Τον Οκτώβριο του 1986, κυκλοφόρησε ένα ντεμπούτο άλμπουμ που σίγουρα τάραξε τα νερά. Οι CRIMSON GLORY, από τη Florida, όταν έβγαλαν το “Crimson glory”, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στο heavy metal. Τα πάντα πάνω τους, ήταν ιδιαίτερα, από την εμφάνιση με τις μάσκες, μέχρι τη μουσική. 35 χρόνια μετά, ο Σάκης Φράγκος, επικοινώνησε με τον κιθαρίστα κι εκ των ιδρυτών του σχήματος, Jon Drenning και η συνομιλία τους κράτησε σχεδόν μία ώρα, όπου λύθηκαν όλες οι απορίες που πιθανώς είχαμε για τον συγκεκριμένο δίσκο.
Το πρώτο όνομα των CRIMSON GLORY ήταν BEOWULF. Τι σας έκανε να αλλάξετε όνομα και να χρησιμοποιήσετε το CRIMSON GLORY;
Όταν εγώ μπήκα στο συγκρότημα, το όνομά του ήταν PIERCED ARROW, που ήταν ένα γκρουπ με λυκειόπαιδα. Ο Ben Jackson (σ.σ. έτερος κιθαρίστας του σχήματος) μου ζήτησε να μπω. Είχα μια αποθήκη δίπλα στο χώρο που έκαναν πρόβες. Κάποια στιγμή, στο χώρο που έπαιζα κιθάρα, άνοιξα την πόρτα και σωριάστηκε κάτω ο Ben, ο οποίος στηριζόταν στην πόρτα για να μπορέσει να με ακούσει καλύτερα να παίζω!!! Χαχαχαχα! Μου είπε ότι έπαιζα πολύ καλά και μου ζήτησε να μπω στο γκρουπ τους. Μόλις έγινα μέλος τους, άλλαξαν το όνομα σε BEOWULF. Ένα χρόνο αργότερα, όμως, τους είπα ότι χρειαζόμασταν ένα καλύτερο όνομα. Μου άρεσαν πολύ ονόματα συγκροτημάτων με δύο λέξεις, που είχαν χρώματα: DEEP PURPLE, BLACK SABBATH, PINK FLOYD, WHITESNAKE. Για εμάς, τα ονόματα αυτά ήταν διαχρονικά. Πάντα, μαζί με τον Midnight, συζητούσαμε το πώς θα δημιουργούσαμε μία εικόνα, έναν ήχο κι ένα όνομα που θα ήταν διαχρονικά. Το όνομα το πήραμε από μία φωτογραφία που είχαν ο Dana Burnell (σ.σ. ο ντράμερ του σχήματος) και ο Ben Jackson, το οποίο νοικιάζανε κι έδειχνε ένα Crimson Glory, που είναι ένα είδος τριαντάφυλλου. Εκείνο τον καιρό, ηχογραφούσαμε το demo μας και όταν είδαμε με τον Midnight τη φωτογραφία, σκεφτήκαμε ότι είναι πάρα πολύ ωραίο όνομα για το συγκρότημά μας.
Όπως κάθε καινούργιο συγκρότημα, θέλατε να γράψετε μοναδική μουσική, κάτι που θα μου επιτρέψεις να πω ότι ήταν πιο εύκολο τη δεκαετία του ’80. Μπορείς να μας πεις όμως, τι σας έκανε να φορέσετε αυτές τις ασημένιες μάσκες στις φωτογραφήσεις κι επί σκηνής; Ποιανού ιδέα ήταν;
Η ιδέα ήταν δική μου. Ήθελα να έχουμε ένα look μοναδικό, όταν κάναμε την πρώτη μας φωτογράφηση, που να μπορούσε κάποιος να αναγνωρίσει κατευθείαν ότι ήμασταν εμείς. Ήθελα να φαινόμαστε μυστηριώδεις, σαν να είμαστε από άλλο κόσμο. Όταν παρουσίασα την ιδέα μου στους υπόλοιπους, δεν βρήκα ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση. Μόνο στον Midnight άρεσε αμέσως, επειδή είχε πολύ μεγάλο άγχος όταν έβγαινε στη σκηνή και τον βόλευε να είναι κρυμμένος πίσω από μία μάσκα. Σε ότι αφορά τους υπόλοιπους, έπρεπε να το συζητήσουμε πολύ. Ο Jeff Lords ήταν εκείνος που δεν ήθελε με τίποτα να κάνει κάτι τέτοιο. Τον έπεισα λέγοντάς του ότι αυτό δεν θα κρατούσε για πάντα κι ότι θα μας βοηθούσε να αποκτήσουμε μία ταυτότητα που να ταίριαζε με την special μουσική που γράφαμε. Και οι KISS είχαν κάνει παλιότερα διάφορους χαρακτήρες που τους στήριζαν on stage, αλλά, κατά τη γνώμη μου, κανένα συγκρότημα δεν είχε κάνει ότι εμείς, μέχρι τότε, με τις ασημένιες μάσκες. Και πρέπει να πω ότι λειτούργησε αμέσως, αφού ο κόσμος ζητούσε να μάθει ποιο είναι το συγκρότημα με αυτό το image και αυτόν τον ήχο. Μας βοήθησε πολύ, πραγματικά.
Ο Midnight, λοιπόν, είχε άγχος όταν έβγαινε στη σκηνή, έτσι; Τον βοήθησε καθόλου, τελικά, η μάσκα;
Ναι, τον βοήθησε πολύ. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο άγχος είχε πριν ανέβει στη σκηνή, ο Midnight, αλλά με τη μάσκα ήταν σαφώς καλύτερα.
Πως ήταν να παίζεις συναυλία με μία μάσκα που να καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπό σας;
Όταν το κάναμε πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά ήταν μία συναυλία στην Ολλανδία, δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε (γέλια). Τότε αποφασίσαμε να τις κόψουμε λίγο, τουλάχιστον να απελευθερώσουμε το στόμα, ώστε να μπορούμε να αναπνεύσουμε. Οι συναυλίες αυτές, έγιναν την περίοδο που βγήκε το ντεμπούτο μας σ’ εκείνη τη χώρα, επειδή ο Metal Mike, που είχε το περιοδικό Aardschok, μας είχε βοηθήσει πολύ πριν ξεκινήσουμε την καριέρα μας και είχε κλείσει αυτές τις εμφανίσεις. Η συναυλία ήταν φοβερή, ο κόσμος απίστευτα εκδηλωτικός έστω και σ’ ένα μικρό club που χωρούσε σχεδόν 1000 άτομα, εμείς είχαμε μόνο 8 τραγούδια βέβαια (γέλια), αλλά ήταν τόσο ζεστά με τις μάσκες, που την επόμενη μέρα που παίζαμε πάλι live, τις κόψαμε στο ύψος του στόματος, για να αναπνέουμε καλύτερα.
Μήπως σκεφτήκατε να τις μικρύνετε στο μέγεθος κιόλας, για να μην εξαρτάστε τόσο πολύ και από το image σας;
Ναι. Θέλαμε να κρατήσουμε αυτό το look, αλλά την ίδια στιγμή, θέλαμε και ο κόσμος να γνωρίζει ότι είμαστε οι ίδιοι μουσικοί που παίζουμε στο δίσκο και δεν είναι όλο στηριγμένο στην εικόνα. Κάποια στιγμή, ο Jeff Lords, ζωγράφισε κάτι που έμοιαζε με το “Phantom of the opera” και τότε αποφασίσαμε ότι θα κάναμε τις μάσκες μας όπως εκεί. Να είναι παρόμοιες, αλλά και μοναδικές. Κάπως σαν να είσαι μισός άνθρωπος και μισός «από άλλον κόσμο».
Αρχικά το “Crimson glory”, είχε βγει από την Par Records. Πως υπογράψατε μαζί τους;
Είχαμε συναντήσει τον Dan Johnson, που ήταν ο ιδιοκτήτης της Par Records και είχε κάνει παραγωγές στους πρώτους δίσκους των SAVATAGE, το “Sirens” κτλ. Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι με τους SAVATAGE, δεν υπήρχε κάποια αντιπαλότητα, αφού κιόλας, εμείς δεν είχαμε παίξει καμία συναυλία πριν βγει ο δίσκος μας. Οι πρώτες μας συναυλίες, όπως σου είπα, ήταν όταν βγήκε ο δίσκος, στην Ολλανδία. Είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε μία συναυλία των SAVATAGE, οι οποίοι τότε ονομάζονταν AVATAR ακόμα, επειδή θεωρούσαμε ότι έπαιζαν κάτι εντελώς μοναδικό και παράλληλα πολύ heavy. Αυτοί, ουσιαστικά, μας άνοιξαν το δρόμο για να βγούμε από τα σύνορα της Tampa, στη Florida. Ο Dan Johnson ήταν παραγωγός τους, οπότε ήρθαμε σε επαφή μαζί του.
Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του “Crimson glory”, ήρθε η Roadrunner, που τότε ονομαζόταν Roadracer λόγω της γνωστής διαμάχης (σ.σ. είχαν νομικά μπλεξίματα λόγω του cartoon, Roadrunner) κι επανακυκλοφόρησε το δίσκο. Εκείνοι σας έβαλαν να ξαναηχογραφήσετε τα τραγούδια; Πως ακριβώς έγινε;
Αυτό που συνέβη, ήταν πως ήμασταν πολύ αφελείς όταν υπογράψαμε συμβόλαιο με τον Dan Johnson και την Par Records. Δεν ξέραμε τι κάναμε και του παραχωρήσαμε όλα τα δικαιώματα τα οποία αμέσως μόλις το άλμπουμ τελείωσε, τα πούλησε στη Roadracer. Δεν είχαμε κανέναν απολύτως λόγο στο θέμα της Roadracer.
Παρότι, λοιπόν, για τους CRIMSON GLORY ήταν μία πολύ καλύτερη κίνηση, προφανώς ποτέ δεν πήρατε χρήματα γι’ αυτό…
Ακριβώς!!! Για την ακρίβεια δεν έχουμε πάρει χρήματα από καμία κυκλοφορία μας!
Θα φτάσουμε αργότερα σ’ αυτό, για να πούμε λεπτομέρειες…
Ωραία. Προφανώς, για να λέμε την αλήθεια, η προώθηση του δίσκου μας ήταν πολύ καλύτερη πλέον, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Πήγαμε τόσο καλά, που η Roadracer με τα έσοδα από το δίσκο μας, κατάφερε να ανοίξει γραφείο και στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη! Νομίζω ότι εκεί πήγαν τα χρήματά μας!
Αν θέλεις να το δούμε λίγο ψύχραιμα, τουλάχιστον τα χρήματά σας επενδύθηκαν και δεν τα έβαλαν απλά στην τσέπη διάφοροι!
Πολύ σωστός τρόπος σκέψης! Σωστά!
Λοιπόν, ισχύει ότι επανηχογραφήσατε σχεδόν όλα τα τραγούδια για να βγει ο δίσκος από τη Roadracer;
Δεν επανηχογραφήσαμε κάτι. Είναι τα ίδια τραγούδια που υπήρχαν στην κυκλοφορία από την Par Records. Επανηχογραφήσαμε τις εκτελέσεις από το demo μας. Επί τη ευκαιρία, το demo μας, το πλήρωσε η μητέρα μου. Μας έδωσε 5.000 δολάρια για να ηχογραφήσουμε το δίσκο. Η Par Records, με τα Morrisound Studios, μας έδωσε τον έξτρα χρόνο που χρειαζόμασταν για να τελειώσουμε το demo και να ολοκληρώσουμε το δίσκο. Μετά ο Dan Johnson, πούλησε τα δικαιώματά του δίσκου στη Roadracer, προφανώς πλήρωσε το στούντιο και κράτησε τα υπόλοιπα χρήματα για τον εαυτό του.
Για ποιον λόγο δουλέψατε με τον Dan Johnson, ο οποίος μέχρι τότε είχε δουλέψει μόνο με τους SAVATAGE;
Δεν είχαμε καμία εμπειρία τότε. Ο Johnson ήταν απλά ένας οπαδός της heavy metal μουσικής, ήταν φίλος με τα αδέρφια Morris που είχαν τα Morrisound Studios, είχε πάει τους SAVATAGE εκεί κι αυτός ήταν ο λόγος που έγινε κατά κάποιον τρόπο παραγωγός. Έτσι έγινε και με εμάς. Δεν μπορώ να σου πω τι έκανε παραγωγή, αλλά ήταν εκεί!
Ακόμα και ο Mike Fuller που έκανε το mastering, είχε δουλέψει κι αυτός μόνο με τους SAVATAGE…
Ναι, νομίζω ότι είχε κάνει και κάποιες άλλες δουλειές (σ.σ. προφανώς ήταν πολύ μικρές, διότι ψάχνοντας, δεν βρήκα κάτι άλλο), αλλά θεωρούσαμε πως το να δουλέψουμε με ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τους SAVATAGE, ήταν το εισιτήριό μας για να ξεκινήσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα, όπως το να αποκτήσουμε δισκογραφικό συμβόλαιο και να μας ακούσουν στην Ευρώπη.
Μόνο ο Jim Morris, που ήταν ο μηχανικός ήχου και αδερφός του Tom, συνιδρυτής του στούντιο, είχε κάποια πολύ μικρή εμπειρία πριν από εσάς. Δεν είχατε σκεφτεί να δουλέψετε με κάποιους πιο έμπειρους ανθρώπους στο ντεμπούτο σας ή απλά δεν είχατε το budget;
Βασικά, όπως σου είπα, ήμασταν πολύ αφελείς. Δεν είχαμε ιδέα τι συμβαίνει στη μουσική βιομηχανία και το μόνο που ξέραμε, είναι να παίζουμε τα όργανά μας και να γράφουμε τραγούδια. Δεν είχαμε ιδέα από στούντιο, παραγωγούς, μηχανικούς ήχου κτλ, απλά μπήκαμε στο στούντιο κι αρχίσαμε να παίζουμε τα τραγούδια μας, βάλαμε μικρόφωνα κι αρχίσαμε τις ηχογραφήσεις (γέλια). Θα μπορούσαμε να είμαστε οι BEATLES και να είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε χαμό, εμείς όμως δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι κάναμε!!!
Ποια γκρουπ ακούγατε πριν γράψετε το ντεμπούτο σας, οι οποίες σας επηρέασαν περισσότερο;
Όταν μπήκα στους BEOWULF/PIERCED ARROW, ο Ben Jackson και οι υπόλοιποι άκουγαν πιο πολύ AEROSMITH, AC/DC, MOLLY HATCHET, LYNYRD SKYNYRD, πολλές southern rock μπάντες. Όταν μπήκα στο σχήμα, τους εξήγησα ότι δεν με ενδιέφερε να παίζω τη μουσική άλλων, παρά να γράφω τη δική μου. Εκείνη την περίοδο άκουγα πολύ IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST και SCORPIONS. Εγώ άκουγα πολύ heavy metal, εκείνοι όμως δεν το γούσταραν πολύ. Εγώ πήγαινα σ’ ένα τοπικό δισκάδικο και ανακάλυπτα μπάντες, πολλές φορές ακόμη και από τα εξώφυλλά τους, όπως συνέβη με τους IRON MAIDEN ή ακόμα και τους ACCEPT, που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί στην Αμερική, τότε και πήγαινα τους δίσκους στους υπόλοιπους να τους βάλω να ακούσουν αυτή τη σπουδαία μουσική.
Ποια ήταν η διαδικασία σύνθεσης στους CRIMSON GLORY; Έχεις δηλώσει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι σου άρεσε πάρα πολύ να βλέπεις τον Midnight να παίζει ακουστική κιθάρα και να τραγουδά. Έγραφε τις συνθέσεις στην ακουστική κιθάρα;
Ο Midnight συνέθετε τα πάντα στην ακουστική κιθάρα και στο πιάνο. Δεν ήταν πολύ καλός πιανίστας, αλλά μπορούσε να παίξει κάποια ακόρντα και νότες. Επίσης, είχε αυτή τη φοβερή ικανότητα να συνδέει τους στίχους με τη μουσική και τις μελωδίες. Δεν ήταν όμως αυτό που λέμε «κλασικός hard rock και heavy metal συνθέτης». Ο Jeff Lords ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να γράφει riffs όλη την ημέρα. Εγώ ήμουν ο κλασικός heavy metal συνθέτης, αλλά πάντα είχα το όραμα να αναμιγνύω τα είδη. Ο Midnight, για παράδειγμα, είχε επηρεαστεί από τους LED ZEPPELIN, τους PINK FLOYD και τους BEATLES, οπότε ερχόμουν εγώ κι έβαζα τις δικές μου επιρροές, από τους IRON MAIDEN, JUDAS PRIEST, ACCEPT. O Midnight αγαπούσε τον Robert Plant και λάτρευε τον τρόπο που έβαζαν τα συναισθήματα στη μουσική τους οι PINK FLOYD.
Εκτός από την καταπληκτική του φωνή, όμως, ο Midnight ήταν διαβόητος και για το πολύ αλκοόλ που έπινε. Το έκανε αυτό από τότε ή ήταν πιο επικεντρωμένος στη μουσική;
Όχι, όχι. Ξεκίνησε να πίνει μετά τον πρώτο δίσκο. Ένιωθε πολύ μεγάλη πίεση που ήταν ο frontman των CRIMSON GLORY, σε συνδυασμό με αυτό που σου είχα πει και πριν, πως είχε πολύ μεγάλο τρακ πριν βγει στη σκηνή και πάρα πολύ άγχος. Έπινε, επειδή δεν ένιωθε άνετα να τραγουδά μπροστά σε πολλούς ανθρώπους. Νομίζω, πως αυτός είναι ο λόγος που οι τραγουδιστές έχουν πολύ τακτικά προβλήματα με ναρκωτικά, αλκοόλ, ακόμα και αυτοκτονίες. Αν το συνδυάσεις και με το γεγονός ότι τραγουδιστές όπως ο Chris Cornell ή ο Midnight, έγραφαν πάρα πολύ προσωπικούς στίχους, που τους «εξέθεταν» εντελώς μπροστά στα μάτια των θεατών, ήταν απολύτως απογυμνωμένοι και βρίσκονταν να τραγουδούν κάθε βράδυ, μπροστά σε χιλιάδες άγνωστους ανθρώπους για τον πόνο και τα συναισθήματά τους. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται ακόμα περισσότερη μοναξιά… Τέτοιοι άνθρωποι, τραγουδούν για τους φόβους τους, τις ανασφάλειές τους, σε μία θάλασσα από ξένους και μετά επιστρέφουν, μόνοι τους, σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου… Το φαντάζεσαι; Οι καλύτεροι τραγουδιστές, μπορούν να γίνουν οι πιο ευάλωτοι και όσο πιο ευάλωτος είσαι, τόσο πιο πολύ νιώθεις φοβισμένος και μόνος. Ο Midnight, λάτρευε να βρίσκεται με τους οπαδούς μετά τη συναυλία. Στην Ελλάδα, έμεινε όλη τη νύχτα μαζί με τους οπαδούς, επειδή του άρεσε πολύ να είναι σε επαφή με τους ανθρώπους στους οποίους τραγουδούσε. Μετά από κάθε συναυλία, μπορούσε να κάθεται να μιλά, να πίνει τα ποτά του και να παίζει ακουστική κιθάρα με τους οπαδούς. Κάθε βράδυ, μετά από κάθε συναυλία.
Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, βγήκατε περιοδεία με τους CELTIC FROST και τους ANTHRAX. Δεν ήταν λίγο σουρεαλιστικό το σκηνικό; Πως σας έβλεπαν οι οπαδοί των δύο αυτών συγκροτημάτων;
Ήταν όντως διαφορετικό το ακροατήριο των συγκροτημάτων. Οι ANTHRAX είχαν τους δικούς τους οπαδούς που σίγουρα δεν ήταν οπαδοί και των CRIMSON GLORY και οι CELTIC FROST ήταν πολύ σκοτεινοί και σίγουρα και αυτοί πολύ διαφορετικοί. Αλλά δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, αφού όλοι μας είχαμε το ποσοστό των οπαδών μας στο κοινό και τα πήγαμε μια χαρά. Είχε πλάκα γιατί οι ANTHRAX ήταν όλοι τους τόσο κοντοί που τους φωνάζαμε “heavy metal midgets” (νάνοι του heavy metal)!!! Χαχαχαχαχα! Ίσως ήταν λίγο δυσαρεστημένοι μαζί μας οι ANTHRAX, επειδή εμείς είχαμε ένα ωραιότατο tour bus κι εκείνοι ήταν στριμωγμένοι σ’ ένα μικρό van, αλλά δεν πειράζει! Περάσαμε πολύ ωραία. Όπως είπα, ήμασταν πολύ μικροί και πολύ αφελείς. Απλά μας έβαζαν στο tour bus και μας έλεγαν που να παίξουμε κι εμείς παίζαμε. Θυμάμαι να κρυώνουμε πάρα πολύ και να αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας για να ζεσταθούμε.
Υπάρχει καμία περίεργη ιστορία πίσω από το εξώφυλλο;
Φυσικά και υπάρχει (γέλια). Στην πραγματικότητα δεν είχαμε εξώφυλλο. Υπήρχαν αυτές οι φωτογραφίες μας και μου είχε έρθει η ιδέα να έχουμε το όνομά μας, χαραγμένο σε πέτρα. Έτσι, σαν συμβολισμός ότι δηλαδή αν το όνομά σου είναι χαραγμένο στην πέτρα, κρατάει για πάντα. Πήγαμε λοιπόν σ’ ένα νεκροταφείο, βρήκαμε μάρμαρο από μία επιτύμβια πλάκα και γράψαμε το όνομά μας!!! Χαχαχαχα! Έβαλα τη μάσκα μπροστά, αλλά μας έλειπαν τα τριαντάφυλλα και ήθελα τα συγκεκριμένα, τα “crimson glory” τριαντάφυλλα. Ήμασταν πολύ πίσω στο χρονοδιάγραμμά μας και ο Dan Johnson ήθελε τη φωτογραφία εκείνη ακριβώς την ημέρα. Είχαμε τη μάσκα, είχαμε το όνομα χαραγμένο σε πλάκα, όχι όμως τριαντάφυλλα. Οπότε πήγαμε και αγοράσαμε κάτι πάμφθηνα τριαντάφυλλα και τα βάλαμε εκεί. Υποτίθεται ότι συμβόλιζαν τα crimson glory, αλλά δεν είχαν καμία σχέση! Πάντα είχα στο μυαλό μου, ότι όπως τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια, έτσι και η μουσική μας ήθελα να είναι heavy και επιθετική, αλλά και όμορφη ταυτόχρονα. Με αυτή τη λογική, είχε βγει κι ο τίτλος “Strange and beautiful”. Δεν θέλαμε να είμαστε AC/DC, αλλά ένα σχήμα με δυναμικές και μοναδικότητα. Και στον πρώτο δίσκο, είχαμε διαφορετική ποιότητα, κάτι που θέλαμε να δείξουμε. Και οι φωτογραφίες που φοράμε όλοι τις μάσκες μας, ποτέ δεν ήταν στο πλάνο να δημοσιευθούν!!! Ούτε στο οπισθόφυλλο του δίσκου, ούτε πουθενά! Κάναμε δοκιμές, φορώντας τις μάσκες, με τα πρόσωπά μας βαμμένα μαύρα, παίρνοντας διάφορες πόζες. Ήταν δοκιμαστικές. Δεν είχαμε αποφασίσει αν θα φοράμε μάσκα που να καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπο ή απλά ένα μέρος του. Ήθελα η μάσκα στο εξώφυλλο, επειδή είχα στο μυαλό μου ότι ο κόσμος θέλω να μας βλέπει σαν να ερχόμαστε από άλλο κόσμο. Χαχαχα! Η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο, είναι δοκιμαστική φωτογραφία κι ακόμα και τώρα τη μισούμε! Δεν θέλει κανείς μας να τη βλέπει. Ο Dan Johnson όμως, την πήρε και τη χρησιμοποίησε, κάτι που μας εκνεύρισε πολύ.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά είναι και η πιο ευρέως διαδεδομένη φωτογραφία σας!!!
Αυτό που το πας; Ο Dana Burnell φαίνεται λες κι έχει βόλους στο μάγουλό του. Ο Jeff Lords έχει γράσο στα χέρια του, επειδή είχε μείνει με το αυτοκίνητό του και το έφτιαχνε!!! Χαχαχαχα! Εγώ φαίνομαι μπλε, ο Ben Jackson φαίνεται λες και βγήκε μπουσουλώντας μέσα από τάφο, σαν να ήταν πρωταγωνιστής στο “Tales from the crypt”, ο Midnight φαινόταν σαν το πλάσμα από το “Black lagoon”. Ήταν δοκιμαστικές φωτογραφίες, για όνομα! Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα χρησιμοποιούσαμε, για παράδειγμα, τη μαύρη μπογιά. Όταν είδαμε τη φωτογραφία, πεθάναμε στα γέλια, κι όμως χρησιμοποιήθηκε στο οπισθόφυλλο!
Μιλάτε με τον Dan Johnson;
Προσπάθησε να με προσεγγίσει 1-2 φορές και να γίνουμε φίλοι, αλλά δεν είχα καμία διάθεση… Μας έκλεψε τόσο πολύ, που δεν θέλω να γίνω φίλος μ’ έναν τέτοιο τύπο. Ξέρεις, αν μία μπάντα δεν κάνει επιτυχία αμέσως και πασχίζει να επιβιώσει οικονομικά για πολύ καιρό, δεν μπορεί να αντέξει και διαλύεται. Έτσι γίνεται συνήθως.
Πώς κάνατε εσείς, λοιπόν, και δεύτερο δίσκο από τη στιγμή που δεν κερδίσατε τίποτα από το ντεμπούτο σας;
Ο λόγος ήταν επειδή η Roadrunner είχε σκοπό να ξοδέψει πολλά περισσότερα χρήματα στο δεύτερο δίσκο μας και δεν θα χρειαζόταν να βάλουμε τίποτα από την τσέπη μας, εμείς. Θυμήσου ότι ο πρώτος δίσκος μας στοίχισε 6-7.000 δολάρια, συνολικά, αφού είχαμε γράψει τα τραγούδια και μπήκαμε στο στούντιο και τα ηχογραφήσαμε πάρα πολύ γρήγορα. Με τον δεύτερο δίσκο, είχαμε τα χρήματα από την εταιρία και μπορέσαμε να δουλέψουμε τα τραγούδια σε πολύ μεγάλο βάθος και λεπτομέρεια, είχαμε τη δυνατότητα να γίνουμε όσο πιο δημιουργικοί γινόταν και να ηχογραφήσουμε το δίσκο όπως ακριβώς έπρεπε. Ο ήχος στον πρώτο δίσκο ήταν πιο ωμός, στον δεύτερο, πιο γυαλισμένος, αλλά σίγουρα πιάσαμε τον ήχο του γκρουπ.
Υπάρχει κάποια αστεία ή ενδιαφέρουσα ιστορία που μπορείς να μοιραστείς μαζί μας από τις ηχογραφήσεις;
Βεβαίως. Πηγαίναμε κάθε Παρασκευή από τη Sarasota την Tampa για τις ηχογραφήσεις, με το αυτοκίνητο του φίλου μας του Randy, αν θυμάμαι καλά, μία Cadillac που είχε ένα δυνατό ηχοσύστημα. Στοιβαζόμασταν έξι άτομα εκεί μέσα και ακούγαμε heavy metal όσο πιο δυνατά γινόταν. Πηγαίναμε στο στούντιο, γράφαμε και Κυριακή βράδυ επιστρέφαμε για να πάμε στα σχολεία ή τις δουλειές μας. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Μέναμε και όλοι μαζί σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, φαντάζεσαι. Ήταν συγκλονιστική η εμπειρία, να είναι περασμένα μεσάνυχτα, σκοτάδι στο στούντιο, ο Midnight έχει αναμμένο ένα κερί στο booth που ηχογραφούσε τα φωνητικά και έπαιζε ακουστική κιθάρα ταυτόχρονα, ηχογραφώντας το “Lost reflection”. Ήταν κάτι πραγματικά συγκλονιστικό να ακούς να βγαίνει αυτή η μελωδία από τα ηχεία. Αργότερα, ηχογράφησε άλλο ένα take, ίσα για να υπάρχει κι ενώσαμε και τα δύο μέσα στο τραγούδι. Γι’ αυτό ακούς μερικές φορές, διπλά φωνητικά. Είναι απλά το δεύτερο take. Όταν τελείωσε το κομμάτι, ήμασταν βέβαιοι ότι μας είχε χαρίσει ένα τόσο ξεχωριστό τραγούδι, που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε γράψει ένα άλλο heavy metal συγκρότημα. Έθεσε νέα στάνταρντ στο heavy metal. Στη συνέχεια, εγώ ήθελα να προσθέσω ένα πιο heavy σημείο και είχαμε διαφωνία με τον Midnight γι’ αυτό, αφού εκείνος δεν το επιθυμούσε, αλλά τον έπεισα να παίξω εγώ κιθάρα και να επανέλθει στο τέλος με τα φωνητικά του. Συνέθεσα και ηχογράφησα το μέρος αυτό, εκείνη τη στιγμή και όπως είχε την ταινία ο Jim Morris, σκέφτηκα να βάλω τη μελωδία της κιθάρας ώστε να παίζει ανάποδα. Είναι οι ίδιες νότες, αλλά ακούγονται πολύ διαφορετικά. Μου άρεσε να δοκιμάζω περίεργα πράγματα στο στούντιο και όταν μπαίνει το heavy μέρος στο τραγούδι, είναι βέβαιο ότι δεν το περιμένεις. Το δε σημείο που ουρλιάζει ο Midnight στο τέλος, είναι διαχρονικό. Είναι κλασικό. Και το φοβερό ήταν πως όλο αυτό έγινε σ’ ένα μόνο βράδυ, βασισμένοι στον αυθορμητισμό.
Τώρα νομίζω ότι επιμένοντας τόσο πολύ στη λεπτομέρεια, χάνουμε κάπου τη μαγεία…
Κάτσε να σου πω μισό λεπτό. Η μαγεία δημιουργείται όταν βρίσκονται 2-3 άνθρωποι ή όλο το γκρουπ σ’ ένα δωμάτιο, γράφοντας και παίζοντας μουσική μαζί. Η μαγεία δεν υπάρχει όταν είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Μπορεί να γράψω εγώ ένα τραγούδι, που να είναι πολύ καλό, και να στείλω το ηχητικό αρχείο, να γράψει κάποιος άλλος κάτι παρόμοιο και να το στείλει να μπει στο δίσκο. Μπορείς να γράψεις καλή μουσική κι έτσι, αλλά σίγουρα δεν δημιουργείται μαγεία. Αν δεν βρεθείς με τον άλλο στο ίδιο δωμάτιο, απλά θα καταγράφεις τις ιδέες σου. Μαγεία δημιουργούνταν όταν βρίσκονταν στο ίδιο δωμάτιο ο John Lennon και ο Paul McCartney. Αντάλλαζαν ιδέες και δημιουργήθηκαν μαγικά τραγούδια με τον αυθορμητισμό.
Το 1988 κυκλοφορήσατε το “Dream dancer” ως single. Ήταν τραγούδι που είχε γραφτεί την περίοδο του πρώτου δίσκου; Όπως και να έχει, είναι κρίμα που δεν συμπεριλήφθηκε στο δίσκο…
Ναι, ήταν το τελευταίο τραγούδι που γράψαμε για το δίσκο. Είχα γράψει όλα τα μέρη.
Και για ποιον λόγο δεν συμπεριλήφθηκε στο δίσκο;
Είναι απλός ο λόγος. Δεν χωρούσε να μπει στο βινύλιο περισσότερη μουσική, γιατί η ποιότητα του ήχου θα ήταν πολύ χειρότερη. Το “Dream dancer” διαρκούσε 7-8 λεπτά και ο ήχος του βινυλίου δεν θα ήταν τόσο καλός πια. Αυτός ήταν ο λόγος που έμεινε απ’ έξω. Νομίζω ότι τελικά είχε συμπεριληφθεί σε κάποια γιαπωνέζικη έκδοση σε κασέτα ή κάτι τέτοιο…
Και φτάνουμε στις επανακυκλοφορίες της Metal Mind και της Metalville, που έχουν και το “Dream dancer” ως bonus track, που θέλω να μας πεις αν είναι νόμιμες…
Δεν συμπεριληφθήκαμε ούτε και σ’ αυτές τις αποφάσεις. Όλοι αυτοί που έβγαλαν τους δίσκους, δεν έδωσαν τα δικαιώματά μας. Η Roadrunner δίνει σε άλλες εταιρίες το δικαίωμα να κάνουν επανεκδόσεις κι εμείς δεν παίρνουμε τίποτα… Γι’ αυτό και οι CRIMSON GLORY είναι ένα γκρουπ οπαδών. Ποτέ δεν είχαμε κάποιο οικονομικό όφελος από τους δίσκους μας. Εμείς ικανοποιούσαμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες και οι οπαδοί καρπώνονταν αυτά τα οφέλη. Εμείς, ποτέ δεν πήραμε οποιοδήποτε χρηματικό ποσό για οτιδήποτε κάναμε…
Το ίδιο προφανώς συνέβη και με τη Rising Sun, που βγάλατε το “Astronomica”.
Ακριβώς αυτό. Έχουν δώσει license παράνομα σε όλον τον κόσμο.
Απ’ ότι καταλαβαίνω, λοιπόν, δεν αναγνωρίζετε αυτές τις επανακυκλοφορίες.
Σε καμία περίπτωση. Ήθελα να βγάλω ένα box set που θα ήταν πραγματικά μοναδικό.
Ναι, θα το βγάζατε με τη Black Lotus, αλλά χρεοκόπησε προτού αυτό γίνει πραγματικότητα.
Ακριβώς. Εγώ κρατάω αυτήν την ιδέα. Το αν θα κυκλοφορήσει ποτέ, μένει να το συζητήσουμε ως συγκρότημα. Έχω πολύ υλικό σε video, αλλά και σε audio και θα μπορούσε να βγει ένα καταπληκτικό box set. Για να είμαι ειλικρινής, οι εταιρίες, όπως η Metal Mind, μου ζήτησαν bonus υλικό, αλλά δεν τους έδωσα τίποτα απολύτως. Έχω πάρα πολλά demo, ακυκλοφόρητα τραγούδια…
Μπορείς να μου βάλεις σε αξιολογική σειρά τα τραγούδια του “Crimson glory”;
Ωχ, τι μου ζητάς… Κοίτα να δεις, θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό τραγούδι το “Valhalla”, επειδή ήταν το πρώτο τραγούδι του πρώτου μας δίσκου. Το πρώτο τραγούδι μας, δηλαδή, που άκουσε ο κόσμος. Αυτός ήταν και ο λόγος που ακούς ουσιαστικά μία έκρηξη στο ξεκίνημα. Θέλαμε να δώσουμε να καταλάβει ο κόσμος ότι θα άκουγε κάτι διαφορετικό. Τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “Azrael”, το “Dragon lady”, το “Queen of the masquerade”, το “Lost reflection”, το “Valhalla”, μου αρέσει πολύ και το “Mayday”. Συγκεκριμένα για το “Mayday”, είχαμε γράψει στίχους για την ανατίναξη του Challenger στον αέρα, λίγο μετά την απογείωσή του και ήθελα να γράψω ένα riff που να πιάσει αυτήν την ατμόσφαιρα.
Κάποια ωραία ιστορία πίσω από τα τραγούδια;
Ο Midnight ήταν λάτρης της Σκανδιναβικής μυθολογίας, οπότε θέλαμε να βάλουμε κάτι που να έχει σχέση, έτσι γράψαμε το “Valhalla”. Πολλά τραγούδια μας αφορούσαν γυναίκες. Πάρε για παράδειγμα το “Queen of the masquerade”, το “Dream dancer”, το “Lady of winter”, αργότερα ή το “Dragon lady”, που αν θυμάμαι καλά, θέλαμε να το πούμε “Witch” ή κάτι τέτοιο. Γράφαμε τραγούδια βλέποντάς τα από τη γυναικεία οπτική γωνία, κάτι που δεν είχε κάνει κανένα άλλο συγκρότημα μέχρι τότε. Αργότερα, αν δεν κάνω λάθος, έκαναν ξεκίνησαν κάτι παρόμοιο οι KAMELOT. Έβαλαν γυναίκες στα εξώφυλλά τους, μιλούσαν γι’ αυτές στους δίσκους, κάτι που κάναμε εμείς αρκετά παλιότερα. Περάσαμε πολύ ωραία γράφοντας το “Azrael”, μέσα σε μία αποθήκη, συνομιλώντας με τον Midnight για το πόσο άγριοι μπορεί να είναι κάποιοι αρχάγγελοι. Τώρα που το σκέφτομαι, αλήθεια, από πόσες αποθήκες μας έδιωξαν, επειδή κάναμε πολύ φασαρία. Χαχαχαχα! Το “Heart of steel” δείχνει πόσο συναισθηματικά ανασφαλής ήταν ο Midnight. Αυτό το τραγούδι έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά του. Για το “Mayday” σου είπα, για το “Queen of the masquerade”, όπως και για το “Masque of red death”, επηρεαστήκαμε από το σχετικό λογοτεχνικό βιβλίο. Θαρρώ ότι αυτή είναι μία ακόμη επιρροή από τους IRON MAIDEN, που το έκαναν συχνά-πυκνά αυτό.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την κουβέντα αυτή. Το εκτιμώ ιδιαίτερα.
Εγώ ευχαριστώ πολύ και ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα με τον γιο μου. Θέλω να είναι η πρώτη χώρα που θα δει ποτέ στη ζωή του από την Ευρώπη.
Σάκης Φράγκος
