Μέσα σε λίγες μέρες, είχαμε την επέτειο κυκλοφορίας του μοναδικού “Tyranny”, ενός από τους δέκα αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, από τους SHADOW GALLERY και τη θλιβερή επέτειο του θανάτου του Mike Baker, ενός χαρισματικού τραγουδιστή. Ο άνθρωπος πίσω από το βαθύ concept του δίσκου, δεν είναι άλλο από τον μπασίστα και ιδρυτικού μέλους του σχήματος, Carl Cadden James. Το ραντεβού κλείστηκε, το ποτό μπήκε στο ποτήρι, το Zoom άρχισε να γράφει… κι έγραψε πολύ. Μη βλέπετε 1 ώρα και 10 λεπτά στο τέλος του video που ακολουθεί, με την αποτύπωση της συνομιλίας μας… Κράτησε τουλάχιστον μία ώρα παραπάνω. Ποτέ δεν είναι αρκετή μία ώρα κουβέντας, μ’ έναν άνθρωπο όπως ο Carl… Και τι είπαμε γύρω από αυτόν το δίσκο; Διάθεση να έχετε, να διαβάζετε… ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!
Αν δεν κάνω λάθος, η μοναδική σας συμμετοχή σε CD περιοδικού, ήταν το “War for sale” και το “Stiletto in the sand”, που είχαμε βάλει στο Metal Invader όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος;
Ναι, έτσι είναι, όντως!!!
Μάλιστα… Πάμε στα του δίσκου, λοιπόν. Γιατί είχατε τόσο μεγάλο κενό ανάμεσα στο “Carved in stone” και το “Tyranny” από τη στιγμή που δεν περιοδεύατε; Είναι αλήθεια ότι κάνατε πρόβες για συναυλίες εκείνη την περίοδο; Τι έγινε τελικά και δεν περιοδεύσατε;
Προτού σου απαντήσω, να πω ότι οι GAMMA RAY είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και ο Kai Hansen μία τεράστια επιρροή μου, ενώ τοποθετώ τον Ralf Scheepers σε θέματα φωνητικών ικανοτήτων και performance, στο ίδιο επίπεδο με τον Ronnie James Dio και τον Geoff Tate. Κάποια στιγμή, έκανα συνέντευξη με κάποιο περιοδικό στην Ευρώπη κι εξέφραζα στον δημοσιογράφο που μιλούσα, την αγάπη μου για τους GAMMA RAY. Αποδείχθηκε ότι εκείνος ήταν φίλος με τον Kai Hansen και του είπα να του στείλει τα χαιρετίσματά μου και να του πει ότι είμαι μεγάλος οπαδός του. Εκείνος του το μετέφερε και λίγο αργότερα, μέσα στο χρονικό πλαίσιο που μου ανέφερες, έλαβα ένα μήνυμα από την εταιρία που έκανε τις περιοδείες των GAMMA RAY και μας ρωτούσε αν θέλαμε να είμαστε το opening act των GAMMA RAY στις συναυλίες τους στην Ευρώπη. Έγραφε όλες τις λεπτομέρειες, το backline που μπορούσαν να μας διαθέσουν, πόσην ώρα θα είχαμε στη διάθεσή μας και στο κάτω κάτω μέρος της λίστας με τα πράγματα που θα είχαμε, έγραφε «και πάρα πολύ πλάκα». Μπορείς να φανταστείς πόσο ενθουσιασμένος ήμουν, έτσι; Αρχίσαμε λοιπόν να κάνουμε πρόβες και ο τότε ντράμερ μας, Kevin Soffera, είχε διάφορα πράγματα που συνέβαιναν στη ζωή του κι έπρεπε να αποχωρήσει από το συγκρότημα. Δοκιμάσαμε τα πάντα. Μέχρι και drum machine, αλλά δεν μπορέσαμε να βρούμε εγκαίρως τον κατάλληλο ντράμερ που να βγούμε και να παίξουμε τα τραγούδια μας όπως έπρεπε. Όπως καταλαβαίνεις, το μόνο που μας έμεινε, ήταν αυτή η πρόσκληση από τους καταπληκτικούς εκείνους ανθρώπους. Οπότε, όντως ήταν να βγούμε περιοδεία στην Ευρώπη, προτού μπούμε στη διαδικασία σοβαρής προ-παραγωγής για το “Tyranny”. Είναι αλήθεια αυτό που είπες. Όλη αυτή η διαδικασία πήρε αρκετό χρόνο κι έχω ακόμα κάποιες πολύ καλές live ηχογραφήσεις μας στο στούντιο με drum machine. Δεν κάναμε, λοιπόν, κάποιο διάλειμμα, αλλά ήμασταν πάρα πολύ απασχολημένοι.
Πότε βρήκατε τον Joe Nevolo που αντικατέστησε τον Kevin Soffera;
Τον βρήκαμε μετά από αυτές τις πρόβες. Θέλαμε να κάνουμε ένα concept άλμπουμ και αν θυμάμαι καλά, τον γνώριζε ο Gary Wehrkamp. Πήγαμε να τον δούμε και ερωτεύθηκα το παίξιμό του, από τα πρώτα 60’’ που τον είδα και σκέφτηκα ότι θα ήταν τέλειος για το συγκρότημά μας. Έχει αυτό το vibe του Scott Rockenfield, ύστερα μεταμορφώνεται σε τρελό τζαζίστα και καταλήγει να είναι ένας φουλ metal ντράμερ. Είχε το τέλειο πακέτο, αν με ρωτάς. Αν εξαιρέσει κανείς το απαίσιο drumming που είχαμε στο ξεκίνημα, στην πρώτη demo κασέτα μας, η εμπειρία μου, μου έχει διδάξει αυτό: Αν ο ντράμερ σου δεν είναι καλός, τότε ούτε το γκρουπ σου θα είναι καλό. Όλα ξεκινούν από τα τύμπανα. Ο ντράμερ σου, πρέπει να αισθάνεται το vibe του τραγουδιού και μαζί με τον μπασίστα καθορίζουν τη διάθεση και τη δύναμη του κάθε τραγουδιού. Ο Joe, έκανε όλα όσα πρέπει να κάνει ο ντράμερ, στον απόλυτο βαθμό.
Στο μεταξύ, συμμετείχατε σε διάφορα tribute albums της Magna Carta, τα οποία κι έχω σημειώσει: Στο tribute στους GENESIS, με το “Entangled”. Στο tribute των PINK FLOYD με το “Time”, σ’ αυτό των YES με το “Release, release” και στο φημισμένο “Working man” των RUSH, όπου διάφορα μέλη είχατε πάρει μέρος στα “Freewill”, “Jacob’s ladder”, “La Villa strangiato”, “The trees” (όπου ήσασταν σχεδόν όλοι), “Analog kid”, “By-Tor and the snow dog” και “Working man”. Είχατε μεγάλη εμπειρία παίζοντας διασκευές…
Το γκρουπ που είχε προηγηθεί των SHADOW GALLERY, οι SORCERER, είχε μεγάλη εμπειρία σε διασκευές. Τραγουδούσε ο Mike Baker και κιθαρίστας μας ήταν ο Ron Evans. Κάποιος είχε στείλει το demo μας στον Mike Varney στο Guitar Magazine, προτού υπογράψουμε στη Magna Carta. Οπότε, πέρα από τα λίγα δικά μας κομμάτια, όταν δίναμε συναυλίες, παίζαμε διασκευές. Παίζαμε 3-4 τραγούδια QUEENSRYCHE, 3-4 Yngwie Malmsteen, από τη στιγμή που είχαμε τραγουδιστή και κιθαρίστα που μπορούσαν να τα παίξουν. Πόσο τυχερός ήμουν (γέλια). Δεν υπήρχαν πολλά γκρουπ στην περιοχή μας που να μπορούσαν να παίξουν το setlist μας. Μου αρέσει πολύ να παίζω διασκευές και να τιμώ τα συγκροτήματα που με επηρέασαν. Είναι τιμή μου να ανεβαίνω στη σκηνή και να παίζω τραγούδια των RAINBOW ή να παίζω το “Sinner” των JUDAS PRIEST. Μας άρεσε τόσο πολύ που παίξαμε σ’ αυτά τα tribute CD. Έπαιξα το μπάσο στο “Freewill”, καταλαβαίνεις; Δεν μου αξίζει να παίζω τις γραμμές του τεράστιου Geddy Lee!!! Είχα δει τους RUSH στην περιοδεία “All the world’s a stage”, όπου έπαιζαν ολόκληρο το “2112” και όταν τελείωσε η συναυλία, είχα αποφασίσει ότι το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω στη ζωή μου, είναι να παίζω μπάσο.
Βέβαια, στη συνέχεια έπαιξες και πάρα πολλά άλλα όργανα (γέλια).
Ναι, αλλά το όργανο που μου αρέσει να παίζω περισσότερο και διασκεδάζω με αυτό, είναι το μπάσο.
Αρχίσατε, λοιπόν, να δουλεύετε για το “Tyranny”. Ήσασταν τότε, όμως, τέσσερις συνθέτες στο γκρουπ. Εσύ, ο Brendt Allman, ο Gary Werhkamp και ο Chris Ingles. Πως καταφέρατε να συνεννοηθείτε για να κάνετε ένα concept άλμπουμ, που εκτός από πολλές νότες, εκφράζει και πολλά συναισθήματα; Ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε;
Είμαι τυχερός κι ευλογημένος, που βρίσκομαι σ’ ένα συγκρότημα στο οποίο όλα τα μέλη του, αγαπούν και σέβονται όσα φέρνουν οι υπόλοιποι στο τραπέζι. Πολλές φορές, όταν γράφεις ένα δίσκο, υπάρχουν στιγμές έντασης, που βλάπτουν την ενότητα του σχήματος. Στους SHADOW GALLERY, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Παρότι εκείνη την περίοδο ήμουν πάρα πολύ σοβαρός με την κατεύθυνση του συγκροτήματος και ίσως λίγο πιο «έντονος», παρόλα αυτά, δεν έχω καμία κακή ανάμνηση από τη διαδικασία της σύνθεσης ή της ηχογράφησης. Και μάλιστα τη στιγμή που είχαμε πάρα πολλά τεχνικά προβλήματα, είχαμε πάρα πολύ σκληρό deadline και δουλεύαμε πάρα πολλές ώρες μαζί. Όταν φτάναμε στο σημείο να παίξουμε, όλοι ήταν απίστευτα εξαιρετικοί για να δουλέψει κανείς μαζί τους. Παρότι όλο το concept ήταν μία αποκλειστικά δική μου ιδέα, όλα τα μέλη των SHADOW GALLERY ήταν εξίσου υπεύθυνα για την ποιότητά του. Δεν θα μπορούσα να γράψω κάτι καλό για την ιστορία, αν η μουσική του Brendt, του Gary ή του Chris, δεν ταίριαζε με αυτό που έγραφα. Κάθομαι μερικές φορές και ακούω των Mike Baker να τραγουδά τις ιδέες του Gary και σκέφτομαι: «Θεέ μου, έπιασε το νόημα τόσο τέλεια». Τα παιδιά έγραψαν τόσο εκπληκτική μουσική, που με ενέπνευσε να γράψω μελωδικές γραμμές με συναίσθημα και στίχους με επιρροή. Ύψωσαν τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Είσαι οπαδός του μπάσκετ και με καταλαβαίνεις. Είναι σαν να έχεις κάποιον στην ομάδα σου που να παίζει καλά, δεν θέλεις κι εσύ να παίξεις τόσο καλά όπως εκείνος; Εγώ, μας έβλεπα σαν τους 76ers, με τον Julius Erving, τον Charles Barkley και τον Maurice Cheeks.
Ή τον Moses Malone και τον Darryl Dawkins…
Αυτός είσαι. Το ήξερα ότι θα με καταλάβεις με το παράδειγμα του μπάσκετ (γέλια). Ξέρεις, δούλευα πολλά χρόνια με τον Will Smith κάνοντας όλες τις audio και video δουλειές του και είχε διαρκείας για τους Philadelphia 76ers ακριβώς κάτω από την μπασκέτα, δίπλα στον πάγκο των αντιπάλων. Έχω δει τόσο πολύ και καλό μπάσκετ… Ο Mike Baker όμως, ήταν ο πιο φανατικός οπαδός του μπάσκετ που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Είχαμε προβλήματα, επειδή γράφαμε τα φωνητικά για το “Tyranny” κι έπαιζαν αγώνα οι Sixers. Χαχαχαχαχα!
Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο φανατικός με το μπάσκετ. Ήξερα ότι ήταν μεγάλος οπαδός του Alice Cooper και μανιώδης συλλέκτης CD, σε σημείο που σας μάθαινε πάρα πολλά καινούργια συγκροτήματα…
Ναι. Μας μάθαινε καινούργια μουσική. Παρότι μου αρέσει πολύ ο Alice Cooper, άκουσα από τον Mike πράγματα που δεν φανταζόμουν. Πριν λίγες μέρες πήγα και σε συναυλία του, στο Atlantic City. Είναι 73 ετών και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλός showman είναι ακόμη. Τι συναυλία ήταν αυτή!!! Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να συναγωνιστούν τον Freddie Mercury σε παρουσία στη σκηνή, ο Alice Cooper όμως, σίγουρα είναι ένας από αυτούς. Καθηλώνει το κοινό απλά και μόνο με την παρουσία του. Είναι απλά σπουδαίος.
Το concept του δίσκου, θα το χαρακτήριζα σχετικά «βαρύ», αλλά και σίγουρα ενδιαφέρον, που παρουσιάζει πράγματα που το 1998 πολύς κόσμος τα θεωρούσε απλά επιστημονική φαντασία, τώρα όμως γνωρίζουμε ότι είναι η σκληρή πραγματικότητα. Πως κατέληξες σ’ αυτό το concept;
Όταν ξεκίνησα να κάνω την έρευνά μου, άνοιξε ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος που είχε να κάνει με την τεχνολογική κατασκοπία. Δεν ξέρω αν έχεις δει την ταινία “JFK” του Oliver Stone. Ο σκηνοθέτης, είχε προσλάβει έναν βοηθό για τις έρευνές του, τον Robert Harris. Είναι ο all-time νικητής του “Jeopardy” (σ.σ. ένα διάσημο τηλεπαιχνίδι γνώσεων), με IQ ασύλληπτης ευφυΐας και αυθεντική 100% φωτογραφική μνήμη. Ο Oliver Stone, λοιπόν, τον προσέλαβε για να αποδείξει με στοιχεία ότι η Warren Commission Report (σ.σ. η επίσημη αναφορά σχετικά με τη δολοφονία του JFK) δεν είναι αληθής. Ο Harris απέδειξε ότι η εκδοχή ενός ανθρώπου με όπλο που σκότωσε τον Kennedy, δεν στέκει και αυτό αποδεικνύεται από την ανάλυση frame by frame του οπτικού υλικού. Όποιος έχει την παραμικρή εικόνα από βαλλιστική ανάλυση, ο πυροβολισμός έγινε από μπροστά, αλλά το κεφάλι του Kennedy ήδη έγερνε μπροστά, πιάνοντας το λαιμό του. Μετά από αυτόν τον πυροβολισμό, έρχεται η θανατηφόρα βολή από μπροστά, που του πετά τα μυαλά και το κεφάλι φυσικά, προς τα πίσω… Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι το να παρουσιάσεις ψεύτικες αποδείξεις στα εξώφυλλα περιοδικών ήταν εύκολο, αν είχες αυτούς τους πάρα πολύ ισχυρούς influencers που μπορούσαν να εγκαθιδρύσουν τέτοιες καταστάσεις. Κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα πίσω από τις κουρτίνες, που δεν είναι απλά μία θεωρία συνομωσίας από κάποιους τρελούς. Στην τελική, έγραψα μία δική μου ιστορία, για την οποία όμως είχα κάνει μία απίστευτα μεγάλη έρευνα. Κατέληξα στο ότι δεν έχει ιδιαίτερη αξία η ψήφος μου, όταν τα media κατευθύνουν αυτά που πιστεύει ο κόσμος κι όχι η λογική και ο κοινός νους.
Είναι αλήθεια ότι αναγκαστήκατε να ηχογραφήσετε το δίσκο δύο φορές;
Σε πολύ μεγάλο βαθμό, ναι. Είχαμε μία αρκετά καταστροφική βλάβη στον σκληρό δίσκο. Έναν «τσακωμό» είχαμε στις ηχογραφήσεις με τον Brendt. Ηχογραφούσαμε σε A-DAT και είχαμε και Pro-Tools. Είχαμε πάρα πολλά tracks, όμως, για τα A-DAT και όχι αρκετά κανάλια για το Pro-Tools, οπότε δουλεύαμε και με τα δύο. Είχα μία αρχειοθήκη, που στο τέλος κάθε ηχογράφησης, έλεγα σε όποιους βρίσκονταν στο στούντιο, να βάζουν τις ταινίες στην κατάλληλη θήκη, ώστε να έχουμε ένα στούντιο που είναι προσεγμένο και δεν έχουμε προβλήματα με τις ηχογραφήσεις. Ένα βράδυ, ο Brendt, ξεχνάει και δεν βάζει τις ταινίες στη θέση τους. Είναι το ίδιο βράδυ, που συνέβη μία ιστορική βροχή με πλημμύρες. Η μοναδική φορά που πήρε νερό το στούντιό μας, ήταν εκείνη ακριβώς η νύχτα. Και που μπήκε το νερό; Ακριβώς εκεί που είχε αφήσει τα master tapes. Χαχαχαχα! Γελάω τώρα, αλλά τότε δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ καλό! Χαχαχαχα. Σκέψου, ότι εκείνη την περίοδο, το να ηχογραφείς σε σκληρό δίσκο ήταν στα πρώτα του βήματα και προφανέστατα η μοίρα ήταν εναντίον μας!
Θα μου επιτρέψεις να πω ότι το promo έγινε λίγο βιαστικά. Εντελώς ξαφνικά, έλαβα το CD από τη Magna Carta, χωρίς να υπάρχει ένα σχετικό Δελτίο Τύπου ή οποιαδήποτε ενημέρωση σχετικά με καινούργια δουλειά σας. Μήπως παραδώσατε το δίσκο ελάχιστα πριν βγει ή συνέβη κάτι άλλο;
Νομίζω ότι σε κάποια σημεία φταίνε οι SHADOW GALLERY. Είχαμε αργήσει πάρα πολύ να παραδώσουμε τα master tapes, είχαμε χάσει τα deadlines. Νομίζω ότι η Magna Carta ήταν πολύ διστακτική στο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση, πριν λάβει αυτό το άλμπουμ από εμάς. Καταλαβαίνω απόλυτα το να είσαι επιχειρηματίας, να πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο αριθμό κυκλοφοριών το χρόνο, τις συμφωνίες με τους διανομείς κτλ. Από την άλλη είχαμε πολύ μεγάλο κίνητρο να κάνουμε κάτι που θα μας ικανοποιεί στο 100% και να κυκλοφορήσουμε κάτι πραγματικά εξαιρετικό. Δεν πιστεύω ότι κάτι εξαιρετικό γίνεται αν δεν πούμε εμείς ότι έγινε και σίγουρα δεν γίνεται σε τέσσερα Σαββατοκύριακα του Ιουλίου. Χρειάζεται πολύ παραπάνω χρόνο να γράψεις, να ηχογραφήσεις, να τραγουδήσεις, να κάνεις τη μίξη… Γυρίζοντας πίσω, θα άλλαζα μόνο κάποια «μηχανικά» ζητήματα. Σε ότι αφορά τη μουσική, όμως, δεν θα άλλαζα ούτε μία νότα, από οτιδήποτε έγραψα και ηχογράφησε οποιοσδήποτε μέσα στο συγκρότημα. Είμαι τόσο περήφανος για όλους. Η τέχνη είναι περίεργο πράγμα. Αυτό που ικανοποιεί κάποιους, το ίδιο πράγμα δεν ικανοποιεί κάποιους άλλους. Γι’ αυτό, πρέπει να κάνεις τέχνη για εσένα, γι’ αυτό που σε κάνει χαρούμενο. Κάνεις αυτό που σε ικανοποιεί και αν αρέσει στον κόσμο, τέλεια. Αν δεν αρέσει στον κόσμο, πάλι τέλεια, γιατί πρέπει να είσαι περήφανος γι’ αυτό που έχεις γράψει. Αυτό ακριβώς θέλαμε να κάνουμε.
Πρέπει να είχατε και διάφορες αστείες και περίεργες ιστορίες από τις ηχογραφήσεις… Διάβασα μία πολύ αστεία ιστορία που πόσταρε στο Facebook ο Brandt Allman…
Ναι, πραγματικά!!! Είχαμε πολλές αστείες στιγμές από τις ηχογραφήσεις. Ήμασταν νέοι και μαθαίναμε τον τρόπο μας στον κόσμο. Ακόμα κι αν καταπλακωθείς από την πόρτα του θαλάμου που ηχογραφούσαμε τα φωνητικά, πρέπει την επόμενη μέρα να πας στη δουλειά, όπως συνέβη στον Brendt! Χαχαχαχα!
Στο “Christmas Day” αναφέρεις για μία ακόμα φορά την Αλάσκα, για την οποία είχες γράψει ένα ολόκληρο τραγούδι στο “Carved in stone”. Συμβαίνει κάτι περίεργο ή ιδιαίτερο μ’ αυτήν την πολιτεία;
Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι υπάρχουν περισσότερα σ’ αυτήν την ιστορία και θα το αφήσω εδώ (σ.σ. χαμογελώντας πονηρά).
Νομίζω ότι ένα από τα highlights του δίσκου είναι το “I believe”, με τον James LaBrie, να παίζει το ρόλο του πατέρα του βασικού χαρακτήρα. Πως συνέβη και τραγούδησε στο δίσκο; Τότε ήταν μέρος του roster της Magna Carta ως σόλο καλλιτέχνης.
Όταν υπογράψαμε στη Magna Carta, ο Pete Morticelli μου είχε δώσει το “Images and words” των DREAM THEATER, που αμέσως έγινε ένας δίσκος από αυτούς που θα έπαιρνα μαζί μου σ’ ένα έρημο νησί και η ερμηνεία του James LaBrie, ήταν μνημειώδης όπως αυτές που περιέγραψα λίγο πριν. Ο James έχει τη μοναδική ικανότητα να πιάνει το συναίσθημα του τραγουδιού και όταν έφτασε η στιγμή να συζητήσουμε για τους καλεσμένους, ήταν ο πρώτος τον οποίο σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να πλησιάσουμε για να τραγουδήσει, επειδή ήμουν σίγουρος ότι θα έπιανε το συναίσθημα που ζητούσα. Μιλήσαμε στη Magna Carta και τον έφερε στο δίσκο. Αυτή ήταν η αρχή μίας πολύ καλής σχέσης, διότι ο James δεν είναι μόνο ένας μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά κι ένας σπουδαίος άνθρωπος.
Μην ξεχνάμε ότι αμέσως μετά τη συμμετοχή του στο “Tyranny”, δουλέψατε πολύ στενά στα δύο σόλο άλμπουμ του με τους MULLMUZZLER αλλά και στο “Leonardo: The absolute man” του Trent Gardner. Πρέπει να εκτίμησε πάρα πολύ την ικανότητά σας να γράφετε μουσική…
Εκτός από αυτό, πρέπει να μας εκτίμησε και σαν άτομα, επειδή είχαμε περάσει πολλές ποιοτικές ώρες δουλεύοντας μαζί, με πάρα πολλές συζητήσεις. Θα πάω στον τάφο μου και θα έχω να πω ότι δούλεψα με τον James LaBrie. Δεν το πιστεύω ακόμα… Θα πρέπει να σου πω ότι είχαμε έρθει σε επαφή με τον Ronnie James Dio και το management του, για να τραγουδήσει το κομμάτι που τελικά τραγούδησε ο DC Cooper. Θα ήταν εκπληκτικό να είχαμε τον LaBrie και τον Dio στο ίδιο CD μας, αλλά δεν θέλω να μειώσω τη φοβερή συνεισφορά του DC. Είχαμε ένα ραντεβού με τον Dio όταν έπαιξε στην Pennsylvania, πήγαμε backstage, όπου υποτίθεται ότι είχαμε ραντεβού, αλλά ποτέ δεν ήρθε να μας μιλήσει… Όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο και πιστεύω ότι τελικά ο DC Cooper ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να τραγουδήσει αυτό το μέρος. Αυτό που έχουμε ηχογραφημένο τώρα, είναι αυτό που το σύμπαν ήθελε να συμβεί.
Να πω ότι και ο DC Cooper, ήταν καλλιτέχνης της Magna Carta με τους ROYAL HUNT στην Αμερική, παρότι στην Ευρώπη είχαν άλλη εταιρία… Και η συμμετοχή του στη συναυλία της Αθήνας ήταν από τις καλύτερες στιγμές που έχω δει live…
Και για εμένα είναι highlight, ναι.
Ποια είναι η Laura Jaeger που κάνει τα γυναικεία φωνητικά στο “Spoken words”; Έψαξα γι’ αυτή, αλλά δεν είδα να έχει τραγουδήσει κάπου αλλού, εκτός από τους SHADOW GALLERY.
Την ήξερε ο Gary Werhkamp κι εκτός από τους δύο δίσκους μας, το “Tyranny” και το “Room V”, έκανε τα δεύτερα φωνητικά στο “Time”, τη διασκευή των PINK FLOYD. Ψάχναμε να βρούμε κάποιο δυνατό όνομα για τα γυναικεία φωνητικά, προτού όμως ξεκινήσουμε να ρίχνουμε στο τραπέζι ονόματα, ο Gary μου είπε ότι έπρεπε να τσεκάρουμε αυτήν την κοπέλα, τη Laura. Ήρθε στο στούντιο και η φωνή της ταίριαζε τόσο τέλεια με αυτή του Mike… Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβεί αυτό και είμαι πολύ χαρούμενος που καταλήξαμε σ’ αυτή τη λύση.
Η φωτογραφία που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, είναι από μία φάρμα που ζούσες τότε;
Ναι. Ζούσα σε μία τεράστια φάρμα. Μιλάμε για περίπου 1.300 στρέμματα. Πραγματικά τεράστια. Ο Brendt ζούσε μαζί μας τότε… Τι ωραία περνούσαμε… Τι ωραία… Στο πίσω μέρος της φάρμας, το έδαφος τόσο ανηφορικό, που τον χειμώνα κάναμε χειμερινά σπορ, μπαίναμε σ’ αυτούς τους «σωλήνες» και πιάναμε ταχύτητα πάνω από 100 μίλια/ώρα!!! Είχα ένα φίλο, με φωτογραφική μηχανή που είχε έναν απίστευτα μεγάλο φακό και του πρότεινα να σταθεί από μία πλευρά του λόφου κι εμείς να είμαστε από την άλλη και να μας φωτογραφίσει. Εκείνος μου είπε ότι θα ήταν καλύτερο να στεκόμασταν πάρα πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο κι εκείνος θα συμπίεζε τη φωτογραφία. Ο Brendt, για παράδειγμα, στεκόταν 6-7 μέτρα μακριά μου, στη φωτογραφία όμως, φαίνεται σαν να είναι δίπλα μου! Το ίδιο και με όλους. Φαίνεται σαν να καθόμαστε δίπλα, αλλά στην πραγματικότητα ήμασταν πολύ μακριά.
Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των οπαδών και του Τύπου για το δίσκο; Άποψή μου είναι, ότι αν περιοδεύατε, με τέτοιο δίσκο στις αποσκευές σας, θα φτάνατε σε πολύ υψηλότερο επίπεδο τη δημοτικότητά σας. Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι δεν φτάσατε όσο ψηλά μπορούσατε σε επίπεδο δημοτικότητας και το μόνο που έχετε καταφέρει είναι να λέει ο κόσμος ότι είστε ένα υποτιμημένο διαμάντι της μουσικής;
Νομίζω πως έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχω ένα γιο κι έπρεπε να πάρω μερικές σκληρές αποφάσεις ως πατέρας. Έπρεπε να διαλέξω με το αν θα έπρεπε να είμαι σωστός πατέρας και να είμαι παρών στο μεγάλωμά του ή να ξεκινήσω να κάνω περιοδείες. Έπρεπε να ζυγίσω τις προτεραιότητες. Από τη μία πλευρά οι SHADOW GALLERY και από την άλλη η δουλειά, επειδή έπρεπε να δουλεύω για να ζήσω, αφού δεν έβγαζα αρκετά λεφτά από το συγκρότημα. Αυτός είναι και ο λόγος που αργήσαμε τόσο πολύ να βγούμε σε περιοδεία. Σ’ αυτό που λες, είσαι απολύτως σωστός. Αν οι προϋποθέσεις ήταν διαφορετικές θα έβγαινα σε περιοδείες και τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Για πολλά χρόνια, άλλωστε, κάθε εβδομάδα παίζαμε live με τον Mike Baker με τους SORCERER. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα live. Είναι άλλο πράγμα να παίζεις στο στούντιο και να χτυπάς τον άλλο φιλικά στην πλάτη, για το take που έπαιξε κι άλλο να παίζεις το “Save us” των HELLOWEEN και ο κόσμος να τρελαίνεται από κάτω. Όταν αποφασίσεις όμως να γίνεις πατέρας, πρέπει να είσαι πατέρας, οπότε…
Αν με ρωτάς, έχεις τον απεριόριστο σεβασμό μου και πρέπει να σου πω ότι πήρες τη σωστή απόφαση, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι είδαμε πολύ λιγότερες συναυλίες των SHADOW GALLERY απ’ όσες θα μπορούσαμε να δούμε, αλλά και λιγότερους στούντιο δίσκους… Μπορείς να μου πεις για ποιον λόγο αποφασίσατε να συνεχίσετε την ιστορία στο “Room V” κι όχι στο “Legacy” που ήταν ο επόμενος δίσκος;
Πολλές από τις ιδέες του “Room V” γράφτηκαν αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Legacy”. Επανερχόμαστε πάλι στο ότι «μία ιδέα δεν είναι έτοιμη, παρά μόνο όταν πραγματικά είναι». Δεν ήθελα να πιέσω μία ιδέα που θεωρούσα ότι δεν είχε την ποιότητα που οραματιζόμουν. Το “Tyranny” και το “Room V”, είναι τελείως διαφορετικοί δίσκοι από τους υπόλοιπους, με μία προσέγγιση σαν κινηματογραφική ταινία. Όλα όσα περιέγραφα στα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, είχαν να κάνουν με την οπτικοποίηση των ιδεών μου, δηλαδή μιλούσα με σκηνικά κι όχι με λέξεις, με στίχους. Για εμένα, είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις ένα τραγούδι που να στέκεται μόνο του (stand-alone song), από το να γράψεις ένα τραγούδι ως μέρος ενός concept, όπου περιγράφεις συναισθήματα και όταν τα ενώσεις όλα μαζί, να υπάρχει συνοχή. Και μετά, να γράφεις και τη συνέχεια. Ίσως να είμαι αργός, αλλά παίρνει πολύ χρόνο όλο αυτό. Το “Legacy” ήταν αυτό που έπρεπε να βγει τότε, επειδή η συνέχεια του “Tyranny” δεν ήταν έτοιμη. Για το “Room V” είχα κάνει πολύ μεγάλη έρευνα για την ιολογία, για παράδειγμα. Ήθελα οτιδήποτε γράφω να στέκεται και να είναι βασισμένο στην επιστήμη και την έρευνα.
Στις 29 Οκτωβρίου 2008, έφυγε από κοντά μας ο Mike Baker… Σ’ έχω ακούσει να εξυμνείς τις ικανότητές του πάρα πολλές φορές, ιδιαίτερα το γεγονός ότι μπορούσε να τραγουδά για πάρα πολλές ώρες, χωρίς διάλειμμα!!! Όπως επίσης το ότι «έγινε» ο χαρακτήρας που ήθελες στο “Tyranny”. Ποιες είναι οι καλύτερες αναμνήσεις σου από τον Mike;
Έπαιζα με τον Mike αρκετά νωρίτερα από τους υπόλοιπους. Είχα μπει στους SORCERER που ήταν κι εκείνος, στις αρχές του 1982 αν δεν κάνω λάθος. Ο κιθαρίστας του γκρουπ, ο Ron Evans, μου είπε ότι είχε ακούσει για έναν τραγουδιστή που μπορούσε να ερμηνεύσει σαν τον Geddy Lee και τον Robert Plant. Πήγαμε να τον δούμε, μείναμε άναυδοι από τις ικανότητές του και μετά τη συναυλία του είπαμε: «πρέπει να παραιτηθείς τώρα, για να έρθεις σε εμάς που θα κάνουμε πολύ σοβαρά πράγματα». Και το έκανε. Χαχαχα. Το ίδιο ακριβώς κάναμε και με τον Chris Ingles, για να ξέρεις. Τον είδαμε να παίζει το “I’ll see the light tonight” του Yngwie Malmsteen και πάθαμε πλάκα. Δυστυχώς για κάποιους φίλους μου, ήρθε κι αυτός σε μας. Περάσαμε άπειρες ώρες γράφοντας υλικό για τους SORCERER και αυτή η εικόνα, με τον Mike στον θάλαμο των φωνητικών κι εμένα στην κονσόλα, υπήρχε για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Η καλύτερη ερμηνεία του για εμένα, είναι στο “Eyes in the night” των SORCERER, ένα τραγούδι που δεν το έχει ακούσει ο κόσμος, όπου ήταν για εμένα, ορόσημο. Θυμάμαι να του λέω πόσο απίστευτος ήταν και ότι έμοιαζε με τον Geoff Tate… (σ.σ. και πραγματικά, αυτό το τραγούδι είναι ασύλληπτο!!!).
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Tate ήταν στο φόρτε του εκείνη την εποχή και αν ο κόσμος ακούσει τα demo των SORCERER, θα συμφωνούσε μαζί μου ότι θα μπορούσατε να είχατε βγάλει το νέο “Warning”…
Μπορεί, ποιος ξέρει; Τη βραδιά που είχαμε πάει να ακούσουμε τον Mike, ερμήνευε LED ZEPPELIN, έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι άκουγες τον Robert Plant. Τραγουδούσε RUSH και νόμιζες ότι έβλεπες τον Geddy Lee. Εμείς με τον Ron, βέβαια, ήμασταν πιο πολύ στη φάση των IRON MAIDEN και JUDAS PRIEST και γνωρίζαμε κάθε τραγούδι από το “Unleashed in the East”. Ε, ο Mike Baker, τραγουδούσε ακριβώς ΚΑΙ σαν τον Rob Halford. Εκεί με έπεισε πως δεν υπήρχε κάτι που να μην μπορεί να το τραγουδήσει… Για να επανέλθω στην αρχική ερώτηση, την περίοδο του “Tyranny”, ήρθαμε ακόμα πιο κοντά με τον Mike. Του είπα πως έπρεπε με το δίσκο αυτό να περάσει στο επόμενο επίπεδο και μπορούσε να το κάνει αυτό αν έμπαινε μέσα στο ρόλο του χαρακτήρα της ιστορίας. Ήμουν μαζί του ο απόλυτος τελειομανής και τον έβαζα να τραγουδά συνεχόμενα, μέχρι να πιάσει το κατάλληλο συναίσθημα. Και ξέρεις κάτι; Τα κατάφερε τέλεια. Ποτέ δεν παραπονέθηκε, παρά μόνο τραγουδούσε. Και το βράδυ που γυρνούσε σπίτι του, μελετούσε τον χαρακτήρα κι έγινε ένας ηθοποιός, ουσιαστικά. Ένιωθα σαν τον Ridley Scott που σκηνοθετούσε τον Russell Crow. Τι να σου πω… Έβαλε τον εαυτό του στο ρόλο, όπως ακριβώς ο Russell Crow στο “Gladiator”, που έγινε ο Μονομάχος. Ο Mike Baker αφιέρωσε τον εαυτό του στο να γίνει ο χαρακτήρας αυτός, χωρίς να υπολογίζει τον κόπο, χωρίς να υπολογίζει πόσον καιρό θα του έπαιρνε αυτό.
Είναι αλήθεια ότι η υγεία του δεν του επέτρεπε να κάνει περιοδείες, επειδή δεν μπορούσε να πετάξει με αεροπλάνο;
Ναι… Αργότερα, ναι… Νοιαζόμασταν όλοι γι’ αυτόν. Όσο μεγάλωνε, δεν ήταν το υγιές παιδί που γνωρίζαμε.
Πόσο μεγάλωσε πια… 45 χρονών πέθανε… Τόσο νέος…
Ναι, Σάκη… Ήταν τόσο νέος… (σ.σ. φανερά συγκινημένος) Κάπνιζε, προερχόταν από μία οικογένεια με σοβαρά προβλήματα καρδιάς… Κακός συνδυασμός. Εγώ τον θυμάμαι αθλητή, να παίζει μπάσκετ και να έχει πολλή αντοχή. Κάποια στιγμή σταμάτησε να την έχει και αυτό τον απασχολούσε. Και είχε δίκιο…
Μπορείς να μου πεις τα πέντε αγαπημένα σου τραγούδια από το “Tyranny” με αξιολογική σειρά;
Δύσκολο, αλλά θα τα καταφέρω!!! Θα έβαζα στην πέμπτη θέση το “War for sale”, το “Chased” στην τέταρτη, το “Christmas day” στην τρίτη, δεύτερο το “New world order” και πρώτο το “Ghost of a chance”.
Ήμουν βέβαιος ότι θα έβαζες πρώτο το “Ghost of a chance”, αφού μου έχεις πει πολλές φορές πόσο το αγαπάς.
Είχαν γράψει ο Chris με τον Brendt τη μουσική και είχα πάθει πλάκα. Ταυτόχρονα όμως, είχα πάει και writer’s block και δεν μου κατέβαινε καμία ιδέα. Εκείνα τα χρόνια, έκανα πολλή ορειβασία. Για να μπορέσω να ξεφύγω από την κατάσταση αυτή, που δεν μπορούσα να γράψω, είχα πάει σ’ ένα βουνό, όπου υπήρχε ένα αξιοπρεπές μονοπάτι για να φτάσω στην κορυφή. Το βουνό ήταν το Cathead mountain. Στην κορυφή του βουνού, υπήρχε ένας πυργίσκος, όπου ανέβηκα κι εκεί. Είχε πανσέληνο, αλλά και συννεφιά τέτοια, που πίστευες ότι αν σήκωνες τα χέρια σου, θα τα έπιανες. Φαντάσου το σκηνικό, να είσαι τόσο ψηλά, να έχεις όλη την πόλη στα πόδια σου, το φως του φεγγαριού να λάμπει όσο χρειαζόταν για να γράψω κι εγώ άκουγα συνεχώς τη μουσική του “Ghost of a chance” από τα Walkman μου , έχοντας μαζί μου χαρτί και στυλό. Έμεινα εκεί σχεδόν όλο το βράδυ, αλλά έγραψα όλους τους στίχους κι όλες τις μελωδίες. Δεν άλλαξα ούτε στίχο, ούτε νότα… Το θεωρώ μία μαγική στιγμή. Καταλαβαίνω ότι σε κάποιους δεν αρέσει, επειδή είναι χαλαρό και γλυκό. Σε ότι αφορά εμένα, ως καλλιτέχνη που με ενδιαφέρει όμως να ικανοποιήσω τον εαυτό μου, τα κατάφερα σ’ αυτό το τραγούδι.
Έχεις καμία παρόμοια ιστορία για άλλο τραγούδι;
Εννοείται. Για το “New world order”, είχα όλη την ιστορία στο μυαλό μου και είπα στον Gary ότι χρειαζόμαστε μουσική οπερετική, κάτι σαν τους QUEEN, να συναντούν τους BLACK SABBATH του “Heaven and hell”. Πήγαμε στο σπίτι του, λοιπόν, ανεβήκαμε στο χώρο που είχε τα πλήκτρα του και τη στιγμή που ξεκίνησε να παίζει μερικά ακόρντα που κατέληξαν στο τραγούδι, ξεκίνησε μία καταιγίδα τόσο δυνατή, που έσπασαν τα τζάμια από τα παράθυρα. Το τραγούδι είχε «τσουλήσει» τόσο καλά μέχρι τότε όμως, που εμείς λέγαμε ότι ήταν σημάδι ότι όλα είναι σωστά. Χαχαχαχα.
Νομίζω ότι πήγες στον Gary να γράψει αυτό το ορχηστρικό σημείο, επειδή είχε προσθέσει σε μορφή hidden track, το ορχηστρικό μέρος του “Ghostship”, χωρίς να το γνωρίζετε οι υπόλοιποι. Νομίζω ότι το πήρατε χαμπάρι αυτό, μόλις κυκλοφόρησε το CD
(γέλια) Όχι εγώ, αλλά οι υπόλοιποι, ναι! Χαχαχαχα. Είχε πολύ πλάκα. Ο Gary έχει έφεση σε τέτοιου είδους κομμάτια. Στο μυαλό μου όλα είναι μία ταινία κι εκείνος μπορεί να γράψει το soundtrack οποιαδήποτε στιγμή. Ίσως να έχει χάσει την ευκαιρία του, αλλά για εμένα έπρεπε να πάει να γράφει κινηματογραφική μουσική. Είναι ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνωρίζω, ο οποίος μπορεί να το κάνει σε τόσο εξαιρετικό επίπεδο. Όταν γράφουμε μουσική με τα υπόλοιπα παιδιά, όλα κυλάνε τόσο όμορφα. Δεν υπάρχουν εγωισμοί, υπάρχει τόσο καλή ατμόσφαιρα ανάμεσά μας.
Ξέρω ότι είναι πάρα πολύ περίπλοκη η κατάσταση με τα δικαιώματα από τη Magna Carta, αλλά μπορείς να μου πεις αν τελικά θα μπορέσει να βγει σε βινύλιο το “Tyranny”;
Δεν έχω ιδέα. Ο Gary είναι αυτός που πιθανώς να έχει κάποια ιδέα. Υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν την business side of things, εγώ όμως δεν είμαι ένας από αυτούς Χαχαχαχα.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη και για τις άπειρες ώρες που έχω ακούσει το “Tyranny”.
Εγώ ευχαριστώ πολύ. Πάντα είναι πολύ ωραίο να συζητάμε…
Σάκης Φράγκος
