Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι ήταν αρκετά φορτωμένο κι αυτό φάνηκε τόσο από τη σχετικά χαμηλή προσέλευση του κόσμου, όσο πολύ περισσότερο από τις υπερβολικά ήπιες (για να μην πω «κοιμισμένες») αντιδράσεις των θεατών στη συναυλία των DREAM THEATER με τους FATES WARNING.
Γεγονός είναι ότι τα έχουμε δει πλέον σχεδόν όλα. Πολύ σωστά υποστηρίζει ο φίλος μου Λευτέρης Τσουρέας, πως πέρα ίσως από τους RED HOT CHILI PEPPERS, ο Έλληνας μουσικόφιλος, μετά τις εμφανίσεις των AC/DC & BON JOVI, δεν έχει κανένα συναυλιακό απωθημένο. Αν αναλογιστεί κανείς τις αντιδράσεις του κόσμου στην εμφάνιση και μόνο των DREAM THEATER επί σκηνής πριν μερικά χρόνια, δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις.
Μπορεί η χρονική στιγμή να μην ήταν η καλύτερη δυνατή, με αρκετό κόσμο να λείπει σε διακοπές, η ατμόσφαιρα όμως στο Terra Vibe ήταν άριστη. Άριστες συνθήκες για χαλαρή παρακολούθηση συναυλίας, λίγος σχετικά κόσμος, άπλετος χώρος, μέτριες θερμοκρασίες και καλό και δροσιστικό αεράκι.
Η σχέση των FATES WARNING παλιότερα με το ελληνικό κοινό ήταν πολύ ιδιαίτερη. Λίγο η μουσική και οι δίσκοι του συγκροτήματος, λίγο η ελληνική καταγωγή του ηγέτη, Jim Matheos, μας έκαναν να θεωρούμε τους FATES «δικά μας παιδιά». Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον! Πικρή αλήθεια, που πληγώνει πολύ, αλλά … μεγάλη αλήθεια. Από την πλευρά μου θα ρίξω όλο το φταίξιμο στο συγκρότημα και όχι στα κυκλώματα ή στη μουσική βιομηχανία! Οι FATES WARNING είναι σήμερα για τον Έλληνα ακροατή πολύ απλά άλλη μία metal μπάντα, όπως χιλιάδες άλλες εκεί έξω. Καλή, αλλά όχι σπουδαία. Ψιλοαγαπητή, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Γνωστή σ’ αυτόν, αλλά όχι «ιστορική». Πληγώνουν τα λεγόμενά μου; Συγνώμη ειλικρινά, αλλά σβήνω από το μυαλό μου όλες τις απόψεις και γνώσεις μου και κρίνω μόνο με βάση αυτό, που βίωσα το βράδυ της Τρίτης. Εγώ δεν είδα ΕΝΑ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ FATES WARNING ανάμεσα σε περίπου 3.000 θεατές. Το κοινό χειροκροτούσε χλιαρά στο τέλος κάθε κομματιού κι αυτό ήταν όλο. Δεν πείστηκα επουδενί ότι κάποιος γνώριζε τους στίχους, αντίθετα με ότι συνέβαινε σε παλιότερες εμφανίσεις τους στη χώρα μας και ειδική σ’ εκείνη τη θρυλική στα πλαίσια του “A pleasant shade of grey”. Πόσοι ήταν αυτοί, που πραγματικά παρακολουθούσαν την εξαιρετική κατά τ’ άλλα εμφάνιση του Ray Adler και της παρέας του; 200 άτομα μπροστά και ορισμένοι ψιλοβαρεμένοι, ψιλοαδιάφοροι πίσω. Ωραίος ο Joey Vera, ο οποίος χτυπιόταν σαν το χταπόδι, σημαντικότατη η παρουσία του Frank Aresti, ο οποίος βασικά «σήκωσε» όλο το κιθαριστικό βάρος, απίστευτα χλιαρή και αδιάφορη η συμμετοχή του Jim Matheos (οι Έλληνες μάλλον δεν νιώθουν κάποιον ιδιαίτερο δεσμό με το συγκεκριμένο μουσικό πια) και ανέπαντεχα μέτριος ο Bobby Jarzombek. Επαναλαβάνω ότι κρίνω αυστηρά και με βάση μονάχα αυτά που είδα και άκουσα.
Ο Jim Matheos γνωρίζουμε όλοι, ότι είναι ένα low profile άτομο και σχετικά ντροπαλό επίσης. Εκείνη τη βραδιά όμως το παραξύλωσε, με αποκορύφωμα όλων το γεγονός ότι ήταν πιο χαμηλά από τον Frank Aresti, δεν έπαιξε κανένα σόλο και βασικά δεν κοίταξε δευτερόλεπτο εμπρός το κοινό! Απογοητευτικός. Εφόσον δεν γνώριζε κάποιος το ρόλο του στο FATES WARNING, θα υποστήριζε με κάθε σιγουριά πως ο συγκεκριμένος ακούγεται παράταιρος.
Οι FATES WARNING εμφανίστηκαν για εμένα αναπάντεχα δεμένοι και καλοί. Λατρεύοντας υπερβολικά το συγκεκριμένο σχήμα, πριν τη συναυλία ήμουν προετοιμασμένος για το χειρότερο δυνατό σενάριο. Υπάρχει τελικά η μπάντα ή όχι; Θα τα καταφέρει ο Ray Adler; Θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Διότι ακολουθούν και οι DREAM THEATER μετά, οπότε εύκολα ξεφτιλίζονται. Κι όμως… Παίζοντας ένα εξαιρετικό set list, με κομμάτια όπως “Disconnected”, “A pleasant shade of grey””, “The eleventh hour”, “Point of view” (δεν κουνήθηκε φύλο, δεν ακούστηκε παλαμάκι από κάτω), “Through different eyes” και φυσικά το τρομερό “Eye to eye” κατάφεραν να διαλύσουν τα όποια σύννεφα αμφισβήτησης… Προσωρινά ωστόσο.
Διότι με το που έσκασαν στη σκηνή οι DREAM THEATER, φάνηκε ότι η διαφορά των δύο σχημάτων είναι κυριολεκτικά χαώδης. Νιώθω ντροπή, που γράφω ή λέω κάτι τέτοιο, όμως εν έτει 2011 οι FATES WARNING μπροστά στους DREAM THEATER είναι σαν να συγκρίνουμε τη σημερινή Μπαρτσελόνα με τον Πανθρακικό. Και σ’ αυτό ευθύνεται ο Jim Matheos και η παρέα του… Ξεκάθαρα πράγματα για εμένα.
Όσον αφορά τους DREAM THEATER πιστεύω ότι τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά. Σκότωσαν! Και να μου το έλεγαν πριν τη συναυλία, ότι θα παίξουν έτσι, θα ενθουσιάσουν τόσο πολύ, θα εμφανιστούν τόσο δυνατοί ως μπάντα, δεν θα το πίστευα. Ο James LaBrie πρώτα απ’ όλα πραγματοποίησε με κάθε σιγουριά την καλύτερη εμφάνισή του επί ελληνικού εδάφους και ίσως την καλύτερη, που τον έχω δει εγώ ποτέ. Ήταν καταπληκτικός! Με ενθουσίασε το γεγονός, ότι δεν φοβήθηκε δευτερόλεπτο να πάρει τεράστια ρίσκα, να πάει πολύ ψιλά με τη φωνή του και να οδηγήσει ο ίδιος τη μπάντα.
Οι DREAM THEATER μπήκαν εντυπωσιακότατα με το “Under a glass moon”, για να ρίξουν ολίγον αναπάντεχα αμέσως τις ταχύτητες και τους σφυγμούς με τα “These walls” & “Forsaken”. Παρόλ’ αυτά κατάφεραν γρήγορα να ξαναγυρίσουν το παιχνίδι υπέρ τους και μετά το τρομερό “Ytse jam” προχώρησαν σε μία ΜΟΝΑΔΙΚΗ εκτέλεση του “Peruvian skies”, στη διάρκεια του οποίου πραγματικά ανατρίχιασα με την ερμηνεία του James LaBrie. Ακουγόταν καλύτερος από το στούντιο, η μπάντα έπαιζε απίστευτα δεμένα, ο Mike Mangini απλούστευσε λίγο τα μέρη των τυμπάνων, δίνοντας περισσότερο groove και όλα αυτά οδήγησαν σ’ έναν μουσικό οργασμό. Το “The great debate” και το “On the back of the angels”, που ζωντανά ακούγεται σίγουρα καλύτερο, αποτέλεσαν δύο από τα highlights της εμφάνισής τους.
Συνέχισαν με το “Caught in a web”, το τρομερό “Through my words” και στο καπάκι το “Fatal tragedy”, για να κλείσουν με το “The count of Tuscany” και το “Learning to live”. Όχι, δεν έπαιξαν το “Pull me under”, αλλά ούτε και κάποιο από τα “Take the time” και “Metropolis”. Δεν νομίζω όμως κάποιος να έμεινε απογοητευμένος. Ο ήχος τους ήταν άριστος, αν κι εγώ θα ήθελα την ένταση πιο δυνατά (σε συναυλία αναφερόμαστε άλλωστε). Δεν μου άρεσαν τα θέματα που πρόβαλαν στο video wall πίσω τους. Θα μπορούσαν να τα είχαν αποφύγει, αφού ήταν αρκετά πρόχειρα. Φάνηκε εκεί κάπως ο ερασιτεχνισμός τους και το χαμηλό budget του όλου project. Ακόμη χειρότερη εντύπωση μου έκαναν τα πλάνα της μπάντας από σταθερές κάμερες στο video wall. Μέτρια εικόνα, χωρίς εικονολήπτη, χωρίς κινητή κάμερα. Έστησαν απλά 3-4 σταθερές κάμερες επάνω στη σκηνή, κι από εκεί έπαιρναν εικόνα και έδειχναν ότι «έπιαναν» (χωρίς κεφάλια, χωρίς εστίαση κλπ). Κάκιστη και η επιλογή με τα εφέ στο video wall κατά τη διάρκεια του σόλο του Mike Mangini. Θυμίζε πιτσιρικά που πειραματίζεται με τα εφέ σε παρουσίαση του powerpoint. Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά θα διορθωθούν στο μέλλον.
Ο Jordan Rudess κέρδισε για ακόμη μία φορά τις εντυπώσεις, αν και επέλεξε έναν ρόλο «συνόλου». Αυτό είναι προς τιμήν του βέβαια. Ο Mike Mangini ήταν αναμενώμενα άριστος, περισσότερο ίσως ουσιαστικός και λιγότερο εντυπωσιακός απ’ ότι περίμενα (γνωρίζοντάς τον κιόλας), ενώ ο John Myung, για όσους αρέσκονται να βλέπουν πίσω από τις γραμμές ήταν το Α και το Ω του ήχου τους. Ο John Petrucci έπαιξε ως ΜΕΓΑΛΟΣ κιθαρίστας και γράφω τη λέξη «μεγάλος» με κεφαλαία, με κάθε επίγνωση της βαρύτητάς της. Εμφανίστηκε τρομερά «φουσκωμένος», αλλά έδειξε να έχει αφήσει πίσω του αρκετές από τις αρρώστιες του παρελθόντος. Δεν έπαιξε ούτε μισή αχρείαστη νότα, δεν αναλώθηκε σε χαζές γκριμάτσες, δεν σπατάλησε χρόνο να μιλάει στο μικρόφωνο και να «γλύφει» το υπνωτισμένο κοινό, ενώ για πρώτη φορά τον είδα και σε διάθεση να τζαμάρει.
Οι DREAM THEATER έδειξαν αναγεννημένοι, το διασκέδαζαν πάνω στη σκηνή, κατάφεραν να κερδίσουν άνετα το κοινό και στο τέλος αποχώρησαν αφήνοντας άριστες εντυπώσεις. Συνολικά έπαιξαν για 125 περίπου λεπτά, χρόνος τρομερά ικανοποιητικός και λογικός. Προτιμώ να τους βλέπω έτσι και να περνάω καλά, παρά τα 3ωρα shows των 20λεπτων medleys και των ατελείωτων σολαρισμάτων. Η ουσία μετράει πάντα στο τέλος. Θα ήθελα να ακούσω 1-2 ακόμη κομμάτια από το νέο δίσκο, ενώ ελπίζω στο μέλλον να δοκιμάσουν κάτι πιο πρωτοποριακό, δοκιμάζοντας τζαμαρίσματα ανάμεσα σε πλήκτρα – τύμπανα ή μπάσο – τύμπανα, αφήνοντας κατά μέρος τα μεμωνωμένα σόλος (π.χ. σόλο τύμπανα) και χωρίς να πατούν αυστηρά πάντα πάνω σε ταμπλατούρες ή έτοιμες συνθέσεις. Η μπάντα μου έδειξε το βράδυ της Τρίτης ότι είναι ικανή για τουλάχιστον άλλα 10 χρυσά χρόνια και το κυριότερο… Ότι άμα αποφασίσουν κάποτε απλά να βγουν πάνω στη σκηνή και να παίξουν ΟΤΙ ΝΑ’ΝΑΙ, θα είναι μάλλον η κορυφαία στιγμή στην καριέρα τους. Χάνουν μέρος της μαγείας τους, όταν, στην αναζήτηση της τελειότητας, «φυλακίζουν» και δεσμεύουν τους εαυτούς τους σε αυστηρά μέτρα και χρόνους. Τους πηγαίνει μία πιο ελεύθερη prog fusion διάθεση και ίσως έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο. Το είχα ξαναγράψει παλιά και θα το ξαναπώ: οι DREAM THEATER δεν είναι πλέον 20άρηδες, ούτε 30άρηδες. Απαιτώ από έναν καταξιωμένο 40αρη μουσικό, ωριμότητα, μουσική έκφραση και συναίσθημα. Δεν με ενδιαφέρει να ακούσω κοφτά riffs σε στυλ PANTERA, ή λούπες σαν MUSE, ούτε ανοιχτές συγχορδίες σαν U2. Απαιτώ από τους DREAM THEATER να παίξουν ως ώριμοι 40άρηδες και να οδηγήσουν το progressive rock στη νέα εποχή. Το βράδυ της 2ας Αυγούστου παρουσιάστηκαν καλύτεροι απ’ ότι τα τελευταία 10 χρόνια, κάτι που ειλικρινά δεν περίμενα, οπότε μόνοι τους έχουν ξαναβάλει τον πήχυ υπερβολικά ψηλά. Με χαροποιεί αφάνταστα αυτό, θα κριθούν όμως και αναλόγως. Θα κλείσω λέγοντας, πως είμαι πια πεπεισμένος πως το «βαρύ πυροβολικό» της μπάντας είναι ο John Myung. Θα το αναλύσουμε εν καιρώ αυτό. 
FATES WARNING setlist
Disconnected (1)
One
Life in still water
Another perfect day
A pleasant shade of grey (3)
A pleasant shade of grey (4)
The eleventh hour
Point of view
Still remains
Through different eyes
Monument
Eye to eye
DREAM THEATER setlist
Under a glass moon
These walls
Forsaken
Endless sacrifice
Drum solo
Ytse jam
Peruvian skies
The great debate
On the backs of angels
Caught in a web
Through my words
Fatal tragedy
The count of Tuscany
Learning to live
Κείμενο: Μίλτος Λυμπιτσούνης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
