Μέσα από σαράντα κύματα πέρασε ο τέταρτος δίσκος των BLACKFIELD για να δει το φως της δημοσιότητας. Και αυτό γιατί, ύστερα από δήλωσή του, ο Steven Wilson ανακοίνωσε ότι δεν επρόκειτο να λάβει ενεργό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα του Aviv Geffen. Γεγονός που ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκε, όπως μας εξομολογήθηκε ο ίδιος ο Geffen στην πρόσφατη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Έτσι λοιπόν, με τον “κοινό” τίτλο “Blackfield IV” να επαληθεύει την σύμπραξη των δύο μουσικών, Steven κι Aviv αποδεικνύουν το δημιουργικό τους χάρισμα να γράφουν όμορφα τραγούδια.
Το πρώτο κομμάτι του album, “Pills”, είχε κυκλοφορήσει από καιρό, ώστε οι οπαδοί του συγκροτήματος να πάρουν μια γεύση για το πώς θα ηχούσε ο υπόλοιπος δίσκος, κι όλως παραδόξως, κόντρα στις τακτικές των εταιριών, είναι το αντιπροσωπευτικότερο τραγούδι της ατμόσφαιρας που θέλει ο Aviv να δώσει στο “Blackfield IV”. Γιατί, για να μη γελιόμαστε, από το “Welcome to my DNA” (2011) κι έκτοτε, το project BLACKFIELD ανήκει κατά ένα μεγάλο ποσοστό στον Ισραηλινό τραγουδοποιό, με την συγκατάθεση φυσικά του υπερβολικά πολυάσχολου Wilson. Έτσι λοιπόν, οι φίλοι των PORCUPINE TREE δε θα βρουν τα prog περάσματα που είχαν συνηθίσει στις πρώτες δύο κυκλοφορίες της μπάντας. Άλλη μια απόδειξη της κυριαρχίας του Aviv είναι ότι το “IV” εστιάζει περισσότερο στην ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα κι όχι τόσο στο τεχνικό κομμάτι. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα φαίνεται να τον δικαιώνει, μιας και ο δίσκος απέχει πολύ από τα γλυκανάλατα pop rock τραγούδια που κατακλύζουν τα ραδιόφωνα. Εντάξει μπορεί σε μία-δύο περιπτώσεις να πέφτω κι έξω, αλλά συνολικά έχουμε έναν όμορφο δίσκο όπου σε συνδυασμό με τις ηχηρές guest παρουσίες καταφέρνει να προσελκύσει το ενδιαφέρον κάθε indie/alternative rock ακροατή.
Οι “φιλοξενούμενοι” των BLACKFIELD, δεν είναι απλά εμπορικές γλάστρες. Έχουν τον δικό τους χώρο στον δίσκο, με τα κομμάτια που ερμηνεύει ο καθένας τους να προσαρμόζονται στις μπάντες από τις οποίες προέρχονται. Έτσι λοιπόν στο “XRay” βρίσκουμε στοιχεία των ANATHEMA, μιας και τραγουδά ο Vincent Cavanagh, ενώ αντίστοιχα στα “Firefly” και “The only fool is me“, θα ακούσουμε κάτι από SUEDE και MERCURY REV, των Brett Anderson και Jonathan Donahue.
Με λίγα λόγια, το “Blackfield IV” δεν είναι πυροτέχνημα. Στο μεγαλύτερο μέρος του, ο ακροατής θα ακούσει το συγκρότημα που όλα αυτά τα χρόνια γνώριζε, κάτω όμως από ένα πιο μελαγχολικό πρίσμα. Μπορεί ο Steven κι ο Aviv, να επέλεξαν να περπατήσουν πάνω σε ασφαλή συνθετικά μονοπάτια, μη ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για δύο σπουδαίους δημιουργούς, που ακόμα και τα δευτερο-τρίτα τραγούδια τους είναι κατά πολύ πάνω από τον μέσο όρο των κομματιών που γράφονται στις μέρες μας.
7 / 10
Νίκος Ζέρης
