Η ιστορία με τους KREATOR και την χώρα μας κρατάει πλέον σχεδόν 24 χρόνια. Είναι από τις μπάντες που έχουν τιμήσει με το παραπάνω το ελληνικό κοινό, αλλά και αυτό έχει δείξει την αγάπη του προς την μπάντα όχι μόνο μέσω των πωλήσεων, αλλά κυρίως με τόνους ιδρώτα και ωμής ενέργειας που έχουν χυθεί τόσα χρόνια στα club, αλλά κυρίως στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας που η κάθε μια, κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους, μένει χαραγμένη στο μυαλό όλων όσων έχουν την τύχη να βρίσκονται εκεί. Αυτή θα ήταν η ενδέκατη φορά που θα έβλεπα τα μεγαθήρια του Γερμανικού thrash και πως θα μπορούσα να λείψω μιας και η κάθε συναυλία της μπάντας είναι μια εμπειρία και μια καταγραφή τις καταστάσεως που επικρατεί στο μεταλλικό κόσμο εκείνη την στιγμή.
Φτάνοντας στο κλαμπ στις 6.30 συναντήσαμε πολύ κόσμο να περιμένει και τις πόρτες να μην έχουν ανοίξει ακόμα. Τα νέα ήταν απογοητευτικά. Τα tour bus με τα γκρουπ είχαν μόλις φτάσει, και αυτό σήμαινε ότι δεν είχε στηθεί καν η σκηνή πόσο μάλλον για το soundcheck που δεν είχε γίνει. Κάτι η καθυστέρηση στο λιμάνι του Μπάρι, κάτι ένα ατύχημα στο Αίγιο, που τους καθυστέρησε περισσότερο από δύο ώρες, κάτι η ανικανότητα να κάνουν αναστροφή τα tour bus στην Πειραιώς, έκαναν τη ζημιά. Ακολούθησαν 2,5 ώρες αναμονής οι οποίες όμως κατά παράδοξο λόγο δεν πτόησαν κανέναν και τα χίλια άτομα που βρισκόντουσαν έξω από το κλαμπ έκαναν την όλη κατάσταση να μοιάζει με party του δρόμου μιας και οι μπύρες τα γέλια και τα σουβλάκια έδιναν και έπαιρναν! Όλοι είχαν πάει να περάσουν καλά και αυτό ήταν ξεκάθαρο. Δυστυχώς μόλις άνοιξαν οι πόρτες παραλίγο να έχουμε δυσάρεστες εξελίξεις μιας και ορισμένοι έσπρωχναν λες και δεν θα τους άφηναν ποτέ να μπουν στο κλαμπ, δημιουργώντας έτσι έναν ανούσιο πανικό και τον κίνδυνο κάποιος να πέσει και να τραυματιστεί. Ευτυχώς κύλησαν όλα ομαλά και 2-3 λεπτά μετά την είσοδο μας στο κλαμπ οι NILE ανέβηκαν πάνω στη σκηνή.
Δεν το κρύβω ότι οι NILE ποτέ δεν ήταν από τις πολύ αγαπημένες μου μπάντες, αλλά είναι σίγουρα ένα τίμιο συγκρότημα με αξιοπρεπείς δίσκους και σταθεροί στην πορεία τους εδώ και 20 χρόνια παίζοντας ποιοτικό και τεχνικό brutal death. Είχαν την ατυχία να παίξουν πρώτοι και να έρθουν αντιμέτωποι με τον ήχο τους. Με μηδενικό soundcheck ήταν λογικό να έχουν τον χειρότερο ήχο της βραδιάς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να θάβονται τα τραγούδια τους και τελικά να μην αποδώσουν αυτό που πραγματικά μπορούν. Φάνηκαν πάντως δεμένοι με τις γνωστές ανατολίτικες κλίμακες τους που μας τρελαίνουν. Επιπλέον στα ντραμς ο «δικός μας», Γιώργος Κόλλιας έδωσε ρεσιτάλ, κερδίζοντας στο τέλος τις ιαχές του κοινού που φώναζαν ρυθμικά το όνομα του. Είχαν βέβαια και το δικό τους, λιγοστό η αλήθεια είναι, κοινό το οποίο το φάνηκε να το διασκεδάζει δεόντως σε κομμάτια σαν τα “Sacrifice Unto Sebek”, “The Inevitable Degradation Of Flesh”, “Hittute Dung Incantation”, “Kafir!”, “Sarcofagus”, “Enduring The Eternal Molestation Of The Flame” και “Black Seeds Of Vengeance”. Η 45λεπτη εμφάνιση τους ήταν εν γένει ικανοποιητική, δεδομένου των συνθηκών, ζέστανε τον κόσμο και ήταν η αρχή μιας συγκλονιστικής νύχτας..
Η κατάσταση άρχιζε πλέον να γίνεται αφόρητη μέσα στο κλαμπ, μιας και οι συνθήκες ήταν αυτές της αγέλης, με πάνω από 1400 άτομα να προσπαθούν να βρουν το χώρο τους. Στο μισάωρο διάλειμμα που ακολούθησε μέχρι να στηθεί η σκηνή για τους θρυλικούς Αμερικανούς ήρωες του death metal, το περάσαμε απολαμβάνοντας τους «γλυκούς» ήχους των DEICIDE και συζητώντας κατά πόσο μπορούν να διαψεύσουν οι MORBID ANGEL τους επικριτές τους μετά από το άλμπουμ που δίχασε τον κόσμο του death, το “Illud Divinum Insanus”.
Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό που τελικά βιώσαμε. Εισαγωγή με το “Immortal Rites” και το κλαμπ παίρνει φωτιά! Στην διάρκεια του μια κοπέλα κάνοντας crowd surf πέφτει με το κεφάλι στο χώρο του photo pit και απομακρύνονται άρον άρον οι φωτογράφοι! Ελπίζουμε να είναι καλά η κοπέλα και είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα το θυμάται για όλη την υπόλοιπη ζωή της! Παράνοιας συνέχεια με τα “Fall From Grace”, “Rapture” και “Maze of Torment” και οι μπροστινές σειρές φλέγονται, με το mosh pit να είναι ασταμάτητο και συνάμα αρκετά επικίνδυνο καθώς τα πλακάκια του κλαμπ δημιουργούν συνθήκες π
ατινάζ! Ήμαρτον, που λέει και κάποιος γνωστός μας. Ας κάνουν κάτι επιτέλους πριν ανοίξει κανένα κεφάλι εκεί μέσα. Ευτυχώς οι MORBID ANGEL ηρεμούν τα πνεύματα επιλέγοντας να παίξουν δυο κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ, τα “Existo Vulgore” και “Nevermore”. O Trey Azagthoth είναι στη γωνιά του, απόμακρος ίσως για κάποιους, «στον κόσμο του» θα έλεγα εγώ, παίζοντας τα δύσκολα θέματα στην κιθάρα με απίστευτη άνεση. Από την άλλη ο κύριος Vincent, αρκετά επικοινωνιακός και δυναμικός πάνω στη σκηνή, παίρνοντας τις κλασικές του πόζες που κάνουν κάποιους να τον αποδοκιμάζουν ανελέητα, αλλά οφείλουν να παραδεχτούν ότι είναι από τις πιο καλές φωνές που έβγαλε το είδος. Από το πρώτο λεπτά η φωνή του παρέμεινε η ίδια σε ένταση, πάθος και σαπίλα, δίνοντας μαθήματα στους νέους τραγουδιστές στον ακραίο χώρο που μετά από το δεύτερο τραγούδι παραδίδουν πνεύμα.
Η τριάδα, φόρος τιμής στο ιστορικό ντεμπούτο τους “Altar of Madness”, με τα “Blasphemy”, “Maze of Torment” και “Chapel of Ghouls” έσβησε όποια αμφιβολία είχε μείνει και το κλαμπ πλέον είχε παραδοθεί στα χέρια του «νοσηρού αγγέλου». Οι συνθήκες γίνονταν όλο και πιο ασφυκτικές που ακόμα και η ανάσα είχε γίνει πλέον δύσκολη. Μια κοπέλα δίπλα μου παθαίνει κρίση πανικού και προσπαθούμε να την συνεφέρουμε με λίγο νερό, υπο τους ήχους του θεϊκού “Dawn of the Angry”. Για τη συνεχεία ένα από τα πιο heavy τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Μιλάμε φυσικά για τον οδοστρωτήρα που λέγεται “Where the Slime Lives” και όλο το κλαμπ να σείεται. Το μενού είχε επίσης το “Bi Ur–Sag”, από το υποτιμημένο “Formulas Fatal to the Flesh”, ενώ έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο την εμφάνιση τους με τα ανατριχιαστικά “God of Emptiness” και “World of Shit (The Promised Land)” από το ευαγγέλιο του death, το “Covenant”. Αρχηγική εμφάνιση από τους Αμερικανούς, που έκλεισαν πολλά στόματα εκείνο το βράδυ και κέρδισαν σίγουρα ένα μέρος του κοινού που ερχόταν πρώτη φορά σε επαφή με την μουσική τους, Προσεύχομαι να μην είναι αυτή η τελευταία εμφάνιση τους στην χώρα μας.
Το 40λεπτο κενό μέχρι να βγουν οι Γερμανοί thrashers, έκανε μεγαλύτερη την ανυπομονησία μας. Το crew πάλευε να στήσει την σκηνή ξανά και ξανά ενώ η ώρα έδειχνε ήδη μεσάνυχτα. Ένα μεγάλο λευκό σεντόνι κάλυπτε την σκηνή και αυτό σήμαινε ότι θα βλέπαμε ένα εισαγωγικό video. Τα φώτα σβήνουν και το κλασικό “Personal Jesus” του κυρίου Cash ακούγεται στα ηχεία, παράξενη επιλογή είπαν οι περισσότεροι αλλά καθόλου παράξενη για έμενα, μιας και ο Mille και η παρέα του έχουν αποδείξει πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι τόσα χρόνια. Παρακολουθώντας το video με στιγμιότυπα από την ιστορία του γκρουπ μέχρι σήμερα, και προβολή όλων των εξώφυλλων των άλμπουμ, μου έκανε εντύπωση ότι ο κόσμος αποθέωνε κάθε άλμπουμ από το “Endless Pain” μέχρι και το “Coma of Souls”, ακολούθησε μια διαρκής παγωμάρα μέχρι το “Endorama” μαζί με κάποιες αποδοκιμασίες, ενώ από το “Violent Revolution” μέχρι και το σήμερα οι κραυγές ήταν δυνατότερες ακόμα και από το ιστορικό παρελθόν. Στα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του “Mars Mantra” το σεντόνι πέφτει και η μπάντα μπαίνει δυνατά με το “Phantom Antichrist” μέσα σε ένα πανικό από φώτα και strobo, δημιουργώντας μια εκπληκτική ατμόσφαιρα. Πραγματικά το light show της μπάντας εκείνο το βράδυ ήταν το λιγότερο εντυπωσιακό. Συνεχίζουν ακάθεκτοι με το “From Flood Into Fire” επίσης από το καινούργιο τους άλμπουμ. Το κοινό δείχνει να κρατά δυνάμεις για την συνέχεια. Ένας σύντομος χαιρετισμός από τον Mille που μας ρωτά αν είμαστε έτοιμοι. Η απάντηση είναι φυσικά «ναι» και ο ύμνος της τρίτης εποχής της μπάντας, “Enemy of God” παρασέρνει και τον τελευταίο σε ένα ακατάπαυστο headbanging. Ο ήχος τους είναι γενικότερα καλός, είχε βέβαια κάποια προβληματάκια αλλά ήταν αυτός που έπρεπε έτσι ώστε να απελευθερωθεί όλη η ενέργεια που οι KREATOR ξέρουν να μεταδίδουν πάνω στη σκηνή. Τα “Phobia” και “Hordes of Chaos” πήραν την σκυτάλη με το mosh pit και το crowd surf να μην έχει τελειωμό. Η περιοδεία ήταν όμως για το τελευταίο τους δημιούργημα οπότε συνέχισαν με άλλα δυο καινούργια το “Civilization Collapse”, το οποίο θα είναι και το νέο τους clip, το “Death to the World” αλλά και το “Voices of the Dead” από το θρυλικό πλέον “Enemy of God”.
Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν κυρίως νέα παιδιά τα οποία αντιδρούσαν πολύ πιο έντονα στα νέα τραγούδια ενώ ήξεραν όλους τους στίχους. Πόσες από τις μπάντες των 80’s συνεχίζουν να το καταφέρνουν αυτό; Ήρθε η ώρα όμως και για τους παλαιότερους οπαδούς να χαμογελάσουν. “Exτreme Aggression”, “People of the Lie”, “Coma of Souls” (που έγινε και το wall of death της βραδιάς αλλά η μπάντα δυστυχώς έπαιξε μόνο την εισαγωγή του), “Endless Pain” (στο οποίο πραγματικά συγκινήθηκα) και “Pleasure to Kill” όλα παιγμένα με παρανοϊκή ένταση και ωμή βία. Ο Mille σίγουρα δεν έχει την φωνή του παρελθόντος αλλά ακόμα οι κραυγές του κρατούν καλά στο χρόνο, ενώ ο Ventor παραμένει ο αλάνθαστος «τρελάρας» πίσω από τα ντραμς που δυστυχώς δεν είχαμε την χαρά να τον δούμε αυτή την φορά να τραγουδά το “Riot of Violence”. Τα φώτα σβήνουν ξανά για ένα λεπτό να πάρει μερικές ανάσες το γκρουπ και από τα ηχεία ακούγεται το intro, “The Patriarch”, το οποίο είναι και ο προπομπός του δεύτερου ύμνου της τρίτης περιόδου, το “Violent Revolution”. Πραγματικά σοκαρίστηκα από την αντίδραση του κοινού. Όντως η μπάντα έχει δημιουργήσει μια νέα τάξη οπαδών που θα τους συντροφεύει για μια δεκαετία ακόμα. Άλλο ένα καινούργιο το “United in Hate” ενώ η τριάδα που έκλεισε και την εμφάνιση της μπάντας, το Ελληνικότατο για τους προφανείς λόγους “Betrayer”, το “Flag of Hate” με το γνωστό παιχνίδι στα φωνητικά και τον Mille να φορά πάνω του την Ελληνική σημαία και το “Tormentor” που κλείνει κάθε εμφάνιση της μπάντας, κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει. Ο Mille μας αποχαιρετά με την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν πάλι σύντομα, χωρίς να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα παιδιά θα μας ξανάρθουν τουλάχιστον 2-3 φορές ακόμα. Επιπλέον μας ανακοινώνει ότι μετά από αυτούς θα ακολουθήσουν οι FUELED BY FIRE! Προφανώς η γενικότερη καθυστερήσει εκείνη την βραδιά, οδήγησε στη σοφή απόφαση να μη βγουν πρώτοι οι FUELED, για να τελειώσει η εμφάνιση των KREATOR πριν τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, έτσι ώστε ο κόσμος να προλάβει το τελευταίο μετρό.
Θα έμενε όμως κανείς να δει τους FUELED BY FIRE τέτοια ώρα; Οι προβλέψεις μου ευτυχώς διαψεύστηκαν και πάνω από 200 άτομα δεν ήθελαν να τελειώσει το party γι’ αυτούς ακόμα. Το κλίμα που επικρατούσε στο συναυλιακό χώρο ήταν λες και μόλις είχε τελειώσει η μάχη. Ένα βουνό από πλαστικά ποτήρια μπύρας με τον ιδρώτα να έχει καλύψει όλο το πάτωμα. Καταπληκτικό συναίσθημα να νιώθεις την ένταση και την ενέργεια να έχει παραμείνει στην αίθουσα. Η σκηνή είναι έτοιμη και για περίπου μισή ώρα, το thrash/death των FUELED BY FIRE, ήταν το καλύτερο δώρο για το τέλος. To pit συνεχίστηκε σε όλη την διάρκεια της εμφάνισης τους, και νομίζω ότι και αυτοί το διασκέδασαν με το παραπάνω, ξεχνώντας την γενικότερη ατυχία τους να παίζουν σε τόσο λίγο κοινό. Θα έχουν να το λένε πάντως ότι έπαιξαν, έστω και άτυπα, πρώτο όνομα μετά τους KREATOR και τους MORBID ANGE! Το παράδοξο ήταν ότι είχαν τον καλύτερο ήχο της βραδιάς! Προσωπικά μου άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και θα ήθελα να τους ξαναδώ υπό καλύτερες συνθήκες βέβαια και όχι στις 2.30 τα ξημερώματα!
Ο δρόμος της επιστροφής μας βρήκε κατάκοπους αλλά με ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα πρόσωπα μας! Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη μεταλλική βραδιά ήταν ίσως η πιο σημαντική για το 2012. Η μόνη που κατάφερε να κάνει σχεδόν sold out στο συγκεκριμένο κλαμπ και να δούμε επιτέλους μια τόση μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Επιπλέον τα είχε όλα. Μεγαλειώδεις εμφανίσεις από τα συγκροτήματα, δυναμικό κόσμο και ευτράπελα που θα τα θυμόμαστε για μια ζωή! Τέλος καλό όλα καλά!
Γιώργος Καραγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής / Λευτέρης Τσουρέας
