ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Honour – valour – pride” – BOLT THROWER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2001
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Metal Blade
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Andy Faulkner
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Dave Ingram
Κιθάρες – Gavin Ward
Κιθάρες – Barry Thomson
Μπάσο – Jo Bench
Drums – Martin Kearns
Τι τιμή να γράφεις για μπάντες που λατρεύεις σε ένα είδος ε; BOLT THROWER ΘΑ ΛΕΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΡΥΒΕΣΤΕ ΣΤΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙΤΕ! ΟΙ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΕΣ ΤΟΥ DEATH METAL ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!
ΛΟΧΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ…ΠΡΟΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ-ΧΗ!
ΛΟΧΑΓΟΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΑΝΑΦΕΡΩ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΟΣ ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ!
ΛΟΧΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ… ΗΗΗΗΜΙ-ΑΝΑΠΑΥΣΗ!
Και πάμε τώρα που ξεκαθαρίσαμε τα αυτονόητα, στο δια ταύτα! Βρισκόμαστε στο 2001. 3 χρόνια μετά το λατρεμένο και βιωματικό του γράφοντος “Mercenary” (1998) οι Βρετανοί BOLT THROWER, άρτι αποχωρήσαντες από την Earache, βρίσκοντας δισκογραφική στέγη στην ιστορική Metal Blade, έρχονται αντιμέτωποι μ’ ένα σημαντικό εμπόδιο. Να ετοιμάσουν το πρώτο δίσκο χωρίς τον εμβληματικό Karl Willets πίσω από το μικρόφωνο, λόγω αποχώρησης του τελευταίου, για οικονομικούς λόγους καθώς και για έλλειψη αφοσίωσης από μεριάς του. Φανταστείτε, στο “Mercenary” ήταν session τραγουδιστής! Ποιος θα γεμίσει τα παπούτσια του χωρίς να γελοιοποιηθεί; Ποιος θα έπαιρνε τα ηνία όταν η μπάλα “καίει” που λένε; Μα φυσικά ο David Ingram από τους έτερους μεγάλους του νησιού στο death metal, τους BENEDICTION! Οι Βρετανοί θρύλοι και ταγματάρχες του death metal, μπαίνουν στα Sable Rose studios, στο Coventry της Αγγλίας και υπό το μάτι του Andy Faulkner (ουδεμία συγγένεια με τον κιθαρίστα υπερόπλο των θεών PRIEST) σε συνεργασία με το ίδιο το συγκρότημα, κυκλοφορούν το έβδομο άλμπουμ τους, “Honour –valour – pride”.
Ο οποιοσδήποτε σοβαρός οπαδός των BOLT THROWER, έχει γκαρίξει τις τρεις προηγούμενες λέξεις με τη φράση “FACE THE CONSEQUENCE ALONE WITH HONOUR….VALOUR….PRIIIIIIDE” από το “…for victory” (1994). Έτσι, τιμώντας αυτούς τους οπαδούς τους, ονόμασαν το δίσκο κατ’ αυτό το τρόπο. Το “Contact – wait out” που τον ανοίγει, ανοίγει χαράκωμα, μπαίνει σαν ερπύστρια και συνθλίβει τα πάντα στο πέρασμά του! Δεν είναι τυχαία κλασσικό δείγμα της μπάντας που δεν έφυγε από το σετ! Ο Martin Kearns σαρώνει το έδαφος μαζί με τις μπασογραμμές – φόνο της Jo Bench (ΙΝΔΑΛΜΑ για κάθε γυναίκα που βρέθηκε ποτέ στον ακραίο ήχο – είτε ως οπαδός είτε ως μουσικός. Νέτα σκέτα!) και πάνω από τις riff-άρες των Ward και Thompson, ο Dave Ingram. Ελαφρώς πιο “σκαφτός” και πιο γρεζάτος από τον Willets, προσδίδει στον δίσκο μια μοναδική χροιά και ”κακία” να το θέσουμε έτσι, καθώς φτύνει τους συχνά επηρεασμένους από τα πεδία των μαχών του κόσμου στίχους των BOLT THROWER.
Το ολέθριο “Inside the wire” με ένα riff-σφαγή σαν δίδυμο αδερφάκι του μεγάλου ΥΜΝΟΥ “NO GUTS NO GLORY” (μόνο κεφαλαία γράφεται και τραγουδιέται με τη φωνή του Willets!) αναλαμβάνει να ανεβάσει τα γκάζια και να στείλει τον ακροατή στο κοντινότερο τοίχο, με τον Kearns να δίνει το σύνθημα με το ασταμάτητο ποδοβολητό του! Τα στρατηγικά τοποθετημένα κομμάτια που συνθέτουν το τίτλο στις θέσεις 3 (“Honour”), 6 (“Valour”) και 9 (“Pride”) αποτελούν κλεισίματα των επιμέρους “κεφαλαίων” του δίσκου, λειτουργώντας παράλληλα και ως πρόλογοι για την επόμενη “τριάδα”. Πολύ έξυπνο κόλπο, δεν το βλέπω συχνά από μπάντες (εκτός κι αν είναι concept ο δίσκος) που και πάλι, είναι μια πολύ γουστόζικη πινελιά! Το στακάτο “Suspect hostile” πέφτει σαν πυροβολισμός, και ο ακροατής, νιώθει πως είναι σαν τον πολεμοχαρή χαρακτήρα στο εξώφυλλο του δίσκου, που πρέπει ΚΑΠΩΣ ή να επιβιώσει για να διηγηθεί, ή να πεθάνει γεμισμένος με μολύβι ή να δει τα κομμάτια του να πετιούνται σε εκατό διαφορετικά σημεία. Ανεβάζει κι αυτό στροφές, με το διπέταλο του Kearns να απασφαλίζει και να μην παίρνει αιχμαλώτους, μόνο κεφάλια!
Το ανατολίτικο σολίδι του “The 7th offensive” αρχίζει και πολτοποιεί σβέρκους προτού το κύριο του riff αναλάβει τα υπόλοιπα, δείχνοντας μια μπάντα που ξεροκέφαλη όσο ήταν, είχε τέτοια χημεία μεταξύ των μελών της, που η “συνταγή” ήταν μια, απαράλλαχτη, και δεν θέλαμε ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ να αλλάξει. Κάποια πράγματα μας αρέσουν όταν αλλάζουν, κάποια άλλα όχι. Αγκαλιάζουμε την αλλαγή, εκεί που μπορεί να έρθει και κυρίως, να ωφελήσει τον ήχο του συγκροτήματος. Ως εκ τούτου, δεν θέλουμε υπερτεχνικά μέρη και progressive ανησυχίες από τους BOLT THROWER. Θέλουμε να ακούσουμε το μουσικό αντίστοιχο ενός άρματος μάχης που πλακώνει στρατιώτες σαν ταφόπλακα από ατσάλι και λοιπά μέταλλα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΤΕΛΕΙΑ. Το “Κ-machine” και το “Hollow truce” πετσοκόβουν με μανία ό,τι είχε το θράσος να αναπνεύσει, εδραιώνοντας τη κυριαρχία των BOLT THROWER στο “πεδίο της μάχης”.
20 χρόνια αργότερα κι ενώ δυσκολεύτηκαν οι οπαδοί να δεχτούν τον Ingram σε αυτή τη θέση, το “Honour – valour – pride” αποτελεί μια σπουδαία περιγραφή των αρχών που διέπουν την μπάντα αυτή, όντας ένας δίσκος, αντάξιος του ονόματος άσχετα αν δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τους προκατόχους του. Δεν είχε ποτέ αυτό σημασία, άλλωστε, μιας και όποιον οπαδό της μπάντας και αν ρωτήσεις, θα σου πει διαφορετικό αγαπημένο. Μέχρι τότε, η λύση στη ζωή μας είναι μια και δίνεται από τους BOLT THROWER. ONWARDS!
Did you know that?
– Το εξώφυλλο του Jan Meininghaus (είχε φιλοτεχνήσει και το “Mercenary” βεβαίως βεβαίως να πούμε εδώ), χρησιμοποιήθηκε στα εισιτήρια του μακελειού του 2010 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
– Προτελευταίο άλμπουμ τους και πρώτο και προτελευταίο με τη Metal Blade. Πάλι θα έχουν παραγωγό τον Faulkner, πάλι στα ίδια στούντιο στο εκπληκτικό “Those once loyal” (2005) (NEVER FORGOTTEN, LONELY ARE THE GLORIOUS). Ομάδα που κερδίζει, ουδέποτε (πρέπει να) αλλάζει!
– Το ”The 7th offensive”, επηρέασε από πλευράς τίτλου, άθελα του, τον τίτλο της περιοδεία του 2010 “The next offensive”, αποκτώντας έτσι άλλη υπόσταση στο μυαλό ενός σωστού οπαδού του συγκροτήματος.
– Το επιπλέον κομμάτι “Covert ascension”, είναι σε όλες τις εκδόσεις του δίσκου πλην του απλού jewel case, κάνοντας τον αριθμό των κομματιών ένα στρογγυλό δέκα και τον σβέρκο μας προς απόσυρση…πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή, από ένα σβέρκο που δε ζει!
Γιάννης Σαββίδης
