Έχοντας παρακολουθήσει την δισκογραφική πορεία των EDEN’S CURSE, περίμενα να δω και να ακούσω, πώς θα αναπλήρωναν το κενό του γνώριμου τραγουδιστή με το επώνυμο που παρέπεμπε στο όνομα της μπάντας.
Άλλωστε ο τραγουδιστής, η χροιά του και ο τρόπος που τονίζει τα “πατήματά” του, επηρεάζουν υπερβολικά τον χαρακτήρα ενός συγκροτήματος. Βέβαια δεν αρχίζουν και τελειώνουν όλα εκεί. Για μένα οι λόγοι που άξιζαν την προσοχή μας ήταν κυριώς το μουσικό αποτέλεσμα, αλλά για τους ψαγμένους, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι.
Για παράδειγμα, η ανάμιξη του Thorsten Koehne, του Γερμανού αριστερόχειρα κιθαρίστα που μας είχε συστηθεί με εκείνο τα κορυφαίο power metal αριστούργημα των ATTACK, “The secret place” (αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους συνομήλικους Ρεθυμνιώτες φίλους μου!).
Επίσης το πέρασμα του Ferdy Doernberg (ROUGH SILK κανείς;), ή του επίσης πληκτρά από την γειτονική Ιταλία, του κορυφαίου Alessandro Del Vecchio (Glenn Hughes, HARDLINE, κλπ). Άσε που δυο ντουέτα, αυτά με τους James LaBrie και Andi Deris, σίγουρα ανέβασαν την αναγνωρισιμότητά τους.
Έτσι, φτάνουμε στο 2013 και στο τέταρτο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, με τον νεαρό Nikola Mijic, να μας συστήνεται ως ο αντικαταστάτης του Michael Eden. Υψίφωνος, με κρυστάλλινη φωνή και κλασικές επιρροές, ταιριάζει στο μελωδικό hard n’ heavy των EDEN’S CURSE. Από την άλλη, η θεατρικότητα και η ζεστασιά της φωνής τους προκατόχου του, μου έλειψαν πολύ στο “Symphony of sin”. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του άλμπουμ για μένα.
Μουσικά η συνεργασία του Koehne και τους ιδρυτή, μπασίστα Paul Logue, παραμένει εξαιρετική με κάποιες φοβερές ιδέες, όπως το “Turn the page” και ιδιαίτερα την κιθάρα του πρώτου, ή το μελωδικότατο και άκρως κολλητικό “Wings to fly” . Γενικά οι συγκρίσεις παραπέμπουν σε όλα τα σύγχρονα hard rock Ευρωπαϊκά σχήματα, όπως οι W.E.T., PC 69, THE POODLES, EDGUY αλλά με αρκετές αναφορές σε ΤΝΤ και τον υψίφωνο Tony Harnell ή ακόμα και JOURNEY (“Where is the love?” ας πούμε ή το μέτριο “Unbreakable” με τα πολλά κλισέ).
Για όσους γνωρίζουν την μουσική ταυτότητα των Βρετανο-Σερβο-Γερμανών, πρέπει να πω ότι δεν θα βρουν μεγάλες εκπλήξεις. Κομμάτια όπως το “Devil in disguise” θυμίζουν περισσότερο τον σκληρότερο χαρακτήρα τους, αν και νομίζω πως το “Symphony of sin” έχει περισσότερη μελωδία και λιγότερο σκληροτράχηλες συνθέσεις. Παρόλα αυτά, το μόνο που με ξένισε τελικά, είναι η χροιά του Mijic και κάποιες μέτριες συνθέσεις (“Losing my faith”, “Unbreakable” και το κουραστικό ομώνυμο 8άλεπτο τραγούδι). Πρέπει να τονίσω πως είναι εξαιρετικός ο Σέρβος, αλλά επαναλαμβάνω πως χάνει λίγο στο συναίσθημα που απέπνεε ο Eden.
Δεν ξεχώρισα κομμάτια που θα μπορούσα να συγκρίνω με το “Saints of tomorrow” ή το “Jerusalem sleeps” για παράδειγμα, αν και επιμελώς προσπαθούν να αναπαράγουν κάποια από τα συνθετικά τους κόλπα, όπως στο “Evil & divine” που φέρνει στους αγαπημένους τους QUEENSRYCHE (εποχής “Operation…”).
Μετά από πολλά ακούσματα, βλέπω πως το έχω… χωνέψει καλύτερα, ως δίσκο, με το ίδιο “αλλά” να με βασανίζει. Ίσως να φταίει και ο μονοδιάστατος Dennis Ward (PC69) που δίνει σε όλους τον ίδιο ήχο. Μάλλον αυτόν πρέπει να κατηγορήσω περισσότερο.
Πάντως το “Symphony of sin” είναι αρκετά μελωδικό και προσεγμένο συνθετικά οπότε θα εξακολουθώ να το ακούω.
6,5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
