a
Τριάντα χρόνια μετά την καταστροφή της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας μία νέα απειλή εμφανίζεται. Το First Order, γεννημένο από τις στάχτες του παλιού καθεστώτος απειλεί για ακόμη μία φορά την ειρήνη και την δημοκρατία. Όσο η σκοτεινή πλευρά της Δύναμης μεγαλώνει, τόσο πιο έντονη γίνεται η απουσία του Luke Skywalker, οποίος όλο αυτό το διάστημα έχει εξαφανιστεί.
Σε μια ελεύθερη απόδοση, αυτές είναι οι πρώτες γραμμές που συνοδεύουν την μουσική, των ιστορικών πια, τίτλων αρχής. Θα προσπαθήσω όσο είναι δυνατόν να ξεδιπλώσω τις πτυχές του έβδομου επεισοδίου του πόλεμου των άστρων, χωρίς να αποκαλύψω κάποιο σημαντικό στοιχείο της εξέλιξης της ταινίας. Πως θα μπορούσα άλλωστε, αφού κι ο ίδιος προσπάθησα να μπω στην αίθουσα, με όσο το δυνατόν λιγότερα εφόδια γνώσης για αυτό το νέο και πολυαναμενόμενο κεφάλαιο της επικής ιστορίας του George Lucas. Γιατί μπορεί να πέρασαν 16 χρόνια από την αρχή των prequels, μόλις 10 από το τέλος τους με το “Episode III – Revenge of the Sith”, αλλά ρε γαμώτο έχουν περάσει 32 ολόκληρα χρόνια από την στιγμή της καταστροφής του Death Star, της αποτέφρωσης του Darth Vader και της λαχτάρας για την επιστροφή των Jedi.
Το “The Force Awakens” δεν σου προσφέρει μια απλή παλιννόστηση του ιερού αυτού τάγματος που καθήκον έχει να φέρει την ισορροπία στη Δύναμη που διέπει το σύμπαν. Πρόκειται πραγματικά για μια αφύπνιση (όπως περιγράφει κι ο τίτλος), η οποία γίνεται με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο. Ο J.J. Abrams (ο οποίος πλέον το παίζει διπλό ταμπλό με το Star Trek) με την βοήθεια του συνδημιουργού των “Episode V – The Empire Strikes Back” (1980) και “Episode VI – Return of the Jedi” (1983), Lawrence Kasdan, αλλά και την πολύτιμη συνεισφορά του ίδιου του Lucas, καταφέρνουν να δομήσουν μεθοδικά τις βάσεις πάνω στις οποίες θα διαδραματιστεί η νέα τριλογία. Και για να σας βγάλω από την αγωνία, το καταφέρνουν με τον καλύτερο τρόπο.
Πράγματι η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Βέβαια αυτό μπορεί να φαντάζει αυτονόητο για την δημιουργία μιας καλής ταινίας, αλλά μη ξεχνάτε ότι από μόνο του το brand name Star Wars αρκεί για να ελκύσει στις αίθουσες εκατομμύρια θεατών παγκοσμίως. Το είδαμε άλλωστε να συμβαίνει στο “Episode I – The Phantom Menace” (1999), που μπορεί να προσέλκυσε τον κόσμο, όμως το τελικό αποτέλεσμα του οποίου απογοήτευσε κριτικούς και θεατές. Έτσι λοιπόν, ο J.J. έρχεται να θυμίσει, να συγκινήσει, να συνεχίσει και να εξελίξει την ιστορία που όλοι έχουμε στο μυαλό μας. Αυτό επιτυγχάνεται με δύο παλιές συνταγές. Πρώτον, φροντίζει να επαναφέρει τις καλύτερες στιγμές και ιδέες των προηγούμενων έξι επεισοδίων, και κατά δεύτερον δημιουργεί μια ταινία της εποχής μας, όπου δεν χωρούν οι κακοτοπιές των περασμένων χρόνων (βλέπε χορευτικά με φωτόσπαθα ή υπερβολικά αργές σκηνές αλά 70’s).
Ακολουθώντας αυτές τις δύο κατευθύνσεις ο J.J. ούτε βιάζεται να αποκαλύψει όλους τους χαρακτήρες με μιας, μάλιστα η αναμονή για την εμφάνιση και του τελευταίου κρατά μέχρι την τελευταία σκηνή, ούτε αρκείται στο να ξεπετάξει την «αφύπνιση» που όλοι περιμένουμε. Δένοντας με αριστοτεχνικό τρόπο το παλιό και το νέο, φροντίζει να ξεδιπλώσει με αργό αλλά σταθερό και ενδιαφέροντα τρόπο, το παρασκήνιο που βρίσκεται πίσω από κάθε έναν καινούριο χαρακτήρα. Για παράδειγμα (και θα είναι το μοναδικό), δεν είναι τυχαίο ότι η Rey (Daisy Ridley) κατάγεται από έναν πλανήτη-έρημο, ζει σε συνθήκες σκλαβιάς και ασχολείται με τα μηχανολογικά για να βγάλει το ψωμί της. Όλοι θυμόμαστε ποιο ήταν το παιδάκι που ξεπήδησε μέσα από ένα παρόμοιο περιβάλλον. Όμως και τα άλλα δύο πρόσωπα, ο Finn (John Boyega) και Kylo Ren (Adam Driver), δεν αποκαλύπτουν από την αρχή ούτε την ταυτότητα ούτε και τις ικανότητές τους. Ιδιαίτερα η διπολική περίπτωση του εκκολαπτόμενου Sith, Kylo Ren, κεντρίζει το ενδιαφέρον σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Αρκούντως ιδιαίτερη περίπτωση αν σκεφτούμε ότι έχει να μας απασχολήσει έτσι κάποιος από την σκοτεινή πλευρά από την Darth Vader εποχή.
Από την άλλη, η επιστροφή των Harrison Ford, Carrie Fisher, Peter Mayhew και Anthony Daniels, γίνεται με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι θα περίμενα (φυσικά οι επευφημίες σε κάθε μία εμφάνιση ξεχωριστά ήταν και θα είναι αναμενόμενες). Άλλοι παίρνουν περισσότερο κι άλλοι λιγότερο από τον εικαζόμενο χρόνο, αλλά όλοι διαδραματίζουν σημαίνοντα ρόλο, λειτουργώντας πρωτίστως σαν συνδετικός κρίκος για την ομαλή συνέχεια της επικής ιστορίας. Είπαμε ο J.J. θέλει να χαρίσει με αυτή την ταινία την χαρά στους απανταχού (φανατικούς) οπαδούς να έρθουν σε επαφή για άλλη μια (τελευταία;) φορά με τους ήρωες, με τις αφίσες των οποίων μεγάλωσαν.
Αν χρειαζόταν μία μόνο φράση για να περιγράψω το έβδομο επεισόδιο της σειράς αυτή θα ήταν, ότι έχουμε να κάνουμε με μια αυθεντική, γνήσια συνέχεια των πρώτων τριών ταινιών, άρρηκτα δεμένη με το πνεύμα και ύφος που τους εμφύσησε ο George Lucas.
May the Force be with you
Νίκος Ζέρης
