Είναι γεγονός ότι η ήπειρος της Ωκεανίας, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία χοντρικά, έχει παρουσιάσει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα γκρουπ στο ακραίο metal, τόσο από την Αυστραλία (PORTAL, STARGAZER, MONGREL’S CROSS κλπ.) όσο και απ’ τη Νέα Ζηλανδία (ULCERATE, WITCHRIST κ.α.) και οι SACRIPHYX είναι άλλη μια τέτοια περίπτωση. Αν και μετράει 6 χρόνια από το πρώτο της demo, οι δύο μουσικοί που εμπλέκονται στη μπάντα είναι αρκετά έμπειροι έχοντας συμμετοχή με αρκετές μπάντες στο Αυστραλιανό underground metal. Πολλές από αυτές μάλιστα ιδιαίτερα αξιόλογες όπως οι MURKRAT, οι INNSMOUTH και οι MISERY’S OMEN.
Η συγκεκριμένη μπάντα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, λόγω της πολύ ιδιαίτερης και ασυνήθιστης για τα σημερινά δεδομένα προσέγγισης στον ήχο της. Αποτελεί ίσως ό,τι πιο κοντινό στον ήχο του ελληνικού black metal όπως αυτός πρωτοσυστήθηκε από τους ROTTING CHRIST και τους VARATHRON. Αυτό μεταφράζεται σε περισσότερη μελωδία και επιρροές κλασικού heavy metal από τη μέση death/black μπάντα με γλυκά είτε μελαγχολικά lead και solo και επικό συναίσθημα να πηγάζει από αρκετά riff. Ακόμα και τα φωνητικά είναι σε παρόμοιο ύφος, με τα death metal growls α-λα Gothmog ή Necroabyssious (των THOU ART LORD & VARATHRON αντίστοιχα) αν και λιγότερο μονότονα και περισσότερο θεατρικά/εκφραστικά. Μπορούν να φέρουν στο νου επίσης τους εξαιρετικούς (αλλά καθαρά και μόνο στον μουσικό τομέα) ARGHOSLENT .
Η μεγάλη δύναμη του “The Western Front” είναι τα ίδια του τα κομμάτια, μιας και ευτυχώς εκτός από το σαφές όραμα για τον ήχο τους οι SACRIPHYX διαθέτουν την ικανότητα να γράφουν καλές συνθέσεις, με αιχμή του δόρατος τα riffs. O δίσκος σφύζει από σπουδαία, καλπάζοντα riffs σαν να ξεπήδησαν από το “Thy Mighty Contract” και ουσιαστικές αλλαγές που φορτίζουν το κάθε κομμάτι και κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο. Τα 38 λεπτά του δίσκου μοιράζονται σε 6 κομμάτια, συν ένα instrumental intro κι ένα ακουστικό 2λεπτο κομμάτι, στα οποία συναντάς από τουλάχιστον ένα- δύο αξιομνημόνευτα θέματα στο καθένα. Πρόκειται συνολικά για σεμιναριακή κιθαριστική δουλειά, η διάρκεια δε είναι η ιδανική για τέτοιου είδους άλμπουμ. Όχι μόνο δεν υπάρχει ίχνος filler, αλλά ούτε λεπτό που να πηγαίνει χαμένο.
Στον στιχουργικό κομμάτι αξίζει ξεχωριστή αναφορά, μιας και η μπάντα καταπιάνεται με ενιαία θεματολογία και συγκεκριμένα αυτή του πολέμου. Σαν θέμα έχει χρησιμοποιηθεί άπειρες φορές στο metal και όχι μόνο, αλλά εδώ υπάρχει διαφορά. Η αισθητική δεν είναι πολεμοχαρής, αλλά αντιθέτως τονίζεται περισσότερο η ανθρώπινη πλευρά, παρουσιάζοντας το θέμα από την οπτική πλευρά του Αυστραλού στρατιώτη κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, καλύπτοντας όλο το φάσμα των συναισθημάτων του και καταφέρνοντας να τα αποδώσει όσο αυτό είναι δυνατό μέσα από το συνδυασμό μουσικής-στίχων. Ο έντονος αφηγηματικός χαρακτήρας βοηθά στον τομέα αυτό του συναισθήματος, ενώ το σημαντικότερο είναι ότι τα περισσότερα τραγούδια βγάζουν μέσα από το κομμάτι αυτό μια ανθρωπιά σε αντιπαράθεση με την πλειοψηφία των “war metal” σχημάτων.
Oι SACRIPHYX μπορεί να μην ασχολούνται με κάτι που δεν έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν, αλλά σίγουρα κάτι παρόμοιο είχε ν’ ακουστεί αρκετά χρόνια από νέα μπάντα και μάλιστα εκτελεσμένο τόσο καλά. Αποτελούν λοιπόν μια φρέσκια πρόταση και καλή εναλλακτική από τους πάμπολλους κλώνους ENTOMBED, INCANTATION και BLASPHEMY που καλύπτουν σημαντικό ποσοστό του σύγχρονου ακραίου underground, ιδιαίτερα δε για τους λάτρεις και τους νοσταλγούς του early 90’s ελληνικού ήχου, από τη στιγμή που αυτός έχει χαθεί σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ το προσκήνιο.
8 / 10
Νίκος Χασούρας
