρόαση ότι εκείνη η πρώτη φορά ήταν καταλυτική κι ότι όντως θα έγραφε ιστορία όπως πίστευα με το μικρό μου μυαλό. Το ’βλεπα, δεν το ’παιξα να γίνω εκατομμυριούχος. Ας πρόσεχα!
Υ.Γ.: Σοβαρά τώρα, υπάρχει έστω ένας από εσάς που δεν έσπασε το κεφάλι του ακούγοντας “Who examines the doctors?” και δεν του δημιουργήθηκε η απορία αν όντως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Και όχι, η απάντηση «άλλοι γιατροί» δεν γίνεται δεκτή!
Άγγελος Κατσούρας
