21 χρόνια AMON AMARTH. 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, “Once sent from the golden hall”, oι ορδές των Βίκινγκς, καθοδηγούμενες από τον Johan Hegg, ξεχύνονται μέσα από τα ηχεία μας, με την κυκλοφορία του ένατου άλμπουμ των Σουηδών, “Deceiver of the Gods”.
Έχοντας επιλέξει μία κάπως διαφορετική προσέγγιση στη μουσική τους μετά και την κυκλοφορία του “With Oden on our side”, οι AMON AMARTH κυκλοφόρησαν 2 αρκετά παρεμφερείς δίσκους (“Twilight of the thunder God” και “Surtur rising”) και είπαν να αλλάξουν κάπως ρότα.
Η συνεργασία τους για πρώτη φορά με τον Andy Sneap (παραγωγή, μίξη και mastering) μετά από τα τρία συνεχόμενα άλμπουμ με τον Jens Bogren, έχει δώσει έναν πιο live και τραχύ αέρα στα κομμάτια τους. Μία κίνηση που κρίνεται άκρως πετυχημένη, ειδικά ηχητικά. Άλλωστε μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους του χώρου.
Μουσικά, οι πιο heavy metal επιρροές παραμένουν, αλλά αυτή τη φορά υπάρχουν αρκετά thrash–y περάσματα, καθώς και πιο μοντέρνες πινελιές, τα οποία σε συνδυασμό με την αρκετά μεγάλη ποικιλία στο ύφος των κομματιών, αλλά και τα κλασικά AMON AMARTH χαρακτηριστικά και την ποιότητα των συνθέσεων, κάνουν το άλμπουμ ελκυστικότατο!
Mιλώντας για ποικιλία, το άλμπουμ έχει κομμάτια από τα τελευταία χρόνια των Σουηδών (“Deceiver of the Gods”, “Coming on the tide”), καθαρό heavy metal που χωρίς τα brutal θα μπορούσε να ήταν και κομμάτι των ACCEPT με Udo (“Father of the wolf”), 90’s Σουηδική melo/death αισθητική (“Under siege”), πιο modern metal περάσματα (“We shall destroy”), doom metal (“Hel”), αλλά και αυτά τα χαρακτηριστικά επικά κομμάτια της μπάντας που φέρνουν στο μυαλό τις παλιότερες εποχές τους (“As Loke falls”, “Warriors of the north”).
Η ποικιλία σαφώς και δε σημαίνει ποιότητα από την άλλη. Αλλά με εξαίρεση δύο τραγούδια (στο σύνολο των 10), τα “Shape shifter” και “Blood eagle”, τα οποία δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πέραν 1-2 lead, μιας και είναι τόσο τυπικά και επαναλήψιμα που οι AMON AMARTH τα δημιουργούν στο δίλεπτο (ένα γρήγορο δίκασο και brutal δεν σημαίνει αυτόματα «κομματάρα» ρε γαμώτο), τα υπόλοιπα κομμάτια το κάθε ένα με τον τρόπο και τον χαρακτήρα του είναι σε πάρα πολύ καλά επίπεδα.
Οι Σουηδοί δεν είναι σίγουρα η μπάντα που ήταν στα πρώτα άλμπουμ τους, όμως αυτό δε σημαίνει ότι επειδή άλλαξαν ηχητικά, δε ξέρουν και δε μπορούν να γράφουν πλέον πολύ καλή μουσική. Κομματάρες όπως το κλασικό εναρκτήριο “Deceiver of the Gods”, το εκ των καλύτερων του δίσκου “As Loke falls”, το φοβερό doom-άτο “Hel” με τoν Messiah Marcolin (ex– CANDLEMASS, MEMENTO MORI) να «δένει» απρόσμενα καλά με τον Hegg και να απογειώνει ένα από τα πιο περίεργα κομμάτια των AMON AMARTH, αλλά και το οκτάλεπτο επικό “Warriors of the North” που κλείνει το δίσκο, είναι οι κορυφαίες στιγμές ενός δίσκου που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους οπαδούς της μπάντας.
Μπορεί οι AMON AMARTH για πολλούς να είναι «απλοϊκοί», «παιδικοί», κλπ κλπ κλπ. Περνάς καλά ακούγοντάς τους; Απλό είναι. Με το “Deceiver of the Gods” θα περάσεις πολύ καλά! Δίσκος που δείχνει ότι η μπάντα θέλει να πειραματιστεί και πάλι με τον ήχο της και προσωπικά ο καλύτερός της μετά το “With Oden on our side” περιόδου τους.
8/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
