Χωρίς να το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει ότι έχασα την ευκαιρία να δω ζωντανά τους WALTARI, πνίγω τον πόνο μου ικανοποιώντας ένα άλλο συναυλιακό μου απωθημένο βλέποντας τους PRONG. Με αρκετά old-school set-list ανοίγουν με το “Fordear life” από το “Beg to differ”, για να συνεχίσουν με το “Unconditional” από το “Proveyouwrong”. O μαυροφορεμένος Tommy Victor είναι εξαίσιος ρυθμικός κιθαρίστας και με τον φοβερό Alexei Rodriguez (CATHARSIS, WALLSOFJERICHO) πίσω από το drumkit groove-αραν τόσο ώστε να μας ξυπνήσουν για τα καλά, με τραγούδια όπως το “Revenge…Best served cold” από το συμπαθέστατο τελευταίο τους άλμπουμ “Carved in stone” αλλά και με τα παλαιότερα “Uncoditional”, “Rude awakening” και φυσικά τη τριάδα-σφαγή “Cut-rate”, “Whose fist is this anyway?” και “Snap your fingers, snap your neck” από το εκπληκτικό “Cleansing” του 1994.
Έχω την εντύπωση ότι οι Σουηδοί retro/hardrockers GRAVEYARD πραγματοποίησαν ίσως την καλύτερη εμφάνιση από όλα τα υπόλοιπα συγκροτήματα του είδους τους που εμφανίστηκαν στη Valley. Πολύ πειστικοί από το στήσιμό τους και τον ήχο και φυσικά ο τρόπος που απέδιδαν τα ίδια τους τα τραγούδια. Με τον ίδιο τρόπο που άνοιγαν και στο “Lights out”, το “An industry of murder” διαδέχεται το “Hisingen blues” και το “Seven seven” και με τον ήχο σύμμαχό τους απολαμβάνουμε τον Joakim Nilsson και τη παρέα του διαπιστώνοντας ότι οι GRAVEYARD είναι πέρα από hype/μόδες και την όποια ρετρολαγνεία κι από τη στιγμή που μας ικανοποιούν δισκογραφικά και εν συνεχεία επί σκηνής, η όλη τους εμφάνιση κρίνεται παραπάνω από ικανοποιητική αποχαιρετώντας μας με το “Evil ways” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους.
Στη MainStage01 ο Jason Newsted με το προσωπικό του σχήμα NEWSTED και τον Mike Mushok των STAIND στη δεύτερη κιθάρα προσπαθούσε να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τη μεταλλική κοινότητα μετά από τόσα χρόνια απραξίας και σίγουρα τόσα χρόνια συμπάθειας προς το πρόσωπο του από τη θητεία με τους METALLICA δεν μπορούν να ξεχαστούν τόσο εύκολα. Παίζοντας εξολοκλήρου το “Metal” EP, με το μεσαίο μέρος του “Creeping death” να ακολουθεί το “King of the underdogs” και μερικά τραγούδια από το επερχόμενο full-length του “Heavy metal music”, ο Jason Newsted θέλει λίγη ακόμη δουλειά για να καταφέρει να καθηλώσει με τα τραγούδια του το κοινό και φυσικά να προκαλέσει τις ίδιες αντιδράσεις που είχε όταν ακούστηκε η διασκευή στο “Whiplash” των METALLICA.
Στη Valley, οι DOWN εμφανίζονται για δεύτερη φόρα στο τριήμερο αντικαθιστώντας τους CLUTCH που είχαν ακυρώσει λόγω του θανάτου του πατέρα του NeilFallonκαι οι πέντε τύποι από τη Νέο Ορλεάνη μας επιφύλαξαν μία ευχάριστη έκπληξη παίζοντας ένα setδιαφορετικό απ’ότι ίσως περιμέναμε. Αφού ακούστηκαν τα “Rehab” και “Swan song” από το “Nola”, για τη συνέχεια κι αφού ο JimmyBowerανταλλάσσει όργανα με τον Pepperr Keenan και μέλη του crew ανεβαίνουν στη σκηνή, διασκευάζουν τα “Sisterfucker (Part 1) και “Blank” των EYEHATEGOD και αργότερα με τον Kirk Windstein στα φωνητικά τα “Highrate extinction” και “Conquering” των CROWBAR. Οι εκτελέσεις ήταν βέβαια λίγο ότι να΄ναι μιας και δεν ήταν προβαρισμένοι για κάτι τέτοιο αν και το αντίθετο θα λέγαμε για τα “Clean my wounds” και “Deliverance” των CORROSION OF CONFORMITY που νιώσαμε να ανατριχιάζουμε ολόκληροι όταν πλησίαζε το μικρόφωνο ο Pepper, με τον Jason Newsted να τζαμάρει μαζί τους στο πρώτο. Το κλείσιμο ήρθε με τον Phil Anselmoνα επιστρέφει στη σκηνή για μια διασκευή στο “Bridge of sighs” του Robin Trower χώνοντας σφήνα και το riff του “Walk” των PANTERA.
Οι STONE SOUR εξίσου ορεξάτοι και με τον CoreyTaylor σε φόρμα, μας έκαναν να περάσουμε όμορφα για όσο διάστημα τους παρακολουθήσαμε, με το set τους να περιλαμβάνει και δύο διασκευές στα “Children of the grave” και “Nutshell”, των BLACK SABBATH και ALICEINCHAINS αντίστοιχα.
Ενώ σειρά είχαν οι GHOST οι οποίοι θα έβγαιναν στις 21:45 στη Valleyκαι οι DANZIG 00:45 στη MainStage κλείνοντας το festival, αλλάζουν μεταξύ τους σκηνή και ώρα και καταλήγουμε να βλέπουμε τον θεό Glenn Danzigστη μικρή σκηνή με μας να πιάνουμε θέση μπροστά από νωρίς. Το backdrop με το θρυλικό λογότυπο έχει στηθεί στο πίσω μέρος της σκηνής και το “ScinCarver” από το “Circle of snakes” μας μουδιάζει με την επιλογή του ως εναρκτήριο τραγούδια αλλά ο Danzig μας καθησυχάζει λέγοντας ότι μόνο παλιά τραγούδια θα ακουστούν από δω και πέρα και το “Twist of Cain” να μας στέλνει στα ουράνια και το “Am I demon” να μας αποτελειώνει. Το “Blood and tears” βγάζει την πιο 50’s πλευρά του Evil Elvis ενώ τα “Do you we arthemark” και “Dirty black summer” μας εξοστρακίζει στο ολόμαυρο “III: How the godskill”.
O Danzig 
είναι ορεξάτος, σε καλύτερη φόρμα απ’ότι τον είχαμε δει στη χώρα μας πριν οκτώ χρόνια και μπορεί η περιοδεία αυτή να πραγματοποιείται στα πλαίσια του εορτασμού των 25 χρόνων του προσωπικού του σχήματος αλλά αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα για τον ίδιο και καλεί τον κιθαρίστα των θρυλικών MISFITS για ένα mini-set του θρυλικού αυτού punkσχήματος και με το κτήνος κυριολεκτικά Doyle πάνω στη σκηνή παίζουν τα “Death comes ripping”, “Vampira”, “I turned into a Martian, “Skulls”, “Astrozombies” και φυσικά το γνωστό από τους METALLCA, “Last caress”. Ατελείωτο sing-alongπάνω και κάτω από τη σκηνή με τον Danzig να μην μας λυπάται και να συνεχίζει με τον ύμνο “Not of this world” και το larger-than-life “Mother”. Για το κλείσιμο ξανακαλεί τον Doyleγια άλλη μία δόση από MISFITS, με τα “Bullet” και “Die, die my darling” να μας κλείνουν τον λαιμό κι αφήνοντάς μας με την απορία πως πέρασε τόσο γρήγορα αυτή η γαμ****η ώρα. Απόλυτο highlightτου festival!
Στη MainStage01 οι Δανοί VOLBEATμε τον πρώην κιθαρίστα των ANTHRAX στη σύνθεσή τους, RobCaggiano, είχαν ήδη συμπαρασύρει τον κόσμο με το “Hallelujah goat” και το METALLICA meets Elvis Presley μουσικό ύφος με παρουσιαστικό που παρέπεμπε σε Mike Ness αν και μου είναι ευχάριστο στην αρχή, με κουράζει στη συνέχεια λόγω της ομοιογένειάς του αλλά κόσμος και μπάντα έδειχναν να αδιαφορούν πλήρως για την άποψή μου. Μπορεί να μην ακούσαμε τον King Diamond στο “Room 24” αλλά έσκασε μύτη ο Mark “Barney” Greenway στο “Evelyn” από το “Beyond Hell/Above Heaven” ενώ ακούσαμε και περάσματα από τα “Ring of fire” (Johnny Cash), “Breaking the law” (JUDAS PRIEST) και “Raining blood” (SLAYER), με το τελευταίο αφιερωμένο στη μνήμη του JeffHanneman. Τέλος για το encore μας επιφύλασσαν τα “Doc holliday”, “The mirror and the ripper” και “Pool of booze, booze, booza”.
Για το κλείσιμο του festivalοι Σουηδοί GHOSTαποτέλεσαν μία ευχάριστη έκπληξη. Όχι γιατί δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ήταν καλοί, μιας και τους είχα δει κι άλλες φορές τα τελευταία χρόνια αλλά επειδή δεν περίμενα ότι θα στεκόντουσαν με τόση μεγαλοπρέπεια στην χαώδη MainStage02. Με το “Maskedball” από το soundtrackτης ταινίας “Eyeswideshut” να ξεχύνεται από τα ηχεία , οι πέντε Nameless Ghouls στήνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της σκηνής και ξεκινούν με το “Infestissumam” και τον Papa Emeritus να κάνει την εμφάνισή του στο “Per aspera ad inferi”, και μέλη σχεδόν όλων των συγκροτημάτων που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας -με μπροστάρη τον Phil Anselmo- να συνωστίζονται στα πλαϊνά της σκηνής για να τους παρακολουθήσουν με έντονο ενθουσιασμό.
Το “Conclavicondio” έδωσε το έναυσμα για να ακούσουμε ολόκληρο το ντεμπούτο τους “Opus eponymous”, με τα “Secular haze” και “Body and blood” να παρεμβάλλονται και τον κόσμο να τραγουδά υπνωτισμένος τον κάθε στίχο. Καθόλη τη διάρκεια που τους παρακολουθούσα ένιωθα πως η συγκεκριμένη εμφάνιση θα αποτελούσε σημείο αναφοράς για τους GHOST, μιας και αποδεικνυόταν ότι μπορούσαν να σηκώσουν με αξιοπρέπεια το βάρος του έστω και άτυπου headliner και να καθηλώσουν το όποιο ακροατήριο αλλά επειδή φαίνεται ότι το «μάτι» πιάνει μέχρι και τους αγγελιοφόρους του Εωσφόρου, κατά τη διάρκεια του “Genesis” ο ήχος κόβεται από τα ηχεία και οι GHOSTχωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι συνέχιζαν να παίζουν κανονικά το τραγούδι μέχρι να τους διακόψουν οι τεχνικοί και να τους ενημερώσουν. Μετά από μία ολιγόλεπτη διακοπή οι GHOST επανέρχονται με τα “Yearzero” και “Ritual” με τις τελευταίες νότες των “Ghuleh/Zombie queen” και “Monstrance clock” στο encoreνα αποτελούν ένα πανέμορφο κλείσιμο και κατάλληλο soundtrackκαθώς αποχαιρετούσαμε το Hellfest.
Κώστας Αλατάς
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
