Συνήθως παραλληλίζουμε τον post rock/metal ήχο με ταξίδια, είτε αν πρόκειται να πάρουμε το τρένο από τον Πειραιά για να πάμε στο Μαρούσι, είτε αν κάνουμε περιήγηση στα Ζαγοροχώρια. Η «φύση» της μουσικής εναρμονίζεται με το εκάστοτε τοπίο, εσύ σα χάνος έχεις κολλήσει τη μούρη σου στο τζάμι με το σαλάκι να κρέμεται και οι σκέψεις σου κινούνται από το πόσο σπουδαίο πράγμα μπορεί να είναι λίγες νότες μέχρι το γιατί δε σου απάντησε ακόμη στο μήνυμα η Σούλα! Δικαίως συμβαίνει όλο αυτό, αλλά τα πράγματα ίσως είναι λίγο πιο απλά. Το post είναι σαν το sex… Άλλοτε καλό, άλλοτε κακό, «βίαιο» σε στιγμές, τρυφερό σε άλλες, με ποικίλου ύφους κουβέντες αλλά συνήθως όχι φλυαρίες (εξ ου και τα λίγα φωνητικά στο είδος) και με κύριο σκοπό την κορύφωση και για τις δύο πλευρές. Άντε πες, ο εκάστοτε συνθέτης για να βγάζει δίσκο, είναι ευχαριστημένος. Εμείς όμως;
Οι συμπαθέστατοι Γερμανοί κατάφεραν τα τελευταία έξι χρόνια – χωρίς πυροτεχνήματα και τρελό promotion – να τραβήξουν πολλά βλέμματα πάνω τους, με αποκορύφωμα τον πάρα πολύ καλό, τρίτο, ομώνυμο δίσκο τους. Χωρίς δισκογραφικό φάουλ, ξεφεύγοντας συχνά από τις τυπικές φόρμες του ήχου, μιας και έχουν μία τάση να «χώνουν» παραπάνω από το μέσο όρο, με ξεκάθαρα metal riffs και ρυθμούς, συν το πατροπαράδοτο πλέον, «δυνατό» guest στα φωνητικά ανά δίσκο (Peter Dolving πχ), κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μεγαλύτερη από το σύνηθες προσμονή γύρω από το “The Flood Inside”. Σε όλα αυτά προσθέστε την αποχώρηση ιδρυτικού μέλους – υπεύθυνου για τα ηλεκτρονικά μέρη της μουσικής τους, και την πρόσληψη νέου… Στη θέση του τραγουδιστή! Εκεί ακριβώς έχουμε το πρώτο φάουλ. Τα φωνητικά του Martin Fischer, χωρίς να είναι κακά, ακούγονται επίπεδα, και μαζί με τον ορχηστρικό αποπροσανατολισμό σε σημεία, δε σε φτάνουν στην κορύφωση. Η οποία κορύφωση πλησιάζεται με το άνοιγμα του δίσκου και το ατμοσφαιρικό “Nucleus”, με τα heavy riffs του και το εκτενές, bluesy solo του στη μέση, αλλά ως εκεί. Στα υπόλοιπα οχτώ κομμάτια (από τα οποία τα τέσσερα έχουν φωνητικά), ξεχωρίζεις απλά σημεία, κάτι που δεν είναι αρκετό για να κολλήσεις με το δίσκο. Σημεία όπως τα «βαθειά» φωνητικά του Fischer στη μέση του “Inside the Flood”, τα οποία δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται. Η συμμετοχή του Vincent Cavanagh των ANATHEMA στο “Welcome Change” κρίνεται ως νερόβραστη και αυτό που σου μένει μετά την ακρόαση του δίσκου, είναι η αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Για να είμεθα κυνικοί αλλά σωστοί, τρεις συνθέσεις του δίσκου έχουν πράγματα να πουν σαν ολότητες (πέρα από το προαναφερθέν εναρκτήριο, το επίσης ορχηστρικό “Ductus” και το “The Man Within”)… Από τις εννέα όμως. Η αλλαγή που επιχειρεί το γκρουπ δε φαίνεται να βοηθάει με τον τρόπο που γίνεται, αν και είναι στα υπέρ τους που το τόλμησαν πάνω στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Με λίγα λόγια, μας αφήνουν στα προκαταρκτικά, και επειδή όντως έχουν κάτι σαν μπάντα, αναμένουμε να κατασταλάξουν καλύτερα οι όποιες ιδέες για αλλαγές στο κεφάλι τους και να μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη κορύφωση… Αντέχετε την κρεβατομουρμούρα;
6,5 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
