Φτάσαμε, επιτέλους στην πρώτη πεντάδα των επιλογών της συντακτικής μας ομάδας. Κατά γενική ομολογία, το 2021, παρότι ήταν κι αυτό “κουτσουρεμένο” από τον κορονοϊό, έβγαλε αρκετές έως και πολλές καλές κυκλοφορίες και σχεδόν όλα τα συγκροτήματα που ανυπομονούσαμε να ακούσουμε κάποια δουλειά τους, κατά το μάλλον ή το ήττον, ικανοποίησαν.
(Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη: 21-25, 16-20, 11-15, 6-10)
Για μία ακόμη χρονιά, οι NIGHT FLIGHT ORCHESTRA, απέδειξαν ότι έχουν ισχυρά ερείσματα στις τάξεις των συντακτών του Rock Hard, κατακτώντας αυτή τη φορά την πρώτη θέση, έχοντας βρεθεί με τους προηγούμενους δίσκους τους σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή τις προηγούμενες χρονιές. Εννοείται ότι και οι IRON MAIDEN, βρίσκονται ψηλά, αφού το “Senjutsu”, άρεσε πολύ στους οπαδούς τους, παρουσιάστηκε όμως και το γεγονός να μην αρέσει και σε αρκετούς. Του ύψους ή του βάθους δηλαδή, με το άλμπουμ να βρίσκεται στη δεύτερη θέση στα αγαπημένα και στην τρίτη θέση στις απογοητεύσεις. Μάλλον δεν μπορούμε να μην ασχοληθούμε μαζί τους!!! Από εκεί και πέρα, GOJIRA, TRIVIUM και SOEN, βρέθηκαν σε πολλές λίστες και μάλιστα ιδιαίτερα ψηλά και δίκαια κατέλαβαν τις υπόλοιπες θέσεις της πεντάδας.
Από εκεί και πέρα, διότι ωραία και άγια τα μουσικά μας και οι δίσκοι που μας άρεσαν, το μεγάλο ζήτημα όμως, παραμένει η ζοφερή κατάσταση την οποία βιώνουμε δύο χρόνια τώρα κι έχει ακυρώσει τις ζωές και τις δραστηριότητές μας. Μαζί με την πανδημία, διαπιστώνουμε καθημερινά πως ζούμε σε μία κοινωνία όπου ο “άντρας” μπορεί να χτυπά ή να σκοτώνει τη γυναίκα (του) επειδή μπορεί και γουστάρει, μπορεί να ανεβάζει προσωπικές τους/της στιγμές στο διαδίκτυο χωρίς τη συγκατάθεσή της. Επίσης, όποιος δεν γουστάρει την κριτική, μπορεί να μπουκάρει με το έτσι θέλω και να απειλεί να σταματάει παραστάσεις, με τη σάτιρα να τείνει να γίνει κάτι παρόμοιο με το να ακούς ειδήσεις την περιόδο της Κατοχής. Από την άλλη, ουδείς γνωρίζει αν θα κλειστούμε στα σπίτια μας και για πόσο, αν θα μπορούν να γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις παντός είδους και πότε. Γενικώς ένα καθεστώς αβεβαιότητας σε όλα τα επίπεδα, που πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ να μη μας “πειράξει” το μυαλό σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Η μουσική και δη η καλή μουσική, βοηθά σε αυτό, οπότε παραθέτουμε το τελευταίο μέρος της αντίστροφης μέτρησης, με τα πέντε καλύτερα άλμπουμ μας και τις τρεις απογοητεύσεις. Ακολουθούν οι αναλυτικές λίστες των συντακτών και οι λίστες Spotify και αμέσως μετά η δική σας ψηφοφορία.
Ο τρόπος βαθμολόγησης είναι ο εξής: Σε κάθε λίστα ο πρώτος δίσκος παίρνει 20 βαθμούς, ο δεύτερος 19, ο τρίτος 18 κ.ο.κ. Για κάθε επανεμφάνιση σε λίστα, υπάρχει bonus δύο βαθμών. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, μετράμε α) ποιος δίσκος υπάρχει σε περισσότερες λίστες και β) ποιος είχε υψηλότερη θέση).
Καλές γιορτές και καλή χρονιά με υγεία σωματική και ψυχική σε όλους.
Σάκης Φράγκος
“Δίχως να χρειάζεται να ακουστούν ως κάτι άλλο, αποκτώντας ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τη δική τους ταυτότητα και δείχνοντας πανέτοιμοι σαν από καιρό να αποτελέσουν κι επίσημα συγκρότημα-εφαλτήριο για τις μελλοντικές εξελίξεις του σκληρού ήχου, καθώς οι αρνητές θα φάνε σύννεφο σκόνης.” (8,5 / 10 – Άγγελος Κατσούρας)
“Οργασμικό άλμπουμ το “In the court of the dragon” ρε παιδί μου, χαρά του μεταλλά χωρίς παρωπίδες, του μουσικόφιλου γενικότερα, δείχνει που μπορεί να φτάσει μια μπάντα ναι μεν mainstream αλλά που ποτέ δεν εφησύχασε και μάλλον τους δίνει ζωή για άλλες δυο δεκαετίες στον ίδιο ρυθμό.” (9 / 10 – Άγγελος Κατσούρας)
“Οι GOJIRA, ανήκουν στον προοδευτικό χώρο της metal μουσικής και είναι μπάντα leader, όχι follower. Από αυτές τις μπάντες λοιπόν, περιμένεις να δείξουν ένα δρόμο, μία προσέγγιση, κάτι. Και αυτό κάνουν στο “Fortitude”. Πάνε τον ήχο τους ακόμα παραπέρα, χωρίς να πιάνονται από την επιτυχία του προκατόχου του και βγάζοντας ένα “Magma 2”, κάτι που θα μπορούσαν να κάνουν άνετα. Και καταφέρνουν, το ξαναλέω, να κάνουν mainstream (πάντα με την καλή έννοια), κάτι που δεν είναι. Γιατί ούτε ρεφρενάρες έχουν, ούτε πιασάρικα φωνητικά, ούτε ασταμάτητα riffs και εντυπωσιακά πράγματα. Εντυπωσιάζουν με την απλοϊκή φαινομενικά πολυπλοκότητά τους και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα. Πολύ μουσικός δίσκος, πολύ γεμάτος δίσκος, ποικίλος, με σεβασμό στο παρελθόν τους, αλλά και με ματιά προς το μέλλον τους.” (8,5 / 10 – Φραγκίσκος Σαμοΐλης)
“Οι «φασαίοι» και οι “Μονοmaiden” που πατάνε το πόδι τους αποκλειστικά σε επετειακά live με old school setlist, ας αναμένουν την επόμενη retro συναυλία για να ακούσουν το “The Trooper”, το “Fear of the dark” και να τραβήξουν video με το κινητό τους. Το “Senjutsu” είναι για όλους εμάς τους υπόλοιπους, που λατρεύουμε τη μπάντα όπως αυτή είναι τα τελευταία πολλά χρόνια και έχουμε παράπονο που δεν ακούσαμε ζωντανά ολόκληρο το “AMOLAD”. Ξέρεις πού ανήκεις, πράξε αναλόγως. Το ότι έξι βετεράνοι δημιουργούν μετά από δισκογραφική πορεία 41 ετών κάτι το οποίο αποπνέει μουσική «γενναιότητα» και δείχνει χαρακτήρα, μου αρκεί.” (8,5 / 10 – Δημήτρης Τσέλλος)
“Προσωπικά, έχω κρατήσει σαφείς αποστάσεις όλα αυτά τα χρόνια με το εκ Σκανδιναβίας ορμώμενο hard rock αλλά αυτό εδώ είναι κάτι διαφορετικό, κάτι εντυπωσιακό, κάτι που είναι ρετρολάγνο και φρέσκο μαζί. Οι THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA τα κατάφεραν πάλι! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα αγοράσουν το “Aeromantic II” αλλά σίγουρα αυτοί που θα το κάνουν, θα αποκτήσουν ένα από τα σπάνια αριστουργήματα της εποχής μας. Δίσκος-αναφορά για τις μελλοντικές γενιές. Όχι για τον καινοτόμο χαρακτήρα αλλά για τη μοναδική του ποιότητα.” (9 / 10 – Σάκης Νίκας)
ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ:
“Προσωπικά, αυτός ο τρόπος σύνθεσης με τις μακροσκελείς εισαγωγές που ξεκίνησε με το “Afraid to shoot strangers” και μετουσιώθηκε σε μεταμόρφωση στο “The X‑Factor” με ενοχλεί σαν ακροατής. Είναι σαν να έχουν βρει μια πατέντα και αντί να την εξελίσσουν στην πορεία του χρόνου, την εκμεταλλεύονται λες και είναι συνταγή επιτυχίας. Για την παραγωγή δεν έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω από το γεγονός ότι ο ήχος τους παραμένει ίδιος και απαράλλακτος, γεγονός που κάποιους τους ενοχλεί αυτός ο ξερός και χωρίς βάθος ήχος – βάλτε κι εμένα μέσα!” (6,5 / 10 – Λευτέρης Τσουρέας)
“Για μένα, αυτό θα μπορούσε να είναι ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος, στο ύφος που το ίδιο το συγκρότημα αποθέωσε, αν υπήρχε καλύτερο συνθετικό επίπεδο και κυρίως αν ο Cyriis τραγουδούσε. Όχι εντυπωσιακά όπως μας είχε συνηθίσει. Τραγουδούσε. Σωστά. Σκέτο. Γιατί τώρα αυτό που ακούω είναι νιαουρίσματα από γάτα που εισέπνευσε Ήλιο, και σε κάποιες φάσεις τσιρίζει μέσω auto-tune.” (3 / 10 – Δημήτρης Τσέλλος)
“ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως ο υπόλοιπος δίσκος, πλην του «πιο βαρετό και από σεξ μεταξύ σαλιγκαριών» “(Fight) The good fight”, αποτελείται από instrumental συνθέσεις που δεν προσφέρουν τίποτα, πλην ίσως 2–3 αξιόλογων ιδεών ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ. Από ένα σημείο και μετά, η ακρόαση του δίσκου γίνεται τόσο βαρετή και άνευρη, με αποκορύφωμα το 8λεπτο “Sea of tranquility”, από το οποίο δεν κράτησα ΟΥΤΕ ΝΟΤΑ κι ας κρατάει οκτώ (8) λεπτά. Αν εσύ το ακούσεις και σου μείνει κάποια, κράτα τη καλά να μη σου φύγει!” (Κρίμα / 10 – Δημήτρης Τσέλλος)
