Το γεγονός ότι η μπάντα ξεκίνησε το 1993 στη Νορβηγία (χρειάζεται να θυμίσω τι γινόταν εκεί πάνω τότε στον ακραίο ήχο;) και με σχετικά συνεπή δισκογραφική παρουσία από το 1996 μέχρι και σήμερα και παρόλα αυτά, το όνομά της δεν είναι γνωστό παρά μόνο σε πολύ λίγους, τελικά (μου) αποδείχθηκε ότι δεν είναι τυχαίο. Έτσι λοιπόν η μετριότητα εδώ δεν περιορίζεται στην κακογουστιά του εξωφύλλου, αλλά επεκτείνεται δυστυχώς και στο μουσικό κομμάτι.
Το μελωδικό, extreme (black κυρίως) metal των CREST OF DARKNESS έχει σαφείς προθέσεις ν’ ακουστεί κακιασμένο και ακραίο αλλά η αίσθηση αυτή βγαίνει σε ελάχιστα σημεία αν όχι καθόλου. Γενικότερα στη μεγαλύτερή του διάρκεια δεν είμαι σίγουρος ότι αφήνει οποιαδήποτε αίσθηση, και τί χειρότερο για μια μουσική από το να ακούγεται άχρωμη, άνιωθη και flat. Στον συνθετικό τομέα φαίνεται πως οι Νορβηγοί έχουν ρίξει δουλειά, με συνεχείς αλλαγές από riff σε riff και κάμποσα καλοστημένα σόλο, που είναι από τα καλά στοιχεία του δίσκου. Όπως και τα φωνητικά που έχουν ένα απολαυστικό touch από Αbbath (του “Diabolical Fullmoon Mysticism” αυστηρά) και Satyr. Τα θετικά όμως τελειώνουν κάπου εδώ. Τα κομμάτια μοιάζουν μπουκωμένα/παραφορτωμένα (και λόγω παραγωγής) και οι αλλαγές δεν έχουν κάποια ουσιαστική ροή ή κλιμάκωση ούτε και οδηγούν σε κάποια κορύφωση. Σαν αποτέλεσμα, ενώ το ξεκίνημα του δίσκου δεν ακούγεται άσχημο, γρήγορα στην πορεία του το άλμπουμ κουράζει και καταντάει βαρετό, παρά τη λογική του χρονική διάρκεια (40 λεπτά).
Με λίγα λόγια το “In the presence of death” δεν έχει να προσφέρει τίποτα το ιδιαίτερο στον ακροατή, πόσο μάλλον σε μία εποχή που το ακραίο metal μοιάζει το πιο συναρπαστικό εδώ και πολλά χρόνια, και μοιάζει αδύνατο να τον κρατήσει κοντά του. Kλασική περίπτωση δίσκου δηλαδή όπου ίσως πάρει κάποιες ακροάσεις αρχικά πριν ξεχαστεί παντελώς.
5 / 10
Νίκος Χασούρας
