Από το 2009 και την επανένωση τους, οι βετεράνοι death metallers AUTOPSY έχουν επιδείξει μεγάλη όρεξη και παραγωγικότητα, μιας και το “The headless ritual” είναι ο τρίτος τους δίσκος από τότε (συμπεριλαμβανομένου του EP). Η υποδοχή που επιφύλασσε ο metal κόσμος στην επιστροφή αυτή ήταν εντυπωσιακή, αλλά προσωπικά, ενώ το πρώτο υλικό μετά το πολυετές κενό (“The tomb within” EP) ήταν ικανοποιητικότατο και πολλά υποσχόμενο για τη συνέχεια, το “Macabre eternal” άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν είναι ότι πρόκειται για μέτριο δίσκο, αλλά πλατείαζε σε φάσεις και κάπου στα 65 του λεπτά κούραζε, στην προσπάθειά της μπάντας να χωρέσει όλες της τις ιδέες σε 12 κομμάτια και μια τέτοια υπερβολική συνολική διάρκεια.
Το “The headless ritual”, προς ανακούφιση, είναι πιο άμεσο και to the point αποφεύγοντας την παγίδα που έπεσε ο προκάτοχός του. Αν και μπορεί να ειπωθεί ότι υπάρχουν κάποιοι (ελάχιστοι και εκλεκτοί) “μαθητές” τους που τους έχουν ξεπεράσει ή έστω φτάσει (οι MORBUS CHRON λόγου χάρη), οι γερόλυκοι ακόμα και στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους βάζουν τα γυαλιά στους περισσότερους επίδοξους μιμητές (για τους κακοπροαίρετους)/συνεχιστές της παράδοσης (για τους υπόλοιπους), και το καταφέρνουν με το σημαντικότερο μέσο, γράφοντας δηλαδή εξαιρετικά κομμάτια. Χωρίς να στηρίζονται σε σάπιες παραγωγές και άλλα ηχητικά τρικ, χωρίς να καταβάλουν προσπάθεια στο να ακουστούν επιτηδευμένα παλιακοί, αλλά δίνοντας βάση στο γράψιμο δυνατών και ολοκληρωμένων συνθέσεων κάτι που είναι η σημαντικότερη διαφορά με την πλειοψηφία των νεότερων μπαντών με old–school ήχο. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι λόγω ευκρινέστερης παραγωγής/ήχου ο δίσκος στερείται ατμόσφαιρας και feeling. Όντας παρόντες από τις πρώτες μέρες τους, και από τους θεμελιωτές του είδους, οι AUTOPSY παίζουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και με το οποίο νιώθουν άνετα, βγάζοντας έτσι κι έναν αυθορμητισμό, αλλά όχι προχειρότητα (γιατί το άλμπουμ είναι δουλεμένο στην εντέλεια) και καταφέρνουν να ισορροπήσουν ιδανικά πάνω σε αυτή την πολύ λεπτή γραμμή.
Στο “The headless ritual” λοιπόν, οι Αμερικανοί τα καταφέρνουν περίφημα. Είναι άλλωστε τόσο έμπειροι και κατέχουν τόσο καλά το death metal, που είναι λίγο δύσκολο να αποτύχουν. Παρουσιάζονται το ίδιο καλοί στο να εκμεταλλεύονται πατέντες και κλισέ του είδους (πολλά από τα οποία οι ίδιοι εισήγαγαν) άψογα και στο να εφαρμόζουν μικροκαινοτομίες και να παρουσιάζουν αρκετή ποικιλία, ώστε το κάθε κομμάτι να ξεχωρίζει άνετα απο το προηγούμενο. Οι κιθάρες για άλλη μια φορά κεντάνε, το μπάσο εξακολουθεί να έχει σημαντικότατο ρόλο στο όλο οικοδόμημα, τα τύμπανα ακούγονται απολαυστικά ανθρώπινα και οι εναλλαγές από τα βαλτώδη, doom σημεία σε punk/thrash ξεσπάσματα και αντίστροφα γίνονται με μαεστρία. Ο Reifert δε, συνεχώς αποδεικνύει ότι είναι ένα από τα πιο άρρωστα “λαρύγγια” στην πιάτσα. Πραγματικά είναι απίστευτα αυτά που κάνει, δοκιμάζοντας μάλιστα και περισσότερα πράγματα σπ’ ότι στο -ένδοξο- παρελθόν και με αυτόν τον τρόπο συνεισφέρει ακόμη περισσότερο στην ταυτότητα των σημερινών AUTOPSY.
Εν ολίγοις, το “The headless ritual” συνεχίζει με τον καλύτερο τρόπο την τεράστια κληρονομιά της μπάντας (παρεξηγημένα και υποτιμημένα άλμπουμ τα “Acts of the Unspeakable” και “Shitfun”), μένοντας πιστό στο στυλ με το οποίο έγινε γνωστή και αγαπητή στους απανταχού άρρωστους, ψυχάκηδες, κοπρολάγνους, νεκρόφιλους και λοιπούς ανώμαλους, διατηρώντας ταυτόχρονα την ποιότητα εκεί που πρέπει. Βλέποντας μάλιστα τους περισσότερους πάλαι ποτέ “ήρωες” να βγάζουν σήμερα μέτρια άλμπουμ, η ικανοποίηση είναι ακόμα μεγαλύτερη που οι AUTOPSY καταφέρνουν να βγάζουν γαμάτους, πωρωτικούς δίσκους, αντάξιους ή σχεδόν αντάξιους αυτών της ‘89-’95 περιόδου τους.
8/10
Νίκος Χασούρας
