Μετά από τόσα χρόνια, τόσες διαφορετικές πόλεις και τόσα πολλά συγκροτήματα, κάτι με παρακινεί να ταξιδεύω για νέες συναυλιακές εμπειρίες. Το Άμπου Ντάμπι, είναι ο προορισμός για τα μεγαλύτερα ονόματα πλέον, που κάνουν εμφάνιση στη Μέση Ανατολή. Η DU Arena, είναι ιδανικός χώρος και οι METALLICA κατάφεραν να προσελκύσουν περίπου 30 χιλιάδες κόσμο, εκείνη τη ζεστή βραδιά του Απρίλη.
Την βραδιά άνοιξαν οι ντόπιοι EYE (Empty Yard Experiment) που προσπαθούν να αναμίξουν επιρροές από TOOL και PORCUPINE TREE έως NINE INCH NAILS και ROB ZOMBIE, αλλά με μακρόσυρτα τραγούδια και αρκετά κουραστικά για συναυλία. Στα αξιοσημείωτα, ότι πρόκειται για μπάντα με όλα τα μέλη εκτός του τραγουδιστή, να κατάγονται από το Ιράν. Ναι, το είδαμε και αυτό!
Με τους Αμερικάνους να επιστρέφουν μετά μόλις 18 μήνες από την πρώτη τους εμφάνιση εδώ, οι απαιτήσεις για μια εξίσου δυνατή εμφάνιση ήταν υψηλές. Όπως και στις εμφανίσεις τους τον Μάρτιο στην Αυστραλία, οι METALLICA στηρίχτηκαν σε ένα κλασικό set, με αναφορές από το ντεμπούτο τους, ως το “Black album”. Από το εναρκτήριο ριφ του “Hit the lights” η ένταση ήταν στο κόκκινο και η καυτή βραδιά (33 βαθμοί!) γινόταν όλο και θερμότερη καθώς περνούσε η ώρα. Για μένα το ξεκίνημα ήταν υπέροχο, αφού ακολούθησαν τα “Master of puppets”, “The shortest straw” και “Harvester of sorrow”. Η μπάντα έδειχνε δεμένη, παρά την μεγάλη χρονική απόσταση από την προηγούμενη συναυλία.
Το κοινό από την μεριά του, παρά την ανομοιομορφία, αφού υπήρχε τεράστιο ηλικιακό φάσμα αλλά και ένα συνονθύλευμα εθνικοτήτων (όπως θα περίμενε κανείς σε μια τέτοια πόλη) ήταν ένθερμο κι ενθαρρυντικό για την τετράδα που τα έδινε όλα επί σκηνής. Οι Hammett και Trujillo ήταν σταθεροί, ο Hetfield, ως σωστός και πολύπειρος frontman έδειχνε να το ευχαριστιέται και να γιορτάζει. Για τον Ulrich, που όπως ίσως να γνωρίζετε, δεν χαίρει της εκτίμησής μου πια, μπορώ να πω ότι απέδωσε καλύτερα από όλες τις φορές που τον έχω δει να παίζει (τελικά πρέπει να έπιασε τόπο ο μετρονόμος που είπα ότι θα του έστελνα για δώρο μετά την τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα). Μόνο στο “Harvester…” έκανε μια επανεμφάνιση στην αστάθεια, αλλά και στο δεύτερο μέρος του “One”!
Αν και οι δυο επιτυχημένες μπαλάντες από το “Black album” ήταν μια καλή δόση για το θηλυκό κοινό, στην βραδιά κυριάρχησε η ταχύτητα και η σκληρότερη πλευρά των METALLICA. Χτυπηθήκαμε στο “The four horsemen” όπως και στα “Battery”, “Broken, beat & scarred” (η μοναδική παρουσία μετά το 1991), “Creeping death” και “Seek & destroy”.
Προσωπικά περίμενα να ακούσω το λατρεμένο “The thing…” αλλά εξίσου ευχαριστήθηκα το καταιγιστικό “Fight fire with fire” και το “Orion”, οι δυο πιο μεγάλες εκπλήξεις της βραδιάς. Μάλιστα, όταν ο Hetfield αφιέρωσε το τελευταίο στον “Mr. Cliff Burton”, λες και κόμπιασε ο λαιμός του.
Οι εκτελέσεις και των υπόλοιπων ήταν εξίσου καλές (“Sad but true”, “Fade to black”, “For whom the bell tolls”, “Enter sandman”) ανεβάζοντας το μέτρημα στα 18 κομμάτια. Η αδρεναλίνη παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα καθ’ όλη την βραδιά και όταν – πλησιάζοντας μεσάνυχτα – οι μαυροφορεμένοι Αμερικάνοι μας αποχαιρετούσαν, γύρω μου έβλεπα μόνο χαμόγελα. Μέχρι και τον εαυτό μου έπιασα ικανοποιημένο, που είχε να μου συμβεί πολλά χρόνια με τους METALLICA. Με τον επόμενο δίσκο να είναι στα σκαριά, βλέπω τους μεσήλικες σε φόρμα και με άκρως metal διαθέσεις!
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
