Οι μουσικοί προορισμοί των THE OCEAN δεν έχουν όρια. Αφού μας πέρασαν μέσα από τις δυνάμεις του Αιόλου, ταξιδέψαμε πίσω στο προκάμβριο της γης και θέσαμε, είτε τον εαυτό μας είτε τον ήλιο σαν κέντρο του διαστήματος, ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο μοναδικό στοιχείο που παραμένει ακόμα άγνωστο στην ανθρωπότητα. Τη θάλασσα και τα βάθη της. Ο υγρός κόσμος, αν και είναι φαινομενικά εύκολα προσβάσιμος, παρόλα αυτά πολύ λίγα γνωρίζουμε για αυτόν. Έτσι λοιπόν, ανέλαβε την πρωτοβουλία ο Robin Staps με την παρέα του να μας ξεναγήσει, σαν άλλος Ζακ-Υβ Κουστώ, στο υποθαλάσσιο περιβάλλον.
Το “Pelagial” είναι ο πιο προσιτός ακραίος δίσκος που έχει γράψει το συγκρότημα έως σήμερα. Είναι η άμεση συνέχεια των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών, με σημαντικότερο από όλα, το γεγονός ότι καταφέρνει να ισορροπήσει άψογα ανάμεσα στο καθαρό “Heliocentric” και το βαρύ “Anthropocentric”. Το άλμπουμ είναι χωρισμένο σε έξι μέρη, όσα και τα στρώματα που συναντάμε μέχρι να φτάσουμε λίγο κάτω από τον βυθό της θάλασσας ενώ η ιδέα του βυθίσματος, τόσο του ακροατή όσο και του δημιουργού, διαπερνά απ’ άκρη σ’ άκρη όλο τον δίσκο. Από την χαλαρή, σχεδόν chill out, ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί το εναρκτήριο “Epipelagic” έως το τεκτονικό “Benthic”, η διαφορά είναι αβυσσαλέα. Η διαδοχική απώλεια της ασφάλειας που σου προσφέρει η άνωση, αυτή η ανέμελη σιγουριά των παιδικών σου χρόνων, μετατρέπεται σε μια ασφυκτικά επώδυνη πίεση των αποφάσεων της ενήλικης ζωής, της ρουτίνας και της αλλοτρίωσης και σε φέρνει ανεμπόδιστα σε ανήλιαγα μέρη. Δεν είναι μυστικό ότι πρόκειται για ένα διττό βύθισμα. Οι THE OCEAN πραγματοποιούν με την ίδια υπευθυνότητα ένα γεωγραφικό ταξίδι τόσο στα ωκεανικά όσο και στα ψυχολογικά επίπεδα.
Αν μπορούσαμε να τονίσουμε την πιο πρόσφατη κυκλοφορία που επηρέασε αυτόν τον δίσκο, σίγουρα θα αναφερόμασταν στο “Crack The Skye” των MASTODON, αν και όχι τόσο για το μουσικό υπόβαθρο, αλλά πολύ περισσότερο για την αίσθηση της συνεχής εγρήγορσης που σου εκπέμπουν και οι δύο δίσκοι. Το νιώθεις, το “Pelagial” θέλει να σε πάει κάπου, και εν τέλει πιστεύω πως τα καταφέρνει. Και όπως όλα τα ταξίδια, σημαντικός δεν είναι αυτός καθ’ αυτός ο προορισμός. Εν προκειμένω, η μετάβαση γίνεται ομαλά. Σχεδόν ανεπαίσθητα περνάς από την επιφάνεια της θάλασσας, στο μεσοπέλαγος (“Mesopelagic”) κι από κει στη περιοχή δηλαδή όπου δε καταφέρνουν να φθάσουν οι ακτίνες του ήλιου, στο βαθυπέλαγος (“Bathyalopelagic”). Κι αφού έχεις αφήσει τον μισό δίσκο πίσω σου, με τα καθαρά φωνητικά και τις τεχνικές συνθέσεις να κυριαρχούν, φθάνεις στην άβυσσο (“Abyssopelagic”) και ύστερα κάτω από τις θρυλικές 20.000 λεύγες, στο πέλαγος του Άδη (“Hadopelagic”), όπου ήχος αποκτά μια τρομακτική ακινησία.
Το “Pelagial” δεν είναι ένας “βαπτισμένος” concept δίσκος, όπως πολλοί άλλοι της τελευταίας δεκαετίας. Είναι η επιτομή της δόμησης των μουσικών συνθέσεων πάνω σε μια συγκεκριμένη μέθοδο και αισθητική. Χρειάζονται δηλαδή και γνώσεις και γούστο για να έχεις αυτό το αποτέλεσμα. Όταν μάλιστα υπεισέρχεται και το κομμάτι της εμπορικότητας με την έννοια της ευκολίας στο άκουσμα, και καταφέρνεις να επιτύχεις, μιλάμε για ένα πραγματικά σπάνιο αποτέλεσμα που σίγουρα θα συζητηθεί πολύ φέτος, από ειδήμονες και μη.
9/10
Νίκος Ζέρης
