…ή αλλιώς, ο δίσκος που οι QUEENSRYCHE «γλέντησαν» ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία. Έχοντας πουλήσει αρκετά εκατομμύρια δίσκους με το “Empire” και μετά από εκτενέστατη περιοδεία, ο κόσμος, οπαδοί τους και μη, περίμεναν το επόμενο βήμα τους. Και μετά από τέτοια επιτυχία, σίγουρα περίμεναν κάτι –αν μη τι άλλο- κοντά στο “Empire”, με τις προβλέψεις να στέφονται από παταγώδη αποτυχία, αφού το μόνο κοινό σημείο ήταν η παραγωγή του “Jimbo” Barton.
Οι QUEENSRYCHE πήγαν σ’ ένα απομονωμένο νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, για περίπου οχτώ μήνες, που συνέθεσαν και ηχογράφησαν τον πιο εσωστρεφή δίσκο της καριέρας τους, ένα δίσκο που κόντεψε να κάνει τον Geoff Tate παρανοϊκό (καθ’ ομολογία του) και σίγουρα ότι πιο αντι-εμπορικό μπορούσαν να κάνουν μετά το πιο εμπορικό άλμπουμ της καριέρας τους.
Το συγκρότημα είχε καεί από την περιοδεία “Building empires”, ενώ παράλληλα αντιμετώπιζαν μεγάλα προσωπικά προβλήματα. Ο Scott Rockenfield, για παράδειγμα, μόλις είχε χωρίσει, ενώ όλο το συγκρότημα, γενικά, είχε ένα πρόβλημα να συνειδητοποιήσει πως ήταν η ζωή εκτός περιοδείας, αφού συνειδητοποιούσαν ότι πλέον, λείποντας από τα σπίτια τους μήνες ολόκληρους, δεν είχαν ούτε οικογένεια, ούτε φίλους, παρά μόνο ο ένας τον άλλο… Όλο αυτό το συναίσθημα, αποτυπώθηκε με τρόπο ευνοϊκό για εμάς τους ακροατές, στο αριστουργηματικό “Promised land”, που είχε κυκλοφορήσει με ελάχιστες μέρες διαφορά από το “Awake” των DREAM THEATER κι επί μήνες μονοπωλούσαν το CD player, ακούγοντάς τα εναλλάξ… Ο δίσκος, από κεκτημένη ταχύτητα μπήκε στα charts, αλλά έμεινε λίγο, με την έλλειψη κάποιου προφανούς hit. Πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα, όμως θεωρήθηκε αποτυχία από την εταιρία τους!!! Σήμερα, αν πουλούσε δίσκος οποιουδήποτε σχήματος, ένα εκατομμύριο αντίτυπα, θα είχε στηθεί ανδριάντας!!!
Τι λέτε; Πάμε να δούμε την καθαρά υποκειμενική μου κατάταξη των τραγουδιών του “Promised land”;
The “Promised land” countdown
- “9:28 A.M.” (1.44) (Rockenfield)
Ουφ, αυτό πέρασε πολύ εύκολα, καθώς το κομμάτι είναι απλά μία κινηματογραφική εισαγωγή που ήθελε το συγκρότημα για το δίσκο και μία από τις ελάχιστες «συνθετικές» συνεισφορές του Scott Rockenfield, ο οποίος είχε ηχογραφήσει διάφορους ήχους, στους οποίους έκανε ένα μοντάζ, περνώντας τους από μηχανήματα που παράγουν εφέ. Για όσους ενδιαφέρονται, 9.28 A.M. είναι η ώρα που γεννήθηκε ο ντράμερ των QUEENSRYCHE. Δεν υπάρχει κάποια πιο βαθιά ιστορία πίσω απ’ αυτό. Απλά να πω ότι ήχοι που ηχογράφησε ο Rockenfield, εμφανίζονται και σε άλλα σημεία στο δίσκο, ιδιαίτερα στο ομώνυμο τραγούδι (προφανώς, εκεί έγκειται η αναφορά του στα credits).
- “My global mind” (4.21) (DeGarmo, Rockenfield, Tate, Wilton)
Εύκολα το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι από έναν δίσκο που έχω λιώσει στα ακούσματα. Ο λόγος είναι ότι έχει κάτι που μου είναι πολύ ενοχλητικό, δηλαδή να έχει φοβερό groove, ένα πολλά υποσχόμενο ρεφρέν, μία ακόμα καλύτερη γέφυρα και όταν φτάνει το ρεφρέν, τα καταστρέφει όλα. Είναι σαν να μην έχω ακούσει το υπόλοιπο τραγούδι. Μάλιστα, το ρεφρέν, κάθε φορά που επαναλαμβάνεται μεγαλώνει και «ολίγον τι» (που θα έλεγε και ο Ζήκος), υπενθυμίζοντάς μου ότι ευτυχώς, τουλάχιστον, δεν έχει πολύ μεγάλη διάρκεια, δηλαδή οι στιγμές που μου αρέσουν περισσότερο, στο τραγούδι, υπερισχύουν. Από εμένα, είναι «όχι».
- “Disconnected” (4.45) (Rockenfield, Tate)
Εδώ το κομμάτι φωνάζει ότι είναι γραμμένο από τον Tate (μη μασάτε, ο Rockenfield τα ηχητικά εφέ έβαλε στην αρχή). Μόνο εκείνος θα μπορούσε να είχε γράψει ένα τόσο στριφνό και σκοτεινό τραγούδι που ουσιαστικά απαγγέλει και φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να «τσαλακώσει» την εικόνα του τραγουδιστή που πιάνει όποια νότα εκείνος γουστάρει. Φοβερό groove, πραγματικά σε παρασύρει στο ρυθμό του, αλλά παράλληλα είναι και πολύ δύσκολο, αποτελεί μόνιμη απορία μου, πως στο καλό το επέλεξαν για τρίτο single του δίσκου, όταν οι πωλήσεις είχαν αρχίσει να πέφτουν, μετά τις πρώτες εβδομάδες που ο κόσμος απλά αγόραζε το διάδοχο του “Promised land”. Τους βγάζω το καπέλο που δεν σκέφτηκαν σε καμία περίπτωση εμπορικά, από την άλλη, θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλες επιλογές. Κρατάμε το γιγάντιο groove και την πνιγηρή ατμόσφαιρα, αλλά και το σαξόφωνο που παίζει για πρώτη φορά ο Tate και προχωράμε παρακάτω…
- “I am I” (3.57) (DeGarmo, Tate)
Όγδοο αγαπημένο τραγούδι, το opener του “Promised land”. Κι όμως. Και το πρώτο single του, έτσι; Μην το ξεχνάμε κι αυτό! Ξεκινά ο δίσκος, που διαδέχεται το πλατινένιο “Empire” και βάζεις riff παιγμένο σε σιτάρ στο ρεφρέν, με ανατολίτικο ρυθμό, με τον Tate να σπαράζει στο ρεφρέν “I am I”. Πολύ δυνατή η ερμηνεία και τα φωνητικά εφέ, λειτουργούν ευεργετικά στο τραγούδι. Η δε γέφυρα με το “What may appear, might easily be explained, but given the situation of info saturation, what you feel can never go away”, είναι όλα τα λεφτά.
- “Bridge” (3.29) (DeGarmo)
Ακόμα κι αν υπήρχε μονάχα το σημείο με τον στίχο, “You never built it, dad”, αξίζει να βρίσκεται το τραγούδι σ’ αυτή τη θέση. Ένα καθαρά προσωπικό τραγούδι του Chris DeGarmo, ο οποίος μιλά για τη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος είχε φύγει από το σπίτι όταν ήταν μικρός και προσπάθησε να χτίσει γέφυρες και να ξαναφτιάξει τη σχέση με τον γιο του (ο οποίος βέβαια, ήταν πλέον ένας πάρα πολύ επιτυχημένος μουσικός, να συμπληρώσουμε κι αυτή τη …λεπτομέρεια), η οποία όμως ήταν ήδη διαλυμένη από την απουσία του όλα αυτά τα χρόνια… Ο πατέρας του, πέθανε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, δίνοντας στο τραγούδι, μία ακόμα πιο ευρεία διάσταση… Εξαιρετικό το σόλο και η ερμηνεία του Tate, δείχνει ότι ζούσε τους στίχους, αφού κι εκείνος (όπως και οι υπόλοιποι στους ‘RYCHE), προερχόταν από διαλυμένη οικογένεια και μεγάλωσε με τον πατριό του. Μάλιστα, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, είχε γράψει ένα γράμμα στον πατριό του, που του εξηγούσε ότι ήταν ευτυχισμένος που είχε καλύψει την απουσία του πατέρα του, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την οικογένεια όταν ο τραγουδιστής ήταν τεσσάρων ετών και φυσικά, ότι το τραγούδι, το είχε γράψει ο DeGarmo!!! Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε, ένα πράγμα! Παρεμπιπτόντως, είμαστε στην έβδομη θέση και ήδη έχουν «φύγει» και τα τρία single του δίσκου, αφού το “Bridge” ήταν το δεύτερο στη σειρά…
- “Out of mind” (4.35) (DeGarmo)
Ακουστικό τραγούδι, που προηγείται του “Bridge”, κάνοντας ένα σχετικά παράδοξο σημείο στο tracklisting, αφού μετά από δύο δυνατά κι ενεργητικά κομμάτια, υπάρχουν δύο ακουστικές μπαλάντες, θα λέγαμε, ουσιαστικά. Με τη μόνη διαφορά ότι το “Out of mind”, είναι κυριολεκτικά μαγικό. Θα το ζήλευαν και οι PINK FLOYD στα ντουζένια τους και δεν είναι υπερβολή. Μιλώντας για τους ανθρώπους που έχουν θέματα ψυχικής υγείας, ακούγοντας το τραγούδι αυτό, είναι αδύνατο να μην ανατριχιάσεις πατόκορφα. Σημείο αναφοράς είναι ότι τελειώνει και αυτό, με τη λέξη “me”, όπως και το “Someone else?”, ενώ έχουμε και το “I am I”, μην ξεχνάμε…
- “Damaged” (3.58) (DeGarmo, Tate)
Για να καταλάβουμε για τι δίσκο μιλάμε, το “Damaged” το έχω στην πέμπτη θέση, όχι βλακείες… Κολλημένο με το «αδερφάκι» του, “I am I”, είναι ένα ακόμη groovy τραγούδι, από τα κλασικά “RYCHE τραγούδια που αγαπάμε και μου θυμίζει μουσικά, το “Best I can”, χωρίς τα πλήκτρα, με διαφορά ότι οι στίχοι μιλούν για τις ουλές που σου αφήνει η παιδική ηλικία, όταν έχεις διαφόρων ειδών τραύματα κι εξηγήσαμε προηγουμένως, ότι αυτό ίσχυε για όλα τα μέλη του σχήματος και σίγουρα για τους δύο συνθέτες του συγκεκριμένου τραγουδιού. Η γέφυρα στο σημείο που ο Tate τραγουδά “Mother Mary in control, domineering stranglehold, sowing destructive seeds for the scavengers to feed”, είναι εξωπραγματικά καλή κι έκανε και διάφορους να θεωρούν το “Promised land” ενός είδους συνέχεια του “Operation: mindcrime”, με τη “Mother Mary” αναφορά…
- “Promised land” (7.58) (DeGarmo, Jackson, Rockenfield, Tate, Wilton)
Ναι και το πρώτο τραγούδι στην ιστορία των ‘RYCHE, που γράφτηκε απ’ όλα τα μέλη τους. Μιλάμε για το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ, το “centerpiece”, όπως το λένε, αφού είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του “Promised land”, αυτό που ενσωματώνει τη βαριά ατμόσφαιρα που υπάρχει στο δίσκο, απόρροια της ψυχολογικής τους κατάστασης, ίσως και του εγκλεισμού και της απομόνωσης σ’ αυτό το απομονωμένο νησί που είχαν πάει για τις ηχογραφήσεις. Το τραγούδι μιλάει για έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σ’ ένα μπαρ και αναρωτιέται τι έχει κάνει στη ζωή του, εξ ου και οι ήχοι από ομιλίες και τσουγκρίσματα ποτηριών από τη μέση του τραγουδιού και μετά, όπου ο Tate παίζει για πρώτη φορά σόλο σαξόφωνο. Κάπου εδώ, πρέπει να πούμε ότι παρόμοιους ήχους από μπαρ, είχαμε συναντήσει και στο “Welcome to the machine” των PINK FLOYD, η ατμόσφαιρα των οποίων πλανάται έντονα σ’ όλο το άλμπουμ. Ο αστικός μύθος, για το συγκεκριμένο τραγούδι, λέει ότι ο παραγωγός του δίσκου, James “Jimbo” Barton, δεν ήταν ικανοποιημένος από την απόδοση του Geoff Tate και τον πήρε να πιούν μερικά ποτά. Ήπιαν πάρα πολλά, είχαν γίνει και οι δύο χάλια και πήγαν στα καπάκια για ηχογράφηση. Το κομμάτι ηχογραφήθηκε σε one-take!!! Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της περιοδείας εκείνης, στο συγκεκριμένο τραγούδι, ανέβαζαν στη σκηνή διάφορους νικητές διαγωνισμών, όπου έκαναν τους θαμώνες του μπαρ, με ποικίλα αποτελέσματα. Μέχρι και προτάσεις γάμου είχαν γίνει, αλλά και τύποι που τα είχαν κοπανήσει, είχαν περίεργες συμπεριφορές!!! Πρόκειται για χαρακτηριστικό τραγούδι, που φανερώνει την ψυχική κατάσταση ιδιαίτερα του Geoff Tate, ο οποίος σε δηλώσεις που είχε κάνει στον Τύπο της εποχής, έλεγε ότι κόντευε να τρελαθεί κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του “Promised land”…
- “One more time” (4.18) (DeGarmo, Tate)
Πιθανώς κάποιοι να περίμεναν κάτι πιο «ψαγμένο» κι όχι ένα “deep cut”, προτελευταίο στο tracklisting του άλμπουμ. Ένα τραγούδι με πολύ κλασική δομή, έλα όμως που κάθε φορά που το ακούω, νιώθω τις απίστευτες ανατριχίλες, με μελωδίες που σε κάνουν να δακρύζεις και τις διπλές κιθαριστικές αρμονίες των DeGarmo – Wilton, να είναι βγαλμένες μέσα από τις πιο ακραίες prog ονειρώξεις… Ένα σαφές update του “Another rainy night (without you)”. Δεν χρειάζονται πολλά παραπάνω. Πρέπει να το ακούσεις για να το πιστέψεις…
- “Lady Jane” (4.14) (DeGarmo)
Παίζει να έχω ακούσει αυτό το τραγούδι εκατοντάδες φορές. Αρκετές εκατοντάδες όμως… Το πιάνο του Chris DeGarmo στο ξεκίνημα, του δίνει μία διαφορετική αίσθηση και παρότι διαρκεί 4.14, θα παρατηρήσετε ότι η δομή του είναι κάθε άλλο παρά κλασική (σε αντίθεση με το “One more time”). Ξεκινά με πιάνο, μπαίνει το κουπλέ και μετά το ασύλληπτο ρεφρέν. Κι εκεί που περιμένεις να ξαναμπεί το ρεφρέν, μπαίνει μία εξωγήινη γέφυρα: “Yesterday seemed very dark, but now it’s bright, your clouds have gone away” κι έρχεται η αχτίδα αισιοδοξίας. Ε, τώρα, λες, θα παίξει το ρεφρέν ή κουπλέ και ρεφρέν. Όχι όμως. Κιθαριστικές αρμονίες όπως μόνο οι DeGarmo και Wilton στη χρυσή εποχή των QUEENSRYCHE μπορούσαν να παίξουν… Ο δύσμοιρος ακροατής, ξαναπεριμένει το κουπλέ. Μάταια όμως. “Calling out to Janie as you drift away, “Don’t be afraid, they’re only your illusion anyway” και νέα γέφυρα πριν μπει για δεύτερη και τελευταία φορά το ρεφρέν, κλείνοντας μ’ ένα ακόμη (διαφορετικό) κιθαριστικό θέμα. Όλα αυτά σε 4 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Σε αυτή τη διάρκεια ακούμε τόσα εξαιρετικά σημεία, που άλλα συγκροτήματα, είτε θα τραβούσαν το κομμάτι άλλα 2-3 λεπτά τουλάχιστον, είτε θα έφτιαχναν δύο διαφορετικά τραγούδια. Οι QUEENSRYCHE, έφτιαξαν αυτό το ΕΠΟΣ και μας έστειλαν όλους για τσάι…
- “Someone else?” (4.44) (DeGarmo, Tate)
Το “The warning” είχε το “Roads to madness”. Το “Rage for order”, είχε το “I will remember”. Το “Operation: mindcrime”, το “Eyes of a stranger”. Το “Empire”, το “Anybody listening?”. Ε, το “Promised land” είχε το “Someone else?” (πάλι με ερωτηματικό στο τέλος, όπως και το “Anybody listening?”) Κοινό σημείο; Μα φυσικά ότι μιλάμε για τα τραγούδια που κλείνουν τους δίσκους των QUEENSRYCHE!!! Ακόμα και σε μάπα δίσκους του σχήματος που ακολούθησαν, τα τελευταία τους τραγούδια ήταν όαση στην έρημο. Θυμηθείτε για παράδειγμα, το “The right side of my mind” στο “Q2K”, ακόμα και το “sp00L” στο “Hear in the now frontier”. Στην κανονική έκδοση του άλμπουμ, υπήρχε στην εκτέλεση με τον DeGarmo να παίζει πιάνο και τον Tate να τραγουδά. Στη γιαπωνέζικη έκδοση, όμως (και σε ύστερες επανεκδόσεις και συλλογές), υπάρχει και η full band version, που διαρκεί 7.14, με ολόκληρο το συγκρότημα να παίζει, φυσικά έξτρα σημεία (πως αλλιώς θα ήταν τόσο μεγαλύτερη η διάρκεια;) ακόμα και σαξόφωνο από τον Geoff Tate. Ειλικρινά, δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω ποια από τις δύο εκτελέσεις προτιμώ, αφού και οι δύο είναι τόσο τέλειες και συναισθηματικές, που απλά καταλήγω να τις ακούω σερί!!!
Κάτι τρομερά προοδευτικό για εκείνη την εποχή, ήταν το γεγονός ότι βγήκε και παιχνίδι για PC για το “Promised land” (ναι, πριν και το “Ed hunter” των IRON MAIDEN), το οποίο σε πήγαινε στο στούντιο στον Ειρηνικό Ωκεανό, που για 8 μήνες ηχογράφησαν το άλμπουμ και βγαίνεις από εκεί, πηγαίνοντας σε πέντε διαφορετικούς κόσμους, που αντανακλούσαν τα όνειρα και τις ανησυχίες κάθε μέλους του γκρουπ και είχε δημιουργηθεί από τους ίδιους. Στόχος ήταν να βρεις κάποια κομμάτια και να χτίσεις το “Tri-ryche”, το σύμβολο του σχήματος, λύνοντας κάποιους γρίφους. Εκείνη την εποχή, δυστυχώς ο υπολογιστής μου δεν είχε αυτές τις απαιτήσεις και είχα μπορέσει απλά να πάω σε κάποιον φίλο και να το ξεκινήσω. Αν έφτανες στο τέλος, έβλεπες το συγκρότημα να παίζει το “Two mile high”, ένα ακουστικό τραγούδι διάρκειας κάτι παραπάνω από 2 λεπτά, με έντονες επιρροές από LED ZEPPELIN.
Άλλο ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι, που μπήκε στο single του “I am I”, ήταν το “Dirty lil’ secret”, ένα τραγούδι όμως που σαφώς υστερούσε σε σχέση με τα υπόλοιπα του δίσκου, ενώ επιπλέον δεν ταίριαζε καθόλου στην «πνιγηρή» ατμόσφαιρα του “Promised land”.
Αυτό όμως που δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί δεν μπήκε σε δίσκο των QUEENSRYCHE και μπορούσε να βρεθεί για αρκετά χρόνια στο απόλυτο –ίσως- metal soundtrack όλων των εποχών, για την ταινία “Last action hero” με πρωταγωνιστή τον Arnold Schwarzenegger, ήταν το “Real world”. Ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν ένα από τα 3 αγαπημένα μου τραγούδια των QUEENSRYCHE, ever, που αφήνει το “Silent lucidity” αρκετά πίσω του!!! Με τον γιγάντιο Michael Kamen, να συνυπογράφει τη σύνθεση, το γκρουπ, δημιούργησε την ΑΠΟΛΥΤΗ μπαλάντα, που είχε κυκλοφορήσει μερικούς μήνες πριν το “Promised land”, και είχε βγει και ως standalone single. Αργότερα μπορούσε να το βρει κανείς και στο remaster του “Promised land” αλλά και στη συλλογή “Sign of the times”. Αν δεν το έχετε ακούσει, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Κλικάρετε το link από κάτω και θα με ευγνωμονείτε… Απλά να θυμίσω ότι στο συγκεκριμένο soundtrack, υπήρχαν τραγούδια από MEGADETH (“Angry again”), AC/DC (“Big gun”), DEF LEPPARD (“Two steps behind”), ANTHRAX (“Poison my eyes”) και πολλούς μα πολλούς άλλους…
Σάκης Φράγκος
