“Μια τραγωδία δεν χρειάζεται να έχει αίμα και θάνατο. Αρκεί μόνο να είναι γεμάτη με εκείνη την μεγαλοπρεπή θλίψη που είναι η απόλαυση της τραγωδίας”. Σε αυτή τη φράση του Jean Racine θα μπορούσαν ενδεχομένως να συμπυκνωθούν όλα όσα συνέβησαν στο στρατόπεδο των BARONESS τα τελευταία τρία χρόνια. Τα οποία δεν ήταν και λίγα εδώ που τα λέμε. Μπορεί το δυστύχημα με το tour bus τους έξω από το Bath της Αγγλίας να μην τους έριξε στο ίδιο τραγικό καναβάτσο, στο οποίο κατά καιρούς έχουν πέσει τόσα και τόσα συγκροτήματα, άνοιξε ωστόσο έναν μοιραίο κύκλο που έμελλε να κλείσει με την αποχώρηση του rhythm section της μπάντας λίγους μήνες αργότερα.
Αν το μωβ ως χρώμα συμβολίζει την ανώτερη πνευματική εξέλιξη αλλά και τον οραματισμό που ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην θλίψη και τη μελαγχολία, το “Purple” των BARONESS σηματοδοτεί την ολική επαναφορά και συγχρόνως τη μετάβαση τους σε πιο ιλιγγιώδη μουσικά υψίπεδα. Όχι οι BARONESS δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν συμβιβάστηκαν ούτε προτίμησαν το αδιέξοδο της μαυρίλας και των ψυχοπονιάρικων κομματιών υπό το φως δακρυσμένων κεριών. Κάθε κομμάτι του άλμπουμ αποτελεί ένα νέο κίνητρο, ένα κερδισμένο στοίχημα, που καταλήγει στην κάθαρση, αξιοποιώντας στο έπακρο την αγνή μουσική δύναμη και την ωριμότητα που δείχνει να έχει αποκτήσει πλέον το κιθαριστικό δίδυμο των κυρίων Baizley και Adams.
Σε σχέση με το “Yellow & Green”, το “Purple” κυριαρχείται από σαφώς πιο heavy (εν)τάσεις, ειδικά στον τομέα των riffs. Ακόμα κι αυτό το δεδομένο όμως ουσιαστικά λειτουργεί ως επικάλυψη, καθώς ο εναγκαλισμός του συγκροτήματος με το prog γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός, με άμεση συνέπεια ο ομφάλιος λώρος με το μεταλλικό στοιχείο να ψαλιδίζεται ακόμα περισσότερο. Το σημαντικότερο βέβαια είναι πως η μαγεία που παραδοσιακά πηγάζει από την συνθετική ευφυΐα του σχήματος είναι και πάλι πανταχού παρούσα. Την αισθάνεσαι στα μελωδικά leads των “Shock Me” και “Try to Disappear”, τα οποία μυρίζουν THIN LIZZY από χιλιόμετρα μακριά. Σε πλημμυρίζει με ένα ατελείωτο αίσθημα ευφορίας στα θεσπέσια “Kerosene” και “Chlorine & Wine”, με αρκετές εναλλαγές στο tempo και υπέροχες κιθαριστικές prog σφήνες που εγγυημένα θα κάνουν πάταγο στις συναυλίες. Μαζί με την φωνή του χαρισματικού John Baizley σου παίρνει τα μυαλά στο πιο βαρύγδουπο “Desperation Burns”, όπου δεν γίνεται να μην αντιληφθείς ότι οι “νέωπες” Nick Jost και Sebastian Thomson έχουν γίνει ένα με την ραχοκοκαλιά της μπάντας, μέχρι να σε κοιμήσει απαλά και μελαγχολικά παρέα με τις πομπώδεις ενορχηστρώσεις του “If I have to wake up (Would you stop the rain)”. Ειλικρινά τι παραπάνω να ζητήσεις;
Δε γίνεται να μην υποκλιθείς σ’ έναν θρίαμβο του μεγέθους του “Purple”. Κυρίως επειδή δεν περιορίζεται απλά και μόνο σε μια χούφτα από εθιστικά ακόρντα και νότες, αλλά πάνω απ’ όλα αποτελεί θρίαμβο θέλησης, προσωπικότητας και μουσικής οξυδέρκειας. Από δω και στο εξής, κάθε απόπειρα συζήτησης γύρω από το όνομα του αμερικανικού κουαρτέτου, θα έχει ως σημείο αναφοράς το συγκεκριμένο άλμπουμ. Κι αν ούτε και τώρα δεν πειστούν πως οι BARONESS είναι καλλιτέχνες με Κ κεφαλαίο, όλοι όσοι μέχρι πρότινος τους έβαζαν στην ίδια κατηγορία με εκνευριστικές νεομεταλλικές μετριότητες, τότε κακό του (ξερού) κεφαλιού τους. Ιδανικότερο κλείσιμο για το 2015 πάντως δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε.
8,5 / 10
Πάνος Δρόλιας
