Ποτέ όλα δεν είναι όπως δείχνουν. Τον Νοέμβριο του 2012, είδα πρώτη φορά την συναυλιακή τριπλέτα, που θεωρούσα, ότι εν μέσω κρίσης και προβλημάτων, άξιζε την προσοχή μου. Αγοράζοντας λοιπόν δύο εισιτήρια και ενημερώνοντας την Χ.Ο για το επικείμενο συμβάν, άρχισα τις ετοιμασίες, με υπενθύμιση στον κατάλογο κυρίως των THUNDER και JOURNEY.
Όσο περνούσε ο καιρός, η συναυλία και η μίνι περιοδεία διαφημίζονταν περισσότερο και η ανυπομονησία μεγάλωνε. Τελικά το απόγευμα της 29ης Μαΐου βρέθηκα στο μετρό του Λονδίνου μόνος, με το δεύτερο εισιτήριο στα χέρια του φίλου μου Γιώργου, που θα έρχονταν αργότερα. Στο διπλανό στάδιο γινόταν ποδοσφαιρικός αγώνας(Αγγλία-Ιρλανδία) και έτσι οπαδοί του ποδοσφαίρου και φίλοι της μουσικής κινηθήκαμε προς τους χώρους διασκέδασης για κάποιους, εκτόνωσης για κάποιους άλλους.
Πρώτη θετική έκπληξη, η ελάχιστη ουρά και πρώτη αρνητική έκπληξη το φτωχόmerchandise, με τους WHITESNAKE να πουλάνε από σαλιάρες μέχρι τρίχες από το κεφάλι του τραγουδιστή τους και τους υπόλοιπους μερικά μπλουζάκια και τα προσωπικά άλμπουμ του Neal Schon. Αφού πήρα ένα αναμνηστικό, προχώρησα προς το μπαρ, για νερό χωρίς καπάκι (μην αρχίσουμε να πετάμε μπουκάλια, από το τρελό ΑΟR κέφι) και στη συνέχεια στην αίθουσα. Το παραλληλόγραμμο κτίριο γεμάτο βοηθούς που σε πήγαιναν ευγενικά μέχρι την θέση σου, με ενθουσίασε. Γιγαντοοθόνες δίπλα στη σκηνή, βοηθούσαν τους οπαδούς, να μην διαλύσουν το σβέρκο τους σε υπερέκταση και η θέση μου δίπλα στην κονσόλα ήχου, εξασφάλιζε τουλάχιστον καλή ακουστική.
Στις 5.30 περίπου οιTHUNDER ξεκίνησαν δυναμικά, το μεστό μπλουζ χαρντ ροκ τους με το“Dirty love”και στο ήδη γεμάτο Wembley, αποθεώνονταν, συνεχίζοντας με τα“River of pain”, “Higher ground”, “Livin’ in the city” ενώ στις πρώτες εισαγωγικές νότες του“Low life in high places” απλά έδειξαν πόσο μεγάλο σχήμα είναι και πόσο αγαπητό. Πραγματικά υπήρχε σημαντική μερίδα κόσμου που είχε έρθει μόνο για αυτούς και τους δικαίωσαν με το παραπάνω. Με τραγούδια σαν τα “Backstreet symphony” ,“The devil made me do it”, “Love walked in” ,“ I love you more than rock n roll”, το αίσθημα και ο ρυθμός ξεχείλιζαν. Ο Danny Bowes δεν είναι ένας ακόμα καλός τραγουδιστής αλλά η μεγαλύτερη φωνή στο χώρο και άξιος συνεχιστής της παράδοσης των Paul Rodgers, David Coverdale.
WHITESNAKE για τη συνέχεια και εντός έδρας, επί Βρετανικού εδάφους. Ο αρχηγός, τραγουδιστής και πρώην φωνάρα, νυν είδωλο David Coverdale έδωσε στη συναυλία έναν επετειακό τόνο. Για τα 35 χρόνια του στον μουσικό χώρο, εστιάζοντας σε τραγούδια από όλη την καριέρα τους, χαμήλωσε λίγο τις οκτάβες, αλλά όχι και το κούνημα του μαλλιού και του κορμιού καθώς και τα ηλίθια σχόλια, για το πόσο ταλέντο είναι ο μπασίστας του Michael Devin και ποια σταρ του Χόλυγουντ έχει ως φίλη, λες και είμαστε όλοι στα 20 μας και να εκστασιαζόμαστε. Μουσικά τώρα, το σχήμα είναι δεμένο, αλλά πλέον οι δύο κιθαρίστες τα έχουν βρει, με αποκορύφωμα ένα μαγευτικό σόλο, κιθαριστική μάχη από κοινού των Reb Beach και Doug Aldrich που πραγματικά μας άφησε άφωνους. Ο Tommy Aldridge στα τύμπανα ήταν εγγύηση, όπως και το χιλιοειδωμένο σόλο του με τα χέρια. Τραγούδια σαν τα “Give Me All Your Love”,“Ready an’ willing”, “Can You Hear the Wind Blow”, “Don’t Break My Heart Again”, “Is This Love” (με τη φωνή να υποφέρει και να τη σώζουν τα δεύτερα φωνητικά και ο κόσμος), “Gambler” το οποίο αφιέρωσε στους συνεργάτες του που δεν ζουν πια και πραγματικά οι φωνές μας άγγιξαν τον ουρανό όταν είπε … «αφιερωμένο στους Mel Galley, Cozy Powell, Jon Lord» με τις φωτογραφίες τους να γεμίζουν την κεντρική οθόνη), το πολύ καλό από τις τελευταίες δουλειές του “Love Will Set You Free” με την μονομαχία των Doug Aldrich & Reb Beach. Η συνέχεια αφιερωμένη στους “μοντέρνους” WHITESNAKE με τα “Steal Your Heart Away”, “Forevermore”, “Best Years”, “Bad Boys / Children of the Night” και επανασύνδεση με το παρελθόν με το “Fool for Your Loving”. Ο πανικός όμως θα έρθει στο “Here I Go Again” όταν στην κυριολεξία τραγουδούσαν ακόμη και οι ταξιθέτες κάθε νότα, παλιοροκάδες, μέταλλα, χίπηδες, τύποι της νύχτας, μεθυσμένοι 50αρηδες, σαραντάρες που ξεχείλιζαν σε κολάν που μύριζαν ναφθαλίνη, παιδάκια με τις μητέρες τους, οικογένειες (ακριβώς ότι δεν βλέπουμε στην Ελλάδα),τύποι που μετά θα πήγαιναν στο κλαμπ, τους ένωσε όλους η δύναμη της καλής μουσικής, της δυνατής σύνθεσης, των τραγουδιών που γραφτήκαν πριν το ξεπούλημα και την κατάντια του “1987”. Αλλά και για τους δήθεν rockers (sic) που έμαθαν το ροκ από το MTV, υπήρξε το“Still of the Night” που έκλεισε ευπρόσωπα ένα σετ, με τρομερούς μουσικούς αλλά έναν τραγουδιστή, που δυστυχώς φθίνει, σε μια εμφάνιση αντάξια ή κοντινή της ιστορικής εμφάνισής τους στον Λυκαβηττό, όταν είχαν κάτι να αποδείξουν στον εαυτό τους και σε εμάς σαν οπαδούς.
Το τελευταίο κομμάτι της συναυλίας ανήκει στους Αμερικανούς JOURNEY. Ένας από τους λόγους που προσπαθώ να ταξιδεύω στο εξωτερικό για συναυλίες, (πέρα του ότι με σέβονται σαν άνθρωπο, λογικές ουρές, βλέπω, ακούω, καθαρές τουαλέτες, λογικές τιμές στα ποτά, βοήθεια, θέση) είναι και ότι βλέπω ονόματα που στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατό. Οι JOURNEY με το τραγούδι τους “Don’t stop believin” είχαν διπλή σημασία και σε προσωπικό επίπεδο και σαν τον ορισμό του μελωδικού σχήματος με τεχνική που παραπέμπει στην τζαζ, με Schon, Castronovo, Vallory, Cain. Μουσικούς που δύσκολα θα τους ανταγωνίζονταν τα καλύτερα σχήματα που έχουν παίξει στο Παλλάς. Δυστυχώς όταν σε πουλάνε οι άνθρωποί σου (Χ.Ο) και καταλαβαίνεις ότι μόνο τα πραγματικά στηρίγματα όπως η μουσική και οι φίλοι (ευχαριστώ Γιώργο) μένουν, οφείλεις να αλλάξεις προσέγγιση. Η καλή διάθεση για τους Αμερικανούς, με τον νέο πλέον τραγουδιστή Arnel Pineda κράτησε στα πρώτα δυο τραγούδια τα “Separate Ways (Worlds Apart)” και “Any Way You Want It”. Μετά λες και ο Schon ήθελε να αποδείξει ότι είναι σκληροπυρηνικός, όλα άλλαξαν. Ενώ ξεκίνησαν με μια σκηνική παρουσία, που βασιζόταν σε φώτα, οθόνες με προβολές και έναν αρκετά καλό ήχο, σε λίγο όλα άλλαξαν. Στα “Chain Reaction”,“Only the Young”, που ακολούθησαν, νόμιζες ότι αντί για Αμερικανικό μελωδικό σχήμα, άκουγες ένα σχήμα διασκευών από το Σηάτλ, με σόλο αλά Hendrix και τα πάντα να χάνονται κάτω από την κιθάρα. Έβλεπες τον Cain, να έχει παρατήσει τα πλήκτρα κι να έχει πιάσει και αυτός μια δεύτερη κιθάρα και το σχήμα να έχει ανεβάσει ταχύτητες και να σκληραίνει τον ήχο του. Ακολούθησαν τα “Stone in Love”, το “Keep on Runnin’ “με φωνητικά του ντράμερ Dean Castronovo), το “Edge of the Blade”, ένα πανέμορφο “Lights” με εκπληκτικούς φωτισμούς και Keyboard Solo αλλά και την εισαγωγή με την κιθάρα του Schon, να ματώνει σε χεντριξικά τοπία, τα “Open Arms” και “Escape” που βελτίωσαν την κατάσταση, το μέτριο “Dead or Alive” τα “Wheel in the Sky”, “Faithfully” και “Be Good to Yourself” που σε όλα μα όλα τα τραγούδια ο Pineda ήταν ξένο σώμα, με καλή, αντιγραφική φωνή, αλλά χωρίς φλόγα, με όλο το Wembley, σχεδόν όλο, πλην δυο-τριών σειρών, να έχει καθίσει στις θέσεις του και αυτός να είναι ο φτωχός συγγενής του σχήματος, με τους υπόλοιπους να τον κοιτάνε, σαν να είναι ο οδηγός του λεωφορείου που θα τους περιμένει όσο κάνουν την επίσκεψη στο μουσείο. Πραγματικά λυπηρό όταν σκεφτείς ποιοί τραγουδιστές υπήρχαν πριν από αυτόν (Augeri, Soto, Perry). Είναι πολύ λίγος για το σχήμα, εκτός αν θέλουν να γίνουν σχήμα διασκευών των εαυτών τους. Και οι ίδιοι όμως έδειξαν έλλειψη κατεύθυνσης πλην του κιθαρίστα, που έφτιαξε το πρόγραμμα, ώστε να απευθυνθεί στους οπαδούς των προηγούμενων σχημάτων, με πιο σκληρή προσέγγιση σε όλα τα τραγούδια.
Για το κλείσιμο, κομφετί και “Don’t Stop Believin’”, με τους πάντες να τραγουδάμε και να ξέρουμε, ότι όσο και να κάποιοι είναι αφερέγγυοι και λίγοι (Χ.Ο) κοιτάμε μπροστά και συνεχίζουμε.
Αφήνοντας το Wembley για το τραίνο, οι νικητές της βραδιάς ήταν οι THUNDER. Αν με ρωτήσετε αν θα το ξαναεπιχειρήσω ένα τέτοιο εγχείρημα, θα πω με το χέρι στην καρδιά ναι, αλλά όχι για τους JOURNEY, αν και είδα ένα σχήμα βιρτουόζων και νομίζω ότι χρωστώ στον εαυτό μου μια ακόμα ευκαιρία, Μέχρι το επόμενο γεγονός για το χώρο του μελωδικού ροκ, “Don’t Stop Believin’”(συμφωνούμε Ν.Κ?). Γιώργο ευχαριστώ για την βοήθεια, την φιλοξενία και την παρέα.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
