Το 2011 ήταν μια δύσκολη χρονιά για τους CHIMAIRA. Μετά την εθελούσια έξοδο του ιδρυτικού τους μέλους Rob Arnold αλλά και του Matt DeVries μετά από μια μακροχρόνια θητεία (αμφότερων) πίσω από την θέση του κιθαρίστα, το συγκρότημα βρέθηκε όσο ποτέ άλλοτε κοντά στο σημείο μηδέν. Προσπαθώντας ο Mark Hunter να θέσει ξανά στα πόδια του αυτό το γιγάντιο μυθικό τέρας που πρόσφερε στην ακραία σκηνή δίσκους όπως το “Resurrection” (2007) ή το “Chimaira” παλιότερα (2005), κατάφερε να μείνει εντός της διετής δισκογραφικής συνέπειας και να μας προσφέρει έναν ολόφρεσκο δίσκο, βασισμένο πάνω στο καλά δομημένο ήχο της μπάντας.
Ήδη από τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος με τα νέα μέλη, ο Mark δέχθηκε μια σωρεία επιθέσεων από τους οπαδούς, που θεωρούσαν ότι το όνομα των CHIMAIRA θα εξέπιπτε σε ένα cover band του παρελθόντος του. Η ανακοίνωση όμως της νέας κυκλοφορίας του “Crown of Phantoms” ήρθε να ανατρέψει το όλο σκηνικό, μιας και ένα ευρύτερο κοινό εκδήλωσε ενδιαφέρον για το αν η μπάντα θα κατάφερνε τελικά να ανατρέψει την καθοδική πορεία που είχε αποκτήσει στους δύο τελευταίους δίσκους της (“The Infection”, “The Age of Hell”). Και ευτυχώς μπορούμε να πούμε ότι το “Crown… ” είναι η αφορμή να ασχοληθεί κανείς ξανά με αυτή τη μπάντα. Το κιθαριστικό δίδυμο των Emil Werstler (DÅÅTH) και Matt Szlachta (DIRGE WITHIN) δίνουν νέα πνοή στο ύφος που μας είχαν συνηθίσει οι Arnold και DeVries. Ειδικά η δουλειά του Matt Szlachta (για όσους γνωρίζουν το παίξιμό του από τους DÅÅTH) στα σόλο είναι πραγματικά εξαιρετική, ενώ ο Austin D’amond στα drums δίνει μια εντελώς διαφορετική προοπτική στο μέχρι πρότινος μονότονο παίξιμο των προκατόχων του. Το παίξιμο του Austin είναι κάτι που αξίζει να σταθεί κανείς, καθώς ανήκει στην κατηγορία των drummer που δεν συμβιβάζονται με τις απλές groovάτες πατέντες, αλλά ακολουθούν τις δικές τους απρόβλεπτες φόρμες, προσαρμόζοντάς τες κάθε φορά σε διαφορετικό κομμάτι με αποτέλεσμα σχεδόν κανένα σημείο των ντραμς μέσα στον δίσκο να μην είναι ίδιο.
Κατά τα άλλα ο Mark Hunter παραμένει τόσο ο φυσικός όσο και ο δημιουργικός συνδετικός κρίκος των CHIMAIRA, διατηρώντας εκείνα τα στοιχεία που έκαναν αυτή τη μπάντα να αποκτήσει το αξιοσέβαστο όνομά της. Πολλοί είναι αυτοί που αναφέρουν ότι στο “Crown of Phantoms” ο Mark εναπόθεσε κάποια djent στοιχεία, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής. Σε επίπεδα παραγωγής αυτό μπορεί να επαληθεύεται έως ένα σημείο, ωστόσο δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι CHIMAIRA ήταν πάντα μια groove μπάντα που δεν τσιγκουνευόταν τα breakdowns ή τα στακάτα ρυθμικά riffs. Ωστόσο το μόνο μεμπτό που παρατηρείται στον δίσκο είναι οι αργές στροφές που παίρνει το album στο δεύτερο μισό, κι ιδιαίτερα μετά το “Kings of the Shadow World”, φέρνοντας τα επίπεδα βαρεμάρας σε υψηλό επίπεδο.
Το “Crown of Phantoms” είναι σίγουρα ότι καλύτερο έχουν να επιδείξουν οι CHIMAIRA τα τελευταία πολλά χρόνια. Δεδομένων των συνθηκών είναι ίσως ο δεύτερος πιο σημαντικός δίσκος στην καριέρα τους μετά φυσικά από το “Resurrection”, αφού ο δίσκος δικαιώνει το βαρύ όνομα του συγκροτήματος, που κομίζει αποκλειστικά πλέον ο Mark Hunter (αποφεύγοντας ταυτόχρονα να χαρακτηριστεί ως one-man-band), με την δεινή εκτελεστική τεχνική των μελών του αλλά και με το γνήσια ανανεωμένο ήχο του.
7 / 10
Νίκος Ζέρης
