Αν έπρεπε να δώσουμε έναν τίτλο στη φετινή χρονιάν όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, ο πιο ταιριαστός θα ήταν “η χρονιά των μεγάλων comebacks”. Ανεξάρτητα από την ποιότητα του αποτελέσματος, είχαμε -και περιμένουμε ακόμα μέχρι το τέλος της- πάμπολλα πολυαναμενόμενα άλμπουμ, είτε μετά από reunion, είτε από ενεργές μπάντες που είχαν όμως πολλά χρόνια να κυκλοφορήσουν δίσκο. Ανάμεσα σε όλες αυτές τις δισκογραφικές επιστροφές (από BLACK SABBATH και CARCASS μέχρι MY BLOODY VALENTINE και QUEENS OF THE STONE AGE) και σε μία άτυπη σύγκριση, το “Colored sands” στέκει ίσως ως η καλύτερη, από πολλές απόψεις.
Τα πρώτα κιόλας λεπτά του εναρκτήριου “Le Toit du Monde” είναι αρκετά για να σβήσουν κάθε αμφιβολία σχετικά με το αν άξιζε η αναμονή. Δώδεκα χρόνια μετά το “From wisdom to hate” οι Καναδοί πρωτοπόροι παρουσιάζουν ένα δίσκο, ο οποίος ίσως να μην εκπλήσσει τόσο με την κατεύθυνση του, μιας και μοιάζει το πλέον φυσιολογικό βήμα ως προς την εξέλιξη του ήχου τους, από την άλλη όμως, ηχεί τόσο φρέσκος και σημερινός όσο και εκπληκτικά ποιοτικός. Άλλωστε, για μια μπάντα που βρισκόταν πάντοτε μέσα στις εξελίξεις και ακόμα και μπροστά από αυτές (“Obscura”), θα ήταν αδύνατο να βγάλει ένα ετεροχρονισμένο ή “μία από τα ίδια” αποτέλεσμα.
Ο mastermind και μόνος εναπομείναντας από το παλιό lineup, Luc Lemay, επέλεξε εξαιρετικούς μουσικούς από τον ευρύτερο progressive extreme metal χώρο, αφήνοντάς τους μάλιστα και απόλυτη ελευθερία όσον αφορά τα δικά τους μέρη, οι οποίοι έφεραν έτσι λογικά και τις επιρροές τους, συνθέτοντας ένα αποτέλεσμα που μοιάζει όμως απολύτως ταιριαστό και κοντινό στην ταυτότητα των GORGUTS. Και αυτό είναι προς τιμήν της μπάντας, όπως και το γεγονός ότι αφουγκράστηκαν τα νεότερα ακούσματα και τα άφησαν να δράσουν όπου χρειάζεται στον ήχο τους, επαναπροσδιορίζοντάς τον, διατηρώντας ταυτόχρονα και τον προσωπικό του χαρακτήρα. Ναι μεν οι ίδιοι ήταν από τους πρώτους που εισήγαγαν για τα καλά την όλη δυσαρμονική και avant garde προσέγγιση στο metal, αλλά στα χρόνια που μεσολάβησαν, μπάντες σαν τους DEATHSPELL OMEGA την πήγαν σε άλλες κατευθύνσεις, και αυτές οι επιρροές είναι ευδιάκριτες στο “Colored sands”.
Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει αψεγάδιαστο και προσεγμένο μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Από τη σειρά των κομματιών (το ορχηστρικό κομμάτι κάθε άλλο παρά χαλάει τη ροή), τη σύνδεση των διαφορετικών μερών, μέχρι την καίρια και απόλυτα εύστοχη τοποθέτηση των σόλο και των πιο απογυμνωμένων σημείων. Κάτι τέτοιο βέβαια φαίνεται λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πόσο καιρό ετοιμαζόταν αυτό το άλμπουμ, αλλά και πάλι, σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την όλη προσπάθεια. Μακάρι όλοι οι μουσικοί να ήταν το ίδιο φιλόδοξοι και τελειομανείς (εντάξει όχι όλοι, αλλά πιάνετε το νόημα) και ας δισκογραφούσαν πιο αραιά.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο ο οποίος διατηρεί την πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει τους Καναδούς, τουλάχιστον στα 2 τελευταία τους άλμπουμ, χωρίς όμως να το παρακάνει όπως στο “Obscura”. Έτσι, μέσα σε όλη αυτή την δίνη της τεχνικότητας υπάρχει ο βαθμός αμεσότητας που χρειάζεται ώστε να κάνει το αποτέλεσμα πιο αξιομνημόνευτο και προσιτό, κάτι που αναφέρεται ως θετικό στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο δίσκος διέπεται από μια σκοτεινή και υποβλητική ατμόσφαιρα και πιθανότατα πρόκειται για την πιο ατμοσφαιρική τους δουλειά (μην οργιάσει ο νους σας, μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια πάντα). Υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική αλληλεπίδραση ανάμεσα στις δύο κιθάρες απo ότι ίσως στο παρελθόν, ενώ και η συμβολή των φωνητικών είναι σημαντικότατη, καθώς οι πάντα ενδιαφέροντες στίχοι τους αναπαράγονται έτσι ώστε να είναι σχετικά ευδιάκριτοι (για death metal φωνητικά). Επίσης, η μπάντα παίζει πολύ με τις δυναμικές και ο Longstreth αποδεικνύει πόσο καλός drummer είναι. Γνωρίζαμε ότι είναι πρώτης τάξης παίχτης στην ταχύτητα και τα blasts, αλλά εδώ εμφανίζει μεγαλύτερη ποικιλία εξυπηρετώντας τις συνθέσεις και δένοντας άψογα το παίξιμό του με αυτό των κιθάρων. Και όλα αυτά, ντυμένα με μία απόλυτα ταιριαστή παραγωγή.
Όσο και να ψειρίσει κανείς το “Colored sands”, δύσκολα θα βρει να του προσάψει κάτι το αρνητικό. Το 5ο συνολικά full length των GORGUTS τονίζει με τον καλύτερο τρόπο ότι ήταν και είναι μοναδική μπάντα, βαθιά προοδευτική, που ποτέ δεν έμεινε στάσιμη, παραδίδοντας αριστουργήματα μέχρι σήμερα. Χωρίς αμφιβολία κοιτάζει στα μάτια τον κατάλογο της μπάντας και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για death metal δίσκος της χρονιάς.
8.5/10
Νίκος Χασούρας
