Πιάνω τον εαυτό μου να τα χώνει στους κλώνους των IRON MAIDEN και των MERCYFUL FATE που έχουν κάνει τσιφλίκι τους το heavy metal του σήμερα. “Τι να μας πουν;” σκέφτομαι φωνταχτά, τα παιδάκια που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη σε μια δεκαετία με πάμπολλες απαιτήσεις για τον κλασικότροπο ήχο της μουσικής με την οποία μεγαλώσαμε. Απαιτήσεις που ελάχιστες, το τονίζω για να γίνω απόλυτα σαφής, ελάχιστες μπάντες, φροντίζουν να κατανοούν πως πρέπει να δράσουν για να ξεχωρίσουν. Έχω καταγράψει αρκετές φορές την θέση πως το παρελθόν όσο κι αν αποτελεί ιδανική πηγή άντλησης έμπνευσης, επιβίωσης στο σήμερα και πιθανότατα καταξίωσης (λέμε τώρα…) για τους νέους μουσικούς/μπάντες, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ούτε πρόκειται. Οι PRIMAL FEAR είναι μάλλον από άλλο ανέκδοτο. Νιούφηδες με τόσες κυκλοφορίες δεν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις επ΄ουδενί, τυχαίους μουσικούς και συνθέτες ομοίως, έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήριά τους, λαμβάνοντας από τον γράφοντα, σχεδόν πάντα, θετικότατο πρόσημο! Μέχρι και το “Seven seals” ότι δίσκους κυκλοφόρησαν ήταν από πολύ καλοί και πάνω και πραγματικά απορώ που δεν έχουν λάβει ακόμα την αναγνώριση που τους αρμόζει σε χώρες όπως η Ελλάδα. Aλλά προς στιγμήν αφαιρέθηκα… Δεν παίζουν vintage rock, ούτε ανήκουν στην ελίτ του underground metal που εκείνη θέτει κανόνες και συμπεριφορές. Πάμε παρακάτω… Τους κατηγόρησαν ως κλώνους των JUDAS PRIEST την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν ασυλία επειδή το δίπολο MAIDEN/FATE είναι πιο cult… Λοιπόν, το νέο, δέκατο παρακαλώ, πόνημα των Scheepers/Sinner “βαράει” άσχημα, έχει τις πιο μελωδικές/μεστές/mid tempo στιγμές του, διαθέτει τα γκάζια προκειμένου να προσφέρει απλόχερα headbangin’ στον ακροατή κι ας υστερεί στις λεπτομέρειες σε σχέση με το ξεκίνημα της πεντάδας. Αλοίμονο αν υπήρχε μπάντα που να έβγαζε μόνο αριστουργήματα και να μην έκανε κάποια στιγμή δισκογραφική κοιλιά. Οι Γερμανοί την έχουν ξεπεράσει και όσο και να θέλω να λέω πως ότι είχαν να πουν το έχουν πράξει ήδη, το “Delivering the black” κυλά ευχάριστα, με πρωτογενές heavy metal από αυτό που μεγαλώσαμε, με σύγχρονη παραγωγή, πολύ καλές συνθέσεις και εξαιρετικές ερμηνείες. Απλά κι όμορφα.
7,5 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
