Οι HEAVEN SHALL BURN είναι Γερμανοί, όνομα και πράγμα. Σταθεροί στην πορεία τους τόσα χρόνια, ανά δύο έτη μας κερνάνε και από ένα δίσκο (αν και του φετινού, του πήρε τρία), με ποιότητα πάντα τέτοια, που δύσκολα θα σουφρώσει μύτες και θα σηκώσει φρύδια από την ξινίλα. Μέσα στην «κρυάδα» τους όμως και στον επαγγελματισμό τους, δύσκολα χωρούν εκπλήξεις. Θα μου πεις, θες εκπλήξεις στο metalcore εν έτει 2013; ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ, αλλά οι HSB δεν ανήκουν στους βασικούς υποψηφίους για κάτι τέτοιο (τώρα ποιοι ανήκουν, είναι μεγάλο θέμα). Βασικά, δεν ανήκουν καν σε αυτή την κατηγορία, άσε που άνετα μπορεί κάποιος να πει πως παίζουν και μελωδικό death metal πλέον. Στο “Whatever It May Take” έδειξαν τα κοφτερά τους δόντια, στο “Antigone” τα ακόνισαν και τα βούρτσισαν για να φάνε περισσότερο κόσμο, από εκεί και έπειτα όμως, επανάληψη… Ευτυχώς, όχι με άσχημα αποτελέσματα.
Το – αταίριαστο με τη φύση της μπάντας – εξώφυλλο του δίσκου (όχι όμως και με τις αριστερές τους πεποιθήσεις), μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς πως ίσως κάτι διαφορετικό μπορεί να παιχτεί εδώ, αλλά είπαμε, δεν άλλαξαν και λογότυπο! Ακουστική κιθαρίτσα στην εισαγωγή, δυναμικό ξεκίνημα με το “Godiva”, και φύγαμε…για μία από τα ίδια. Όσο όμως και να «κουράζει» αυτή η επανάληψη, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις τις συνθετικές ικανότητες επιπέδου Bundesliga των HSB. Από εκεί και πέρα, το core στοιχείο σαφώς και περιορίζεται έναντι του μελωδικού death στο σύνολο του δίσκου. Το “Land of the Upright Ones” θυμίζει «καρφί» ARCH ENEMY για παράδειγμα (κρίνετε εσείς αν αυτό είναι καλό ή κακό), το “Die Sturme Rufen Dich” φέρνει κάτι σε IN FLAMES meets RAMMSTEIN (και λόγω χρήσης της μητρικής γλώσσας), ενώ συνθέσεις όπως το “You Will Be Godless” είναι full death metal. Για όσους γνωρίζουν την μπάντα, ξέρουν πως το κυρίως μενού πάντα έχει και διασκευή, αυτή τη φορά στο “Valhalla” των BLIND GUARDIAN, με τη συμμετοχή του Hansi Kursch στο ρεφρέν. Στο πρώτο άκουσμα και με το που το πήρα πρέφα, πέταξα ένα χαμογελάκι, αλλά με τις ακροάσεις το χαμογελάκι συνοδευόταν από κλειστά μάτια και ροχαλητό. Σίγουρα πάντως θα λειτουργήσει υπέρ τους σαν κίνηση promotion, ειδικά στην πατρίδα τους.
Ο δίσκος είναι μια χαρά, ή καλύτερα, είναι τόσο καλός όσο θα περιμέναμε και ικανός να διατηρήσει το όνομά τους στα «σαλόνια». Αυτό που κάνει εντύπωση με τους HSB, είναι πως το αριστερό προφίλ που βγάζουν με εντελώς true, διακριτικό και σωστό τρόπο, θα αποτελούσε ίσως έναν παραπάνω λόγο ώστε να πειραματιστούν περισσότερο με τον ήχο τους, ως εκ φύσεως και πολιτικής πεποιθήσεως ανήσυχα πλάσματα. Για ακόμη μία φορά όμως, αυτό δε συμβαίνει, κάτι που σε βάθος χρόνου λειτουργεί κατά τους. Αυτό βέβαια δεν τους εμποδίζει να βγάζουν καλούς δίσκους, να σπέρνουν στις συναυλίες τους και γιατί όχι, να συνεχίσουν να «μεγαλώνουν» σαν όνομα. Όταν όμως ζούμε και επίσημα στην εποχή, όπου μέχρι και η Παπαρήγα παραιτήθηκε από τη Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ μετά από 22 χρονιά, καιρός δεν είναι ρε παιδιά να το ψάξουμε λίγο παραπάνω το θέμα, δε λέτε;
6,5 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
Υ.Γ. Το “Hunters Will Be Hunted” είναι ο «ύμνος» του δίσκου, άρα και δικαιολογημένα το πρώτο video clip.
