Εκ Σικάγου και Βαλτιμόρης ορμώμενο, αυτό το experimental trio, μετά από σχεδόν 8 χρόνια στα μουσικά δρώμενα και περίπου 20 κυκλοφορίες, συνάπτει συνεργασία με τη Relapse Records. Σίγουρα οι LOCRIAN απέχουν πολύ απo τις μπάντες που σου έρχονται στο μυαλό όταν βλέπεις το logo της αμερικάνικης εταιρίας. Το shoegazing drone/noise/post black τους είναι τόσο «ψαγμένο» όσο προδίδει η περιγραφή του. Αν επιχειρήσεις να ακούσεις το “Return to annihilation” εν μέσω “multitasking” (σερφάνοντας στο internet, κάνοντας ντουζ, μαγειρεύοντας, διαβάζοντας, βάφοντας τα νύχια σου) δε θα καταλάβεις τίποτα. Η μουσική του απαιτεί χρόνο και προσήλωση από τον ακροατή.
Οι hipsters που ήδη αρχίσαν να ψήνονται ας κοιτάξουν αλλού. O κίνδυνος να τους ακούσουν, να μην καταλάβουν τίποτα (εννοείται πως θα ισχυριστούν το αντίθετο) και να ενθουσιαστούν, είναι ορατός. Κάπως έτσι έχουν σπιλωθεί ονόματα αξιόλογων συγκροτημάτων όπως οι AGALLOCH, οι DEAFHEAVEN, οι ALCEST (εντάξει, οι τελευταίοι τα ήθελαν και τα έπαθαν). Ευτυχώς, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι αρκετά διαφορετικό, σαφώς πιο ώριμο και ποιοτικό, που δε βασίζεται σε κανένα image και σύντομα θα αποθαρρύνει και τον πιο διαλακτικό “blackhipster-α”© από το να ασχοληθεί μαζί τους. Οι LOCRIAN είναι επαγγελματίες πολυ-οργανίστες μουσικοί. Μάλιστα, οι δύο εκ των τριών διδάσκουν σε καλλιτεχνικά τμήματα πανεπιστημίων της χώρας τους. Σε αντίθεση όμως με τις πιο παραδοσιακές τέχνες, όπως τη ζωγραφική, όπου για να εκτιμήσεις έναν σπουδαίο πίνακα πρέπει να είσαι και λίγο Lars Ulrich (ο κοντός είναι και συλλέκτης έργων τέχνης τρομάρα του), για να «πιάσεις» την τέχνη των LOCRIAN αρκεί να αφιερώσεις χρόνο και να ακούσεις το τελευταίο τους έργο σε όσο το δυνατόν υψηλότερη ένταση και ποιότητα.
Από το παράξενα χαρμόσυνο μπάσιμο με το “Eternal return”, μέχρι τις κορυφώσεις του εκπληκτικού ομώνυμου και του επικών διαστάσεων “Οbsolete elegies”, ο δίσκος βρίθει από soundtrack-ικά στοιχεία. Και όπως ένα κινηματογραφικό soundtrack δημιουργείται βάση κάποιου σεναρίου, η μουσική του “Return to annihilation” γράφτηκε εξυπηρετώντας κάποιο concept. O Terence Hannum, ακολουθώντας το παράδειγμα του Peter Gabriel στο αριστουργηματικό “Lamb lies down on Broadway” (1974) των GENESIS, αναλαμβάνει το ρόλο του τραγουδιστή/αφηγητή της ιστορίας. Σε κατάσταση ύπνωσης, σε ένα ρημαγμένο από κατακλυσμό τοπίο και με την αβεβαιότητα να κυριαρχεί παντού. Μέσα στα εφέ των πλήκτρων και στις πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις, αντικατοπτρίζονται επιτυχώς οι δυο κόσμοι του concept, ο «πραγματικός» και ο «αντιληπτός». Όταν χωθείς βαθιά μέσα στο σκοτάδι του “Return to annihilation” και νιώσεις την μαυρίλα του να σε κατακλύζει, στην κρίσιμη στιγμή, θα διακρίνεις λυτρωτικές, φωτεινές νότες αισιοδοξίας. Για να ξεκαθαριστεί και το θέμα black metal, αυτό μουσικά εμφανίζεται μόνο σε ελάχιστα λεπτά μέσα στο δίσκο, διαχέεται ωστόσο στην ατμόσφαιρα και τονίζεται ιδιαίτερα στα φωνητικά, που είναι όσο πιο σπαρακτικά και απόκοσμα μπορεί να βγάλει άνθρωπος.
Τίποτα μέσα στο “Return to annihilation” δε μπήκε για να προκαλέσει ή να κάνει αίσθηση σε κάποιο συγκεκριμένο κοινό. Οτιδήποτε ακούγεται, εξυπηρετεί μια πτυχή του concept, λιγότερο ή περισσότερο σημαντική. Τα πάντα είναι μελετημένα σε μαζοχιστικό βαθμό και η αίσθηση τελειομανίας ξεχειλίζει. Οι LOCRIAN έδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο φτιάχνοντας τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Όσοι μπουν στο κόσμο τους υποψιασμένοι, μιας και το όνομα της μπάντας προϊδεάζει για κάτι δύσκολο και ασύμφωνο στο άκουσμα, όπως ο, γνωστός στους μουσικούς, λοκρικός τρόπος (locrian mode), σίγουρα θα ικανοποιηθούν και θα επιστρέφουν συχνά σε αυτόν.
8.5/10
Κωνσταντίνος Οικονομάκος
