“Running backwards?”
Λίγες μέρες πριν, είχαμε φιλοξενήσει μία μεγάλη συνέντευξη με τον κιθαρίστα των QUEENSRYCHE, Michael Wilton. Ήρθε η ώρα να φιλοξενήσουμε στο ROCK HARD, και την αντίθετη άποψη. Τον Geoff Tate. Ο νέος του δίσκος με την δική του εκδοχή των QUEENSRYCHE, υπήρξε μέτριος, αλλά πάνω απ’ όλα έδινε τροφή για πάρα πολλά σχόλια και μία σωρεία ερωτημάτων. Τα περισσότερα απ’ αυτά, νομίζω ότι τέθηκαν επί τάπητος, σε μία ακόμα εξαντλητική ωριαία συνέντευξη, μέσω Skype και αυτή τη φορά, αλλά με video, όπου έβλεπε ο ένας τον άλλον και μπορούσες να κρίνεις πολλά από τις εκφράσεις που έπαιρνε σε διάφορες ερωτήσεις. Δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια και εισαγωγές. Υπάρχει πάρα πολύ ζουμί. Αρπάξτε τη μπύρα ή τον καφέ σας, ανάψτε τσιγάρο (αν καπνίζετε) και διαβάστε. Υπάρχει πολύ ζουμί στην κουβέντα…
Γεια σου Σάκη. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω, έστω και μέσα από το Skype!!!
Γεια σου Geoff. Δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από τότε που είχαμε ξαναμιλήσει για τον σόλο δίσκο σου, παρόλα αυτά, μέσα σε 5 λεπτά μου είχαν έρθει πάνω από 15 ερωτήσεις, αφού έχω τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το “Frequency unknown”, τα οποία χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν από την πλευρά σου. Η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με το εξώφυλλο του δίσκου σου. Γιατί αποφάσισες να δώσεις κι άλλη ένταση στην κατάσταση;
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Μπορείς να επαναλάβεις την ερώτηση;
Μάλιστα… Να το πω ευθέως λοιπόν. Εγώ και όλοι όσοι έχουν δει το εξώφυλλο του δίσκου σου, θεωρούν ότι η γροθιά με τα αρχικά “F.U.”, παραπέμπει κατευθείαν στους «άλλους» QUEENSRYCHE, λέγοντάς τους “fuck you”.
Α! Σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο σκέψης, τα πάντα συμβαίνουν τόσο γρήγορα που χρησιμοποιούμε συντομεύσεις. Το ψευδώνυμο των QUEENSRYCHE είναι “QR”, το δικό μου είναι “GT” από τα αρχικά μου. Έτσι και το “FU”, είναι από τα αρχικά του “Frequency unknown”. Τόσο απλά.
Ωραία. Δεν σκέφτηκες όταν κάνατε το εξώφυλλο, ότι πολύς κόσμος θα πίστευε ότι το “FU” σημαίνει κάτι άλλο εξαιτίας της κατάστασης που υπάρχει;
Είναι βέβαιο. Σε κάθε κατάσταση, μπορείς να έχεις εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις, ιδιαίτερα στις ημέρες μας και στον δικό μου κόσμο. Ότι και να κάνω μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο, οπότε μπορώ εύκολα να καταλάβω ότι ο κόσμος μπορεί να πάρει το εξώφυλλο του δίσκου και να πει ότι σημαίνει κάτι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύουν οι άνθρωποι τα πράγματα, πάντα ήταν πολύ ενδιαφέρων σε μένα, πως διαβάζουν μέσα από τις γραμμές και φτάνουν στις δικές τους εξηγήσεις για τα πράγματα. Και στο παρελθόν το ίδιο συνέβαινε και ήμουν ΟΚ με αυτό το γεγονός. Γράφεις για παράδειγμα ένα τραγούδι που έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για τον συνθέτη και η ερμηνεία που δίνει ο καθένας που το ακούει εξαρτάται από το ποιος είναι και τι έχει περάσει στη ζωή του. Περνάμε όλες τις εμπειρίες της ζωής μας, μέσα από τα δικά μας φίλτρα, τα φίλτρα αυτά δημιουργούνται από την άποψή μας για τα πράγματα, η οποία με τη σειρά της δημιουργείται από τις εμπειρίες μας από τη ζωή.
Έχουν συμβεί κάποιες αλλαγές στη σύνθεση του σχήματος, σε σχέση με αυτή που είχε αρχικά ανακοινωθεί. Ο Bobby Blotzer έχει αντικατασταθεί από τον Simon Wright και ο Glen Drover από τον Robert Sarzo. Τι συνέβη και δεν έπαιξαν τελικά οι συγκεκριμένοι στη δική σου εκδοχή των QUEENSRYCHE;
Από την αρχή, αυτό που ήθελα ήταν στο project αυτό, να παίξω με όσο το δυνατόν περισσότερους καλούς μουσικούς που θα μπορούσα να βρω και να ταιριάζουν τα προγράμματά μας. Και η πρόκληση όταν θέλεις να συμμετέχουν σπουδαίοι άνθρωποι, είναι ότι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι σε μεγάλη ζήτηση, έχουν άλλα project με τα οποία ασχολούνται, deadlines, πολλές ευκαιρίες συνεργασίας όταν είναι διαθέσιμοι. Το ζήτημα με τον Bobby, ήταν ότι είχε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να δουλέψει μαζί μας στο δίσκο κι εμείς καθυστερήσαμε σε σχέση με τον χρόνο στον οποίο αρχικά είχαμε προγραμματίσει να ξεκινήσουμε να δουλεύουμε, με αποτέλεσμα να πρέπει να εκπληρώσει και τις υποχρεώσεις του με το άλλο συγκρότημα που παίζει, ταυτόχρονα με τους QUEENSRYCHE. Οπότε, έπρεπε να αναβάλλουμε τη συνεργασία μας για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον. Με τον Glen, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος που θα δούλευε μαζί μας αρχικά, κάναμε τα πλάνα μας να δουλέψουμε σαν συγκρότημα, αλλά εμφανίστηκαν κάποια προσωπικά θέματα που τον κράτησαν μακριά μας.
Συγκεκριμένα για τον Glen Drover όμως, είχαμε όντως κάτι διαφορετικό. Βγήκε στο twitter και είπε ότι θα έπαιζε μία συναυλία με τους «αυθεντικούς QUEENSRYCHE» στο Toronto, εννοώντας τους QUEENSRYCHE του LaTorre, προφανώς για να σε πειράξει και δήλωσε ότι εσείς θα παίζατε διαφορετικά τραγούδια από αυτά που αρχικά νόμιζε. Βγήκε προς τα έξω ότι είχατε κάποιο πρόβλημα μεταξύ σας και δεν ήταν κάτι που είχε να κάνει μόνο με προσωπικά θέματά του.
Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει πει ο Glen…
Μπορώ να σου πω ότι δήλωσε επίσημα πως πίστευε ότι θα έπαιζε τραγούδια μόνο από τα πέντε πρώτα άλμπουμ των QUEENSRYCHE.
Δεν ξέρω τι μπορεί να πιστεύει ο καθένας. Αυτό που ξέρω είναι ότι με όλους όσους μιλούσαμε, το πλάνο ήταν συγκεκριμένο. Να παίξουμε το “Operation: mindcrime” από την αρχή μέχρι το τέλος. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να ξέρω τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας.
Αν θέλεις και την άποψή μου, το tweet του, δεν ήταν και το πλέον ευγενικό απέναντι σ’ ένα άτομο που τον τίμησε καλώντας τον να παίξει με τους QUEENSRYCHE. Ας πάμε όμως στον δίσκο. Παρότι έχεις touring line–up, όλος σχεδόν ο δίσκος ηχογραφήθηκε από session μουσικούς. Γιατί το έκανες αυτό;
Όλοι όσοι περιοδεύουν μαζί μου, έχουν παίξει στο δίσκο…
Ναι, αλλά για 1-2 τραγούδια.
Ναι, για κάποια τραγούδια… Δεν μπορούσαν να παίξουν σε περισσότερα λόγω υποχρεώσεων που είχαν. Στην αρχή είχαμε μαζευτεί τέσσερα άτομα να γράψουμε το δίσκο. Εγώ, ο Jason Slater, ο Randy Gane και ο Lukas Rossi. Όταν τελειώσαμε τη σύνθεση, αποφασίσαμε ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν καλούσαμε πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους να παίξουν και σκεφτόμασταν ποιοι θα ήταν οι ιδανικοί, οπότε άρχισα να καλώ φίλους που γνωρίζω όλα αυτά τα χρόνια, που εκτιμώ πολύ σαν μουσικούς και πίστευα ότι θα μπορούσαν να συμμετάσχουν. Μετά από 30 χρόνια επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική, γνωρίζω πάρα πολλούς μουσικούς που εκτιμώ τις γνώσεις τους ή/και τις προσωπικότητές τους και νομίζω ότι λειτούργησε πολύ ωραία ο ενθουσιασμός απ’ όλους αυτούς τους διαφορετικούς κι εξαιρετικούς μουσικούς. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με ανθρώπους, οπότε ήταν μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνεργαστώ με μουσικούς και ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι.
Από τη στιγμή που είχαν πάει κάποια πράγματα πίσω σε σχέση με τον σχεδιασμό του άλμπουμ, γιατί αποφάσισες να βάλεις στο παιχνίδι τόσους πολλούς ανθρώπους; Αυτό, δεν πρόσθετε πίεση στο ήδη επιβαρυμένο πρόγραμμά σας;
Το διασκεδάζω! Μου αρέσει πάρα πολύ να έχω την ποικιλία από διαφορετικά κιθαριστικά σόλο, αλλά και να δω πώς θα είναι τα κομμάτια μου όταν τα παίζουν άλλοι άνθρωποι. Εκτός αυτού, πιστεύω ότι όλο αυτό θα αρέσει και στους οπαδούς των QUEENSRYCHE.
Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι πρωταρχικός στόχος σου ήταν να κυκλοφορήσεις το δίσκο σου νωρίτερα από τους άλλους QUEENSRYCHE…
Όχι!!! Ο στόχος μου ήταν να κυκλοφορήσει ο δίσκος κοντά στην περιοδεία μας.
Ναι, αλλά δεν κατάλαβα τον λόγο, αφού στην περιοδεία δεν παίζετε κανένα τραγούδι από τον καινούργιο σας δίσκο!!!
Δεν παίζουμε. Περιμένουμε πρώτα να βγει ο δίσκος, ώστε να προσθέσουμε κάποια τραγούδια στο setlist.
Ναι, αλλά δεν έχει και κανένα ιδιαίτερο νόημα αυτό που μου είπες στην αρχή. Ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει πριν την περιοδεία σας, αλλά δεν παίζετε τραγούδια του. Ποιος ο λόγος για τόση βιασύνη; Εσύ ο ίδιος δήλωσες ότι το άλμπουμ έχει «κάποια ηχητικά θέματα» και χρειαζόταν remix. Δεν είχες ακούσει το τελικό αποτέλεσμα πριν την κυκλοφορία ώστε να δώσεις το τελικό ΟΚ; Δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο να κυκλοφορεί ένας δίσκος και μετά η εταιρία να δηλώνει ότι όποιος δεν είναι ικανοποιημένος από τη μίξη, μπορεί να παίρνει ένα άλλο CD, με διαφορετική μίξη, δωρεάν.
Είναι πολύ συνηθισμένο τα άλμπουμ να αλλάζουν μίξεις συνεχώς.
Ναι, αλλά μετά από μερικά χρόνια…
Αυτό συνέβη και με το “Operation: mindcrime” για παράδειγμα…
Ναι, αλλά σε πόσο χρονικό διάστημα; Μετά από 2-3 εβδομάδες όπως τώρα;
Δεν είναι ασυνήθιστο… Έχουμε βγάλει δίσκους στο παρελθόν που έχουν υποστεί remix πριν την κυκλοφορία τους. Στον συγκεκριμένο δίσκο, τον ηχογραφήσαμε, κάναμε τη μίξη και τον δώσαμε στην εταιρία. Όταν τον έλαβαν, αποφάσισαν ότι ήθελαν να κάνουν remix σε κάποια από τα single και στη συνέχεια ότι ήθελαν να κάνουν remaster ώστε να ακούγονται καλύτερα –ότι και να σημαίνει αυτό. Από την εμπειρία μου, πάντως, δεν μου φαίνεται κάτι ασυνήθιστο.
Ο Billy Sherwood (YES), που ανακοινώθηκε από την εταιρία σας ότι ήταν να κάνει τη δουλειά του remix, ελάχιστες μέρες μετά βγήκε και δήλωσε ότι τελικά δεν μπορούσε, επειδή είχε άλλες δουλειές να κάνει πρώτα, που δεν μπορούσαν να αναβληθούν. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει προτού πει ότι θα δουλέψει μαζί σας; Το βρίσκω πολύ ερασιτεχνικό από μέρους του και πιθανώς και κάποιοι να πουν ότι τελικά τσακωθήκατε κιόλας… Κάτι που μπορεί να ειπωθεί και για τον Glen Drover…
Νομίζω ότι έχει να κάνει με τους καιρούς που ζούμε τώρα… Πολλοί άνθρωποι –και φυσικά άνθρωποι μέσα στη μουσική βιομηχανία- δεν μπορούν να συνηθίσουν το γεγονός ότι πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός με τις ανακοινώσεις που βγάζεις στο internet. Είναι πάρα πολύ εύκολο να παρερμηνευτούν και να διαδοθούν πάρα πολύ εύκολα. Θα μπορούσε να μην έχει ανακοινωθεί τίποτα, να έχει γίνει η δουλειά όπως έγινε και κανείς να μην είχε μπει σ’ αυτή τη διαδικασία της πληροφόρησης. Ότι κάνεις στις μέρες μας, διαδίδεται με απίστευτους ρυθμούς στα Μέσα. Με τον Billy Sherwood, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι εικασία, σχετικά με το τι συνέβη. Αυτό που πιστεύω, είναι ότι ενήργησε χωρίς να σκεφτεί προσεχτικά και δέχτηκε την πρόταση. Ήθελε πολύ να δουλέψει στο project μου κι έβγαλε ένα Δελτίο Τύπου κιόλας και στη συνέχεια πρέπει να είπε: «Ουπς! Μάλλον πάτησα το κουμπί πιο γρήγορα απ’ ότι έπρεπε!!!» (γέλια). Με τον Glen, δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε που μου έστειλε ένα e–mail που μου έλεγε ότι τελικά δεν θα παίξει στο project που έφτιαχνα εξαιτίας προσωπικών λόγων…
Πόσο δύσκολο είναι να έχει ενιαίο ήχο ο δίσκος, όταν έχουν χρησιμοποιηθεί τόσοι πολλοί παραγωγοί, που ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία;
Έχεις δίκιο. Είναι δύσκολο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους συνθέτες. Ξέρεις, όταν γράφαμε το “Warning”, δουλεύαμε με τον James Guthrie (σ.σ. παραγωγό των PINK FLOYD). Είχαμε κάποια pre–mixes και κάποια demo mixes ολόκληρου του δίσκου και όλοι μας ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι σχετικά με το πώς θα ακουγόταν το άλμπουμ μας. Τότε η εταιρία μας πήρε το δίσκο από τα χέρια, επειδή είχαμε ξεφύγει στο θέμα του budget κι έδωσε τη μίξη σ’ έναν τύπο που ονομαζόταν Val Guray, ο οποίος δεν είχε ακούσει ποτέ στη ζωή του τους QUEENSRYCHE, αλλά ούτε και hard rock μουσική και φυσικά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ μαζί στο στούντιο. Μίξαρε το δίσκο όπως ήθελε κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, επειδή είχαμε ξεφύγει στο θέμα του budget και η κατάσταση είχε φύγει από τα χέρια μας. Ήταν πολύ απογοητευτικό που έγινε αυτή η μίξη με αυτόν τον τρόπο και κανένας μας δεν μπορούσε να ακούσει το δίσκο για πολλά-πολλά χρόνια… Δεν ήταν αυτό το όραμά μας. Δεν ήταν αυτός ο τρόπος που θέλαμε να ακουστούμε. Αυτά όμως συμβαίνουν συνεχώς στη μουσική βιομηχανία, λόγω της δομής της. Ο καλλιτέχνης γράφει το δίσκο και στη συνέχεια ο δίσκος είναι δικός τους και μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν. Ακόμα και να το πετάξουν στον σκουπιδοτενεκέ και να μην τον κυκλοφορήσουν ποτέ. Είναι καθαρά δική τους η επιλογή. Εσύ πληρώθηκες για τη δουλειά αυτή και τώρα ο δίσκος είναι δικός τους και δυστυχώς πολλές φορές η κατάσταση φεύγει από τα χέρια του καλλιτέχνη. Το ίδιο συνέβη και με το “Frequency unknown”. Έγραψα το δίσκο, με πλήρωσαν, πλήρωσα τους μουσικούς και όλους τους εμπλεκόμενους και η εταιρία τελικά αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει κάτι άλλο με το “Frequency unknown”.
Για μία ακόμη φορά δούλεψες με εξωτερικούς συνθέτες. Είναι ανάγκη για εσένα ή απλά σε πίεζε ο χρόνος;
Δούλεψα με ποιους;
Με εξωτερικούς συνθέτες…
Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Όλοι όσοι δούλεψα στη σύνθεση ανήκουν στη μπάντα.
Δηλαδή ο Lukas Rossi έχει παίξει στο δίσκο για παράδειγμα; Όπως και να έχει, όταν μιλάμε για το line–up των QUEENSRYCHE, οι περισσότεροι δεν βρίσκονται εκεί. Και τα προηγούμενα χρόνια, για οποιονδήποτε λόγο, δεν δούλευες με τους Wilton, Rockenfield και Jackson, αλλά με άλλους, είτε λέγονταν παραγωγοί, είτε φίλοι της μπάντας.
Μπορείς να μου ξαναπείς την ερώτηση, γιατί εξακολουθώ να μην την καταλαβαίνω;
Γιατί δεν δούλεψες στη σύνθεση των κομματιών με τα μέλη που περιοδεύουν μαζί σου και διάλεξες άλλους; Η αντίθετη πλευρά, ισχυρίζεται ότι δεν έχεις γράψει ποτέ μόνος σου ένα τραγούδι, παρά μόνο στίχους και χρειαζόσουν τη βοήθεια άλλων…
Νομίζω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω. Είναι αρκετά περίπλοκη η ερώτηση και αφορά διαφορετικές περιόδους. Κάποιοι άνθρωποι δεν γράφουν καθόλου και κάποιοι άλλοι δεν γράφουν γρήγορα. Συνήθως όταν υπογράφεις συμβόλαιο για να ηχογραφήσεις δίσκο, είσαι υποχρεωμένος να έχεις έτοιμα 11 τραγούδια συν κάποια bonus tracks. Για να καταλήξεις σε 11 τραγούδια, σημαίνει ότι πρέπει να έχεις γράψει σίγουρα τα διπλάσια, σωστά; Άρα λοιπόν, μέσα από 30 συνθέσεις και ιδέες, θα πρέπει να καταλήξεις σε 11 ολοκληρωμένα και δυνατά τραγούδια. Αυτό είναι πραγματικά πολύ υλικό να γράψεις. Είναι πολύ μουσική και πρέπει να αφιερώνεις όλη σου την ημέρα σ’ αυτόν τον σκοπό για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όταν έφυγε ο Chris DeGarmo από το γκρουπ, οι υπόλοιποι τρεις, ο Scott, ο Eddie και ο Michael, συνεισέφεραν συνολικά σε σημεία από 2-3 τραγούδια ανά δίσκο! Κι αυτά ίσως. Για να φτάσεις τον αριθμό των κομματιών που χρειάζεσαι, πρέπει να συνεργαστείς με άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι η λογική με την οποία συμφωνήσαμε όλοι μας και ακολουθούσαμε τα 10-14 χρόνια στα οποία ο Chris είχε φύγει. Όταν υπήρχε ο Chris, δεν είχαμε πρόβλημα, επειδή ήταν πολύ παραγωγικός. Έγραφε μουσική κάθε μέρα. Οι δυο μας, είχαμε γράψει την πλειοψηφία των δίσκων των QUEENSRYCHE όλα αυτά τα χρόνια. Ο Michael Wilton, είχε προσφέρει περισσότερα στο ξεκίνημα, όταν είχε και περισσότερες ιδέες, αλλά το θέμα ήταν ότι δεν μπορούσε να προσφέρει ολόκληρα τραγούδια, αλλά μόνο κάποια ωραία κιθαριστικά riffs και ιδέες, τις οποίες τις παίρναμε με τον Chris και τις διαμορφώναμε σε τραγούδι. Πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιούμε τους σωστούς ορισμούς. Υπάρχει μουσική και υπάρχουν τραγούδια. Το τραγούδι είναι ένα τελειωμένο κομμάτι μουσικής, που έχει ακόρντα, ρυθμικά μέρη, μελωδίες, στίχους. Αυτό είναι ένα τραγούδι. Για να τα γράψεις όλα αυτά, χρειάζεσαι ανθρώπους να συνεισφέρουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στο “Frequency unknown” και οι τέσσερις που γράψαμε τα τραγούδια, έχουμε παίξει στο δίσκο.
Μάλιστα. Γιατί ψάχνοντας, δεν είχα δει πουθενά ότι ο Lukas Rossi παίζει στο δίσκο… Να σε ρωτήσω, για ποιο λόγο αποφάσισες να επανηχογραφήσεις τέσσερα κλασικά τραγούδια των QUEENSRYCHE;
Επειδή το ήθελε η δισκογραφική μου εταιρία… Ήταν μέρος της συμφωνίας…
Ας μου επιτρέψεις τότε να πω ότι ακούγεται σαν να έγινε βιαστικά και η γενικότερη τάση που επικρατεί, είναι να μην αρέσει σε κανέναν αυτή η κίνηση. Δεν θα έλεγα ότι πλησιάζουν στις αυθεντικές εκτελέσεις… Θα έλεγα ότι μου ακούγεται σαν μία πολύ καλή ζωντανή ηχογράφηση…
Η ποιότητα είναι άποψη και όλοι έχουμε (γέλια)!!! Να το θέσω από την αρχή, εγώ ήμουν εναντίον αυτής της ιδέας, αλλά προκειμένου να έχω τα χρήματα να ολοκληρώσω το δίσκο, δέχτηκα, αφού ήταν μέρος της συμφωνίας μας. Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα βγάζαμε το δίσκο. Τους πρότεινα λοιπόν να κάνουμε κάποιες μοναδικές, μοντέρνες εκδοχές αυτών των κομματιών, αλλά δεν το δέχτηκαν, αφού ήθελαν να είναι όσο πιο πιστά στην αρχική τους εκτέλεση! Αυτό βέβαια που ζητούσαν, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να γίνει, για τον απλούστατο λόγο ότι τα τραγούδια αυτά είχαν ηχογραφηθεί πριν από 25-30 χρόνια, με εντελώς διαφορετικό εξοπλισμό και σε πολλές περιπτώσεις, αυτός ο εξοπλισμός, δεν υπάρχει πλέον. Υπήρχε διαφορετικός εξοπλισμός, διαφορετικά στούντιο, διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν υπάρχει λοιπόν περίπτωση να ακουστούν ακριβώς σαν τις αυθεντικές εκτελέσεις, εκτός αν ξοδέψεις ένα εκατομμύριο δολάρια κι ένα χρόνο από τη ζωή σου (γέλια). Και δεν νομίζω αν τους τα ζητούσα να μου τα έδιναν (γέλια)! Πολλοί άνθρωποι που δεν είναι μέσα στη φάση, δεν καταλαβαίνουν ότι η μουσική βιομηχανία δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτό που ήταν παλιότερα. Δεν μπορεί να δώσει στον καλλιτέχνη τα χρήματα που χρειάζεται για να φτιάξει τους δίσκους που έφτιαχνε κάποτε. Για να καταλάβεις καλύτερα τη σύγκριση, για να ηχογραφήσουμε το “Operation: mindcrime” πριν από 25 χρόνια, μας είχαν δώσει 650.000 δολάρια και για να ηχογραφήσω το “Frequency unknown”, μου έδωσαν 25.000 δολάρια. Μιλάμε για ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά στο οικονομικό. Τότε, χρειαζόσουν αυτά τα χρήματα για να βγάλεις ένα δίσκο. Ο παραγωγός και ο μηχανικός ήχου, κόστιζαν ένα στάνταρ ποσό στις δισκογραφικές. Το ίδιο και τα στούντιο. Όλα αυτά τα οικονομικά μεγέθη, έχουν αλλάξει τώρα. Τα χρηματικά ποσά για τα οποία μιλάμε τώρα, είναι δραματικά πιο χαμηλά.
Λογικό είναι, γιατί αυτά τα χρήματα δεν μπορούν να βγουν πλέον από ένα δίσκο.
Βέβαια, αφού δεν υπάρχουν μεγάλες πωλήσεις πια. Το “Frequency unknown”, ακόμα και με τις χαμηλές πωλήσεις που έκανε, μπήκε στο Billboard Top 100 στη θέση 81 ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που γίνονται οι πωλήσεις τώρα. Την εποχή του “Operation: mindcrime”, αν δεν πουλούσες 10.000 αντίτυπα, δεν εμφανιζόσουν σε κανένα chart.
Και τώρα στην Αμερική θα ήσουν άνετα με 10.000 στο Top 10 και μάλιστα σε υψηλή θέση.
Αυτό ακριβώς. Τα πράγματα έχουν αλλάξει εντελώς.
Ποιος διάλεξε τα κομμάτια που επανηχογραφήσατε; Το “Silent lucidity”, είναι σαφώς το πιο γνωστό σας κομμάτι, αλλά είναι γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Chris DeGarmo…
Και πάλι η απάντηση είναι ότι η δισκογραφική εταιρία ήθελε αυτά τα τέσσερα συγκεκριμένα τραγούδια…
Ποια είναι η γνώμη σου για τον διαγωνισμό που έκανε η εταιρία σας κι έβαζε τον κόσμο να στέλνει υποτιμητικά σχόλια για το δίσκο σου και τα καλύτερα κέρδιζαν έπαθλα; Το βρίσκεις ωραίο;
Είχε πλάκα να σου πω την αλήθεια.
Η εταιρία σας, είχε ανακοινώσει ότι θα ανέβαζε όλον το δίσκο streaming για να τον ακούσει ο κόσμος, πριν την ημερομηνία κυκλοφορίας. Όντως το έκανε, αλλά για ελάχιστο χρόνο. Σχεδόν αμέσως τον κατέβασε κι άφησε μόνο το πρώτο single, το “Cold”. Υπήρξαν τόσο άσχημες αντιδράσεις από οπαδούς που έκαναν την εταιρία σας να το κατεβάσει;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Μπορώ μόνο να υποθέσω, αλλά και πάλι δεν θα έχει νόημα. Δεν πρέπει να ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό. Είμαι στη μέση μίας δικαστικής διαμάχης με τα προηγούμενα μέλη των QUEENSRYCHE. Όποτε ακούς τη λέξη «μήνυση», αυτομάτως υπάρχει μία μάχη ανάμεσα σε δύο πλευρές. Η πλευρά τους, προσπαθεί πάρα πολύ σκληρά να κερδίσει κάτι (ειρωνικό γέλιο). Αυτή τη φορά θα κάνω μία υπόθεση, νομίζω –αν και δεν είμαι μέσα στο μυαλό τους- πως πιστεύουν ότι αν κάνουν εμένα να φαίνομαι ανεύθυνος, βίαιος, εγωιστής, αλαζόνας, θα κάνει πολλούς οπαδούς να πάνε με τη δική τους πλευρά. Αυτό που βλέπουμε, λοιπόν, είναι ότι άνθρωποί τους, πάνε σε κάθε site που δίνει θετική κριτική και γράφουν συνεχώς αρνητικά σχόλια. Για κάθε θετική κριτική, από κάτω βρίσκεις δέκα αρνητικές. Η κριτική είναι κάτι διφορούμενο. Πρώτα απ’ όλα, το να κριτικάρεις την τέχνη, είναι ελιτίστικο από τη φύση του. Η τέχνη είναι εντελώς υποκειμενική. Εξαρτάται από το ποιος ακούει τη μουσική σου. Η τέχνη δεν φτιάχτηκε για ανταγωνισμό. Δεν είναι ανταγωνιστικό άθλημα. Κατά τη γνώμη μου, αν κάποιος δεν το βλέπει κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, ξεκινά με λάθος βάση. Αυτό συμβαίνει χρόνια και χρόνια, αλλά ποιος μπορεί να κριτικάρει την τέχνη; Είναι μία προσπάθεια άνευ αξίας, είτε σου αρέσει κάτι, λόγω του ότι μπορεί να είχες κάποια παρόμοια εμπειρία στη ζωή σου ή επειδή σε εμπνέει αυτή η συγκεκριμένη μουσική για οποιονδήποτε λόγο, είτε δεν σου αρέσει, δεν θα σου αρέσει ποτέ ή κάποια στιγμή μπορεί να σου αρέσει. Εξαρτάται που βρίσκεσαι στη ζωή σου. Το να λες ότι κάτι είναι καλό ή κακό, δεν λέει στην ουσία τίποτα. Το να λες ότι «αυτός ο δίσκος είναι σκατά», δεν αποτελεί κριτική. Αυτό είναι γελοία και καθόλου έξυπνη φλυαρία. Αν δεις λοιπόν τον διαγωνισμό που έκανε η εταιρία, το αποδεικνύει αυτό. Δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος δημιουργικής κριτικής σε κανένα από αυτά τα video που εστάλησαν. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ατάκα “This record sucks”!!! (γέλια)
Δεν διαφωνώ με αυτά που λες, ιδίως σε αυτό που έχει να κάνει με την υποκειμενικότητα στην κριτική, αλλά τι έχεις να πεις για το περιστατικό με το iPhone που έκανε το γύρο το διαδικτύου και δείχνει έναν άνθρωπο που τραβά video από τη συναυλία σας και του το παίρνεις και το πετάς στον κόσμο;
Ειλικρινά, δεν το θυμόμουν καν, μέχρι που μου το έδειξε η κόρη μου χθες το βράδυ (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στις 30/5). Έλειπα στη Σιγκαπούρη όλη την περασμένη εβδομάδα και μόλις γύρισα στο σπίτι. Αυτά συμβαίνουν στις συναυλίες. Είναι show, αλληλεπίδραση με το κοινό. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος μάλιστα, με βρήκε μετά τη συναυλία backstage και γελούσαμε. Μάλιστα μου έλεγε «ευχαριστώ! Τώρα έχω το video που μου πήρες το κινητό!».
Πιστεύεις ότι το “Frequency unknown” ανταπεξέρχεται στις προσδοκίες σου και σ’ αυτά που ήθελες να κάνεις μουσικά;
Όπως κάθε δίσκος που έχω κάνει, έτσι κι αυτός είναι ένα σκαλοπάτι, ένα κεφάλαιο της ζωής μου, ένα ντοκουμέντο του που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Είναι αυτό που μόλις βίωσα, αυτό που μόλις κυκλοφόρησα. Τώρα δουλεύω πάνω σε νέο δίσκο, ακούγεται πολύ ενδιαφέρων, με πολύ ενδιαφέρον θέμα για το οποίο γράφω και θα είναι concept.
Έχεις κάποιο πλάνο για την κυκλοφορία του;
Δεν έχω ιδέα, γιατί είμαι στο ξεκίνημα ακόμα…
Είχαμε διαβάσει ότι η Lita Ford ήταν να παίξει στο δίσκο, αλλά τελικά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Υπήρχε πρόβλημα με τα προγράμματά σας;
Δεν μπορούσαμε να βρούμε χρόνο. Επανέρχομαι σ’ αυτό που σου είπα για τους σπουδαίους ανθρώπους που βρίσκονται σε ζήτηση και είναι πολύ δύσκολο να τους πετύχεις όταν θέλεις εσύ.
Ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτήν την κουβέντα. Ξέρεις, κάποιες στιγμές, πρέπει να γίνομαι ο συνήγορος του διαβόλου και να κάνω σκληρές ερωτήσεις… Πιστεύω όμως ότι οι οπαδοί σου πρέπει να μάθουν ορισμένα πράγματα και από τη δική σου οπτική γωνία, ιδιαίτερα τώρα που είσαι σε δικαστική διαμάχη.
Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με όλα αυτά που με ρώτησες, άλλωστε έχεις έναν πολύ ωραίο τρόπο να εκφράζεις αυτά που θέλεις και να μην προσβάλλεις κανέναν. Το εκτιμώ πάρα πολύ κι ελπίζω να τα πούμε σύντομα.
Σάκης Φράγκος
Line-up:
Geoff Tate – φωνητικά
Kelly Gray – κιθάρες
Robert Sarzo – κιθάρες
Rudy Sarzo – μπάσο
Simon Wright – ντραμς
Randy Gane – πλήκτρα
Δισκογραφία:
The Warning (1984)
Rage for Order (1986)
Operation: Mindcrime (1988)
Empire (1990)
Promised Land (1994)
Hear in the Now Frontier (1997)
Q2K (1999)
Tribe (2003)
Operation: Mindcrime II (2006)
Take Cover (2007)
American Soldier (2009)
Dedicated to Chaos (2011)
Frequency unknown (2013)
