«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: DEATHHAMMER
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Electric warfare”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Hells Headbangers Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Sergeant Salsten – Μπάσο, κιθάρες, φωνητικά
Sadomancer – Τύμπανα, κιθάρες, δεύτερα φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Spotify
YouTube
3 demo, 1 EP, 3 compilation, 4 split και πλέον το 5ο άλμπουμ των Νορβηγών κακούργων DEATHHAMMER είναι γεγονός. Όπως το ακούτε, κακούργοι, άξεστοι, δίδυμο της συμφοράς, εραστές του ανίερου και μη όσιου γενικότερα, τους λες και κατσαπλιάδες αν δεν φείδεσαι χαρακτηρισμών. Έλα όμως που οι άτιμοι έχουν τον τρόπο να σε κερδίζουν στο τέλος παρότι ο θόρυβος τους (ok γουστάρουμε ταχύτητα στο έπακρο, αλλά οι τύποι δεν παίζουν μουσική, απλά επειδή δε θέλουν) είναι τόσο εκκωφαντικός, αδέξιος και δεν μπαίνει σε καλούπια, που στο τέλος ενοχλεί. Ε, οι δυο ιθύνοντες του συγκροτήματος το γουστάρουν και το υπερ-χαίρονται που είναι τόσο ενόχλες γενικότερα, που το κάνουν με τόσο προκλητικό τρόπο και στο πετάνε απλά στα μούτρα, σ’ αρέσει/δε σ’ αρέσει. 4 χρόνια λοιπόν μετά το “Chained to hell”, το δίδυμο επιστρέφει με το άκρως καταστροφικό “Electric warfare” με το παράδοξο να είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο σε διάρκεια δίσκο της καριέρας τους με σχεδόν 43’ διάρκεια. Το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι στα 8 κομμάτια θα βρείτε ή κομμάτια που με το ζόρι φτάνουν τα 3’, ή θα ξεπερνούν τα 7’ (!!!) όπως συμβαίνει σε 3 κομμάτια. Κοινώς κάτι μεταξύ σφαγής του Δράμαλη και ταμπουρώματος στο Μανιάκι με πάμπολλους νεκρούς, δεν μπλέκεις.
Είναι τόσο γρήγοροι, τόσο αδέξιοι, τόσο ασυγχρόνιστοι και τόσο μα τόσο μα άλλο τόσο μπουνταλάδες, που δεν ξέρεις αν θέλουν να βγάλουν αυτό τον ήχο για χαβαλέ ή αν έχουν μισό ίχνος επαγγελματισμού μέσα τους. Και πάλι όμως τελικά προκρίνεται αυτή η περίσσεια αυθάδεια τους και αυτή η εις τα αμελέτητά μας αισθητική τους που δεν μπορείς να μην τους βγάλεις το καπέλο. Καμία παραχώρηση στον ακροατή, κανένας συμβιβασμός για οποιαδήποτε εταιρεία. Βρωμόξυλο είτε εδώ είτε στο δρόμο για το σπίτι, με τη Γερμανίλα των πρώιμων SODOM/KREATOR/DESTRUCTION παρούσα (ειδικά οι τελευταίοι ΚΑΙ στα φωνητικά καθώς ο Sergeant Salsten «τραβάει» πολλάκις τη φωνή του όπως ο Schmier) και προφανώς με την αύρα συμπατριωτών τους όπως οι AURA NOIR, NEKROMANTHEON, CONDOR, TOXIK DEATH, EVOKE και λοιπών «λουλουδιών» συμπεριφοράς διάχυτη σε κάθε δευτερόλεπτο. Τελείως love/hate κατάσταση μπάντας, δεν βλέπω πως ο μη οπαδός υπερηχητικών συχνοτήτων θα τους αντέξει ή θα τους πάρει σοβαρά, ή αντίστοιχα ο τσιτάκιας δεν θα τους λατρέψει. Έγκειται καθαρά στις αντοχές σας και τη διάθεση της στιγμής. Αν είχαν σοβαροί και με το φονικό ένστικτο των NEKROMANTHEON θα βλέπατε 10αρι εδώ, ότι πόντους χάνουν όμως από ασοβαρότητα και αμπαλοσύνη, τους κερδίζουν με το παραπάνω λόγω τιμιότητας και αντισυμβιβαστικής στάσης απέναντι σε όλους και όλα.
(8 / 10)
Άγγελος Κατσούρας
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SLEEPWULF
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Sunbeams curl”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Heavy Psych Sounds
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Sebastian Ihme – Κιθάρα
Owen Robertson – Φωνητικά
Carl Lindberg – Τύμπανα
Viktor Sjöström – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
YouTube
Βλέπω τους δίσκους των τελευταίων ετών που ξεχωρίζουν κάθε μήνα, και παρατηρώ πόσοι εξ αυτών ανήκουν στο λεγόμενο “vintage” κίνημα. Το ότι ακόμη, μετά από τόσα χρόνια που αυτό βρίσκεται στο προσκήνιο, η ποιότητα δε λέει να πέσει με τίποτα, το λες και ένα μικρό «θαύμα»! Κατά τα ¾ Σουηδοί και κατά το ¼ Σκότοι οι SLEEPWULF, ανήκοντες στην occult πτέρυγα του vintage, επιστρέφουν σε σύντομο χρονικό διάστημα με το δεύτερό τους άλμπουμ, “Sunbeams curl”, μετά το ομώνυμο προπέρσινο ντεμπούτο τους. Τώρα, τι τα θες, τι τα γυρεύεις. Έρχεται promo από μια εταιρεία σαν την Heavy Psych Sounds, βλέπεις τις φωτογραφίες του group, το εξώφυλλο, αναλογίζεσαι τη χώρα καταγωγής… ξέρεις εκ των προτέρων τι θα ακούσεις σε αυτόν τον δίσκο, έστω μέσες – άκρες, όπως επίσης είσαι σχεδόν σίγουρος για την ποιότητά του. Σουηδία, δάση, ξύλινες καλύβες για studios, όνομα που παραπέμπει στην σκανδιναβική μυθολογία, πουκαμίσες, μούσια και μαλλούρες… Ανυπομονώ να πατήσω “play”!
Από μια τέτοια ξύλινη καλύβα, βγαίνει το μουσικό πανόραμα που ονομάζεται “Sunbeams curl”. Μελωδίες πρώτης γραμμής, μυστικισμός, αποκρυφισμός, όμορφοι στίχοι, doom, progressive, ψυχεδελικό και folk rock… Δες πόσα πράγματα μαζεύονται! Και ρωτώ: Γίνεται να ΜΗΝ σου αρέσουν οι SLEEPWULF; Δε γίνεται! Οι επιρροές τους; JETHRO TULL (lvl > 1000), BLACK SABBATH, LED ZEPPELIN, COVEN… Και κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους WITCHCRAFT, GRAVEYARD, τους PSYCHEDELIC WITCHCRAFT της ιέρειας Virginia Monti και τους DUNBARROW, μεταξύ άλλων. Ειδικά για όσους απογοητεύτηκαν (count me in) με το τελευταίο, εξαιρετικά αδύναμο άλμπουμ της παρέας του Magnus Pelander, νομίζω πως εδώ έχουμε μια πρώτης τάξεως εναλλακτική επιλογή. Έναν δίσκο που θα «πιάσει» από τον βετεράνο hippie μέχρι τον νεότερο ηλικιακά οπαδό του… αυτού που τέλος πάντων λένε κάποιοι “stoner”. Και ακρόαση με την ακρόαση, τα τραγούδια του θα σου «καρφώνονται» στο μυαλό, κάνοντάς σε να σιγομουρμουρίζεις riffs, leads και φωνητικές μελωδίες. Σπουδαίο πράγμα αυτό.
Το “Sunbeams curl” είναι ακόμη ένα μικρό κομμάτι, στο σπουδαίο αραβούργημα που ονομάζεται “vintage rock”, του οποίου η κατασκευή δε λέει να τελειώσει και που, αν με ρωτάς, δε θέλω να γίνει κάτι τέτοιο. Θα σου έλεγα πως πρέπει να το ακούσεις, μόνο και μόνο για το αριστουργηματικό “Stoned Ape”. Δύο στα δύο για τούτους εδώ τους εραστές της τέχνης του… «παλιακού».
(8 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: VENATOR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Echoes from the gutter”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Dying Victims Productions
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Johannes Huemer – Φωνητικά
Leon Ehrengruber – Κιθάρα
Anton Holzner – Κιθάρα
Stefan Glasner – Μπάσο
Jakob Steidl – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
YouTube
Το NWOTHM έχει διανύσει ως τώρα πολλά, πολλά όμως, χιλιόμετρα. Συγκροτήματα ήρθαν, έφυγαν, άλλα καθιερώθηκαν, άλλα ξεχάστηκαν. Οι Αυστριακοί VENATOR ανήκουν σε αυτά που «γεννήθηκαν» με τις τελευταίες «γενιές» και κυκλοφορούν τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο, μετά από έξι χρόνια ζωής, ένα EP (“Paradiser”) και ένα split με τους ΑNGEL BLADE. Δεν είχαν ακόμη κάποιο full length album, κι όμως, εμφανίστηκαν στο πρόσφατο Keep It True Festival, ως ευέλπιδες του παραδοσιακού heavy metal, ως όνομα που θα πρέπει να προσέξουμε στο μέλλον. Εκεί έπαιξαν και κομμάτια από το “Echoes from the gutter” που παρουσιάζεται εδώ. Έχοντας παρακολουθήσει την εμφάνισή τους εκείνη, τους βρήκα αξιοπρόσεκτους, αλλά σε καμία περίπτωση έτοιμους για το «μεγάλο βήμα». Ακριβώς όμως επειδή από μια εμφάνιση δε μπορεί κανείς να κρίνει με σιγουριά, θέλω να τους έχω «από κοντά» στα επόμενα βήματά τους. Προς το παρόν, θα ασχοληθώ με το “Echoes from the gutter”, ώστε να δω αν το σούσουρο (μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία) του “Paradiser” είχε συνέχεια και άξιζε τον κόπο.
Το κλασσικό heavy metal των JUDAS PRIEST/IRON MAIDEN πάντα θα γοητεύει τον κόσμο, από τον πιο απλό οπαδό μέχρι τον αυστηρότερο μουσικοκριτικό, καθώς, στην ουσία, πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι από το ίδιο το DNA του metal ήχου. Κάθε συγκρότημα λοιπόν που προσπαθεί να παίξει έτσι, κάνοντάς το τουλάχιστον ικανοποιητικά, θα λαμβάνει τα ανάλογα θετικά σχόλια και θα αντιμετωπίζεται ανάλογα. Αυτό κάνουν και οι VENATOR. Τίποτα το συνταρακτικό, τίποτα το άξιο έκπληξης ή θαυμασμού, αλλά κάτι ικανό να σου δώσει κάποιες όμορφες ώρες ακρόασης, πατώντας σε χνάρια που, κακά τα ψέματα, ΟΛΟΙ θα ήθελαν να πατούν. Μια λεπτομέρεια όπου θα πρέπει να σταθούμε λίγο παραπάνω, είναι τα φωνητικά. Ο Johannes Huemer δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά έχει ένα ιδιόμορφο γρέζι και μια χαρακτηριστική χροιά, την οποία αν δουλέψει, μπορεί να εξελιχθεί σε trademark για τη μπάντα του. Κατά τ’ άλλα, το “Echoes from the gutter” είναι μεν μια παθιασμένη heavy metal κυκλοφορία, που όμως αξιώνει από το group να δουλέψει περισσότερο και να βελτιωθεί κι άλλο. Κάτι μου λέει πως θα υπάρξει αυτή η βελτίωση, γιατί υπάρχει καλή… μαγιά. Συνεπώς, όχι, δε συμμερίζομαι τον όλο «ντόρο», αλλά περιμένω κάτι καλύτερο στο μέλλον. ΥΓ: Ποτέ δεν έκρινα κάποιο δίσκο από το εξώφυλλο, αλλά αυτό εδώ είναι τραγικό, και παραπέμπει όχι σε εποχές «αθώες», μα «γραφικές». Παίδες, έχουμε 2022.
(6 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
