Έχουν πάρει φόρα οι ANVIL… Ανέκαθεν είχαν τα πάνω και τα κάτω τους, ποτέ όμως δεν τα παράτησαν. Δεν ελάττωσαν ούτε στο ελάχιστο τα decibels της μουσικής τους, δεν πούλησαν την ψυχή τους στον «οξαποδώ» για να κερδίσουν την εύνοια της σύγχρονης metal βιομηχανίας, να γίνουν αρεστοί στους ακολουθητές κάθε hype. Και ο Lips είναι τεράστια persona για το heavy metal! Κι ας μην έχει λάβει ποτέ τα credits που του αναλογούν. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος άλλωστε. Αγύριστο, ξερό κεφάλι όντας, θα κάνει ότι του “καρφωθεί” στο μυαλό, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Πάντα όμως εναρμονισμένος με τις χεβυμεταλλικές του αρχές. ..
Το “Hope in hell” έρχεται να κλείσει και πάλι στόματα… Και όσο σκέφτομαι πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημα να επαναληφθεί κατά το δοκούν το εξαιρετικό αποτέλεσμα του “Juggernaut of justice”, τόσο ο συντελεστής δυσκολίας ανεβαίνει αυτόματα! Και μπορεί να μας τραγουδούν “The fight is never won” σε μία από τις πάμπολλες αξιομνημόνευτες συνθέσεις που επέλεξαν για το 15ο άλμπουμ τους, κάποιοι όμως ξέρουν καλά πως όταν οι ANVIL λοιδορήθηκαν με τον πλέον βάναυσο τρόπο ακόμα και από τους παροικούντες της Ιερουσαλήμ, έβρισκαν πάντα τον δρόμο προς την άμεση ανάκαμψη! Κι έβγαζαν λαγούς από το καπέλο τους! Κι ας έφτυναν αίμα, κι ας πλήρωναν το τίμημα του να ηχούν αποκλειστικά και μόνο όπως εκείνοι γουστάρουν. Δίχως να έχουν ανάγκη τα δεκανίκια των επιρροών τους. Κατόρθωσαν να διατηρηθούν στην επικαιρότητα, παίζοντας πολλές φορές κορώνα γράμματα ακόμα και την ίδια τους την ύπαρξη.
Γραφικά και αρκούντως γλαφυρά τα γραφόμενα μου… Το γνωρίζω… Ελάχιστο μελάνι θα χυθεί ακόμα για να περιγράψω την αντρίκεια στάση αυτού του αμετανόητου Καναδού τρελλάρα που ακούει στο όνομα Lips. Αυτού του τύπου που εδώ και για τριάντα και πλέον χρόνια κυκλοφορεί δίσκους. Οι μόδες πάνε κι έρχονται, τα επιληπτικά/σαλεμένα ριφς και solos του όμως δεν σταματούν ούτε στο “Hope in hell”… Χέρι-χέρι με τον παντοτινό του φίλο και συνεργάτη Robb Reiner που καταπονεί ασύστολα το drum kit και την πολύτιμη αρωγή του νεοφερμένου μπασίστα Sal Italiano (ή Sal Mayn), που είχε παίξει σε ένα από τα συγκλονιστικότερα καθαρόαιμα US heavy metal δισκάκια όλων των εποχών, το “Annihilation absolute” των φοβερών CITIES! Δεν προτείνω κάτι συγκεκριμένο, ολόκληρο το “Hope in hell” ακούγεται μονορούφι και δεν υπάρχει ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι. Ο βαθμός είναι άνευ ουσίας και δεν έχει να κάνει με το άλμπουμ αυτό καθ’ αυτό (προσθέστε άλλο μισό βαθμό) αλλά με την δισκογραφία τους στην ολότητα της! Xώσε ρε ήρωα Lips, χώσε ρε γκρουπάρα!!!
8 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
