“Don’t look back”
Φυσικά και είχε εκ των προτέρων πάρα πολύ ενδιαφέρον μία συνέντευξη με τον κιθαρίστα των QUEENSRYCHE, Michael Wilton. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο (μάλλον όταν έκλεισα το laptop, γιατί η συνέντευξη έγινε μέσω Skype), είχα βγάλει πολλά συμπεράσματα… Χαρακτηριστικό της ωριαίας κουβέντας, ήταν ότι ούτε μία φορά δεν ανέφερε το όνομα του Tate, ότι ανέφερε συνεχώς θέματα για πωλήσεις και χρήματα και τελικά δεν κατάφερε να «αποκρούσει» επαρκώς κάποια από τα θέματα που είχαν τεθεί από την απέναντι πλευρά, όπως το αν έπαιξαν όλοι τους στο “Mindcrime II”… Αυτά και πάρα πολλά άλλα, σε μία συνέντευξη με –θέλω να πιστεύω- σκληρές ερωτήσεις, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Καθίστε αναπαυτικά και σε λίγες μέρες ακολουθεί συνέντευξη με τον Geoff Tate… (Διαβάστε την παρουσίαση του άλμπουμ εδώ)
Ας ξεκινήσουμε να μιλάμε για το δίσκο σας, αφού έχουμε τόσα πολλά να πούμε…
Ο νέος δίσκος μας θα βγει στις 24 Ιουνίου στην Ευρώπη…
ΟΚ, αυτά είναι λεπτομέρειες που τις βρίσκουμε στα Δελτία Τύπου. Θα ήθελα να μου πεις πώς άλλαξε ο τρόπος που γράφετε κομμάτια, από τη στιγμή που ο Todd LaTorre εκτός από τραγουδιστής, είναι και ντράμερ και παίζει και άλλα όργανα;
Φυσικά και είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμάς, γιατί είναι αλλιώς να μιλάς για τα τραγούδια όταν γράφεις μόνο στίχους και αλλιώς όταν είσαι μουσικός και ιδίως ντράμερ. Όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια γι’ αυτό το CD, τα τραγούδια μας έβγαιναν πολύ φυσικά. Το δημιουργικό στοιχείο, που ήταν διαφορετικό στα προηγούμενα άλμπουμ, έδωσε «σχήμα» στα τραγούδια του δίσκου και από τους πέντε μας μαζί. Αυτό δείχνει τι μπορεί να καταφέρει κανείς με σκληρή δουλειά, καλή επικοινωνία και αποδεδειγμένα προσόντα, αφού εγώ ο Scott και ο Eddie είμαστε ενεργοί εδώ και πολλά χρόνια. Κάναμε λοιπόν μία συλλογή από δέκα σπουδαία και τίμια τραγούδια.
Δουλεύετε εκ νέου με τον “Jimbo” Barton. Θέλατε να πιάσετε το feeling των παλιών QUEENSRYCHE;
Όπως γνωρίζεις, ο “Jimbo” Barton, είχε δουλέψει μαζί μας στο “Operation: mindcrime”, το “Empire” και το “Promised land” και κρατούσα επαφές μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Κάποια στιγμή είχε προσπαθήσει να δουλέψει και σε κάποια από τα προηγούμενα άλμπουμ μας μάλιστα. Το προηγούμενο management μας όμως, δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Πλέον, όλοι όσοι είμαστε στους QUEENSRYCHE, έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τον “Jimbo” και όλο αυτό είχε νόημα. Δουλέψαμε μαζί του, ξέραμε ότι μπορεί να πάρει τους ήχους μας, τον ήχο του Eddie (σ.σ. Jackson), τον ήχο του Scott (σ.σ. Rockenfield), ακόμα και τον δικό μου τον ήχο στις κιθάρες, αφού έχω τον ίδιο εξοπλισμό που είχα και τη δεκαετία του ’90. Αντί να κάνουμε μουσική από computer, είπαμε να μαζευτούμε και να δημιουργήσουμε μουσική με τον σωστό τρόπο.
Η απόφαση να μη δουλέψετε πάλι με τον Barton, δηλαδή, ήταν αποκλειστικά από το προηγούμενο management σας (σ.σ. δηλαδή τη γυναίκα του Tate);
Είχα προτείνει αρκετές φορές τον Barton, ακόμα και τον Neil Kernon (σ.σ. με τον οποίο είχαν δουλέψει στο “Rage for order”), αλλά οι προτάσεις μου απορρίφθηκαν, αφού ήθελαν να δουλέψουν με άλλους παραγωγούς.
Στις συναυλίες σας, παίζετε τραγούδια μέχρι και το “Operation: mindcrime”. Αυτό είναι το αίσθημα που θέλατε να πιάσετε και στο δίσκο; Γιατί έχω την εντύπωση ότι ακούγατε πολύ, δίσκους όπως το “The warning”.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συμπεριλάβουμε τραγούδια και από το “Rage for order” ή το “Promised land” στο μέλλον. Ο Scott, ο Eddie κι εγώ, έχουμε το κοινό σημείο με το παρελθόν κι έχουμε αποδεδειγμένα προσόντα από το παρελθόν. Προσπαθούμε λοιπόν να επαναφορτίσουμε την ενέργεια, ο Todd λέει καλά τις φράσεις του και οι επιλογές των μελωδιών του είναι πολύ σπουδαίες κι έχει έναν τόνο που μοιάζει με τις πρώτες μέρες του γκρουπ. Έχουμε μία πολύ καλή ευκαιρία να γράψουμε καινούργια μουσική και είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι που μπορούμε να ηχογραφήσουμε σαν συγκρότημα και πάλι.
Που συναντήσατε τον Todd LaTorre και πως καταλήξατε να δουλεύετε μαζί;
Αν θυμάμαι καλά, ήταν Μάρτιος του 2012, στο NAMM Convention, σ’ ένα πάρτυ από την εταιρία που βγάζει τους μαγνήτες Saymour Duncan. Συναντηθήκαμε κι εκείνος νόμιζε ότι ήμουν κάποιος από τους TESTAMENT!!!
(γέλια) Τώρα που το λες, είναι αλήθεια ότι μοιάζεις πολύ με τον κιθαρίστα τους, τον Eric Peterson!!!
Το ίδιο πίστεψε και ο Todd και μου είπε «ωραία συναυλία χθες» και τον κοίταξα σαν χαζός!!! Χαχαχα! Καθίσαμε λοιπόν να μιλήσουμε, αλλά εγώ δεν ήξερα το παραμικρό γι’ αυτόν, αφού δεν παρακολουθώ καθόλου τους CRIMSON GLORY. Μου είπε ότι τραγουδάει, παίζει ντραμς και κιθάρα, ανταλλάξαμε e–mail και του έστειλα το demo ενός καινούργιου τραγουδιού. Η ποιότητα του mp3 που μου έστειλε πίσω ήταν πραγματικά φανταστική. Εντυπωσιάστηκα αφού μετά από πολλά χρόνια, έστειλα τις ιδέες μου και μου επέστρεψαν ολόκληρο τραγούδι, με στίχους κτλ. Στην πραγματικότητα, αυτό το τραγούδι, είναι στο δίσκο με τον τίτλο “Don’t look back”. Εκείνη την περίοδο, η μπάντα ήταν στον αέρα, δεν υπήρχαν συγκεκριμένες ημερομηνίες ή πλάνο για οτιδήποτε και σκεφτήκαμε ότι από τη στιγμή που κάποιος κάνει σόλο περιοδεία, γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς; Όταν βρέθηκα με τους υπόλοιπους, τους είπα ότι είχα έναν τραγουδιστή και είναι σαν τη μοίρα. Ο τύπος αποδείχτηκε ότι ήταν οπαδός των QUEENSRYCHE κι ένας τραγουδιστής που μπορούσε να τραγουδήσει οτιδήποτε μέσα από το “The warning”, το οποίο είναι και το αγαπημένο του άλμπουμ. Χωρίς να τον έχουν δει οι υπόλοιποι, κλείσαμε δύο συναυλίες στο Hard Rock Cafe στο Seattle, φέραμε τον Todd και μέσα σε 10 μέρες, είχαμε ετοιμάσει 18 κομμάτια. Ήταν απίστευτο. Πήραμε ένα τεράστιο ρίσκο, παίρνοντας έναν τύπο που δεν τον είχαμε δει και ακούσει ποτέ, παρά μόνο mp3 και ήταν καταπληκτικός.
Αυτές ήταν οι συναυλίες των RISING WEST, έτσι;
Ναι. Ο κόσμος γούσταρε πάρα πολύ γιατί επιτέλους είδε να παρουσιάζονται ζωντανά τραγούδια που του αρέσουν και δεν τα παίζαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Άρχισαν να φωνάζουν το όνομα των QUEENSRYCHE και ότι οι QUEENSRYCHE επέστρεψαν. Στο δεύτερο συνεχόμενο sold out show μας (σ.σ. εντάξει, πόσο κόσμο τώρα μπορεί να χώραγε το Hard Rock Café στο Seattle, λίγο υπερβολικός είναι), ήρθε και μας είδε άνθρωπος από το τωρινό μας management, όπου του άρεσε πολύ αυτό που είδε και ξεκινήσαμε συνεργασία αμέσως και όλα τα υπόλοιπα έρχονταν το ένα μετά το άλλο.
Καλά, μεταξύ μας τώρα, γνωρίζουμε ότι ο Todd δεν υπήρξε ποτέ οπαδός των QUEENSRYCHE και ότι ήξερε απλώς μερικά τραγούδια τους. Άλλωστε τι σόι οπαδός είναι αν δεν σε αναγνώρισε… Τέλος πάντων. Ενώ όλα σας πήγαιναν τόσο καλά, είχατε κλείσει μία ευρωπαϊκή περιοδεία για τώρα, το καλοκαίρι, την οποία όμως αναγκαστήκατε να ακυρώσετε εξαιτίας υποχρεώσεών σας με τη Century Media, την εταιρία που στο μεταξύ υπογράψατε συμβόλαιο. Μπορείς να μας εξηγήσεις τι συνέβη γιατί αυτό το γεγονός έχει εκνευρίσει πολλούς οπαδούς σας στην Ευρώπη;
Τα πράγματα συνέβαιναν πολύ γρήγορα. Πρέπει να είχαμε τέσσερις εταιρίες να μας κάνουν προσφορές κι ένα σωρό ατζέντηδες και οι διαπραγματεύσεις φαινόταν να διαρκούν για πάντα. Να σκεφτείς ότι μόλις δύο άνθρωποι από τη Century Media ήξεραν τι γινόταν και όταν υπογράψαμε είχαμε ήδη κλείσει την ευρωπαϊκή μας περιοδεία. Μας πλησίασαν λοιπόν, και μας είπαν ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε αρκετά με τον Τύπο, να μιλήσουμε σε περιοδικά, επειδή δεν είχε γίνει τίποτα τέτοιο μέχρι τότε. Το αποτέλεσμα ήταν να ήμασταν υποχρεωμένοι να ακυρώσουμε πολλές από τις εμφανίσεις μας, για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Πριν λίγες μέρες που παίζαμε στο ROCK HARD Festival σαν headliners, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε για πρώτη φορά μαζί τους.
Ε, αφού είναι και στην ίδια πόλη…
Ναι. Δώσαμε κάποιες συνεντεύξεις, μιλήσαμε μαζί τους και ξεκινήσαμε να ρολάρουμε…
Να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό δηλώσεις του Todd LaTorre, που μιλά με ιδιαίτερα επικριτικό τόνο για πράγματα που έχει ή δεν έχει κάνει ο Geoff Tate, λες και ήταν μέλος των QUEENSRYCHE και παλιότερα κι έχει διαγράψει κάποια αξιόλογη πορεία στον χώρο που να του επιτρέπει τέτοιου είδους σχόλια για κάποιον που –καλώς ή κακώς- έχει συνδέσει το όνομά του με το γκρουπ. Πως το βλέπετε εσείς αυτό; Του έχετε δώσει το ελεύθερο να σχολιάζει πως ήταν τα πράγματα στο συγκρότημα παλαιότερα λες και ήταν μέλος των QUEENSRYCHE;
Καταλαβαίνω ακριβώς αυτό που λες. Ξέρεις, ο Todd, δέχεται πάρα πολύ κριτική και ότι κάνει, μπαίνει στο μικροσκόπιο. Επίσης, προσπαθεί να συμπαρασταθεί στους φίλους του στο συγκρότημα. Το να λέει κάποια τέτοιου είδους πράγματα αραιά και που, είναι ΟΚ. Είναι αλήθεια όμως, ότι τις περισσότερες φορές, το καλύτερο είναι να μην σχολιάζουμε. Υπάρχουν τόσες πολλές απόψεις για τα συγκεκριμένα ζητήματα, που προσπαθεί να αποδείξει την αλήθεια. Καταλαβαίνω όμως ότι πολλές φορές, όλες οι πλευρές είναι ένοχες για όλα αυτά που λέγονται.
Το ελαφρυντικό που του δίνω, είναι ότι βρίσκεται για πρώτη φορά στην καριέρα του κάτω από τόση πίεση.
Ακριβώς αυτό. Είναι μία μεγάλη διαδικασία μάθησης γι’ αυτόν. Μαθαίνει τώρα τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει.
Φαίνεται να έχετε απορρίψει τα άλμπουμ μετά το “Promised land”, αν όχι και αυτό ακόμα το άλμπουμ. Παρόλα αυτά, έχετε υπάρξει μέρη αυτών των άλμπουμ κι έχετε γράψει και κάποια τραγούδια σ’ αυτά. Πως βλέπεις αυτούς τους δίσκους σήμερα και για ποιο λόγο δώσατε τη συγκατάθεσή σας να κυκλοφορήσουν και να παίξετε σ’ αυτά;
Δεν τα έχω απορρίψει, απλά δεν είναι του απολύτου γούστου μου, να το θέσω έτσι. Όταν έφυγε ο Chris DeGarmo, βγάλαμε το “Q2K”, υπογράψαμε στη Warner και είχαμε manager τον Ray Daniels των RUSH. Όλα φαίνονταν να είναι καλά. Βγάλαμε τον δίσκο αυτό, πούλησε καλά και φαινόταν ότι είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Ήμουν αισιόδοξος…
Κάτσε λίγο. Σου άρεσε αυτός ο δίσκος; Τότε, για ποιον λόγο σχεδόν ποτέ δεν παίζατε τραγούδια του στις ζωντανές σας εμφανίσεις;
Όταν έχεις 20 χρόνια καριέρας με δίσκους που έχουν πουλήσει πολύ, όλος ο κόσμος θέλει να ακούσει αυτά τα τραγούδια και αναγκαστικά βάζεις στο setlist σου 1-2 τραγούδια από τον καινούργιο σου δίσκο, μόνο.
Κάτι που δεν κάνατε πχ με το “Tribe”, όμως, απ’ όπου παίζατε αρκετά τραγούδια…
Στο “Tribe”, τα πράγματα φαίνονταν ακόμα καλύτερα. Είχαμε τον Chris DeGarmo πίσω στο γκρουπ, γράφαμε όλοι μαζί. Είναι η τελευταία φορά, που γράψαμε μαζί σαν συγκρότημα και δεν είχαμε εξωτερικούς συνθέτες. Στο δίσκο υπήρχαν πολύ αξιόλογες στιγμές, παρόλο που δεν πούλησε πολύ. Στους επόμενους τρεις δίσκους, η πλειονότητα του γκρουπ δεν συμμετείχε ενεργά…
Παρόλα αυτά…
Πρέπει να σκεφτείς ότι είμαστε επαγγελματίες πάνω απ’ όλα.
Ναι, αλλά όταν η πλειονότητα του γκρουπ δεν συμφωνεί με την πορεία που παίρνει για τρεις ολόκληρους δίσκους, κάτι έπρεπε να γίνει. Εγώ αυτό που βλέπω, είναι ότι σταθήκατε στο γεγονός ότι ήσασταν οι QUEENSRYCHE και μπορούσατε να δίνετε κάποιες συναυλίες παίρνοντας καλά λεφτά και ήσασταν ικανοποιημένοι απ’ αυτό. Κι εγώ είμαι ένας από τους χιλιάδες ανθρώπους που θέλουν να βλέπουν τα αγαπημένα μου τραγούδια, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα…
Δεν ήμασταν ικανοποιημένοι, αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις τη μηχανή… Υπάρχουν υποχρεώσεις, συμφωνίες, συμβόλαια. Όλα αυτά έτρεχαν, μέχρι που φτάσαμε στον πάτο και αρχίσαμε να λέμε την άποψή μας φωναχτά. Θέλω να ροκάρω. Να παίζω τα τραγούδια που θέλουν οι οπαδοί μας. Αυτό συνέβη, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία και μαζί με τους υπόλοιπους αρχίζαμε να νιώθουμε ότι η ενασχόλησή μας με τους QUEENSRYCHE είχε γίνει επάγγελμα και δεν είχε καθόλου πλάκα. Έχεις δίκιο σ’ αυτό που λες από τη δική σου οπτική γωνία, αλλά δεν μπορείς -για παράδειγμα- να πηδήξεις από ένα αεροπλάνο που πάει από το Seattle στην Ευρώπη στην πορεία. Πρέπει να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή και να μπορείς να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.
Πρέπει να καταλάβεις ότι εγώ απλά παίζω τον δικηγόρο του διαβόλου… Φίλοι μου από τους FATES WARNING, μου είπαν λίγο μετά το διαβόητο συμβάν στη Βραζιλία (σ.σ. όπου ο Tate επιτέθηκε με μαχαίρι στον Rockenfield) ότι δεν πίστευαν στα μάτια τους με αυτό που έβλεπαν, οπότε μάλλον θεωρήσατε ότι εκείνη η στιγμή ήταν κατάλληλη να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας.
Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν έχουν όλοι φίλους στους FATES WARNING και δεν μπορούν να ξέρουν τι συνέβη… Στο τέλος ο μέσος οπαδός των QUEENSRYCHE, απλά μένει δυσαρεστημένος με όσα συμβαίνουν. Αλλά πιστεύεις ότι αυτός είναι υγιής τρόπος να κάνεις δουλειές; Εγώ λέω πως όχι. Καταλαβαίνεις όμως ότι είμαστε στη μέση μίας δικαστικής διαμάχης και δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα πάνω σ’ αυτό.
Σε μία προηγούμενη συνέντευξη που είχα κάνει με τον Geoff Tate, είχε πει ότι ο Scott Rockenfield δεν είχε παίξει ντραμς στο “Operation: mindcrime II” κι ότι εσύ είχες γράψει μόνο μία γέφυρα και δύο κουπλέ. Παρόλα αυτά είχατε συμπεριληφθεί στα credits του δίσκου. Ισχύουν αυτά; Έπαιξε τύμπανα ο Scott στο δίσκο;
Χμμμ… Ξέρω ότι ηχογράφησε σίγουρα ένα τραγούδι, το “I’m American”, επειδή χρησιμοποίησε το drum set που έχω στα Synergy Studios. Αυτός ο δίσκος ήταν πολύ ανοργάνωτος πάντως. Είχαμε έναν παραγωγό που ήταν άγνωστος και δεν ήταν καθόλου καλός στην επικοινωνία. Εγώ είμαι παίχτης ομάδας. Είχα γράψει το τραγούδι “Hostage”, που είχαμε παρουσιάσει στην περιοδεία που προηγήθηκε του άλμπουμ. Μετά το τέλος κάθε συναυλίας, το τραγούδι αυτό εμφανιζόταν σαν demo στις οθόνες και παρουσίαζε το “Mindcrime II”. Έχω ηχογράφηση ενός κομματιού που λέγεται “Brother” και είναι ουσιαστικά τα ¾ του κομματιού που ονομάστηκε “Murderer” και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο.
Κανείς δεν διαφωνεί. Όπως βλέπω μπροστά μου, έχεις συμπεριληφθεί στα credits των συγκεκριμένων κομματιών. Δεν σε «έριξε» κανένας…
(εκεί αρχίζει μία αμηχανία) έγραψα double solos… δούλεψα… αυτό που ήθελα (κόμπιασμα, ξερόβηχας)…
Αυτά που μου λες όμως, δεν είναι καθόλου διαφορετικά απ’ αυτά που σου είπα εγώ…
Μα στο CD, δεν αναφέρονται καν οι συνθέτες,..
Αν μπεις για παράδειγμα στο Wikipedia που είμαι αυτή τη στιγμή, γράφει στις συνθέσεις Slater / Stone / Tate σχεδόν σε κάθε τραγούδι, εκτός από το “Hostage” και το “Circles”, αλλά και το “The hands” και το “Murderer” που σε έχει σαν συνθέτη.
Είδες;
Τι να δω…
Είχαμε μία καλή αρχή και ξαφνικά τα πράγματα πήγαν εντελώς αλλού…
Η άλλη πλευρά όμως, λέει ότι οι ταχύτητες με τις οποίες γράφατε ήταν τόσο αργές, που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα deadlines της εταιρίας κι έπρεπε να μπουν άλλοι άνθρωποι να γράψουν… Τέλος πάντως, καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να μου απαντήσεις σ’ αυτό λόγω νομικών κωλυμάτων. Ένα άλλο σημείο που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι ο Glen Drover, ο οποίος αρχικά ήταν να συμμετέχει στους QUEENSRYCHE του Tate, τελικά όχι μόνο δεν έπαιξε εκεί, αλλά έκανε ένα guest σε συναυλία σας, δηλώνοντας στο twitter ότι θα συμμετείχε σε συναυλία των «πραγματικών QUEENSRYCHE». Το έκανε για να πειράξει τον Tate; Ήταν τόσο άσχημη η εμπειρία του μαζί του;
Ξέρεις και ο Glen και ο αδερφός τους Shawn (σ.σ. που παίζει στους MEGADETH), είναι πολύ καλοί φίλοι μας. Ζει στο Toronto και πίστευε ότι με τον Tate θα έπαιζε το setlist που εμείς παίζουμε τώρα. Όταν βρεθήκαμε στην πόλη του λοιπόν, μιλήσαμε και αμέσως δέχτηκε να παίξουμε το “Take hold of the flame”. Δεν θέλω να επικρίνω κάποιους, αλλά ο Glen κατάλαβε ποιοι είναι οι πραγματικοί μουσικοί. Κατάλαβε ποιοι παίζουν τα κομμάτια σωστά… (σ.σ. όχι, δεν ήθελε να επικρίνει κανέναν!!!)
Έχεις αντιληφθεί ότι υπάρχουν αρκετοί οπαδοί σας, που δεν θέλουν να ακούσουν καμία από τις υπάρχουσες εκδοχές των QUEENSRYCHE εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης;
Δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν. Είναι όπως με τους YES. Άλλοι ακούνε τη μπάντα, άλλοι τον Jon Anderson. Υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε το συγκρότημα, άλλοι που ακούνε τον τραγουδιστή. Όταν πήγε ο Sammy Hagar στους VAN HALEN, εγώ προτιμούσα την παλιότερη εποχή τους, με τον David Lee Roth και ξαφνικά, είδαμε ότι πουλούσαν περισσότερους δίσκους με τον Hagar!!! Όλα είναι υποκειμενικά. Αν νομίζεις ότι η κατάσταση είναι δραματοποιημένη πάρα πολύ, τότε απλά άκου τη μουσική.
Πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να μπερδέψει τον κόσμο το γεγονός ότι όχι μόνο υπάρχουν δύο δίσκοι από δύο διαφορετικούς QUEENSRYCHE, αλλά και το ότι κυκλοφορεί τώρα και μία ακόμη συλλογή, που ονομάζεται “Icon”, αν θυμάμαι καλά…
(γέλια) Κάθε φορά γίνεται το ίδιο πράγμα. Όποτε οι QUEENSRYCHE βγάζουν δίσκο, η ΕΜΙ αποφασίζει να βγάλει μία συλλογή ή να κάνει remaster σε κάποιους παλιούς μας δίσκους, για να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητά μας, από τη στιγμή που θα εμφανιζόμαστε συνεχώς στον Τύπο… Ποντάρουν στη δημοσιότητα του νέου δίσκου για να ξαναπουλήσουν τον κατάλογό μας… Στην αρχή θα υπάρχει ένα μπέρδεμα, αλλά στη συνέχεια θα υποχωρήσει και οι οπαδοί θα διαλέξουν αυτό που τους αρέσει.
Η δίκη για το όνομα των QUEENSRYCHE είναι τον Νοέμβριο…
Ναι, όλα τα σχετικά με αυτό, τα έχουμε αφήσει στους δικηγόρους.
Πως σχολιάζεις λοιπόν το εξώφυλλο του “Frequency unknown” (σ.σ. δείχνει μια γροθιά και γράφει τα αρχικά F.U.”;
Καταλαβαίνω τι σημαίνει! Εγώ πάντως δεν θα το έκανα. Αν δεις το δικό μας εξώφυλλο, πρόκειται για ένα γκρουπ ανθρώπων που πιστεύουν αυτό που κάνουν και στη μουσική τους. Δεν θέλουμε να είμαστε κακεντρεχείς εξαιτίας της μήνυσης και όλων αυτών. Απλά κάνουμε αυτό που πιστεύουμε. Ελπίζω τον Νοέμβριο, που θα γίνει η δίκη, να υποχωρήσει όλο αυτό και ο κόσμος να ασχοληθεί με άλλα γκρουπ που έχουν παρόμοια προβλήματα, όπως οι STONE TEMPLE PILOTS!!! (γέλια)
Ξέρεις, είμαι οπαδός σας πολλά χρόνια και με λυπεί πραγματικά το γεγονός ότι συνέβησαν όλα αυτά…
Το καταλαβαίνω. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είστε πολύ παθιασμένοι με τη μουσική και μου αρέσει αυτό. Δυστυχώς όμως, υπάρχει και η πλευρά της δουλειάς πίσω απ’ όλα.
Πως βλέπεις αυτή τη διαβόητη περιοδεία που κάνατε στα καμπαρέ τώρα;
Δεν θα έλεγα ότι ήμουν μεγάλος οπαδός αυτής της κίνησης… Ίσως για ένα μόνο show και μετά να βλέπαμε… Ας δούμε την αλήθεια κατάματα: Δεν ήταν το αγαπημένο των οπαδών μας. Προσωπικά ένιωθα ότι ήταν σε κάποιο σημείο ασεβές απέναντι στα σπουδαία μας τραγούδια, που είχαμε δουλέψει τόσο σκληρά για να τα φτάσουμε σ’ αυτό το επίπεδο. Εγώ κι ο Chris, πάντα βλέπαμε τη μουσική σαν κάτι ξεχωριστό που δεν πρέπει να γίνεται φθηνό. Οι QUEENSRYCHE είναι αυτό που είναι και δεν μπορούν να παρουσιάζονται με κλόουν, ταχυδακτυλουργούς και στριπτιζέζ επί σκηνής.
Τι είχε γίνει τελικά με τα δικαιώματα της ιστορίας του “Mindcrime”; Γιατί αυτό είχε παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτά που συνέβησαν.
Είναι ένα θέμα πνευματικής ιδιοκτησίας και δεν μπορούμε να συζητήσουμε για τίποτα πριν παρθεί η οριστική απόφαση του δικαστηρίου. Ας περιμένουμε.
Η δική σας πλευρά λέει ότι ο Tate δεν έχει γράψει ούτε ένα τραγούδι και ο ίδιος επιμένει ότι έχει γράψει το 80% των δίσκων των QUEENSRYCHE. Που βρίσκεται η αλήθεια;
Το βασικό θέμα είναι ότι εμείς έχουμε γράψει όλη τη μουσική. Αυτός έχει γράψει μόνο τους στίχους.
Δηλαδή τα credit στους τρεις τελευταίους δίσκους πάνε στους εξωτερικούς συνθέτες ουσιαστικά;
Ναι, στα τρία τελευταία άλμπουμ, ναι. Οι συνθέσεις είναι όλες γραμμένες από άλλους, όπου δεν είμαστε εμείς. Δεν είναι τυχαίο που οι πωλήσεις κατρακύλησαν και ακουγόμασταν σαν σόλο δίσκος του. Απλά ρώτα όποιον οπαδό μας θέλεις και θα σου πει το ίδιο.
Είναι αλήθεια ότι υπήρχε όρος στο συμβόλαιό σας με τη Roadrunner ότι αν έφευγε ένα μέλος της μπάντας μέσα σε έξι μήνες από την κυκλοφορία του δίσκου, το συμβόλαιο θα τερματιζόταν;
Και πάλι θα πω ότι είναι μέρος των εγγράφων που έχουν προσκομιστεί στο δικαστήριο, αλλά όπως φαίνεται κάτι τέτοιο μπορεί να έχει συμβεί.
Θα ήθελα να επανέλθω στο δίσκο σας και συγκεκριμένα στο “Open road” που τον κλείνει και για μία ακόμη φορά έχετε ένα εκπληκτικό τραγούδι με το οποίο τελειώνετε το δίσκο. Πως το κάνετε αυτό; Ακόμα και σε μέτριους δίσκους όπως το “Q2K” είχατε το “The right side of my mind” ή σε απολύτως σκατά δίσκους –συγχώρησέ μου την έκφραση- όπως το “Hear in the now frontier”, είχατε το “Spool”, που είναι κομματάρα… Ας μην πάμε παραπίσω και μιλήσουμε για το “Someone else?” ή το “Anybody listening?” και το “Eyes of a stranger”.
Έτσι το κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκινά ο δίσκος και δίνουμε το στίγμα μας, συνεχίζουμε με κάποια ups and downs και στο τέλος αφήνουμε μία αχτίδα ελπίδας και πιθανώς ένα στοιχείο από τον επόμενο δίσκο μας. Όταν γράψαμε το “Open road”, νομίζω ότι «φώναζε» πως έπρεπε να κλείνει το άλμπουμ.
Πάντως δεν πιστεύω ότι τραγούδια όπως το “Anybody listening?” ή το “Someone else?” αφήνουν αχτίδα ελπίδας (γέλια)…
(γέλια) Έχεις δίκιο!!! Πάντως δεν είναι τίποτα σχεδιασμένο, απλά είναι μερικά τραγούδια που είναι τόσο επικά που μοιάζουν φτιαγμένα γι’ αυτό. Πριν ακόμα γίνει το mastering, κάναμε τις προτάσεις μας για τη σειρά που θα έπρεπε να μπουν τα κομμάτια στο δίσκο και αυτά που είχα προτείνει εγώ είχαν μόνο 1-2 αλλαγές με αυτά που τελικά μπήκαν. Πρέπει να ξέρεις, ότι η demo εκτέλεση του “Open road”, ήταν αρκετά μεγαλύτερη σε διάρκεια κι αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος να μπει στο τέλος. Του αφαιρέσαμε όμως κάποια μέρη που θεωρούσαμε περιττά και κρατήσαμε τα απολύτως απαραίτητα, κάνοντάς το λίγο πάνω από τέσσερα λεπτά, αφήνοντάς το όμως στο τέλος.
Στο ROCK HARD Festival, παίξατε μόνο δύο κομμάτια από τον δίσκο. Σκοπεύετε στην περιοδεία που θα ακολουθήσει να παίξετε περισσότερα;
Η Century Media, γουστάρει πάρα πολύ το δίσκο και θα ήθελα να παίζονται περισσότερα τραγούδια τους στις συναυλίες μας, οπότε κι εμείς με τη σειρά μας, θα ερευνήσουμε αυτήν την πιθανότητα. Δεν θα απέκλεια την πιθανότητα να είχαμε τελικά 3 ή 4 νέα τραγούδια στο set μας.
Είναι αλήθεια ότι έχετε έτοιμα τραγούδια και για άλλον δίσκο;
Έχω πάρα πολλές ιδέες και τραγούδια έτοιμα όπως και οι υπόλοιποι.. Πιστεύω ότι για τον επόμενο δίσκο θα μπορούμε να δουλέψουμε πιο άνετα, χωρίς τόσο πιεστικά deadlines και να φροντίσουμε ακόμα περισσότερο τα τραγούδια μας. Όλα περιστρέφονται γύρω από τα τραγούδια κι όχι από το πόσες νότες μπορώ να παίξω ή πόσα χτυπήματα θα κάνει ο Scott Rockenfield στη μπότα. Αυτό που κάνει τη μουσική μας special, είναι ότι όλοι μας έχουμε διαφορετικές επιρροές και μπορούμε και τις βγάζουμε με ξεχωριστό τρόπο μέσα από τα τραγούδια μας.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου Michael. Ελπίζω, μέσα από την καρδιά μου, όλο αυτό που συμβαίνει, να τελειώσει σύντομα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και για τις δύο πλευρές, ώστε να μπορούν οι οπαδοί σας να απολαμβάνουν τη μουσική που γράφετε.
Ευχαριστώ πολύ. Αυτό ελπίζω κι εγώ. Άγγιξες το πιο σημαντικό σημείο. Αναπόφευκτα οι οπαδοί θα αποφασίσουν ποιο είναι το πραγματικό συγκρότημα.
Δεν είναι θέμα ονόματος και προσώπων, είναι θέμα μουσικής και αυτό ενδιαφέρει τουλάχιστον εμένα…
Ακριβώς αυτό. Και νομίζω ότι εμείς μεταφέρουμε τον πραγματικό ήχο των QUEENSRYCHE.
Ναι, αν συγκρίνω τα δύο άλμπουμ, συμφωνώ μαζί σου, ότι ακούγεστε πιο κοντά στον κλασικό ήχο των QUEENSRYCHE, παρά ο Tate.
Αυτό πιστεύει πάρα πολύς κόσμος κι έχει να κάνει με το ότι δεν έχουν υπάρξει συνθέτες έξω από το συγκρότημα.
Ωραία. Αφού το πάμε εκεί, θα πρέπει να σου πω την άποψή μου, έχοντας ακούσει το δίσκο τουλάχιστον 15 φορές. Το vibe σίγουρα είναι QUEENSRYCHE, αλλά μέσα στο δίσκο περίμενα καλύτερα ρεφρέν, υπάρχουν τραγούδια που είναι εμφανώς κατώτερα από τα υπόλοιπα και μου δόθηκε η εντύπωση ότι αν είχατε δύο μήνες μπροστά σας, θα είχατε αντικαταστήσει 3-4 τραγούδια με κάποια καλύτερα. Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη.
Σέβομαι απόλυτα την άποψή σου και το ότι παθιάζεσαι με τη μουσική μας. Όλοι έχουν το δικό τους γούστο. Αυτό που έχει νόημα, είναι ότι θα προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας με τον επόμενο δίσκο μας και να βγάλουμε κάτι ακόμα καλύτερο πάνω στον ήχο των QUEENSRYCHE.
Δεν ξεχνώ ότι είχατε πολλά χρόνια να γράψετε ολόκληρο τραγούδι σε δίσκο των QUEENSRYCHE, οπότε το άλμπουμ αυτό ουσιαστικά χρησιμεύει για να σας ξαναβάλει στο χώρο.
Αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε. Να ξαναφτιάξουμε το όνομά μας και είναι πραγματικά συναρπαστικό.
Με λίγα λόγια, αυτός ο δίσκος μου ακούγεται σαν η προσπάθειά σας να ξαναπαρουσιάσετε τους QUEENSRYCHE στο κοινό σας και ο επόμενος δίσκος θα είναι αυτός που θα «παίρνει κεφάλια»…
Ναι, αυτός ο δίσκος χρησιμεύει γι’ αυτό που λες και θέλουμε να δείξουμε ότι η μηχανή γίνεται συνεχώς δυνατότερη.
Να σε ευχαριστήσω και πάλι και να ευχηθώ να σας ξαναδούμε από κοντά.
Προσπαθούμε να το κάνουμε, απ’ όσο ξέρω, με τον manager μας.
Ναι, αλλά τα χρήματα που ζητάτε, δεν νομίζω ότι πρόκειται να τα πάρετε… Είναι αστρονομικό το ποσό για τέτοιες εποχές… (σ.σ. ακολούθησε μικρή κουβέντα περί οικονομικών και αριθμών…)
Ευχαριστώ πολύ για όλες τις πληροφορίες κι ελπίζω να απολαύσεις το δίσκο μας.
Σάκης Φράγκος
Discography:
The Warning (1984)
Rage for Order (1986)
Operation: Mindcrime (1988)
Empire (1990)
Promised Land (1994)
Hear in the Now Frontier (1997)
Q2K (1999)
Tribe (2003)
Operation: Mindcrime II (2006)
Take Cover (2007)
American Soldier (2009)
Dedicated to Chaos (2011)
Line Up:
Todd La Torre – φωνητικά
Michael Wilton – κιθάρες
Eddie Jackson – μπάσο
Scott Rockenfield – ντραμς, percussion, ενορχηστρώσεις
Parker Lundgren – κιθάρες
