Άσχετο, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν υπάρχει κόμμα, ανάμεσα στα δύο “Temper” του τίτλου. Κουλαμάρα θα μου πείτε, αλλά είναι ένα λάθος, που όφειλαν κάποιοι να το δουν, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που πουλάει τους δίσκους του σαν ζεστά κουλούρια! Στα του δίσκου τώρα. Οι BULLET FOR MY VALENTINE μαστίζονται από το σύνδρομο του πρώτου δίσκου. Ποιο είναι αυτό; Κάνουν έναν πολύ καλό πρώτο δίσκο, ο οποίος επηρέασε πάρα πολύ και μέχρι ενός σημείου καθόρισε ένα ολόκληρο κίνημα και στη συνέχεια προσπαθούν να γράψουν κάτι που να το ανταγωνίζεται, χωρίς αποτέλεσμα όμως, πολύ απλά γιατί έφτασαν το συνθετικό τους peak πολύ νωρίς στην καριέρα τους. Εκτιμώ πάρα πολύ το γεγονός ότι παίζοντας ανάμεσα στους Big 4 του Sonisphere, κατάφεραν να «κερδίσουν» πολύ κόσμο με την απόδοσή τους, κάτι που δεν θα στοιχημάτιζα με κανέναν τρόπο, αλλά οι δισκογραφικές τους προσπάθειες είναι κάτι άλλο. Το “Scream, aim, fire” ήταν μία απεγνωσμένη προσπάθεια να παίξουν σαν τους METALLICA, το δε “Fever” ήταν απογοητευτικό, αφού έβαλαν στη μουσική τους στοιχεία που δεν τους ταίριαζαν κι έκαναν ένα αποτυχημένο πείραμα, από το οποίο έχασαν παλιούς οπαδούς και κέρδισαν καινούργιους. Το “Temper temper”, προσπαθεί να φέρει στα ίσα του τον ήχο του “Fever” και να τον προσαρμόσει στα παλιά, γνωστά δεδομένα των BFMV. Βάλε λίγο MACHINE HEAD στο εισαγωγικό riff του “Dirty little secret”, βάλε πολύ “Master of puppets” στο “Dead to the world”, πάρε να έχεις και το δεύτερο μέρος του “Tears don’t fall (part II)”, έτσι για να κάνουμε link με το ντεμπούτο μας και να προσελκύσουμε και παλιούς οπαδούς, χτύπα και δύο μικρά σε διάρκεια κι επιθετικά, in–your–face lead singles, το “Riot” και το ομώνυμο και φτιάξαμε τη συνταγή για την επιτυχία. Το “Temper temper”, είναι σαφές ότι θα πουλήσει πολύ, το θέμα είναι κατά πόσο ανταποκρίνεται στα γούστα του καθενός και τον ικανοποιεί η μουσικότητα του δίσκου. Καλοπαιγμένος είναι, αλλά μου φαίνεται πάρα πολύ επιτηδευμένος και βασισμένος σε απλές πατέντες από ένα ήδη επιτυχημένο σχήμα. Η δομή όλων των κομματιών είναι πανομοιότυπη, τα σόλο υπάρχουν για να υπάρχουν, τα ρεφρέν είναι άλλα καλά, άλλα λιγότερο καλά και συνολικά, ακούγοντας το δίσκο, νομίζεις πάνω-κάτω ότι ακούς το ίδιο τραγούδι. Προσωπικά, νομίζω ότι οι BFMV κάπου το έχουν χάσει και οι καταχρήσεις τους έχουν πάρει λίγο από κάτω. Προτιμώ τον Matt Tuck να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα όπως AXEWOUND, παρά να ανακυκλώνει το ταλέντο του γράφοντας νερόβραστα κομμάτια.
6 / 10
