Οι THE BLACK DAHLIA MURDER είναι από τα συγκροτήματα που εκεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όπου το μελωδικό metal/deathcore έκανε τα πρώτα του βήματα, δέχθηκαν έντονη κριτική από πολλούς “true” metalheads, τόσο για το γενικότερο μπαστάρδεμα του ήχου, όσο και για τον εφηβικό καφρο-παροξυσμό που δε ταίριαζε στις σοβαροφανείς μπάντες της εποχής. Και να ‘μαστε τώρα, κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια μετά, με έξι δίσκους στο ενεργητικό τους που ποτέ δεν έπεσαν κάτω του μετρίου και φυσικά με το ολοκαίνουριο “Everblack” να αποτελεί ίσως την πιο ολοκληρωμένη και πιο ώριμη δουλειά τους μέχρι σήμερα.
Έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια, με εξέχουσες στιγμές αυτές του πρώιμου “Nocturnal” (2007) και του αυθεντικού “Ritual” (2011) – τον δίσκο που τους χάρισε επιτέλους την προσωπική τους ταυτότητα – ότι δύσκολα θα παρουσιαστούν με μια εντελώς καινούρια συνταγή. Έτσι λοιπόντο συγκρότημα, σαν καλολαδωμένη μηχανή, παράγει ασταμάτητα πρώτης ποιότητας riffs και σε συνδυασμό με την γνώριμη χροιά του Trevor Strnad και τις δύο πρόσφατες προσθήκες των Max Lavelle (μπάσο) και Alan Cassidy (ντραμς), καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν ένα γνήσιο τέκνο τους κι άξιο διάδοχο του εκπληκτικού “Ritual”. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το “Everblack” είναι μια πιο μελωδική εκδοχή του προκατόχου του, με το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων να μοιάζουνε στην βάση, αλλά να διαφέρουν κατά πολύ στην ατμόσφαιρα. Στην ουσία, φαίνεται πως έχει σχεδόν εξαλειφθεί η melodic death Σουηδίλα, η οποία έχει αντικατασταθεί επιτυχώς από μια πιο oldschool black χροιά. Ακόμα, μέσα στα πλαίσια της λείανσης των ακραίων στιγμών του παρελθόντος, χάνεται ένα μέρος της επιθετικότητας της μπάντας σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τη δουλειά πίσω από τα drums, τα οποία αποκτούν έναν πιο παθητικό ρόλο.
Οι THE BLACK DAHLIA MURDER είναι από τις λίγες μπάντες που ξέρεις ότι η κάθε της κυκλοφορία δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει. Με μόνο μελανό σημάδι στην πορεία της, το μέτριο “Deflorate” (2009), που ήταν ουσιαστικά αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του John Kempainen, το συγκρότημα καταφέρνει με δεύτερη συνεχή κυκλοφορία να ανακτήσει όσο έδαφος έχασε, διευρύνοντας παράλληλα εύρος των ακροατών της. Έτσι λοιπόν, ο δίσκος μπορεί να βρίσκεται κάτω από την σκιά του “Ritual”, ωστόσο το ανάστημά του τον κάνει να πάρει λίγο από το φως της νέα εποχής των TBDM.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
