Οι αγαπημένοι Φινλανδοί AMORPHIS, κυκλοφορούν τις αμέσως επόμενες ημέρες το νέο τους άλμπουμ, “Halo” και μέσα από το Rock Hard, είχατε τη δυνατότητα να μάθετε πρώτοι απ΄όλους, τις λεπτομέρειες του δίσκου, δια χειρός Φραγκίσκου Σαμοΐλη, στην προακρόαση που είχαμε κάνει. Πλέον, έφτασε και η στιγμή να διαβάσετε την άποψη αρκετών μελών της συντακτικής μας ομάδας για μία από τις πιο σημαντικές κυκλοφορίες του πρώτου τριμήνου του 2022, εν αναμονή και της συνέντευξης που μας έδωσε ο κιθαρίστας τους, Esa Holopainen.
Ομολογώ, έστω και από το «παράθυρο», με τις ευλογίες των AMORPHIS όμως και της εταιρίας τους, ήμουν από τους προνομιούχους που άκουσαν το “Halo” στο exclusive listening session που είχε γίνει πριν μερικούς μήνες διαδικτυακά και το Rock Hard είχε την τιμή να είναι ένα από τα ελάχιστα online μέσα που κλήθηκε να το αξιολογήσει και να γράψει γι’ αυτό.
Ακούγοντας το δίσκο πολλές φορές, αφού τον έλαβα και σε ψηφιακή μορφή, ελάχιστα πράγματα άλλαξαν σε σχέση με την πρώτη, αρχική εντύπωση που μου σχηματίστηκε. Ακουστικά, μοιάζει πολύ με τους προηγούμενους δύο δίσκους του σχήματος, το “Under a red cloud” και το “Queen of time” και σε «αξία», καθαρά υποκειμενικά, το τοποθετώ κάπου ανάμεσά τους. Κάτω από το “Under…” και πάνω από το “Queen…”. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για ένα σπουδαίο άλμπουμ, αφού το “Under…” είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί, δηλαδή.
Στην ερώτηση «τι παίζουν οι AMORPHIS στο “Halo”», η απάντηση είναι εύκολη. Παίζουν AMORPHIS metal. Ακριβώς αυτό το μοναδικό, αναγνωρίσιμο αυτό ύφος τους, με τις εναλλαγές ακραίων και καθαρών φωνητικών και τον Joutsen σε τρομερή φόρμα, ιδιαίτερα στα καθαρά, με τις πολλές 70s επιρροές ιδιαίτερα στα πλήκτρα, τον χαρακτηριστικό ήχο στην κιθάρα, τη μελαγχολία στην ατμόσφαιρα, την προοδευτική αισθητική, τους στίχους από το Kalevala…
Κοιτώντας τις σημειώσεις μου, είδα ότι είχα πετύχει τα δύο πρώτα single, που έκαναν μπαμ ότι θα είναι το “The moon” και το “On the dark waters”. Από κει κι έπειτα όμως, τι; Σαφώς και ξεχωρίζουν το εναρκτήριο “Northwards”, το “Seven roads come together” (πολύ χαρακτηριστικό του στυλ των AMORPHIS εποχής Joutsen), αλλά και το εξαιρετικό “My name is night” που κλείνει το δίσκο και θα μπορούσε να είναι το “Amongst stars” του “Halo”. Όλα αυτά, χωρίς να υστερεί αισθητά κάποιο από τα υπόλοιπα τραγούδια.
Μιλάμε για δίσκο που ακούγεται μονορούφι και μπορεί να σταθεί δίπλα στους διαχρονικούς δίσκους των Φινλανδών. Προτού όμως σας αφήσω να διαβάσετε και τη γνώμη και των υπολοίπων συντακτών, θα ήθελα να εκφράσω κι έναν προβληματισμό μου. Θεωρώ ότι οι AMORPHIS, όπως και οι ROTTING CHRIST, εγκλωβίστηκαν σ’ έναν trademark ήχο που οι ίδιοι δημιούργησαν και πλέον οι οπαδοί τους, δεν τους δίνουν πολλά περιθώρια να δοκιμάσουν κάτι out of the box, να πειραματιστούν με οτιδήποτε άλλο. Βρίσκω πάρα πολύ δύσκολο και στο μέλλον να ακούσουμε κάτι αρκετά διαφορετικό από τους AMORPHIS, όπως έκαναν στην πρώτη 15ετία της καριέρας τους. Το αν αυτό είναι καλό ή κακό, εναπόκειται στους ίδιους και στο πως θα το χειριστούν. Προς το παρόν, αυτό που λέω είναι πως πρόκειται για μία από τα ίδια (πάνω-κάτω), αλλά μιλάμε για πολύ καλό δίσκο. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον το δεύτερο συνθετικό της προηγούμενης πρότασης, θα παραμείνει ατόφιο κι ας μην υπάρχουν ευδιάκριτες διαφορές… Με βάση αυτό που άκουσα όμως, ο βαθμός είναι γεμάτος-γεμάτος.
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
Ήρθε η στιγμή για την “κανονική” παρουσίαση του νέου, 14ου παρακαλώ (!) άλμπουμ των παιδιών από τη Φινλανδία (καμία σχέση με εκείνα της Πάτρας). Επειδή όμως για το κάθε κομμάτι τα είπαμε αναλυτικότατα στην προακρόαση που κάναμε κι επειδή είναι και ομαδική παρουσίαση, θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος σχετικά.
Το θέμα με το “Halo”, είναι πως οι εντυπώσεις που μου άφησε στην προακρόαση, είναι ίδιες με αυτές μετά το πέρας του διψήφιου αριθμού ακροάσεών του. Ακόμα και η γνώμη για το εκάστοτε τραγούδι είναι ίδια, οπότε δεν υπάρχει και λόγος για ιδιαίτερη ανάλυση στο καθένα.
Στο “Halo” λοιπόν, οι αγαπημένοι κάτοικοι της χώρας των χιλίων λιμνών, “κλείνουν” λογικά την τριάδα που ξεκίνησε με το “Under the red cloud” και συνεχίστηκε με το “Queen of time”, με το γενικότερο feeling του άλμπουμ να είναι πιο κοντά σε αυτό του “Under…”, παρά στου “Queen”, έχοντας όμως στοιχεία και από τα δύο. Απλά είναι περισσότερο guitar oriented δίσκος και με πολύ λιγότερη βάση στα πλήκτρα από ότι το “Queen…”, ενώ αξιοσημείωτη είναι η γενικότερη up tempo αισθητική του, καθώς και η σχεδόν ισόποση χρήση brutal και καθαρών φωνητικών. Παρεμπιπτόντως, τα καθαρά του Joutsen είναι στην καλύτερη κατάσταση που υπήρξαν ποτέ! Δεν ξέρω αν είναι σαν το κρασί ή το ουίσκι που ο χρόνος τα κάνει καλύτερα, αλλά αυτό γίνεται εδώ. Καλά, για τα brutal του μην τα ξαναλέμε. Από τα κορυφαία του χώρου και στο χαλαρό. Το κιθαριστικό δίδυμο των διόσκουρων Esa και Tomi είναι και πάλι αυτό που “σέρνει το χορό” και πως να μην είναι άλλωστε, αφού η κιθαριστική δουλειά ήταν πάντα το βασικότερο χαρακτηριστικό αυτής της μπάντας. Εντύπωση μου έκαναν τα πολλά (για τα δεδομένα του σχήματος) ρεφρέν με δίκασα και ανοιχτές μελωδίες στα φωνητικά, κάτι που μόνο σύνηθες δεν το λες στη δισκογραφία τους. Και δεν ξέρω αν είναι προπομπός για το επόμενο βήμα, αλλά αν είναι, θέλει λίγο προσοχή, γιατί μπορεί να γίνει κουραστικό στην πορεία. Αλλά τα παιδιά ξέρουν καλύτερα προφανώς! Επίσης, όταν στην προακρόαση ο παραγωγός τους μίλησε για μία πιο “poppy” αισθητική, καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοεί, η οποία όμως, στα αυτιά μου, μεταφράζεται στη νοοτροπία μερικών ρεφρέν, καθώς και στο εύπεπτο/εμπορικό (με την καλή έννοια) κάποιων μελωδιών και όχι στη γενικότερη μουσική τους, η οποία εδώ είναι σε σημεία και πολύ πιο heavy. Χαρακτηριστικό κομμάτι το “The wolf” για παράδειγμα, που στο σύνολό του, είχαμε χρόνια να ακούσουμε από τα παιδιά. Επίσης, διάσπαρτες, υπάρχουν και επιρροές από παλαιότερες εποχές και δίσκους του σχήματος, όπως το “Elegy” και το “Tuonela” κυρίως, κάτι που μόνο σαν θετικό μπορεί να το πάρει κανείς, αφού πάντα το πιο ψυχεδελικό στοιχείο και ενίοτε progressive, ήταν το αλατοπίπερο στη μουσική αυτής της μπάντας και πάντα τους έβγαινε πολύ ωραία.
Η αλήθεια είναι ότι αν 2-3 τραγούδια ήταν καλύτερα από ότι βγήκανε τελικά, θα ήμουν τρισευτυχισμένος με αυτό το άλμπουμ. Απλά αυτά ρίχνουν κάπως το επίπεδο του δίσκου. Και αυτά είναι, όπως είπαμε και στην προακρόαση, τα “A new land” και “Seven roads come together”, με το “Halo” να τα ακολουθεί μεν, αλλά τελικά, με τις ακροάσεις, να είναι καλύτερό τους. Από εκεί και πέρα, πέσαμε μέσα στα δύο πρώτα βίντεο (“The moon” και “On the dark waters”) και πιστεύω πως θα είχε πολύ νόημα αν βγει τρίτο (κανονικό, lyric, οτιδήποτε) να είναι το “The wolf” που έχω κολλήσει μαζί του, αλλιώς το “Northwards”, το εναρκτήριο κομμάτι, που είναι και λίγο καλύτερο του “On the dark waters”. Βέβαια, κομματάρα είναι και το “Windmane”, κομματάρα είναι το “War” με φανταστική εξέλιξη μετά το δεύτερο ρεφρέν, κομματάρα/μπαλαντάρα είναι το “My name is night” (πόσο υπέροχη η μελωδία των γυναικείων φωνητικών στο πρώτο κουπλέ, αλλά και όλο το σημείο…). Το “When the Gods came”, παραμένει στην κατηγορία “παραλίγο”, αλλά έχει κάτι σημειάρες, που το κάνουν μια χαρά τραγούδι στο σύνολο, απλά όχι όπως τα προαναφερθέντα.
Αν αυτός ο δίσκος κλείνει την τριάδα, είναι ιδανικό κλείσιμο. Και στα αυτιά μου την κλείνει. Δεν είναι “Under the red cloud”, κάτι δύσκολο, είναι όμως ισάξιο τουλάχιστον του “Queen of time” και με το χρόνο γίνεται και καλύτερό του ίσως. Μέσα από παρεμφερή ηχητικά μονοπάτια, οι AMORPHIS καταφέρνουν εδώ και περνάνε και στοιχεία που δείχνουν ίσως το επόμενο βήμα τους και πάνε τη μουσική τους ακόμα ένα βήμα παραπέρα και πως να μην τους αγαπάς, όταν 14 άλμπουμ μετά, συνεχίζουν και το εξελίσσουν με αργά, σταθερά και ποιοτικότατα βήματα! Πιο οργανικό, πιο heavy, progressive, πειραματικό, στις σταθερές των δύο τελευταίων, αλλά με ματιά στο μέλλον. Αν κάποια λίγα πράγματα και κυρίως τα 2-3 τραγούδια που υστερούν σε σχέση με τα υπόλοιπα, θα έβαζα και αρκετά μεγαλύτερο βαθμό. Ακόμα και έτσι όμως, είμαστε καλά. Είμαστε πολύ καλά!
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Το πρώτο album που άκουσα ολοκληρωμένα από τους Φινλανδούς, ήταν το βινύλιο του “Elegy” πίσω στο 1996. Περιττό να πω ότι ο δίσκος “υπέφερε” από τις συνεχόμενες ακροάσεις το καλοκαίρι της χρονιάς εκείνης. Tα απανωτά άσματα που περιείχε ήταν το κάτι άλλο, ήταν κάτι το διαφορετικό και πρωτόγνωρο τότε αυτός ο ήχος. Τα “Tuonela” και “Am universum” επίσης είναι και αυτά εξαιρετικά album και επίσης πολύ αγαπημένα μου από την δισκογραφία της μπάντας.
Έκτοτε οι AMORPHIS αποτελούσαν για μένα ένα πολύ αγαπημένο σχήμα και θυμάμαι την αναμονή και την προσμονή του πρώτου τους live το 2002 στο Ρόδον, που παρόλη την μικρή προσέλευση και την στατικότητα του Pasi επί σκηνής, ήταν ένα εξαιρετικό live που μου έχει καρφωθεί στην μνήμη μου, και ας έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. H πρώτη περίοδος με τον Pasi Koskinen είναι σίγουρα η αγαπημένη μου και οι δίσκοι της περιόδου αυτής που ανέφερα είναι και οι πιο αγαπημένοι μου από το σχήμα.
Πολύ σοφά και επιτυχημένα όμως οι ίδιοι συνέχισαν με τον Tomi Joutsen όταν ο Pasi έφυγε από την μπάντα (τον οποίο είχα καταφέρει να δω και σε ένα live τότε στην Φιλανδία με τους ΑJATTARA την τότε μπάντα του, δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο όμως και γι’ αυτό και δεν “περπάτησαν”) και έκτοτε κυκλοφορούν από πολύ καλούς δίσκους και πάνω . Δεν είναι τυχαίο ότι με τον Tomi στην μπάντα κατάφεραν και επέκτειναν και άλλο την δημοτικότητά τους και συνεχίζουν σταθερά να βρίσκονται στο προσκήνιο, ενεργοί δισκογραφικά και όχι μόνο για τέταρτη δεκαετία με το “Halo”, πλέον.
Επίσης ο νέος δίσκος τους βρίσκει υπό νέα δισκογραφική στέγη (Αtomic Fire Records) και όπως γίνεται άτυπα σε κάθε τέτοια περίσταση, κάθε σχήμα προσπαθεί να βγάλει δίσκο που θα λάβει θετικό πρόσημο ώστε να ικανοποιήσει την νέα του εταιρία. Οι ΑΜΟPRHIS δεν έχουν τέτοιο πρόβλημα, μιας και η νέα τους κυκλοφορία (τέσσερα χρόνια από το “Queen of time”) περιλαμβάνει όλα αυτά τα στοιχεία του ήχου του, prog rock, folk, death metal.
Έχω την αίσθηση ότι τα brutal φωνητικά είναι περισσότερα απ’ ότι στις τελευταίες τους δουλειές αλλά οι συνθέσεις έχουν καταφέρει να ισορροπούν πάνω τους όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τον ήχο τους. Τα δύο πρώτα κομμάτια που έκαναν πρεμιέρα, τα “On the dark waters” και “The moon” είναι εξαιρετικά και πολύ χαρακτηριστικά του ύφους που ακούμε στο “Halo”.To πρώτο χαρακτηριστικό AMORPHIS κομμάτι με την ανατολίτικη του διάθεση και το δεύτερο με την prog αισθητική του μας προετοίμασαν όπως έπρεπε για τον δίσκο.
Μετά από αρκετές και προσεκτικές ακροάσεις θα έλεγα ότι ο δίσκος δεν έχει ούτε μια αδύναμη στιγμή, τα παιδιά έχουν μελετήσει και προσέξει κάθε λεπτομέρεια, από την μια ακούς death metal φωνητικά και riff και το κομμάτι μέσα στο επόμενο δίλεπτο εξελίσσεται σε prog rock άσμα (ένα τέτοιο κομμάτι είναι το “The wolf” από εδώ), κι όλα αυτά τα κάνουν με τέτοια ικανότητα που δεν μπορείς παρά να τους βγάλεις το καπέλο για άλλη μια φορά.
Ένα από τα κομμάτια που έχω υπεραγαπήσει είναι ο ΥΜNOΣ “When the Gods came”, με εξαιρετικά leads και με τρομερό refrain. Ένα από αυτά που τα βάζεις στο repeat πραγματικά. Επίσης πέρα από τα παραπάνω, θα ξεχώριζα το εναρκτήριο “Northwards” που μας εισάγει καταπληκτικά στην ατμόσφαιρα του δίσκου, το “ Seven roads come together” με ωραίο riff, ανατολίτικο κουπλέ, φοβερά φωνητικά και μια prog ατμόσφαιρα και την μπαλάντα “My name is night” που ρίχνει την αυλαία.
Ενώ στις πρώτες ακροάσεις πιάνεις τον εαυτό σου να λες εντάξει τα έχουμε ξανακούσει αυτά από τους ΑΜΟRPHIS, ακούγοντας τον δίσκο οι συνθέσεις σε “γραπώνουν” και κατά την συνέχεια της ακρόασης οι μελωδίες και τα φωνητικά γίνονται ένα μέσα στο μυαλό σου. Εκεί καταλαβαίνεις την ικανότητα του σχήματος να γράφει κομμάτια που μπορεί να αντλούν οτιδήποτε από το πλούσιο παρελθόν τους αλλά στοχεύει πάντα στο να διατηρεί μια ποικιλία ήχων και να γράφει συνθέσεις υψηλού επιπέδου που θα ικανοποιήσουν κάθε οπαδό τους και όχι μόνο.
Δεν θα ήθελα να αναφέρω κάθε σύνθεση ξεχωριστά, υπάρχουν έντεκα συνολικά συνθέσεις που η κάθε μια έχει πραγματικά λόγο ύπαρξης εδώ μέσα, για μένα το “Halo” παίζει να είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας εδώ και πολλά χρόνια. Eίναι ο δίσκος που τον βάζεις να παίζει χωρίς να κάνεις skip σε ούτε ένα κομμάτι, και αυτό είναι σημαντικό επίτευγμα από μόνο του. Για άλλη μια φορά οι Φιλανδοί με ικανοποιούν και με το παραπάνω με την νέα τους κυκλοφορία.
8 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
Δεν θα σας καθυστερήσω. Η άποψή μου είναι πως το “Halo” είναι ένα υπέροχο άλμπουμ, σε μεγάλο βαθμό το αναμενόμενο βήμα για τους AMORPHIS και δίνει στους οπαδούς τους, ακριβώς αυτό που ζητούν εδώ και τόσα χρόνια. Βέβαια, έχουμε πολλά να αναλύσουμε για το 14ο πόνημα των Φινλανδών. Είναι ένα αρκετά uptempo άλμπουμ που με συναρπάζει με την αισιοδοξία που αναβλύζει στο σύνολό του. Αν ήθελα να συνοψίσω σε λίγες λέξεις, θα έλεγα πως πατάει ακριβώς εκεί που βρισκόταν το “Queen of time” και το “Under the red cloud”. Οι κοινές συνιστώσες, πέραν από την ατμόσφαιρα και το στυλ του εξωφύλλου, είναι και ο Jens Borgren που ανέλαβε ξανά την παραγωγή και βοηθά στην ηχητική συνοχή μεταξύ των τριών αυτών δίσκων.
Υπάρχουν όμως και κάποια βήματα μπροστά. Η χρήση αληθινών εγχόρδων είναι εξαιρετική και δίνει όγκο και ένα πέπλο ρομαντισμού στα τραγούδια. Οι AMORPHIS ευτυχώς δεν πέφτουν στην παγίδα να τα παρα-χρησιμοποιήσουν ή να ρίξουν τους ρυθμούς για να δώσουν χώρο σε αυτά. Ακούγοντας ένα επιθετικό τραγούδι όπως το καταπληκτικό “War” θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Για μένα το πιο εντυπωσιακό στοιχείο για το συγκρότημα είναι η εξέλιξη του Tomi Joutsen ως τραγουδιστή που μπορεί να βελτιώνει την φωνή του μετά από τόσα χρόνια. Σε λίγο θα κλείσει τα 47 και ο τύπος γίνεται όλο και καλύτερος, ενώ δείχνει να μην φοβάται να ξεδιπλώσει το βελτιωμένο εύρος της φωνής του. Το ότι ήταν ένας φοβερός growler το ξέραμε από το 2005 που μπήκε στην μπάντα, όμως να ακούγεται νεότερος στα καθαρά του φωνητικά σήμερα, είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστο.
Για τους πορωμένους, το “Halo” θα είναι δίσκος της χρονιάς, αφού δεν έχει ούτε ένα μέτριο κομμάτι μέσα. Τα δυο από τα τρία πρώτα τραγούδια, “On the dark waters” και το “The moon” τα έχετε ακούσει όλοι, αφού βγήκαν σε βίντεο, ενώ το “Northwards” είναι καρα-κλασικό -με ένα ταξιδιάρικο 70s σόλο στα πλήκτρα από τον Santeri. Το ομώνυμο είναι γεμάτο με καθαρά και πολύ μελωδικά φωνητικά του Joutsen, κάτι που ίσως ξενίσει κάποιους, αλλά όχι εμένα. Οι μελωδίες γενικά είναι προσεγμένες και πιο εύπεπτες από ποτέ. Το συνειδητοποιείς ακόμα και στα πιο βαριά τραγούδια του “Halo”, όπως στο “The wolf” ή το “When the Gods came” με την όμορφη ενορχήστρωση και την πιο prog δημή. Οι AMORPHIS παίζουν μόνοι τους στο πρωτάθλημα. Δεν έχουν ανταγωνισμό. Είναι απελευθερωμένοι από κάθε άγχος και παίζουν όπως γουστάρουν. Μαζί τους γουστάρουμε κι εμείς. Το “Halo” το έχω ακούσει τουλάχιστον 30 φορές ήδη και θα βρίσκεται συχνά στις προτιμήσεις μου στο μέλλον.
8,5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω διαφορετικά αυτό το κείμενο καθώς μιλάμε για δίσκο AMORPHIS και γράφω κριτική! Τα τείχη έσπασαν, το φράγμα κατέρρευσε και επιτέλους θα πω δυο – τρεις λέξεις για ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα, μα τον άγιο Φράγκο και τον λατρεμένο Σαμοΐλη που δεν το πήρε επ’ ώμου για ακόμα μια φορά.
Πάμε σοβαρά τώρα για το ζητούμενο. “Halo” η ονομασία του νέου άλμπουμ και η προακρόαση του δίσκου που έκανε ο Φραγκίσκος, μαζί με τα πρώτα δύο single “On the dark waters” και “The moon”, μου είχαν δημιουργήσει την αίσθηση πως αναμένουμε κάτι πολύ καλό. Και τα πράγματα για το “Ηalo” είναι ακριβώς αυτό, καθώς μιλάμε για ακόμα ένα πολύ καλό άλμπουμ από τους λατρεμένους Φινλανδούς.
Αυτό που ξεχωρίζει, από την πρώτη κιόλας ακρόαση στο “Halo”, είναι ότι το άλμπουμ παρουσιάζει μία τρομερή ενέργεια, τραγούδια με μεγαλύτερη ταχύτητα και πολύ περισσότερα heavy στοιχεία από ότι μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο η ενορχήστρωση και η μίξη, καθώς με το να φέρουν πιο μπροστά τις κιθάρες, τα ντραμς και το μπάσο, έδωσαν μία πιο έντονη και heavy αίσθηση. Τα πλήκτρα βέβαια υπάρχουν πάντα στο προσκήνιο, υπηρετώντας τον ρόλο της γνωστής ψυχεδελικής ατμόσφαιρας, συμπληρώνοντας το AMORPHIS πακέτο με τις ανατολίτικες και folk μελωδίες, που ντύνουν με τον καλύτερο τρόπο τις συνθέσεις.
Στο σύνολο τους τραγούδια είναι αψεγάδιαστα, με την ποιότητα να αγγίζει την αριστεία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι όλα του ίδιου επιπέδου. Για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, στο “Ηalo” δεν υπάρχουν fillers, κάθε άλλο, απλώς σε ένα – δυο τραγούδια υπάρχουν στιγμές που ενώ περιμένεις ένα σημείο κορύφωσης, νιώθεις πως λείπει κάτι που θα κάνει το συγκεκριμένο τραγούδι ξεχωριστό. Αυτό όμως συμβαίνει ελάχιστα και η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι άκρως εθιστική, για εμένα προσωπικά ο όρος μεθυστική μου κολλάει καλύτερα.
Θεωρώ ότι το “Ηalo” είναι πολύ καλύτερο του “Queen of time”, δεν φτάνει όμως την τελειότητα του “Under the red cloud”. Αυτή είναι και η λεπτομέρεια που το “Ηalo” δεν θα πάρει το δεκάρι ακατέβατο. Αλλά όταν μιλάμε για μία δουλειά με τόσο υψηλό επίπεδο ποιότητας, με απίστευτη μουσική στο σύνολο της και με τραγούδια τόσο κολλητικά, δεν γίνεται να μην χαμογελάμε και να μην είμαστε άκρως ικανοποιημένοι. Και προσωπικά η ικανοποίηση μου είναι τέτοια, που τον τίτλο του φαβορί για να φιγουράρει το “Ηalo” στην κορυφαία πεντάδα μου για το 2022, τον δίνω από τώρα.
9 / 10
Δημήτρης Μπούκης
Τρεισήμισι χρόνια πέρασαν από τo τελευταίο full length άλμπουμ των αγαπημένων Φιλανδών, το οποίο δεν ήταν άλλο από το πολύ καλό “Queen of time”. Μέσα Φεβρουαρίου λοιπόν, κυκλοφορούν τη νέα δισκογραφική τους δουλειά, με τίτλο “Halo”.
Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά του δίσκου. Καταρχάς, από το πρώτο riff, αμέσως ακούς τον γνώριμο ήχο, για το οποίο αγαπήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Με παραγωγή επιμελημένη από τον Σουηδό Jens Bogren (AMON AMARTH, ARCH ENEMY, BORKNAGAR κ.ά.), με τον οποίο συνεργάζονται την τελευταία επταετία, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από το τέλειο αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον, όταν έχουν προσθέσει και ορχηστρικά μέρη σε κάποια κομμάτια, κάτι που πάντα χρειάζεται προσοχή για να μην επισκιάσει τα υπόλοιπα στοιχεία του τραγουδιού. Και στα 11 τραγούδια του δίσκου, ακούμε τα γνώριμα μελωδικά riffs του Esa Holopainen, που κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Ο frontman της μπάντας Tomi Joutsen, συνεχίζει να εναλλάσσει καθαρά με brutal φωνητικά με περίσσια άνεση και ποιότητα και στη σωστή στιγμή, χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα. Όλα καλά ως εδώ, δηλαδή κλασικοί AMORPHIS. Τι κάνει όμως ένα άλμπουμ να ξεχωρίζει, πέρα από τη ποιότητα του, η οποία και εδώ είναι αδιαμφισβήτητη; Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτό είναι η ικανότητα των τραγουδιών, να ριζώνουν στο μυαλό σου. Αν ριζώνουν και στη ψυχή σου, τότε πάμε για το απόλυτο. Δυστυχώς, το “Halo” δεν έχει ούτε καν το πρώτο. Αγαπάω τη μπάντα, είμαι οπαδός εδώ κα 27 χρόνια, αλλά εδώ μου άφησαν το αίσθημα του ανικανοποίητου. Αν εξαιρέσω τη μπαλάντα που κλείνει το δίσκο “My name is night”, πραγματικά, δε μου έμεινε τίποτα από το δίσκο. Η κλασική περίπτωση που ακούς ένα άλμπουμ, οκ δε σε χαλάει, αλλά μάλλον δε θα το ξανακούσεις σύντομα ξανά… ή και καθόλου. Στεναχωριέμαι που το γράφω αυτό, αλλά έτσι αισθάνομαι. Ωραίες οι μελωδίες, δε λέω, αλλά κάτι που να ξεχωρίζει, κάτι που να μου «κολλάει» δε βρήκα, όσες φορές και να άκουσα τον δίσκο (που ήταν αρκετές, αφού μιλάμε για αγαπημένη μπάντα).
Το “Halo” δεν είναι κακός δίσκος (ας μη θυμηθώ την αθλιότητα του “Far from the sun”), αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που περίμενα ή αυτό που θα ήθελα για να είμαι ειλικρινής. Το προσπερνάω και ατενίζω με αισιοδοξία το μέλλον των AMORPHIS.
7 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
Οι Φινλανδοί AMORPHIS, των οποίων η καριέρα εκτείνεται αισίως στα 30 δημιουργικά χρόνια πλέον, είναι από εκείνα τα συγκροτήματα, τα οποία κατά τη διάρκεια της ζωής τους δεν δίστασαν να πειραματιστούν, να ξεφύγουν από τις καταβολές τους και να παρουσιάζουν επιτυχώς ολοκληρωμένες και πολύ καλές δουλειές με ότι και αν καταπιάστηκαν. Έχοντας ξεκινήσει ως μία death metal μπάντα, οι AMORPHIS, μη εύκολα κατηγοριοποιήσιμοι σ’ ένα είδος πλέον, επιστρέφουν με το δέκατο τέταρτο πλήρες άλμπουμ τους, το “Halo”.
Η τελευταία δεκαετία, βρίσκει το συγκρότημα σε μία εξαιρετική φόρμα, έχοντας στις αποσκευές του από το 2013 και εξής τρεις δουλειές, ξεκινώντας με το πολύ καλό “Circle” του 2013 και συνεχίζοντας με τα πραγματικά εξαιρετικά “Under the red cloud” του 2015 και το “Queen of time” του 2018. Πόσο εύκολο είναι όμως για ένα συγκρότημα να συνεχίσει το «εξαιρετικό» σερί του και για τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ; Κατορθώνει το “Halo” να κρατήσει τον πήχη εκεί ψηλά που τον έθεσαν οι δύο προκάτοχοί του;
Μετά από την περίπου ενός λεπτού ατμοσφαιρική εισαγωγή του, το opener του δίσκου “Northwards”, δείχνει τα δόντια του, αγριεύοντας απότομα, ενώ οι εναλλαγές μεταξύ καθαρών φωνητικών και growling παρασύρουν τον ακροατή. Αξιοσημείωτο το πόσο κρυστάλλινη και ανανεωμένη ακούγεται η φωνή του Tomi Joutsen στα καθαρά σημεία. Το δεύτερο τραγούδι του άλμπουμ, “On the dark waters”, έρχεται με το υπέροχο ρεφρέν του και τα εξίσου όμορφα riffs του, να επιβεβαιώσει δύο πράγματα. Ότι το “Halo” είναι άμεσος διάδοχος του “Queen of time” και ότι το άλμπουμ ήδη δείχνει ότι δεν βρίσκεται απλά σε έναν «καλό δρόμο». 80s μελωδίες, Djent περάσματα και Prog Rock επιρροές και πειραματισμούς θα βρει κανείς στα επόμενα δύο τραγούδια, για να φτάσει στο “A new land”, ένα ξεκάθαρα συναυλιακό, πολύ τυπικό AMORPHIS κομμάτι και πιθανότατα νέο hit του συγκροτήματος, το οποίο μας οδηγεί στο “When the Gods came”, ένα τραγούδι με πολλά πλήκτρα, synthesizer και αισιόδοξο μήνυμα.
Τα “Seven roads come together” και “War”, στιχουργικά παίζουν με το κεντρικό θέμα του άλμπουμ, την μάχη μεταξύ του Φωτός και του Σκότους με κάποιες ανατολίτικες μελωδίες στο δεύτερο, ενώ, το ομώνυμο “Halo” ξεκινά με επικό ύφος για να συνεχίσει πολύ συναισθηματικά με γυναικεία φωνητικά να συνοδεύουν σαν ψίθυρος την μελωδία των πλήκτρων. Στο “The wolf”, συνεχίζοντας την κόντρα Φωτός και του Σκότους, μας γίνεται αντιληπτό ότι ο “The wolf” είναι ο αντίπαλος του “Halo”, μέσα από κάποια πιο Thrash riffs για να οδηγηθούμε, χωρίς να το έχουμε καταλάβει και σίγουρα χωρίς να έχουμε χορτάσει στο τελευταίο τραγούδι, το “My name is night”, το οποίο μέσα από τις ακουστικές κιθάρες της εισαγωγής του, τον mid ρυθμό του, τα γυναικεία φωνητικά και την συμμετοχή του Joutsen λειτουργώντας ως ντουέτο από την μέση του τραγουδιού και μετά, κλείνει το δίσκο με έναν ονειρικό τρόπο.
Απαντώντας στα δύο αρχικά ερωτήματα μόνο καταφατικές θα μπορούσαν να είναι οι απαντήσεις. Ναι, οι AMORPHIS έκαναν το τρία στα τρία σε ένα «εξαιρετικό» σερί και ναι, κράτησαν τον πήχη ψηλά, εκεί που τον άφησαν με το “Queen of time”, ανεβάζοντας τον ίσως και ακόμα ψηλότερα. Ακόμα μια υπέροχη δουλειά από τους Φινλανδούς, ακόμα ένα άλμπουμ αντάξιο του ονόματός τους, ακόμα μία μοναδική προσθήκη στον τρομερό τους κατάλογο. Απολαύστε το. Ανεπιφύλακτα.
8,5 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
