Οι Αθηναίοι heavy thrashers ALBERT ξεκίνησαν σαν μπάντα το 2001 κυκλοφορώντας μάλιστα και δύο CD με διασκευές. Κάπου στην πορεία τους χάσαμε, μέχρι που πέρισυ τον Ιούνιο είδαμε την κυκλοφορία του ΕΡ τους “Dinner is Served” με original υλικό. Το Rock Overdose σε συνεργασία με το Rock Hard μίλησε με το τετραμελές συγκρότημα, και το αποτέλεσμα είναι η ενδιαφέρουσα συνέντευξη που θα βρείτε παρακάτω. Όσο για περισσότερες λεπτομέρειες, την Κυριακή στο ROCK HARD LIVE...
Γεια σας παιδιά και καλώς ορίσατε. Πώς βλέπετε την ανταπόκριση για το ΕΡ;
Πολύ θετική. Ακούσαμε πολλά καλά λόγια από metal οπαδούς που έπεσε το EP στα χέρια τους και το σημαντικότερο είναι πως υπάρχει μία ομοιογένεια σε αυτά. Όχι μόνο στο αν τους αρέσει αλλά και στο γιατί τους αρέσει. Είναι εύκολο να σου πουν “Μπράβο καλή δουλειά”. Όταν όμως παίρνει κάποιος λίγο χρόνο να στο αιτιολογήσει και διαπιστώνεις πως οι λόγοι είναι παρόμοιοι με άλλων που έχεις μιλήσει, αισθάνεσαι πως πραγματικά κάτι καλό έχεις κάνει. Ήρθαν αργότερα και οι πρώτες καλές κριτικές από online περιοδικά οπότε το ηθικό μας ανέβηκε και άλλο. Αυτό δημιούργησε και ένα μικρό ενδιαφέρον για το EP στο internet. Σίγουρα δεν κρέμασαν οι servers της ηλεκτρονικής διανομής μας αλλά μία κίνηση υπάρχει.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε πάντως πως πολύ σημαντικό ρόλο στην αποδοχή του EP έπαιξε και η παραγωγή που έγινε στο Studio Αρνιώτης – 111. Ο Κώστας και ο Άγγελος Αρνιώτης αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στο να δώσουν στα κομμάτια μας έναν ήχο που να μη υστερεί σε τίποτα σε σχέση με τις παραγωγές του εξωτερικού, κάτι που δυστυχώς στη χώρα μας σπανίζει. Όταν ο ήχος σου είναι σωστός και ισορροπημένος, οι συνθέσεις αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο και ο ακροατής δίνει μεγαλύτερη προσοχή.
Γιατί το ονομάσατε “Dinner Is Served”;
Ο τίτλος του EP βγήκε εντελώς τυχαία ένα βράδυ που ο Χάρης μαζί με τον Witchkiller από τους Steamroller Assault έπιναν μπύρες και συζητούσαν για την επερχόμενη αυτή κυκλοφορία. Προσπαθώντας να βρουν μία καλή ιδέα, και σε συνδυασμό με το κόλλημα που έχουν με τις ταινίες του Χάρρυ Κλυνν (για όποιον δεν ξέρει από Χάρρυ Κλυνν, Albert είναι το όνομα του μπάτλερ στη ταινία “Made In Greece”), τους καρφώθηκε το εξώφυλλο και μετά απλώς προσπαθούσαν να βρουν έναν τίτλο που να κολλάει με αυτό. Έτσι μετά από συζήτηση και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, φτάσαμε στο “Dinner is Served”, που κολλάει και με το εξώφυλλο, αλά είναι και σαν να λέμε στον ακροατή ότι είμαστε εδώ και του σερβίρουμε αυτό το EP.
Πρέπει να πω πως το Albert σαν όνομα μπάντας ακούγεται ιδιαίτερο στα αυτιά μου…
Είναι όντως ιδιαίτερο. Τόσο ιδιαίτερο που στην αρχή ο Αντρέας είχε διαφωνήσει αλλά ο Δημήτρης τον έπεισε με τις γνωστές δημοκρατικές διαδικασίες που πάντα έχουμε εντός του συγκροτήματος: “Είμαστε τρεις και είσαι ένας!”. Και αυτό φυσικά είναι το λεγόμενο “τίμημα της Δημοκρατίας”. Για να μην μακρηγορούμε, το όνομα έχει προκύψει από μια υπέροχη ακουστική παρανόηση μεταξύ του Δημήτρη και του τότε Γερμανού τραγουδιστή μας του Daniel όταν ο τελευταίος, προσπαθώντας να καταλάβει τι του έλεγε εκείνη την ώρα ο Δημήτρης, έκανε το πολύκροτο υπαρξιακό ερώτημα: “What?! Albert?!” Ε, αυτό ήταν. Απλώς μετά ανακοίνωσαν στον Αντρέα περιχαρείς πως το μυστήριο του ονόματος είχε λυθεί. Με το πέρασμα του καιρού ήταν εμφανές πως το όνομα αντιπροσώπευε απλώς μια καθημερινότητα, όσο τετριμμένο και να ακούγεται κάτι τέτοιο. Ο Albert απλώς είναι … κάποιος. Είτε ο μπάτλερ που σερβίρει το βραδινό στο εξώφυλλό μας, είτε αυτός που περνάει δίπλα μας στο πεζοδρόμιο με τη δική του οντότητα και ζωή, είτε ο κακός γείτονας που πάντα βρίσκει ένα τρόπο να γίνεται ενοχλητικός.
Με τι ασχολείστε στιχουργικά;
Βασικά δεν έχουμε κάποιο concept. Γράφουμε ότι μας αρέσει και αναλόγως σε τι φάση βρισκόμαστε. Παραδείγματος χάριν, δύο τραγούδια έχουν κάποιους ας πούμε πιο χιουμοριστικούς στίχους, όπως το “The Attack Of The 138”, επηρεασμένο από τον Danzig (στο δικό τους τραγούδι μιλάει για βία), όπου εξωγήινοι καταστρέφουν τη Γη και το “Pure Pleasure” που μιλάει για έναν τύπο που μένει μόνος του σε μία χώρα που είναι πια γεμάτη zombies. Το “Betrayal” είναι πιο προσωπικό ενώ το “Dark Battalion” έχει κλασική heavy thrash θεματολογία. Υπάρχουν και πιο πολιτικοποιημένοι στίχοι όπως στο “Resist” (που γράφτηκαν τον Δεκέμβρη του 2008) και στο “Dream of Sadness” που θέλει να θρηνήσει τον κόσμο που ζούμε.
Τα τραγούδια αυτά πότε γράφτηκαν και υπό ποιες συνθήκες;
Η πρώτη προσπάθεια είναι και η πιο δύσκολη… όταν αρχίσαμε (τυχαία μπορώ να πω) να γράφουμε δικό μας υλικό δεν ξέραμε ούτε καν για το τι θέλουμε να κάνουμε. Απλά άρχισαν να μπαίνουν στις πρόβες ιδέες και στριφογυρίσματα γύρω από riff που έπαιζε ο Pedro. Το “Resist” που ήταν και το πρώτο thrash κομμάτι μας (είχαν προηγηθεί κάποιες απόπειρες σε πιο κλασικό heavy), μας πήρε μήνες να το γράψουμε. Σιγά-σιγά όμως άρχισαν να βγαίνουν και άλλες ιδέες, πιο συνειδητές. Η σύνθεση της μουσικής έγινε μία συλλογική διαδικασία για το συγκρότημα. Οι συνθήκες δεν ήταν πάντα οι ιδανικές. Είναι και τα προβλήματα έξω από το στούντιο που σε επηρεάζουν. Άλλες φορές τα πράγματα ήταν εύκολα, άλλες φορές σπάγαμε τα νεύρα ο ένας του άλλου και μας άκουγε όλο το στούντιο. Πάντα όμως κάποιο αποτέλεσμα υπήρχε. Τα βιώματα του καθενός βρήκαν και αυτά λίγο πολύ το δρόμο τους μέσα στη μουσική, υπήρχε μία εκτόνωση που πολλές φορές κατέληγε σε δημιουργικότητα.
Πέρασαν και αρκετοί κιθαρίστες από το συγκρότημα πριν καταλήξουμε τετράδα. Ο Christopher, ο Αποστόλης, ο Δημήτρης και ο Ηλίας άφησαν ο καθένας κάτι πίσω του και τους ευχαριστούμε γι αυτό..
Με την ίδρυσή σας κυκλοφορήσατε και δυο CD με διασκευές;
Ναι. Ήταν οι δύο πρώτες μας δουλειές όταν ακόμα δέναμε σαν άνθρωποι μέσα στο στούντιο (ούτε καν σαν συγκρότημα). Ήταν τελείως άλλη η ατμόσφαιρα τότε, επειδή όλοι ήμασταν στις αρχές και τα μυαλά μας ήταν αλλού. Ήμασταν τόσο επηρεασμένοι από τα ακούσματά μας που ο πρώτος σκοπός ήταν η αναπαραγωγή τους και κανείς δε σκεφτόταν για τη δημιουργία υλικού. Ήταν και η καλύτερη περίοδος για αρχίσουμε να μαθαίνουμε βασικά πράγματα όπως τι σημαίνει να πρέπει να γράψεις πολυκάναλα και το επίπεδο προετοιμασίας. Προφανώς βέβαια το αποτέλεσμα τότε ήταν σαφώς υποδεέστερο καθ’ ότι ήταν άλλο το επίπεδό μας, άλλες οι απαιτήσεις μας και απλώς πηγαίναμε ψάχνοντας και μπουσουλώντας.
Και μετά τι κάνατε; Και πώς αποφασίσατε ότι ήρθε ο καιρός να δημιουργήσετε δικό σας υλικό;
Μετά το 2002 υπήρξε μια χειμέρια νάρκη κατά την οποία ο Δημήτρης έπρεπε να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και ο πρώτος μας κιθαρίστας ο Christopher γύρισε στο Βέλγιο απ’ όπου και κατάγεται. Όταν καταφέραμε να ξαναμαζευτούμε (σχεδόν 4 χρόνια αργότερα), με τον ερχομό του Pedro και του τότε κιθαρίστα μας του Αποστόλη, οι πρόβες άρχισαν να γίνονται πιο δημιουργικές καθώς δεν μας κάλυπταν πλέον οι διασκευές και απλώς αφήσαμε τη δημιουργικότητα να εξελιχθεί. Δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη απόφαση του στυλ “τώρα ήρθε η ώρα να γράψουμε δικό μας υλικό”. Ήταν πιο πολύ κάτι σε “Ωπ, ωραίο αυτό που έπαιξες, για ξαναρίχ’ το”.
Έχετε όλοι τα ίδια ακούσμτατα;
Όλοι μεγαλώσαμε με ένα walkman στα αυτιά που βάραγε metal. Τώρα αν ήταν Paradox, Tank, Alice Cooper, Slayer, Blind Guardian, Saxon, Obituary ή Slipknot δεν έχει και μεγάλη σημασία. Το θέμα είναι αν μπορείς να δέσεις τα ακούσματα σου με τη μουσική που παίζεις και αν μπορείς να καταφέρεις να γράψεις κάτι έστω λίγο διαφορετικό. Πάντως σε ότι αφορά τι ακούμε προσωπικά ο καθένας δεν περιοριζόμαστε μόνο στο metal. Από Gothic, EBM και Post-Punk μέχρι Jazz, ethnic και Πάνο Κιάμο (τον τελευταίο τον ακούει ο drummer και δεν του το έχουμε συγχωρήσει ακόμα).
(Γέλια) Ελληνική σκηνή παρακολουθείτε; Η γνώμη σας;
Το κατά δύναμη. Ανέκαθεν η σκηνή ήταν ενεργή, αλλά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερες μπάντες να προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, ή το βήμα παραπάνω από το να βγάζουν απλώς ένα άλμπουμ. Δυστυχώς όμως το κοινό στη χώρα μας, λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και εν μέρη λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, θα προτιμήσει στην πλειοψηφία του να ακούσει μία μπάντα από την Ιορδανία π.χ. παρά από την Ελλάδα. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να αλλάζει εύκολα αυτή η νοοτροπία. Σίγουρα υπάρχουν μπάντες που αξίζουν, αλλά το θέμα είναι να υπάρχει τόσο το ανάλογο ενδιαφέρον από το κοινό, όσο και η προώθηση από τους Έλληνες διοργανωτές. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τα webzines που στηρίζουν τη σκηνή αλλά και τα μικρά φεστιβάλ-συναυλίες, όπως είναι το Rock Hard Live που θα παίξουμε τη Κυριακή.
Ετοιμάζετε νέο υλικό τώρα;
Αν και υπάρχουν δυσκολίες αυτή την εποχή λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, έχουμε ήδη αρχίσει να δουλεύουμε πάνω σε καινούριο υλικό. Το πότε αυτό θα είναι έτοιμο δε μπορούμε να το πούμε με ακρίβεια. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν θα μας πάρει άλλα 4 χρόνια. Ελπίζουμε το συντομότερο δυνατό να κυκλοφορήσουμε το πρώτο μας full length.
Τι θα δούμε την Κυριακή;
Απλό και αγνό Heavy Thrash. Μας αρέσει αυτή η ορμή του metal των 80 και αυτή προσπαθούμε να βγάλουμε στη σκηνή. Σας περιμένουμε για Headbanging!
Στέλλα Τσολάκου (RockOverdose)
