Οι Δανοί PANZERCHRIST κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες την 7η full length δουλειά τους και διάδοχο του αρκετά καλού “Regiment Ragnarok” (2011), με τίτλο “The 7th offensive” από την Listenable Records. Και πάλι, το line up έχει αλλάξει άρδην, πλήν φυσικά του ιδρυτή και ιθύνοντα νου της μπάντας, Michael “Panzergeneral” Enevoldsen. Γενικά, μέσα σε μια 20ετία που υφίστανται, υπάρχουν πάμπολλες αλλαγές.
Όπως και το όνομα της μπάντας προδίδει, ασχολούνται με στίχους που έχουν να κάνουν με πόλεμο, όπως τεράστιες μπάντες σαν τους BOLT THROWER και τους MARDUK. Μουσικά κινούνται κάπου ανάμεσα! Στο τελευταίο τους πόνημα, οι Δανοί δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Ανελέητο drumming (ίσως υπερβολικά και μονότονα σταθερό), γρήγορα riffs, αλλά και αρκετές mid–tempo στιγμές (αλλά μόνο στις κιθάρες, τα drums ακάθεκτα). Χρησιμοποιούν τρέμολο σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, ενώ υπάρχουν και αρκετά solos, στα όρια του prog, χωρίς να ξεφεύγουν όμως. Ώρες ώρες δε «ντρέπονται» (λόγω του είδους) να γίνουν και λιγάκι μελωδικοί. Τα φωνητικά του νέου frontman, Søren Lønne, δε θα τα έλεγα πρωτοκλασάτα, αλλά κάνουν τη δουλειά τους. Αν προσέξετε, με το ένα και με το άλλο από τα παραπάνω στοιχεία, μη σας φανεί ότι κουφαθήκατε, αν σε κάποια τραγούδια σας θυμίσουν AMON AMARTH, ιδιαίτερα στο “Mass attack of the lycanthrope legion”, το οποίο μαζί με το ομώνυμο και το “Kill for revenge” είναι τα αγαπημένα μου.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Τα πράγματα εδώ είναι εμφανή και αναμενόμενα (δε ξέρω αν αυτό είναι καλό). Οι PANZERCHRIST χωρίς να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, έβγαλαν έναν καλό δίσκο, αλλά και πάλι τίποτα που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Θέλω να ακούσω κάτι καλύτερο από αυτή τη μπαντα, γιατί έχω αρχίσει και τους βαριέμαι ολίγον. Δε με χαλάνε, αλλά δε με ενθουσιάζουν και τόσο πλεον.
7/10
Γιώργος Δρογγίτης
