Και φτάσαμε αισίως στην 11η δισκογραφική δουλειά των Φινλανδών AMORPHIS.
Έχοντας δώσει μία νέα ώθηση (την μεγαλύτερη) στην καριέρα τους με την είσοδο του Tomi Joutsen στη μπάντα και την κυκλοφορία του απίθανου “Eclipse” το 2006, το όνομά τους όλο και μεγάλωνε. Τα “Silent waters”, “Skyforger” και “The beginning of times” συνέχισαν αυτό που ξεκίνησε με το “Eclipse”, όντας ποιοτικές δουλειές (άλλη λιγότερο, άλλη περισσότερο), αλλά σιγά-σιγά η επανάληψη γινότανε ολοένα και πιο εμφανής. Κάτι που για κάποιον οπαδό της μπάντας (ιδιαίτερα από την αρχή της) δεν είναι και το καλύτερό του.
Αυτό το κατάλαβε και το συγκρότημα όπως φαίνεται και αποφασίζει στη νέα του δουλειά, “Circle”, να δουλέψει με άλλον παραγωγό και προσλαμβάνει τον «θεούλη» Peter Tagtgren («εγκέφαλος» των HYPOCRISY, PAIN και έχει κάνει παραγωγές σε DIMMU BORGIR, SEPTIC FLESH, CELTIC FROST, CHILDREN OF BODOM και άλλους) στη θέση του επί μία δεκαετία παραγωγού τους, Marco Hietala (NIGHTWISH). Η προσμονή για το νέο άλμπουμ γίνεται αυτόματα μεγαλύτερη, γιατί μία συνεργασία AMORPHIS – Tagtgren φαντάζει ιδανική για τον ήχο του σχήματος. Και ηχητικά τουλάχιστον ο Tagtgren τα κατάφερε. Κιθάρες πιο μπροστά και πιο heavy, ωραία πλήκτρα και μία αίσθηση φρεσκάδας (όχι δεν είναι μαλακτικό) στο σύνολο του ήχου.
Μία ακόμα αλλαγή έχει να κάνει με το στιχουργικό κομμάτι. Οι Φινλανδοί αφήνουν στην άκρη το αγαπημένο “Kalevala” και αναθέτουν στον επί χρόνια συνεργάτη τους, Pekka Kainulainen (από το 2007 γράφει τους στίχους της μπάντας, βασιζόμενος στο “Kalevala”) και δημιουργεί ένα δικό του concept για κάποιον που γεννήθηκε με ελάττωμα στο χέρι και νιώθει όλη του τη ζωή σαν παρείσακτος και τίνει να γίνει περιθωριοποιημένος. Μέσα από ενα ατύχημα καταφέρνει και βρίσκει τις δυνάμεις μέσα του και του αποστέλλεται ένας οδηγός από κάποιο άλλο μέρος και χρόνο, δίνοντάς του την ευκαιρία να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, αλλάζοντας το πεπρωμένο του. To “Circle” αντιπροσωπεύει την ακεραιότητα σύμφωνα με τον Joutsen, σε μία εποχή που οι «δυνατοί» άνθρωποι κάθονταν σε κύκλο, στον οποίο δεν ήταν εύκολο να παρεβρεθείς.
Επίσης το εξώφυλλο διαφέρει από αυτά που έχουμε συνηθίσει από τη μπάντα τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι εξαιρετικό και αποτελεί δουλειά του Tom Bates.
Επιτέλους οι πρώτες νότες του εναρκτήριου “Shades of gray” ακούγονται απο τα ηχεία και με κολλάνε στον τοίχο! Αρχή με brutal σε melodic doom/death μονοπάτια, σούπερ up–tempo ρεφρέν με καθαρά φωνητικά και ένα μεσαίο σημείο που σου φέρνει στο μυαλό τις χρυσές εποχές του “Elegy”. Πάρα πολύ καλό ξεκίνημα.
Η συνέχεια με το “The mission” ρίχνει μεν την ένταση και την «αγριάδα», αλλά όχι και την ποιότητα. Mid tempo, groov-άτο, μελωδικό, από αυτά τα «ταξιδιάρικα» τραγούδια των Φινλανδών, με χαρακτηριστικό lead-άκι στην κιθάρα και με πολύ ωραία ανάπτυξη μετά το 2ο ρεφρέν ανεβάζοντας λίγο ταχύτητα για να κλείσει με ρεφρέν. Μια χαρά πάμε.
Το επόμενο κομμάτι, το “The wanderer”, θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη (αλλά τελικά και του Esa Holopainen όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη) να είναι το πρώτο single του δίσκου. Up tempo μελωδικό τραγούδι, χαρακτηριστικό της εποχής Joutsen της μπάντας, με υπέροχο πιανάκι στο ρεφρέν και πολύ ωραίες μελωδίες στις κιθάρας, αλλά και μελωδικές γραμμές στα φωνητικά καθ’ όλη τη διάρκειά του. Τραγούδι με υπέροχη ατμόσφαιρα/συναίσθημα και αυτό το «ταξίδι» που προσφέρει αυτή η μπάντα να δηλώνει και πάλι παρών. Λογικά το δεύτερο single…
Στο “Narropath” οι AMORPHIS συναντάνε τον Gary Moore αλλά και τους THIN LIZZY στο πιο folk κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ, με το κυρίως θέμα να είναι το δικό τους “Over the hills and far away” (από όποια εκτέλεση και αν το θέλετε) για να καταλάβετε. Εξαιρετικό σόλο επίσης και αν είχε και ένα καλύτερο ρεφρέν (παραείναι τυπική η μελωδική) θα ήταν ακόμα καλύτερο τραγούδι. Κι έτσι όμως είναι μια χαρά.
Το “Hopeless days” που ακολουθεί το γνωρίζετε πλέον όλοι. Το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε από το “Circle”, οπότε δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Προσωπικά το βρίσκω ένα απλά ωραίο κομμάτι, σίγουρα όχι για πρώτο single ή βίντεο.
Τώρα όμως έχουμε αναμνήσεις. Και μάλιστα τις πιο «ακραίες» των τελευταίων πολλών χρόνων. Το “Nightbird’s song” ενώ ξεκινάει με μία κλασική μελωδία AMORPHIS από κιθάρα και πιάνο, μπαίνει και σε αρπάζει από το λαιμό! Ο Joutsen «βγάζει» τα σωθικά του, το couple με ξυστές κιθάρες και δίκασα που έχουμε έχουμε να ακούσουμε από το “Karelian”, αλλαγή σε σημείο που συνεχίζει με brutal και παραπέμπει στο “Tales”, μελωδική φέγυρα με καθαρά φωνητικά και εξαιρεικά lead-άκια στο background, για να έρθει το απίθανο ρεφρέν πάλι με brutal αλλά και τίγκα μελωδία και «ταξίδι» και με τη σειρά του να δώσει τη θέση του σε ένα ψυχεδελικό, «χαλαρό» πέρασμα βγαλμένο από τις ένδοξες εποχές τους. Και πάμε πάλι. Απίθανο τραγούδι!
Αν ο δίσκος τελείωνε εδώ, στο χαλαρό, έμπαινε δίπλα στο “Eclipse” και κέρδιζε θέση στην πρώτη πεντάδα δίσκων της μπάντας (οι 3 πρώτες θέσεις είναι καπαρωμένες πολλά χρόνια τώρα). Όμως δυστυχώς δεν τελειώνει εδώ.
Το “Into the abyss” είναι groov-άτο, είναι μελωδικό, αλλά με εξαίρεση το πάρα πολύ ωραίο ρεφρέν του, δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει σαν τραγούδι. Υπερτυπικό, χωρίς πολλά πράγματα. Κρίμα γιατί το ρεφραίν αξίζει πραγματικά.
Το “Enchanted by the moon” που ακολουθεί επαναφέρει τα πιο brutal/dark στοιχεία της μπάντας, αλλά αυτό δεν αρκεί από μόνο του. Μη φτάσουμε όποτε ακόμα πλέον brutal φωνητικά και heavy παιξίματα από τους AMORPHIS να τα υμνούμε. Ασύνδετα, μέτρια και μερικά αδιάφορα σημεία, κομμάτι που δε σου αφήνει κάτι.
Το κλείσιμο του άλμπουμ ανήκει στο “A new day”. Μελαγχολικό μεν, μελωδικό σταθερά, αλλά με αδιάφορο κουπλέ, συμπαθητικό (το πολύ) ρεφρέν, τίποτα το ιδιαίτερο, ειδικά για τελείωμα του δίσκου.
Το “Circle” είναι ένας δίσκος που, όπως είπα παραπάνω, αν τελείωνε στο 6ο κομμάτι ή έστω αν τα 3 τελευταία ήταν ανώτερα από αυτό που είναι θα ήταν μαζί με το “Eclipse” οι καλύτεροι της περιόδου Joutsen. Όμως δεν είναι. Θα ικανοποιήσει σίγουρα τους νεότερους οπαδούς της μπάντας, ειδικά όσους τους έμαθαν με τον Joutsen, καθώς έχει όλα όσα έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια. Τους παλιότερους όμως θα τους ιντριγκάρει και μάλιστα πολύ με πολλά πράγματα, αλλά από την άλλη θα τους αφήσει στο τέλος με την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερος και ακόμα πιο πειραματικός. Γιατί οι AMORPHIS έκαναν όσους τους λατρεύουν να τους λατρέψουν γιατί πειραματίζονταν συνεχώς. Άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία, άλλοτε με μικρότερη, αλλά δεν ήταν η μπάντα που «καθότανε» σε συγκεκριμένες φόρμες ανάλογα με την επιτυχία τους. Πάντως αν κρατήσουν τα στοιχεία των 6 πρώτων κομματιών (γιατί ότι προσπαθούν και αλλάζουν τον ήχο ως ένα βαθμό) και τα αναπτύξουν και λίγο παραπάνω, στο επόμενο πιστεύω θα έχουμε μεγάλα πράγματα από τους Φινλανδούς.
Eιδικά αν συνεχίσουν με Tagtgren και ασκήσει και κάποια επιρροή και στο συνθετικό κομμάτι. Ποιοτική δουλειά και πάλι, όπως και να ‘χει!
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
