Wanderlust (n): (μεταφρασμένη ετυμολογία) η δυνατή επιθυμία και ανάγκη που έχει κάποιος να περιπλανηθεί, να ταξιδέψει ή να ανακαλύψει τον κόσμο. Αυτή η μικρή, μα τόσο εμπνευσμένη και γεμάτη νόημα λέξη, θα μπορούσε να περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια το τι αίσθηση σου προκαλεί το νέο δημιούργημα των ταλαντούχων GAZPACHO.
Οι GAZPACHO είναι ένα συγκρότημα που έχει κοπιάσει πάρα πολύ για να δημιουργήσει μουσική καλοδουλεμένη μέχρι θαυμασμού, στο χώρο του progressive ήχου. Τα ονειρικά θα λέγαμε riff τους, τα αγγελικά φωνητικά του Jon-Arne Vilbo, τα βιολιά και τα ενίοτε ανατολίτικα στοιχεία που συνοδεύουν τη μουσική τους, δημιουργούν έναν ήχο πολύ ξεχωριστό και άξιο προσοχής.
Μετά το αριστουργηματικό “March of ghosts” του 2012, οι GAZPACHO επανέρχονται στο προσκήνιο με τον καινούριο τους δίσκο, “Demon”. Φαίνεται ότι μόλις 4 κομμάτια είναι αρκετά για να δημιουργήσουν με κάθε λεπτομέρεια το κλίμα του περιπλανώμενου, με μία αναπόσπαστη συνέχεια που χτίζεται σταδιακά μέσα και γύρω από τους προβληματισμούς, τις σκέψεις, τον ενθουσιασμό του ταξιδιού. Και μόλις σε 4 κομμάτια, καταφέρνουν να συγκεντρώσουν όλα τα στοιχεία του ήχου τους που τους καθιστούν μοναδικούς.
“I’ve been walking, part 1” μας λένε λοιπόν οι GAZPACHO και το ταξίδι ξεκινάει σε μία όαση εγχόρδων, πνευστών και πλήκτρων, που διακόπτονται ενίοτε από τη φωνή μιας προβληματισμένης και ταλαιπωρημένης, σκεπτόμενης ψυχής, που σταδιακά, ενώ η όαση εμπλουτίζεται με κιθάρες και κρουστά, η φωνή δυναμώνει και ξεσπά ώσπου να ξαναηρεμήσει με τις νότες ενός απόκοσμου βιολιού. Το ταξίδι διακόπτεται όμως για λίγο, καθώς ο οδοιπόρος μας βρίσκει στο δρόμο του έναν πολύ συγκεκριμένο κύριο, “The wizard of Altai mountain”. Ένα κομμάτι ρυθμικό, περιγραφικό, με την προσθήκη και ενός ξυλόφωνου σε όλο αυτό το μουσικό παραμύθι, καθώς και με τους φολκλορικούς ήχους ενός ακορντεόν στο τέλος.
Κι αφού μάθουμε για αυτή την παράξενη συνάντηση του πρωταγωνιστή μας, η αιώνια βόλτα στο άγνωστο συνεχίζεται με το “I’ve been walking, part 2”, όπου τα στοιχειωμένα πλήκτρα του μας βάζουν πάλι στον ίσιο δρόμο, συνεχίζοντας τον παροξυσμό και τις υπαρξιακές αναζητήσεις του περιπλανώμενου φίλου μας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι GAZPACHO αποφασίζουν να λήξουν το ταξίδι τους στο κλειστοφοβικό “Death room” (που θυμίζει στην αρχή του με έναν πολύ ευχάριστο και μελαγχολικό τρόπο το αριστούργημα των DREAM THEATER, “Space-dye vest”), μια πανδαισία πλήκτρων και συναισθηματικών ξεσπασμάτων του ανώνυμου αφηγητή, με μία κορύφωση που προοδευτικά θα σβήσει στο άγνωστο, από όπου εν τέλει και ξεκίνησε.
Για μία ακόμη φορά, οι GAZPACHO επιδεικνύουν το τρομακτικό ταλέντο τους και την αστείρευτη έμπνευσή τους για πραγματικά μαγευτική μουσική, αφού έχουν δημιουργήσει μπροστά στα μάτια σου με κάθε τους νότα ένα ολοκληρωμένο τοπίο στο οποίο εκτυλίσσεται μία εξίσου ολοκληρωμένη ιστορία. Το μόνο μου παράπονο είναι πως αυτή η ιστορία ήταν τόσο ενδιαφέρουσα, που ένιωσα ότι τελείωσε πολύ σύντομα. Το “Demon” είναι ένας δίσκος που δε χορταίνεται, που θα τον ακούσεις ξανά και ξανά με το ίδιο ενδιαφέρον, σαν το αγαπημένο σου παιδικό παραμύθι που έβαζες τη γιαγιά σου να λέει κάθε βράδυ, και κάθε νύχτα ήταν σαν να το άκουγες για πρώτη φορά, κάθε νύχτα το πρόσεχες σαν να ήταν μια νέα εμπειρία. Τώρα έχεις και πάλι ένα τέτοιο παραμύθι στα χέρια σου, μόνο που αυτή τη φορά είναι για μεγάλους. Εκμεταλλεύσου το.
8 / 10
Ειρήνη Τάτση
