Οι NONEXISTENCE μας έρχονται από την Αυστρία και πρόκειται ουσιαστικά για one man μπάντα, που κινείται στο χώρο του ατμοσφαιρικού black metal… Ή όπως ο ίδιος ο δημιουργός της Philip Santoll αποκαλεί cosmic doom black metal. Μετά το πολύ καλό ντεμπούτο τους το 2007 με το “Nihil”, επιστρέφουν με νέα δουλειά με το τίτλο “Antarctica”, η οποία κυκλοφόρησε τέλος Απριλίου από την Candlelight Records.
Αυτή τη φορά, ο Santoll συνεργάζεται με το «μουσικό πολυεργαλείο» Tuomas Saukkonen (BLACK SUN AEON, BEFORE THE DAWN), ο οποίος έχει αναλάβει τα ντραμς και το μπάσο, καθώς και φωνητικά στο τραγούδι που κλείνει τον δίσκο “Starless aeons”. Το “Antarctica” κινείται στα ίδια επίπεδα με τον προκάτοχο του. Μελαγχολικά αργόσυρτα riffs που παραπέμπουν σε MY DYING BRIDE, mid–tempo αλλά και γρήγορα περάσματα στις κιθάρες τα οποία ντύνουν πλήκτρα με το καλύτερο τρόπο… Σαν χαλί, χωρίς να είναι υπερβολικά μπροστά. Θα έλεγε κανείς ότι θυμίζουν DIMMU BORBIR της μέσης περιόδου της καριέρας τους, ίσως και THE KOVENANT (σαφώς προ industrial πειραματισμών). Δεν λείπουν και οι μουσικές αναφορές στους ARCTURUS των πρώτων δίσκων, ιδίως στα mid–tempo μέρη. Ο Santoll έχει καταφέρει και πάλι να δέσει όλα αυτά τα στοιχεία με άψογο τρόπο, ώστε να σου κρατά το ενδιαφέρον, το οποίο είναι σημαντικότατο μιας που μιλάμε για ένα σχετικά “παλιό” είδος. Τα φωνητικά κατά κύριο λόγο είναι death, χωρίς να λείπουν τα black φυσικά. Οπότε αν ήθελε κάποιος για οποιοδήποτε λόγο να περιγράψει μέσω “ταμπελών”, οι NONEXISTENCE παίζουν ατμοσφαιρικό majestic black/death/doom metal…. Φυσικά αστειεύομαι, οι επιρροές και μόνο υποδηλώνουν το τι αρέσκεται ο Αυστριακός να συνθέτει. Ουκ ολίγα τραγούδια μένουν στο μυαλό, έχοντας αρκετά κολληματικά riffs, όπως το “Starless aeons”, αλλά και πιασάρικα ρεφρέν όπως το “Hope dies first”. “Multiverse” και “Shroud of distress” αποτελούν 2 από τις καλύτερες συνθέσεις του άλμπουμ.
Σας αρέσουν τα προαναφερθέντα συγκροτήματα; Ή τέλος πάντων η μελωδική ακραία μουσική των 90’s; Τότε το “Antarctica” είναι ένας δίσκος που θα ακούσετε ξανά και ξανά. Δεν αναπαράγει… απλά “πατάει” σε κάποιες φόρμες, δημιουργώντας της δικές του μοναδικές “κοσμογονικές” συνθέσεις.
8 / 10
Γιώργος Δρογγίτης
