Δέχομαι, ότι μπορεί να πει κάποιος πως κάνοντας το ίδιο για το “Elegy”, πήρα το κολάι, πήρα φόρα, πήρα την κρυάδα, ότι (σχεδόν) θέλετε, πήρα. Αμ δε. Γιατί μπορεί να αγαπάω/λατρεύω (κυριολεκτικά όμως) πολλά άλμπουμ των παιδιών από τη Φινλανδία (και αυτά πίνουν μπύρες, όπως και εκείνα από την Πάτρα), όμως εδώ μιλάμε για τη Lacta. Την πρώτη αγάπη, την παντοτινή. Το πρώτο αίμα, το πρώτο δάκρυ, τον πρώτος ιδρώτα (κράξτε ελεύθερα)!
Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι (δεκατριών;;), όταν πρωτάκουσα το «μπλακουϊντεράκι». Και κάπου εκεί αλλάξανε πολλά μουσικά, αλλά τα έχουμε πει αναλυτικότερα στο κείμενο για το συγκεκριμένο δίσκο στο αφιέρωμα που κάνουμε στα 90s. Απλά όταν ως τότε δεν έχεις καμία μα καμία επαφή με τα brutal φωνητικά τότε και σου σκάει η όλη ατμόσφαιρα και μαγεία του “Tales from the thousand lakes”, δεν μπορείς. Κολλάς. Και σε παίρνει η μπάλα του melodic doom/death, του melodeath, του melodic black, όλων αυτών των ακουσμάτων που άνθισαν εκείνη την περίοδο, στα mid 90s ειδικά. Εν αρχή το “Tales” όμως.
Ακόμα και σήμερα, παραμένει το αγαπημένο μου άλμπουμ των παιδιών. Μουσικά καθαρά, ναι, δέχομαι ότι έβγαλαν καλύτερους δίσκους, πιο άρτιους, πιο μεστούς, πιο ώριμους, αλλά και πολύ πιο επιτυχημένους εμπορικά. Όμως όλη η μαγεία της μουσικής αυτής της μπάντας, ειδικά της εποχής των 5 πρώτων δίσκων τους (ο έκτος δεν πιάνεται έχουμε πει), είναι αυτός ο δίσκος. Ένας δίσκος που ταυτόχρονα με τη φήμη που τους έδωσε σιγά σιγά εκείνη την εποχή, επηρέασε και πολλές άλλες Σκανδιναβικές μπάντες που ήθελαν και πέρασαν folk στοιχεία στη μουσική τους. Είναι λοιπόν και δίσκος-οδηγός για πολλά σχήματα, που κάποια φυσικά το έχουν παραδεχθεί και δημοσίως. Doom/death, μελωδίες, καθαρά «άρρωστα» φωνητικά και brutal, λυρισμός, όλα σε ένα δίσκο που κάνει ότι ακριβώς λέει ο τίτλος του… ακόμα και με αυτά τα λίγο περίεργα σε πολλές στιγμές Αγγλικά των στίχων τους. Αλλά ακόμα και αυτή η «αφέλεια» ίσως, είναι μέσα στη μαγεία του άλμπουμ. Όλα αυτά, με πολλά folk περάσματα, αφού η παράδοση της χώρας τους «ευθύνεται» όχι μόνο στιχουργικά εδώ, αλλά και μουσικά εδώ.
Πάμε τώρα και ότι βρέξει ας κατεβάσει…
The “Tales from the thousand lakes” countdown
10. “Thousand lakes” (2:04)
Ε, εντάξει. Η αρχή ήταν εύκολη, αναμενόμενη και λογική. Το intro βασικά του δίσκου, με το πιανάκι, τις ωραίες μελωδιούλες του, τη δημιουργία ατμόσφαιρας που σε προετοιμάζει για τη συνέχεια. Πολύ όμορφο για αυτό που είναι, κάνει τη δουλειά του, αλλά προφανώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα «κανονικά» ας πούμε τραγούδια του άλμπουμ.
- “First doom” (3:52)
Για να μην το κουράζουμε και στα υπόλοιπα τραγούδια, ο δίσκος είναι, προσωπικά ΔΕΚΑΡΙ ακατέβατο. Που σημαίνει ότι όλα τα κομμάτια τα θεωρώ σούπερ και τέλεια και τα λατρεύω. Επομένως δεν υπάρχει ούτε απλά «καλό» τραγούδι, αφού όλα είναι σούπερ. Όμως πρέπει να μπει μία σειρά που θα υπάρξει από τις λεπτομέρειες. Και για αυτό, το συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται εδώ. Doom-ίλα, με τα πλήκτρα να μην είναι τόσο πρωταγωνιστικά όσο στον υπόλοιπο δίσκο, αλλά τις κιθάρες να κάνουν την περισσότερη δουλειά (κλασικό AMORPHIS-τικο πράγμα) με τα lead τους. Έχει και αυτά τα “Karelian isthmus” σημεία, που του δίνουν μία γοητεία.
- “To father’s cabin” (3:50)
Να πω την αμαρτία μου, για κάποιο λόγο το είχα σε υψηλότερη θέση πιο μικρός. Ίσως για αυτήν την αλλαγή στο 2:35 περιπου. Αλλά πλέον, έχοντας λιώσει κυριολεκτικά το δίσκο, του ανήκει η συγκεκριμένη θέση. Εξαιρετικό άσμα, κλασικά με συνεχόμενες αλλαγές, το Hammond του Kasper Martenson να εμφανίζεται όπου πρέπει με τις μελωδίες του και ωραίο riffing. Λίγα φωνητικά σε σχέση με άλλα τραγούδια, πολύ λίγα βασικά, αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί τα 4 λεπτά του περνάνε και θες κι άλλο.
- “Forgotten sunrise” (4:53)
Το «κακό» με αυτό το άλμπουμ και τα κομμάτια του, είναι ότι δεν έχεις και πάρα πολλά να πεις, αφού όλα έχουν εναλλαγές, όλα έχουν πολλά και διαφορετικά στοιχεία μέσα, όλα ακροβατούν μεταξύ ειδών, έχουν παρόμοιο tempo και η νοοτροπία της μπάντας είναι συγκεκριμένη. ΟΜΩΣ. Δεν είναι ίδια τραγούδια για κανένα λόγο, αφού το καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα και κάποια σημεία που σε τσιγκλάνε περισσότερο. Καλή ώρα αυτό το άσμα, έχει τα blackened περάσματά του, που δίνουν το κάτι έξτρα ακόμα, πέραν των υπέροχων μελωδιών του.
- “Into hiding” (3:45)
Ναι, ξέρω. Το έχουν κάνει και βίντεο. Τραγικό μεν, βίντεο δε. Αλλά είπαμε, είναι η χειρότερη λίστα που μπορούσες να μου δώσεις να φτιάξω. Και αν την ξανακάνω, θα έχει σίγουρα αλλαγές. Μεγάλο άσμα. Groove-άτο, με εναλλαγές και σημείων και φωνητικών, με σταθερό όμως το λυρισμό καθ’ όλη τη διάρκειά του. Ρωτήστε και τους ENSIFERUM γι’ αυτό το τραγούδι και πόσο τους επηρέασε για τη μουσική τους. Τι να λέμε.
- “In the beginning” (3:37)
I have a good mind, take into my head… μόνο η αρχή του, με τα διπλά φωνητικά και τη lead κιθάρα από πίσω, ήταν αρκετή και παραμένει βασικά αρκετή. Κλασικά εναλλαγές, leads, διπλά φωνητικά, αλλά και ένα από τα πλέον αγαπημένα τελειώματα τραγουδιού τους σε αυτόν το δίσκο. Ομορφιά!
- “Magic and mayhem” (4:27)
Ήταν που ήταν όλο αυτό δύσκολο, όσο λιγοστεύουν και οι επιλογές γίνεται περισσότερο. Ξέρω κόσμο που το έχει Νο 1. Άδικο; Όχι. Βασικά όποιο και να μου πει κάποιος για Νο 1 αυτού του άλμπουμ, θα το δεχθώ και θα το καταλάβω. Λατρεμένα σημεία με beat-ια εδώ (όπως και σε επόμενο), στοιχεία που έκαναν τον Martenson τον αγαπημένο μου πληκτρά στην ιστορία της μπάντας, λόγω του ότι να ‘ναι που προσέφερε στη μουσική τους. Το κομμάτι εκτοξεύεται από το ενάμιση λεπτό (περίπου) και μετά και δεν προσγειώνεται ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι έδωσε το όνομά του και στη συλλογή της μπάντας με τις επαναηχογραφήσεις (μην την πιάσουμε αυτήν την κουβέντα). Αγάπες και λέλουδα.
- “The castaway” (5:33)
Για αρκετούς είναι πιο πίσω και το ξέρω. Όμως πέραν της lacta, υπάρχει και η ion. Και κάτι τέτοιο είναι αυτό το άσμα για εμένα. Μέγα σκάλωμα από την πρώτη ακρόαση. Τεράστιο. Και μέγα «χάσιμο» την πρώτη φορά που το άκουσα live από τα παιδιά. Αγαπημένη ατμόσφαιρα του δίσκου σε κομμάτι, τρομερά υπέροχο το μεσαίο σημείο (Kasper Martenson λέμε) και super τελείωμα. Μπορεί συγκριτικά με κάποια άλλα να έχει «λιγότερα» πράγματα, όμως είναι ένα σύνολο που μου έκατσε από τότε τρομερά καλά. Και συνεχίζει.
- “Drowned maid” (4:24)
Μαζί με το “Black winter day” και το “The castaway”, ήταν η πρώτη αγία τριάδα αυτής της μπάντας και αυτού του δίσκου συγκεκριμένα. Οπότε προσπερνάω οτιδήποτε και στηριζόμενος κυρίως στο συναίσθημα, του δίνω το ασημένιο μετάλλιο. I, a bird, ultimely died… αλλαγή πώρωση και άντε γεια σας. Όπως και στο προηγούμενο, έχει ίσως «λιγότερα» πράγματα από ότι κάποια από τα υπόλοιπα τραγούδια. Αλλά. ΑΛΛΑ!!! Waters of the sea, so much blood of mine…
- “Black winted day” (3:50)
Τουρουρου-ρουρουρου… και τα ‘παμε. Η πρώτη επαφή με αυτήν τη μπάντα, μικρό, αβοήθητο αγοράκι τότε, στα χαμένα μουσικά τελείως. Και καλώς ή κακώς, η πετριά έμεινε μέχρι και τώρα και δεν λέει να ξεκολλήσει. Το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ του δίσκου και εδώ να με συγχωράτε, αλλά δεν σηκώνω κουβέντα. ΟΚ. Σηκώνω. Αλλά αφήστε με τον άνθρωπο να εκτονωθώ. Νομίζω είναι καταδικασμένα τα παιδιά να παίζουν πάντα αυτό το τραγούδι. Και όποτε δεν το κάνουν, να λείπει απίστευτα από το setlist τους. Είναι το πρώτο κομμάτι που για πάρα πολλά χρόνια συνόδευε αυτόματα τη λέξη AMORPHIS. Άδικο; Όχι εννοείται. Και στη χώρα μας είχε γίνει «χιτάκι» (αφού χιτάρα δεν έχουν τα παιδιά εδώ, δυστυχώς), αφού ήταν το «διδυμάκι» της εποχής του “Nepenthe” των SENTENCED και ήταν και τα δύο στις κλασικότατες βιντεοκασέτες “Fire and ice” του Metal Invader. Το “My kantele” είναι κάτι σαν ορισμός της μουσικής των AMORPHIS της πρώτης περιόδου. Το “Black winter day” είναι οι ίδιοι οι AMORPHIS της πρώτης υπέρλαμπρης περιόδου τους. Το κλείνω γιατί θα πω πολλά πιο γλαφυρά, γραφικά, τραγικά!!!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
