ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Through the storm” – RIOT
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Mark Reale, Paul Orofino
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Mike DiMeo – Φωνητικά
Mark Reale – Ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα
Mike Flyntz – Κιθάρες
Pete Perez – Μπάσο
Bobby Rondinelli – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Yoko Kayumi – Βιολί, πλήκτρα
Josh Pincus – Πλήκτρα στο “Only You Can Rock Me”
Tony Harnell – Δεύτερα φωνητικά
Πού είχαμε μείνει… Α, ναι. Είμαστε στις αρχές του 21ου αιώνα και διάγουμε την τέταρτη, κατά σειρά, εποχή των RIOT. Κάτσε να σε κατατοπίσω… Είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσεις τις περιόδους των Νεοϋορκέζων – δεν έχεις παρά να δεις ποιος είναι κάθε φορά στο μικρόφωνο. Η πρώτη είναι αυτή του Guy Speranza (1977-1981), η δεύτερη του Rhett Forrester (1982-1984), η τρίτη του Tony Moore (1986-1992, 2008-2013), η τέταρτη του Mike DiMeo (1993-2006) και η πέμπτη αυτή του Todd Michael Hall (2013-σήμερα). Κατά την τέταρτη περίοδό της λοιπόν, η αρχαιότερη heavy metal μπάντα των Η.Π.Α είχε επεκτείνει το καταπληκτικό της σερί στους έντεκα (!) δίσκους, έχοντας ήδη σπάσει κάθε ρεκόρ ποιοτικής δισκογραφικής συνέχειας. Δε χρειάζεται να ψάξεις για κάτι αντίστοιχο, θα είναι άδικος ο κόπος. Κανένα άλλο heavy metal συγκρότημα δεν έχει να επιδείξει τέτοιο ποιοτικό σερί μέχρι σήμερα, με ΟΛΟΥΣ τους δίσκους να είναι από «καλοί» και πάνω. Μόνον οι SAXON το έχουν καταφέρει μετά το “Destiny”, αλλά και πάλι, οι RIOT έχουν περισσότερους στο σύνολο!
Από το 1993 και μέχρι το 2002 που βρισκόμαστε τώρα, οι RIOT είχαν κυκλοφορήσει τα “Nightbreaker”, “The brethren of the Long House”, “Inishmore” και “Sons of society”. Ήταν σε καταπληκτική κατάσταση, περνούσαν την καλύτερή τους φάση ως τότε, έδιναν shows όπου ισοπέδωναν τους πάντες (πόσο πιο χαρακτηριστικό εκείνο του πάλαι ποτέ ΡΟΔΟΝ τον Μάιο του 1998, όπου κονιορτοποίησαν ως support τους VIRGIN STEELE, του “Invictus” παρακαλώ) και μας έκαναν, όσους είχαμε ιδέα του τι γίνεται και δεν κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, να περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα τους. Το “Through the storm” είχε λοιπόν τη δύσκολη και πολύ απαιτητική αποστολή, αφενός να σταθεί επάξια δίπλα στα σαρωτικά «αδέρφια» του, αφετέρου να απορροφήσει τους κραδασμούς από την είδηση της αποχώρησης του τεράστιου Bobby Jarzombek, που έφυγε μονίμως ώστε να ενταχθεί στο συγκρότημα του Rob Halford. Μια κίνηση η οποία όπως ήταν αναμενόμενο, δε μπορώ να πω ότι μας «έκατσε» καλά…
Ο Bobby ήταν βασικότατο «γρανάζι» της RIOT μηχανής και πολύ δύσκολο να αντικατασταθεί. O αρχηγός Mark Reale όμως, το είχε ξαναδεί το έργο και δεν ανησύχησε καν. Μάλιστα, τη φορά αυτή δεν στράφηκε προς μια λύση τύπου John Macaluso, όπως έγινε στο “Brethren…”. Δεν αναζήτησε έναν drummer με jazz καταβολές. Ο αντικαταστάτης του Bobby ερχόταν από το παρελθόν του ήχου και ονομαζόταν επίσης Bobby… Bobby Rondinelli. Ναι, ο ίδιος Rondinelli που έπαιξε μεταξύ άλλων στους RAINBOW, BLACK SABBATH, BLUE OYSTER CULT και SUN RED SUN (μπαντάρα με τον θεό Ray Gillen στα φωνητικά και μια πλειάδα σπουδαίων μουσικών στα λοιπά πόστα αλλά και ως guests – ψάξε!). “No need to say”, που λένε, πως ο Rondinelli «έδεσε» τέλεια με τους υπολοίπους και το βαρύ, στακάτο, δυναμικό του στυλ ήταν ιδανικό για τον μελωδικό hard ‘n’ heavy ήχο του νέου, τότε, δίσκου, ο οποίος σου έβαζε το πρώτο γκολ από τα αποδυτήρια: Το “Turn the tables” έμοιαζε να ήταν το αργοπορημένο δωδέκατο κομμάτι του “Sons of society”, αυτό που δεν πρόλαβε το «κλείσιμο» του CD οπότε έμεινε πίσω, να ξεκινήσει το επόμενο. Έμοιαζε πολύ και με το ομώνυμο τραγούδι, άλλωστε, όπως έμοιαζε με το “Twist of fate”, το “Lost inside this world”, η δεύτερη κατά σειρά από τις συνθέσεις του “Through the storm”.
Ψηλά τον πήχη κράτησαν ακόμη το ομότιτλο, το ρομαντικό “Let it show” (σε διαφορετικό ύφος) και τα πολύ κοντά στο κέλτικο ύφος του “Inishmore”, “Burn the sun” και “Isle of shadows”. Τα υπόλοιπα κυμαίνονταν σε αξιόλογα επίπεδα, ολοκληρώνοντας με τον τρόπο αυτό την εικόνα ενός δίσκου ο οποίος να μεν δε δύναται να «χτυπήσει» στα ίσα τους προκατόχους του, ωστόσο απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί το «μαύρο πρόβατο» ή ο «αδύναμος κρίκος» της RIOT κληρονομιάς. Τέλος, η διασκευή στο “Only you can rock me” των U.F.O κρίνεται μεν επιτυχημένη, μα τη βρίσκω προσωπικά αχρείαστη. Οι RIOT δεν μπορούν, απλά, να διασκευάσουν κάτι λάθος, το ξέρουμε αυτό, αλλά μπορούσαν να διαλέξουν κάτι άλλο. Στον αντίποδα, η αντίστοιχη στο “Here comes the sun” των ΤΗΕ ΒΕΑΤLES, είναι κάτι το διαφορετικό. Πρόκειται για τον προσωπικό φόρο τιμής του Mark Reale στον George Harrison. Αποτελούμενο από ακουστικές κιθάρες και βιολί (η μια ακουστική κιθάρα έχει τον ρόλο των φωνητικών), με υπέροχη ατμόσφαιρα και όμορφες μελωδικές εναλλαγές, είναι ένα ιδανικό finale. Εννοείται δε, πως οι Ιάπωνες εξαργύρωσαν και εδώ την υπέρμετρη αγάπη τους για τους RIOT, απολαμβάνοντας κατ’ αποκλειστικότητα το bonus track “Somebody”.
Είκοσι χρόνια μετά, το “Through the storm” δείχνει να έχει «γεράσει» καλά. Όταν κυκλοφόρησε, ίσως και να απογοήτευσε λίγο, αφού όπως είδαμε είχαν προηγηθεί απίστευτοι δίσκοι και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Μα στην πορεία, η αξία του αναθεωρήθηκε και επανεκτιμήθηκε, αφού όλα τα RIOT στοιχεία, ήταν εκεί: Οι Reale/Flyntz κεντούσαν σταυροβελονιά, ο Pete Perez παρέμενε ένας αφανής, μικρός ήρως των χαμηλών συχνοτήτων και ο Mike DiMeo, βουτηγμένος μέχρι το μεδούλι στα blues, με μια φωνάρα κάπου μεταξύ David Coverdale, J.L.Turner και Paul Rodgers, ιδανικός ερμηνευτής για τις “RAINBOW meets THIN LIZZY” εμπνεύσεις του Αρχηγού. Για έναν οπαδό του group αλλά και για όποιον λατρεύει τις κλασσικές μορφές του hard rock του heavy metal, δε χρειάζονταν παραπάνω επιχειρήματα ώστε να το αγαπήσει. Όσο για μένα, έχω χρόνια τώρα εντάξει τα τραγούδια που ξεχωρίζουν στις δικές μου “RIOT playlists”.
Δημήτρης Τσέλλος
