Ηταν η μερα με το λιγότερο κόσμο, γεγονός μη αναμενόμενο καθώς headliners ήταν μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στον πλανήτη μουσική. Ολες οι μπάντες λόγω της χαμηλής προπώλησης μεταφέρθηκαν στη μεγάλη σκηνή, αλλάζοντας και το πρόγραμμα, κάτι που μας έκανε να χάσουμε την εμφάνιση των TARDIVE DYSKINESIA και MAHAKALA. Παρ’ολα αυτά οι εμφανίσεις των σχημάτων με metal ενδιαφέρον κινήθηκαν στα αναμενόμενα επίπεδα, ικανοποιώντας τους λίγους πιστούς οπαδούς που δήλωσαν το παρών στο Terravibe park.
ACID DEATH
Ίσως ήταν η πιο αποκαρδιωτική μέρα της ιστορίας του Rockwave festival. Ειλικρινά δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο στα τόσα χρόνια που επισκέπτομαι το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις μια τέτοια εικόνα, μιας και μέχρι το τέλος της βραδιάς το «πλήθος» θα μπορούσε να γεμίσει άνετα το Gagarin!
Αυτό που έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, ήταν η απόφαση της εταιρίας να αλλάξει το χρονικό πρόγραμμα της βραδιάς. Δεν διαφωνώ στην απόφαση να χρησιμοποιήσουν μόνο τη μία σκηνή, σε καμία περίπτωση. Αλλά κάποιοι όχι μόνο μπερδεύτηκαν, αλλά εκνευρίστηκαν και πάρα πολύ μιας και έχασαν κάποια συγκροτήματα που ήθελαν να δουν.
Την ώρα που θα έπρεπε να έπαιζαν οι TARDIVE DYSKINESIA, μπήκαμε και συναντήσαμε τους ACID DEATH να βρίσκονται πάνω στην σκηνή. Είναι κρίμα για αυτές της μπάντες, που περιμένουν με αγωνία να συμμετάσχουν σε τέτοια φεστιβάλ, να αναγκάζονται να παίζουν μπροστά, το πολύ, σε 50 άτομα και να βλέπουν από την σκηνή ένα ατελείωτο γρασίδι. Οι ACID DEATH έπαιξαν τίμια τα τραγούδια τους, δείχνοντας ανοχή στην όλη κατάσταση, με καλό ήχο και καταχειροκροτήθηκαν από όλους. Κρίμα.
Γιώργος Καραγιάννης
CHAOSTAR
Μια από τις εμφανίσεις που περίμενα με αρκετό ενδιαφέρον ήταν αυτή των CHAOSTAR. Με καινούριο δίσκο στις αποσκευές τους, ήθελα πολύ να δω πώς θα λειτουργούσε η μουσική τους ζωντανά. Είναι σίγουρα μια αντιεμπορική μπάντα για ένα rock φεστιβάλ, αλλά όση ώρα βρίσκονταν πάνω στη σκηνή απέδωσαν πολύ καλά την μουσική τους, τόσο καλά που θα ήθελα πολύ να τους δω κάποια στιγμή σε κάποιο κλειστό χώρο.
Αν και δυστυχώς δεν ήμασταν πάνω από εκατό άτομα εκείνη την ώρα, όλοι έμειναν ικανοποιημένοι και χειροκρότησαν αυτό το σπουδαίο και πολύ ιδιαίτερο γκρουπ της χώρας μας. The future belongs to the brave.
Γιώργος Καραγιάννης
SEPTIC FLESH
Μετά από «μεταλλική» διακοπή αρκετών ωρών, και έχοντας επιτέλους νυχτώσει και ταυτόχρονα δροσίσει λίγο στη Μαλακάσα, οι SEPTIC FLESH ανεβαίνουν στη σκηνή του Terra Vibe.
Σκοτάδι επί σκηνής, με εξαίρεση τα δύο side-drops και τα τύμπανα, ατμοσφαιρικό intro συνοδευόμενο από αντίστοιχο φωτισμό και οι πρώτες νότες του “Vampire from Nazareth” ηχούν και δίνουν το έναυσμα για ένα σπουδαίο live.
Τι κι αν ο κόσμος ήταν λιγοστός (ήμασταν δεν ήμασταν 500 άτομα στην αρχή, άντε να αυξηθήκαμε και από κόσμο που ερχόταν να δει DEAD CAN DANCE μετά στη συνέχεια), τι κι αν η όλη ατμόσφαιρα του festival μέχρι εκείνη την ώρα θύμιζε περισσότερο πικ-νικ στην εξοχή παρά συναυλία, τι κι αν οι μισοί FLESH είχαν παίξει πριν κάτι ώρες με τους CHAOSTAR μπροστά σε καμιά 50αριά άτομα. Η μπάντα έκανε αυτό που έπρεπε και με το παραπάνω και ευχαρίστησε όσους έκαναν το ταξίδι και τον κόπο να πάνε μέχρι τη Μαλακάσα για να τους δουν.
Τα “Communion” και “Great mass of death” αρχίζουν και ζεσταίνουν περισσότερο το κοινό, ο ήχος έχει γίνει εξαιρετικός, το light show ακολουθεί στα ίδια επίπεδα και το συγκρότημα παίζει λες και η Μαλακάσα είχε 10.000 κόσμο.
“Pyramid God”, “Virtues of the beast”, “Unbeliever”, “Οceans of grey”, “Lovecraft’s death”, “We, the Gods” και “Persepolis” διαδέχονται το ένα το άλλο έχοντας δημιουργήσει μία απίθανη ατμόσφαιρα (χαρακτηριστικό της μουσικής τους) και κάνοντας και κόσμο πιθανότατα άσχετο με το χώρο να παρακολουθεί ένα αν μη τι άλλο επαγγελματικότατο σόου, αποτελούμενο από μουσικούς που δείχνουν πόσο έχουν δουλέψει σε αυτό.
Η φωνή του Set<h> δε σπάει πουθενά και συνεχώς σαν frontman προσπαθεί να ξεσηκώσει τον κόσμο (ε, και με τις κλασικές πλέον υπερβολές του, αναπόσπαστο κομμάτι των live τους), Σπύρος και Ντίνος (Πρασσάς, έπαιζε στους NYNE) στις κιθάρες αλάνθαστοι και το “drum machine” που ακούει στο όνομα Φώτης Bernardo να ισοπεδώνει τα πάντα, έστω και με τα μικροπροβλήματα που είχε στα ακουστικά, τα οποία όμως δεν τον έκαναν να χάσει το παραμικρό.
Για το τέλος όμως οι FLESH κράτησαν το καλύτερο, με το Σωτήρη Βαγενά να παίρνει την κιθάρα και την τετράδα να αποδίδει τα “Anubis” (λαϊκή απαίτηση άλλωστε) και να κλείνει το live με το “”Five pointed star” και να αποχωρεί σταδιακά από τη σκηνή όπως κλείνει το κομμάτι με τον Φώτη να φεύγει τελευταίος.
Εξαιρετική εμφάνιση πραγματικά. Η μπάντα είναι σε διαολεμένη κατάσταση και έτσι ξεκινάει να γράφει το νέο άλμπουμ. Αναμένουμε!
Y.Γ. Το να έρχεται η τεράστια Lisa Gerrard με το που τελειώνεις το σόου σου, να σου σφίγγει το χέρι και να σου λέει “Απίστευτη η μουσική και το arrangement σας, μου άρεσε πάρα πολύ”, είναι ίσως η μεγαλύτερη επιβράβευση για τους κόπους σου. Και αυτό έγινε στους SEPTIC FLESH.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
DEAD CAN DANCE
Το ρολόι έχει γράψει λίγο μετά τις 11, ο κόσμος εξακολουθεί να είναι λιγοστός, αλλά δεν ξενέρωσε κανείς. Όλοι ήμασταν έτοιμοι να απολαύσουμε μια σχεδόν πριβέ εμφάνιση των θρυλικών DEAD CAN DANCE. Και ενώ αιωρούνταν μια αδικαιολόγητη ανασφάλεια ότι θα υπάρξουν «εκπτώσεις» και «κουτσούρεμα», κανείς δεν περίμενε αυτό που είδε και κυρίως άκουσε στο Terra Vibe.
Βλέπετε, οι DEAD CAN DANCE είναι Μουσικοί και Καλλιτέχνες και επιβεβαίωσαν αυτό που πίστευα μέχρι να ξεκινήσουν οι πρώτες νότες του “Children of the sun”: θα παρουσίαζαν μπροστά στο όποιο κοινό τους παρακολουθούσε ακριβώς αυτό που είχαν προετοιμάσει. Με ένα ασημί φως να λούζει πότε τον Brendan Perry, πότε τη Lisa Gerrard και πότε και τους δύο ταυτόχρονα, σκόρπισαν αγαλλίαση της ψυχής και ταξίδι του μυαλού για ενενήντα μαγικά λεπτά. Λεπτά που για τους περισσότερους παρευρισκόμενους φάνταζαν και πάλι λίγα κι ας είχε περάσει λιγότερος από ένας χρόνος από τη συναυλία του Λυκαβηττού.
Στα περί setlist, οι διαφοροποιήσεις ήταν μόνο τρεις από εκείνη τη μνημειώδη περσινή εμφάνιση, αλλά ήταν αρκετές για να κάνουν μοναδική την φετινή. Το λατρεμένο “Black sun” (κλάμα), το αγαπημένο “Cantara” (κι άλλο κλάμα) και ένα κερασάκι που το φύλαγαν ειδικά για την χώρα μας. Μετά την καθιερωμένη διασκευή στο «Είμαι πρεζάκιας» της Ρόζας Εσκενάζυ, αποφάσισαν αμέσως μετά να τιμήσουν μια ακόμα δημοφιλή ελληνίδα ρεμπέτισσα. Κι έτσι εντελώς ξαφνικά ακούστηκε το «Πως θα περάσει η βραδιά» της Σωτηρίας Μπέλλου και για ένα δεκάλεπτο η συναυλία μετατράπηκε σε ένα ρεμπέτικο γλέντι.
Βεβαίως και θα μπορούσα να αναφερθώ ονομαστικά και στα υπόλοιπα τραγούδια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ, αλλά νομίζω ότι είναι περιττό να γίνει. Πόσο μάλλον όταν είχα και τη δυνατότητα να παρατηρήσω την κάθε λεπτομέρεια της συναυλίας τους. Σκόπιμα όμως δεν το έκανα. Άλλωστε όσοι είχαν έρθει συνειδητά για να τους ακούσουν, βίωναν ο καθένας με τον τρόπο του την οπτικοακουστική εμπειρία που ονομάζεται DEAD CAN DANCE. Προσωπικά μιλώντας, τους έζησα σα να ήταν η πρώτη φορά και μου προσέφεραν τις ίδιες, ίσως και περισσότερες ανατριχίλες.
Από τη μία είναι κρίμα που δεν τίμησε περισσότερος κόσμος αυτή την ιδιαίτερη από κάθε άποψη εμφάνιση των DEAD CAN DANCE, αλλά από την άλλη την καταευχαριστήθηκα όσο δεν πήγαινε. Είχα τον χώρο μου, την άνεση μου, το αλκοόλ μου και την ονειρεμένη μουσική τους. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερες συνθήκες για μια τέτοια συναυλία…
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
