RAVEN – MERCYFUL DIAMOND – WOTAN – ANGUS – VANDERBUYST – WIDOW – RULER – SIN STARLETT – SANCTUAIRE
Έναρξη της δεύτερης ημέρας και αρκετός θόρυβος τον τελευταίο καιρό γίνεται για τους SANCTUAIRE… Οι Γάλλοι, όμως, όσες φορές κι αν προσπάθησα να προσεγγίσω την μουσική τους, δεν μου λένε και πολλά πράγματα. Θεωρώ ότι ο συνολικός ήχος τους, ξεφεύγει αισθητά από τα προσωπικά μου γούστα… Είναι καλοί σ’ αυτό που αντιπροσωπεύουν, ποτέ δεν αμφέβαλλα για τις καλές προθέσεις τους, διαπίστωσα πως είχαν το δικό τους κοινό στην Ελλάδα, ως εκεί όμως… Όταν επιλέξουν ν’ ασχοληθούν με το καθαρό – όπως το αντιλαμβάνομαι με το μυαλό μου – heavy metal και όχι βάζοντας και πιο extreme στοιχεία στο ύφος τους, εδώ είμαστε…
Έχοντας τσεκάρει το δεύτερο άλμπουμ της πεντάδας από την Ελβετία “Throat attack” λίγες εβδομάδες πριν την εμφάνιση τους στο Up the hammers, πίστευα πως οι SIN STARLETT θ’ αποτελούσαν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις επί σκηνής. Όπερ και εγέννετο! Μ’ έναν ήχο που κρατάει τα βασικά εφόδια που πρέπει να έχει στην κατοχή του ένα heavy metal σχήμα, δυναμισμό και μελωδία, δηλαδή, σωστές επιρροές και πάθος, ξεχύθηκαν σαν λάβα, πιστοποιώντας πως ανήκαν στις ανερχόμενες δυνάμεις του χώρου μας! Οι κιθάρες κυριολεκτικά ζωγράφιζαν, ο τραγουδιστής τους διέθετε πολύ καλή σκηνική παρουσία και οι συνθέσεις τους είχαν πολλά να πουν. Είναι κρίμα που τους γνώριζαν ελάχιστοι, μετά το πέρας της εμφάνισης τους και τις επιδοκιμασίες του κοινού, οφείλουμε να τους προσέξουμε περισσότερο…
Ένα ακόμα Ιταλικό συγκρότημα στο φετινό festival, σε αντίθεση όμως με τους DOMINE, ADRAMELCH και WOTAN, οι πιτσιρικάδες RULER, είναι full προσηλωμένοι στον βρετανικό ήχο των αρχών της δεκαετίας του ‘80. Δυστυχώς δεν είχα προλάβει ν’ ακούσω καθ’ ολοκληρία το ντεμπούτο τους “Evil nightmares” τα σκόρπια κομμάτια όμως που έπεσαν στην αντίληψη μου, ήταν εξαιρετικός οιωνός! Με τον κιθαρίστα τίγκα Iommi εμφανισιακά, να συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω του, την βρετανική σημαία πίσω από το kit του ντράμερ τους και ζηλευ εκρηκτικότητα, οι RULER κατέθεσαντα διαπιστεύτηρια τους προς τέρψιν αρκετών εξ’ ημών! Θα πρέπει ωστόσο να μην αισθάνονται ιδιαίτερα περήφανοι για την αναστάτωση που προκάλεσε η υπέρ το δέον κατανάλωση αλκοόλ, με συνέπεια χειροδικίες και τσαμπουκάδες άνευ λόγου και αιτίας μεταξύ των μελών τους… Η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν…
Αρκετά συμπαθείς μου είναι οι Αμερικανοί WIDOW που με τέσσερα studio δίσκους και αρκετά χρόνια στην πλάτη τους, είναι απόλυτα συνεπείς στο όραμά τους να συνεχίσουν την βαριά κληρονομιά των British 80’s, δίχως να καταντούν γραφικοί και κοινότυποι. Κλασικό βαρύ μέταλλο, διαποτισμένο με NWOBHM ντόπες, πωρωτικά riff και άψογο δέσιμο, η τριάδα ήταν ασταμάτητη στην προαγωγή του headbanging ως κυρίαρχο συστατικό της μουσικής τους. Θα προτιμούσα ο κιθαρίστας να μιλούσε λιγότερο ανάμεσα στα κομμάτια, ο μπασίστας/τραγουδιστής ήταν απλά μορφάρα, ο ντράμερ τους λυσσομανούσε πίσω από τα δέρματα. Σε γενικές γραμμές, μια ακόμα πολύ ευχάριστη έκπληξη για πολλούς, τίμια και εργατική μπάντα με το μέλλον να της ανήκει…
Για να είμαι ειλικρινής, οι Ολλανδοί VANDERBUYST, εκτός από μερικά σκόρπια κομμάτια που έχει τύχει ν’ ακούσω, ήταν ένα από τα ερωτηματικά της διοργάνωσης. Κλασικό, βρετανικής κοπής, hard rock με αρκετά metal στοιχεία, γενικά μία μάλλον παράξενη επιλογή για το billing του festival, άποψη που δεν φάνηκε να συμμερίστηκαν αρκετοί που την “καταβρήκαν” με την ταξιδιάρικη μουσική της τριπλέττας. Μου φάνηκαν αρκετά δεμένοι και σίγουρα πολύ καλοί σε αυτό που πρεσβεύουν, μάλλον θα πρέπει να τσεκάρω τις τρείς μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους αφού κάτι μέσα μου λέει πως θα με ικανοποιήσουν απόλυτα…
Η συνέχεια ανήκει στους έτερους Ολλανδούς της παρέας, τους ANGUS, οι οποίοι μας είχαν απασχολήσει στα μέσα των 80’s με δύο πολύ καλά άλμπουμ κλασικότροπου heavy metal, κύριο χαρακτηριστικό των συγκροτημάτων που προέρχονταν από τις Κάτω Χώρες. Τα “Track of doom” και “Warrior of the world”, τιμήθηκαν δεόντως (“When giants collide”, “Track of doom”, “Heavy weight warrior”, “If God’s in heaven (Why is there hell on earth)”, αποδόθηκαν σωστά από την μπάντα, που έχει ως μοναδικό μέλος από την αρχική της σύνθεση τον ντράμερ William Lawson και απέσπασαν θετικά σχόλια, από ένα σημείο και μετά όμως (αν η μνήμη μου δεν με απατά από το καινούργιο “The siege”) κούρασαν τον κόσμο. Η νέα τους σύνθεση δεν μου έκανε καμία εντύπωση, εντελώς ανούσιο το solo του κιθαρίστα τους, γενικά περίμενα πιο ψυχωμένη και λιγότερο “προβλέψιμη” την παρουσία τους! Δεν ξέρω τελικά τι να πω… Τόσες περιπτώσεις σχημάτων που περιμένουμε πως και πως να τις δούμε επί σκηνής και στο τέλος τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα…
Και ξαφνικά εγέννετο χαμός… Οι WOTAN έχουν πολύ πιστό ακροατήριο στην Ελλάδα, που τους ακολουθεί χρόνια τώρα και στηρίζει έμπρακτα την δισκογραφία αλλά και τις live εμφανίσεις τους. Οι έντονοι MANOWARικοί παραλληρισμοί στην μουσική τους, η cult persona του τραγουδιστή Vanni Ceni και το underground spirit που τους ακολουθεί, ανέκαθεν τους τοποθετούσαν ψηλά στην βαθμίδα της ιεραρχίας για αρκετό κόσμο και η αλήθεια είναι πως εκείνο το βράδυ προκάλεσαν γενική ανάταση στους παρευρισκόμενους… Αν κι εξακολουθώ να μην κόβω φλέβες με τους Ιταλούς, οφείλω να σεβαστώ την ετυμηγορία των πολλών έστω κι αν δεν συμμερίζομαι τον υπέρμετρο ενθουσιασμό τους… Απομονώνοντας το προσωπικό γούστο, θα ήμουν, αν μη τι άλλο, παράλογος να μην τους θεωρήσω ως μία από τις πλέον τίμιες και ειλικρινείς μπάντες του underground epic metal…
Τείνει να γίνει θεσμός για το Up the hammers η πρόσκληση σε tribute μπάντες και οι Δανοί MERCYFUL DIAMOND δεν αποτέλεσαν εξαίρεση του κανόνα. Όπως υποδηλώνει και το όνομα τους, το υλικό τους βασίζεται εξ’ ολοκλήρου στις δουλειές του King Diamond με τους MERCYFUL FATE αλλά και την προσωπική του καριέρα. Αρκετός κόσμος προτίμησε ν’ αφήσει την μπυροποσία στον περιβάλλοντα χώρο του club και να τους παρακολουθήσει, ο τραγουδιστής τους βαμμένος πιστά στις επιταγές του βασιλιά Διαμαντή, αυτό όμως που ξεχώρισε αναμφίβολα ήταν η πιστότητα με την οποία εκτελέσθηκαν συνθέσεις όπως τα “Evil”, “Returrn of the vampire”, “Melissa”, “Come to the sabbath”, “Nuns have no fun”, “No present for Christmas”, “The family ghost” μεταξύ άλλων. Δεν πετάω την σκούφια μου με συγκροτήματα που παίζουν live και περιοδεύουν βασιζόμενοι στην ανεκτίμητη προσφορά των ειδώλων τους, κρίνοντας τους όμως με αντικειμενικά κριτήρια, κατόρθωσαν να διατηρήσουν σε υψηλότατο επίπεδο την προσοχή των περισσοτέρων…
Και φτάνουμε αισίως στο τέλος του festival, με την παρουσία των θρυλικών RAVEN στην χώρα μας μετά από 22 σχεδόν χρόνια κι εκείνη την αλησμόνητη εμφάνιση τους το 1991 στο Ρόδον με τους RUNNING WILD… Η πρώτη σφαλιάρα ήρθε αρκετά νωρίς όταν και μαθεύτηκε πως οι Βρετανοί ήρθαν χωρίς τον ντράμερ τους Joe Hasselvander, που δεν ταξίδεψε από την Αμερική λόγω κακοκαιρίας ενώ ο Mark Gallagher, εξ’ αιτίας διαρκών ακυρώσεων στις πτήσεις του, έφτασε πολύ αργά στην Ελλάδα… Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν για το τι μέλλει γενέσθαι και η λύση ήρθε τελικά με την συμμετοχή τριών παιδιών από εγχώρια σχήματα (Νίκος Παπαδόπουλος/BATTLEROAR, Σπύρος Πούλος/STEAMROLLER ASSAULT και Μάνος Κεχαγιάς/CONVIXION), που τηρουμένων των αναλογιών και των ελαχίστων ωρών που είχαν στην διάθεση τους να μάθουν το set list των RAVEN, τα πήγαν εξαιρετικά καλά! Απλά αναλογιστείτε πόσο περιορισμένος ήταν ο χρόνος προκειμένου να μάθουν τα κομμάτια και –επιπλέον- να τα προβάρουν για να παρουσιαστεί η μπάντα όσο το δυνατόν πιο δεμένη μπορούσε. Όπως ήταν αναμενόμενο, όμως, το αρχικό “μούδιασμα” που νιώσαμε, έδωσε την θέση του στην απογοήτευση…
Τα αδέρφια Gallagher έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και το ξεκίνημα έδειχνε αν μη τι άλλο ελπιδοφόρο, με τα “Take Control”, “I Don’t Need Your Money”, “Hell Patrol”, “FirePower”, “Rock Until You Drop”, “Break The Chains”, “Wiped Out”, “Lambs To The Slaughter” “On And On” να μας στέλνουν τους σβέρκους μας για άμεση επιδιόρθωση… Ο ήχος όμως δεν στάθηκε σύμμαχος τους και ήταν ανεξήγητα πριμαριστός (ειδικότερα η κιθάρα ήταν πάνω απ’ όλα τα όργανα και σε κάποιες περιπτώσεις δεν ακούγονταν τι έπαιζε), το solo του Mark –προφανώς- είχε σκοπό να γεμίσει τον χρόνο, όπως άλλωστε και οι διασκευές σε BLACK SABBATH, LED ZEPPELIN, QUEEN, THE WHO που αποδείχθηκαν παντελώς αχρείαστες και εκτός τόπου. Δικαιολογίες για την εμφάνιση των RAVEN σαφώς και υπάρχουν… Η αναμονή όμως τόσων χρόνων για ν’ απολαύσουμε μία από τις πιο τίμιες και ειλικρινείς NWOBHM μπάντες, δεν είχε τα αποτελέσματα που περιμέναμε… Η έκδηλη απογοήτευση στα πρόσωπα του κόσμου, μαρτυρούσε πως τίποτα δεν πήγε καλά εκείνο το βράδυ και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξέφρασαν την άποψη πως ίσως να ήταν προτιμότερο να μην είχαν παίξει καθόλου… Η ουσία είναι πως χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία για τη νεότερη -κυρίως- γενιά να απολαύσει ένα φοβερό συγκρότημα που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να δισκογραφεί, με άκρως ικανοποιητικά αποτελέσματα μάλιστα. Κρίμα και πάλι κρίμα…
Ως επιμύθιο, επιτρέψτε μου ν’ αποτυπώσω μερικές σκέψεις αναφορικά με την φετινή έκδοση του Up the hammers… Η πρώτη διαπίστωση έχει να κάνει με την ισχνή συμμετοχή του κόμου. Και δεν αναφέρομαι στους επισκέπτες του εξωτερικού αλλά και σε όσους έκαναν το ταξίδι από κάθε γωνιά της χώρας προκειμένου να στηρίξουν την προσπάθεια του Μανώλη Καραζέρη… Από την Κρήτη και την Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, το Αγρίνιο, τα Τρίκαλα, τα Γρεβενά, την Κέρκυρα, οι μεταλλάδες της περιφέρειας ήταν και πάλι εκεί! Το Αθηναϊκό κοινό –για μια ακόμα φορά- απείχε για τους δικούς του λόγους. Δεν παραβλέπω την κρίση που μαστίζει τους πάντες και τα πάντα αλλά δεν μπορώ να μαθαίνω για metal στέκια που γεμίζουν κόσμο ακόμα και σε καθημερινή βάση και με την ίδια λογική να μην μπορεί να γίνει ένας στοιχειώδης προγραμματισμός για ένα ολόκληρο χρόνο…
Τα παιδιά που είχαν στήσει πάγκους με merchandising μέσα στο club, είναι στατιστικά σίγουρο πως δεν έβγαλαν απολύτως τίποτα… Ελάχιστοι, τους τίμησαν και ακόμα λιγότεροι ψώνισαν… Κι εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά… Δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου… Και να έρθεις στο live και να πιείς τις μπύρες σου και ν’ αγοράσεις δίσκους και CD. Σημάδια των καιρών… Ο ήχος, σε πολύ γενικό επίπεδο, ήταν μέτριος κι αυτό είχε ως συνέπεια οι πιο πολλές μπάντες να μην κατορθώσουν να πιάσουν την αναμενόμενη απόδοση. Highlight του διημέρου, δίχως άλλο, η απόδοση και το πάθος των DOMINE, συγκρότημα-θυσαυρός για το επικό heavy metal και απογοήτευση, η εμφάνιση των ALPHA TIGER και η μη έλευση τoy Joe Hasselvander με αποτέλεσμα οι RAVEN να αναπροσαρμόσουν το set list και να μην παρουσιαστούν όπως όλοι μας αναμέναμε!
Ένα μεγάλο μπράβο για μια ακόμα φορά στον Μανώλη Καραζέρη, εμπνευστή της όλης διοργάνωσης, που όσο αντέχουν τα κουράγια του, φέρνει στην Ελλάδα μπάντες που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα τις βλέπαμε ποτέ! Κάποιες φορές “βγαίνουν” οι καταστάσεις, κάποιες άλλες όχι. Απλά δεν γίνεται κάθε φορά το Up the hammers να στέκεται στο ίδιο επίπεδο… Έγκειται, άλλωστε και στο γούστο του καθενός… Να είμαστε όλοι καλά και ν’ ανταμώσουμε πάλι του χρόνου… με SCREAMER!!! Ω, ρε γλέντια!!!
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
