a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Meddle” – PINK FLOYD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1971
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Harvest
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: PINK FLOYD
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρες – David Gilmour
Φωνητικά, μπάσο – Roger Waters
Τύμπανα – Nick Mason
Φωνητικά, πλήκτρα, πιάνο – Richard Wright
Το 1971, οι PINK FLOYD βρίσκονταν σε μια μεταβατική περίοδο καθώς ακόμα διαχειρίζονταν την επώδυνη αποχώρηση του Syd Barrett και την (σωτήρια) είσοδο του David Gilmour στις επάλξεις των Floyd με τον οποίο έγραψαν το “Atom heart mother” του οποίου τα σαράντα χρόνια γιορτάσαμε πέρυσι καλή ώρα. Σήμερα, σειρά έχει το “Meddle” που σηματοδότησε το πέρασμα στα 70s και τους ύστερους FLOYD.
Ο έκτος, λοιπόν, δίσκος της μπάντας γράφτηκε το 1971 κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου διαλείμματος για την παγκόσμια περιοδεία του “Atom heart mother” και κράτησε αρκετούς μήνες μιας και δεν υπήρχε αρχικά κάποια κεντρική θεματική αλλά ούτε και αρκετή έμπνευση. Οι τέσσερις Floyds πειραματίστηκαν αρκετά στο κομμάτι της σύνθεσης με το κάθε μέλος να κλείνεται σ’ έναν ξεχωριστό χώρο για να δουλέψει πάνω σε κάποιο riff σε ξεχωριστό κανάλι στη μοναδική οχτακάναλη κονσόλα του Abbey Road Studio. Η μπάντα δούλευε μαζί με τον John Leckie που πρότινος είχε αναλάβει δύο τεράστια σόλο άλμπουμ «σκαθαριών», τα “All things must pass” και “Sentimental journey” των George Harrison και Ringo Starr αντίστοιχα. Ο Leckie ήταν γνωστός για την υπομονή και αντοχή του καθώς μπορούσε να αρχίσει τη δουλειά το απόγευμα και να φύγει το επόμενο πρωί. Μέχρι όμως να επιφέρουν καρπούς οι κόποι τους, πέρασαν αρκετές εβδομάδες χωρίς μια ολοκληρωμένη σύνθεση, με μόνο συμπαγές αποτέλεσμα πολλές διάσπαρτες και ασύνδετες ιδέες. Ωστόσο, αυτές οι ιδέες, που αποτέλεσαν και τα πρώτα demos του “Meddle”, αργότερα ενώθηκαν και ως δια μαγείας προέκυψε το αριστουργηματικό και διαχρονικό 23λεπτο έπος “Echoes” που καλύπτει τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Περισσότερα γι’ αυτό σε λίγο.
Ο δίσκος γράφτηκε σε τρεις δόσεις, από τον Ιανουάριο μέχρι το τέλος Μαΐου του 1971 και συνάμα κατά τη διάρκεια του βρετανικού σκέλους της παγκόσμιας περιοδείας των FLOYD, με την ημερομηνία κυκλοφορίας στις ΗΠΑ να γράφει 30 Οκτωβρίου 1971 και στην Αγγλία 13 Νοεμβρίου. Το “Meddle” έλαβε πολύ θετικές κριτικές και θεωρήθηκε από την πλειοψηφία των εντύπων της εποχής ως ένα πιο αυτοτελές άλμπουμ από τον προκάτοχο. Από τα έξι κομμάτια του δίσκου ξεχωρίζουν τα δύο πρώτα, “One of these days” και “A pillow of winds”, που μαρτυρούν μια πιο δομημένη και προσεγμένη προσέγγιση στην avant-garde ψυχεδέλεια των 60s. Το πρώτο, που σημειωτέον είναι instrumental (πεντάλεπτο instrumental για εναρκτήριο κομμάτι πότε ακούστηκε το 1971;), βαφτίστηκε τοιουτοτρόπως από τη φράση του ντράμερ Nick Mason που λέει “One of these days I’m going to cut you into little pieces” (μια απ’ αυτές τις μέρες θα σε πετσοκόψω). Μόνο που, πιστοί στις πειραματικές τους τάσεις και την 60s ψυχεδέλεια, η μπάντα ηχογράφησε τον Mason στη διπλή ταχύτητα και αντέγραψε το σημείο αυτό στη κασέτα στην κανονική ταχύτητα.
Ψυχεδέλεια… Το υπέροχο ακουστικό και ταξιδιάρικο “Fearless” αναδεικνύει τις συνθετικές ικανότητες του Gilmour και είναι φυσικά αγαπητό στους ποδοσφαιρόφιλους και ειδικά τους οπαδούς της Liverpool F.C. αφού το κομμάτι κλείνει με τους οπαδούς της ομάδας να τραγουδούν από τις κερκίδες τον ύμνο της ομάδας που τιτλοφορείται “You’ll never walk alone”. Τα πιο παιχνιδιάρικα και ανάλαφρα “San Tropez” και “Seamus” περνάνε γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερο αντίκτυπο αν και πάλι τα διάφορα «άκυρα» ψυχεδελικά στοιχεία έχουν ενδιαφέρον όπως ο σκύλος του κιθαρίστα Steve Marriott (HUMBLE PIE, SMALL FACES) που ακούγεται να γαβγίζει στο τέλος του “Seamus” (δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι Floyd ηχογραφούν ήχους ζώων).
Εννοείται όμως πως το “Meddle” έχει τη θέση που έχει στη μουσική ιστορία χάρη στο έπος “Echoes”. Πρόκειται για ένα από τα πιο διαχρονικά δείγματα prog rock. Εμπεριέχει τον σπόρο του psychedelic rock όσο και αυτό που στα 70s λεγόταν prog rock. Είναι συνάμα ταξιδιάρικο και απόκοσμο, αλλά και μελωδικό, μελαγχολικό, ρυθμικό και με δεξιοτεχνικά περάσματα απ’ όλους (ειδικά στο μεσαίο σκέλος όπου λάμπει το δίδυμο Waters/Mason), με τον Gilmour να κάνει τη δική του μουσική επανάσταση με το αδιανόητο παίξιμο του. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί γνωρίζουν το εν λόγω τραγούδι αλλά όχι τον δίσκο προέλευσης του και ένας λόγος μπορεί να είναι η ζωντανή του εκτέλεση στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας, γεγονός που πολλές μα πολλές μπάντες θα ζήλευαν.
Ως εκ τούτου, το “Meddle” μπορεί και να μην είναι ένας τόσο καλός δίσκος αφού τόσος ντόρος γίνεται ουσιαστικά για ένα από τα συνολικά έξι κομμάτια, πράγμα που συμβαίνει λίγο πολύ και με τον προκάτοχο του. Σαράντα χρόνια μετά λοιπόν, ποια είναι η ετυμηγορία; Φυσικά και είναι ένας σημαντικός δίσκος και με πολύ όμορφα κομμάτια, με την πλάστιγγα να γέρνει προς τη δεύτερη πλευρά του δίσκου. Προφανώς και δεν είναι στα τοπ των PINK FLOYD, μπάντα που η πλειοψηφία θυμάται για ουσιαστικά τρεις δίσκους: “Dark side of the moon”, “Wish you were here” και “The wall”. Θα είχαμε όμως αυτή τη τριάδα δίσκων χωρίς το “Meddle”;
Did you know that:
– Στη τελευταία του σόλο περιοδεία, ο David Gilmour επέστρεψε στο αρχαίο θέατρο της Πομπηίας όπου έπαιξε, για πρώτη φορά στα χρονικά της σόλο καριέρας του, τα “Fearless” και “One of these days”.
– Το εξώφυλλο του δίσκου είναι μια φωτογραφία ενός ανθρώπινου αυτιού κάτω απ’ το νερό με τα κύματα να εισρέουν προς τα μέσα (αφού αρχικά απορρίφθηκε η ιδέα του πρωκτού ενός μπαμπουίνου για το εξώφυλλο).
Φίλιππος Φίλης
