ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “As the flower withers” – MY DYING BRIDE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1992
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Peaceville Records
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Paul “Hammy” Halmshaw
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Aaron – φωνητικά
Andy – κιθάρες
Calvin – κιθάρες
Rick – ντραμς
Ade – μπάσο
Έχουμε κατά καιρούς αναφερθεί στην περίφημη «Τριάδα της Peaceville», μέλος της οποίας είναι οι μοναδικοί MY DYING BRIDE. Το μακρινό 1992, οι εκ των ηγετών του Doom/Death κινήματος, έμπαιναν στο στούντιο για να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, με τον τίτλο “As the flower withers”, το οποίο έμελλε, εκτός από το πρώτο άλμπουμ τους να είναι και ένας από τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους του είδους που εκπροσωπούσε.
Όταν το άλμπουμ κυκλοφόρησε και χωρίς την έννοια του Doom/Death οριοθετημένη, θεωρήθηκε από το κοινό ως ένα αρκετά avant garde, περίεργο Death Metal άλμπουμ. Το τόσο πένθιμο intro του, το “Silent dance”, που μας οδηγεί σε ένα άλλο εξίσου πένθιμο κομμάτι, το μακροσκελές “Sear me”, εισήγαγε ένα ύφος που δεν απαντιόταν νωρίτερα από το 1992. Ο γνωστός Aaron, που χρησιμοποιεί «μελιστάλακτα» φωνητικά στις μετέπειτα δουλειές των MY DYING BRIDE, εδώ δεν υπάρχει. Τα φωνητικά του, είναι όλα θανατηφόρα γρυλίσματα καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ (μια σύντομη προφορική στιγμή στο “The return of the beautiful” είναι η μόνη στιγμή που ακούμε κάτι καθαρό να βγαίνει από το λαρύγγι του) και ακούγονται άρρωστα, στοιχειωμένα και όπως αρμόζουν στη διάθεση που καλλιεργεί ο δίσκος. Θλιβερές σαν την κόλαση μελωδίες και μια παράξενη μίξη ζοφερής καταστροφής με κάποια σφοδρή μανία. Να σημειωθεί ότι αυτό είναι και το μοναδικό άλμπουμ των Βρετανών, με μόνο τέτοιου είδες φωνητικά.
Βιολιά, πλήκτρα, ακόμη και περιστασιακά όμποε βοηθούν στην παράξενη, θανατερή ατμόσφαιρα. Η παραγωγή είναι μουχλιασμένη και σκοτεινή. Δεν είναι μια παραγωγή που κανονικά θα θαύμαζε κάποιος, αλλά λειτουργεί για τα θέματα και τη στιλιστική άποψη αυτής της κυκλοφορίας, ενισχύοντας την απόγνωση που κυριαρχεί από την αρχή ως το τέλος των έξι συνθέσεων του άλμπουμ.
Αυτό το άλμπουμ, όταν κυκλοφόρησε το 1992, ήταν μια αποκάλυψη. Αν και το διαχρονικό “Gothic” των PARADISE LOST είχε ήδη κλονίσει το έδαφος εκείνη την εποχή, παρόλα αυτά οι MY DYING BRIDE κατάφεραν να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό. Υπήρχε αυτή η μελωδία που δεν είχε ακουστεί ποτέ, βγαλμένη από παλιά ρέκβιεμ και θλιβερά τελετουργικά τραγούδια.
Το “The forever people”, πατάει σε ποιο καθαρά Death Metal μονοπάτια, με γρήγορο ρυθμό και επιθετικά φωνητικά. Αλλά και πάλι όμως αλλάζει διαθέσεις και ρυθμούς ώσπου στο τέλος του προσφέρει στον ακροατή έναν μεγαλοπρεπή χαμό. Το “The bitterness and the bereavement” είναι άλλο ένα συγκλονιστικά όμορφο κομμάτι, πολύ παρόμοιο στον ήχο του με το “Sear me”. Παράξενο μείγμα βαρύτητας και σκληρών φωνητικών με μία μοναδική βραδύτητα στην εξέλιξη του, γεμάτο βιολιά και συναισθήματα θλίψης. Το “Vast choirs” είναι ένα πιο απλό Doom κομμάτι. Δεν έχει μέρη στα οποία να κυριαρχούν τα βιολιά, αντιθέτως παρασύρει τον ακροατή σε μια σειρά από ρυθμικές αλλαγές, διατηρώντας το δικό του ύφος. Το “The return of the beautiful” είναι μια συμφωνία αλά MY DYING BRIDE. Αυτό το κομμάτι των 12 λεπτών αποτελείται από πολλά μέρη, διαφορετικά σε διάθεση και στυλ, από απλό Death Metal σε γρήγορο ρυθμό μέχρι αργό, επίπονο Doom. Ένα άλλο εξαιρετικό όσο και φιλόδοξο κομμάτι, που ηχογραφήθηκε ξανά για το άλμπουμ του 2001 “The dreadful hour”, αλλά ακούγεται πολύ καλύτερα εδώ. Το “Erotic literature” μοιάζει με το “Vast choirs” στην αισθητική του, ακούγεται κάπως μονότονο ίσως, δημιουργεί ατόφια συναισθήματα όμως με κυρίαρχο το συναίσθημα μίας συγκίνησης, γεμάτης αναμνήσεις του καθενός, που ταξιδεύει με τις μελωδίες του. Θα λέγαμε ότι αυτός ίσως να ήταν και ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει ο δίσκος.
«Άσχημο» αλλά μελωδικό, αργόσυρτο αλλά και με μια βιασύνη μερικές φορές, το “As the flower withers” κουβαλάει στην πλάτη του κομμάτια μίας εποχής που δεν θα επιστρέψει, ούτε για το συγκρότημα αλλά ούτε ίσως και για την αγαπημένη μας μουσική. Αν και μπορεί να γίνει λίγο κουραστικό, αν και μπορεί να φανεί πολύ σκοτεινό, γεμάτο απόγνωση και θλίψη, η λυρικότητα που το χαρακτηρίζει, μπορεί να σας κάνει μέχρι και να απολαύσετε τη δυστυχία του.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
