Ομολογώ πως η ύπαρξη των INTER ARMA μου ήταν παντελώς άγνωστη έως ότου έρθει στα χέρια μου η νέα τους κυκλοφορία που ακούει στο όνομα “Sky Burial”. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2006 και στο ενεργητικό του έχει ήδη έναν δίσκο, το “Sundown” που κυκλοφόρησε το 2010, ενώ πέρσι το EP “Destroyer” ήταν αυτό που τους άνοιξε την πόρτα για την συνεργασία τους με την Relapse. Φυσικά μιλώντας για Relapse, δικαίως θα πρέπει να μας έρθει στο μυαλό ένας ηχητικός sludge/doom/death αχταρμάς που σχεδόν πάντα καταφέρνει να μας πολτοποιήσει το μυαλό.
Οι INTER ARMA δεν ξεφεύγουν από την συγκεκριμένη πεπατημένη των συγκροτημάτων που μπλέκουν πολλά διαφορετικά είδη στον ίδιο άλμπουμ. Το “Sky Burial” είναι από τους δίσκους που τους αναλύεις κομμάτι κομμάτι, καθώς πέρα του γενικού σκότους που επικρατεί και δρα σαν συνδετικός κρίκος, η κάθε σύνθεση είναι αντιδιαμετρικά αντίθετη από την άλλη. Από το sludge/death εναρκτήριο λάκτισμα του “The Survival Fires” κατρακυλάμε σε ολοκληρωτικά southern μετα-αποκαλυπτικά blues τοπία, που θυμίζουν πολύ αυτό που κάνουν τώρα τελευταία οι CRIPPLED BLACK PHOENIX στο “No Sadness Or Farewell”. Σχεδόν τελετουργικά οδηγούμαστε μέσω του μονολιθικού “Destroyer” στα πιο black μέρη του δίσκου, με τις κραυγές του Mike Paparo (σ. Σάκη Φράγκου: του ποιού;;;) να αναδύονται απόκοσμες φέρνοντας στο νου μας έναν πιο 90’s ήχο του είδους. Στο δεύτερο μισό, το συγκρότημα κατεβάζει ρυθμούς, χρωματίζοντας με doom αποχρώσεις την sludge βάση του “Sky Burial”, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την ωμή βία που κρύβουν μέσα τους τραγούδια όπως “sblood” και “Westward”. Λίγο πριν το τέλος έρχεται το “Love Absolute” με μια στοιχειωμένη κιθάρα να τριβελίζει το μυαλό σου προλογίζοντας το πραγματικά εκπληκτικό τελευταίο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου. Αν θες να κατηγορήσεις για κάτι τους INTER ARMA, εκτός από το απαράδεκτο όνομά τους, αυτό θα είναι το ότι ακολουθούν μια πολλή γνωστή συνταγή στην σύνθεση των κομματιών τους, με αποτέλεσμα όλη η κυκλοφορία να αποτελεί ένα μεγάλο κολάζ. Καταφέρνουν ωστόσο αυτό να το κάνουν καλά, χωρίς άστοχες φλυαρίες και επαναλήψεις. Άπαξ και περάσεις από κάποιο σημείο του δίσκου μια φορά δεν ξαναγυρίζεις ποτέ σε αυτό, παραμένοντας μετέωρος πάνω από ένα ερεβώδες χάσκον κενό.
Εν κατακλείδι, οι Αμερικάνοι καταφέρνουν να σε πείσουν να αφιερώσεις παραπάνω από δυο-τρεις ακροάσεις, δεν σε κερδίζουν όμως κατά κράτος, αφήνοντας έτσι περιθώρια να τους ξεχάσεις μετά από μερικούς μήνες.
7,5 / 10
Νίκος Ζέρης
